Ευαισθησία μόνο όταν «ματώνουν» οι μπουκ και όχι ο παίκτης

Ολη η ιστορία που είδε το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα, με τα 200 ματς που ήταν «στημένα» σε αρκετές χώρες στην Ευρώπη, είναι πολύ διδακτική. Οχι γιατί ξαφνικά μάθαμε το αυτονόητο. Παιχνίδια στήνονται σήμερα, αλλά το ίδιο συνέβαινε πριν από δέκα χρόνια, είκοσι, τριάντα, πενήντα, ακόμα κι εκατό!

Ούτε φυσικά η τωρινή ιστορία είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο, όπως δήλωσε ο Πίτερ Λιμάχερ. Το 1980 στην Ιταλία το κύκλωμα που είχαν δημιουργήσει ένας εστιάτορας κι ένας μανάβης είχε «μπλέξει» στα δίχτυα του τη Μίλαν, τη Λάτσιο, την Περούτζια, την Μπολόνια και τη Γιουβέντους, τους προέδρους ομάδων και κάποιους σταρ, όπως ο Πάολο Ρόσι.

Η σπείρα προκαθόριζε όχι μόνο τα αποτελέσματα, αλλά και τα ακριβή σκορ, τους σκόρερ, ημίχρονα/τελικά, κόκκινες κάρτες κι άλλα τέτοια προχωρημένα για την εποχή! Τώρα που ο πίνακας με τα περίεργα ματς είχε μέσα την κάθε Βλαζνία, την κάθε Μέταλουργκ, την κάθε Στάμπαεκ και την κάθε Χόνβεντ μη μας φαίνεται παράξενο, ούτε να πέφτει κανείς από τα σύννεφα.

Παλιά υπήρχε πεδίον δόξας λαμπρόν με το Ιντερτότο, τώρα έχουμε τους καλοκαιρινούς γύρους στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα. Κάποιοι σκέφτονται με τον πιο απλό τρόπο: αφού δεν θα προκριθούμε ποτέ στους ομίλους, γιατί να μην πιάσουμε την καλή από μόνοι μας; Ακαταμάχητο!

«Τι στοιχεία βρήκε η ΟΥΕΦΑ;», ρωτάνε κάποιοι (και ανάμεσά τους και ελληνικά σαΐνια), για να τιμωρήσει τις ομάδες; Κατ' αρχάς να πω ότι ως σκέψη έχει βάση. Ομως, ας καταλάβουμε ένα απλό πράγμα: η ΟΥΕΦΑ δεν αποφασίζει σαν τα δικαστήρια. Δεν μπορεί –και καλά κάνει– να υπεισέλθει σε λογικές δικαστικής εξουσίας.

Είναι η ίδια από τη φύση της εκτελεστική. Και λειτουργεί –όπως και η ΦΙΦΑ– ως κλαμπ. Μπορεί να μην είναι πια κλειστό, όπως ήταν η παγκόσμια ομοσπονδία στην εποχή του σερ Στάνλεϊ Ράους και η ευρωπαϊκή επί Βίρντεκερ και Φράνκι, αλλά δεν παύει να νιώθει έτσι. Και αποφασίζει με βάση τι της χαλάει το μαγαζί!

Και αυτή η ιστορία του αγώνα Πανιώνιος – Ντιναμό Τιφλίδας, που δεν τους... γέμισε το μάτι εκεί στη Νιόν από την αρχή, το 2005, ήταν για τον Πίτερ Λιμάχερ η αρχή του νήματος. Εγραφα εδώ σε αυτή την σελίδα τότε επί λέξει: «Στην ΟΥΕΦΑ αυτά τα γεγονότα τα κοιτάζουν συνήθως συνοπτικά.

Η υπόθεση του Πανιωνίου έχει να κάνει με πολλές παραμέτρους. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλά συνδέεται με τις καταγγελίες πολλών μεγάλων ιντερνετικών μπουκ για "περίεργα" αποτελέσματα σε διάφορες διοργανώσεις την τελευταία τριετία. Οτι δεν έχει τελειώσει ακόμα το ψάξιμο δεν σημαίνει πως δεν βρέθηκαν στοιχεία, αλλά σίγουρα έχουν στην Ελβετία και αμφιβολίες.

Η ουσία είναι πως αυτό το ματς και μία ντουζίνα ακόμα ενόχλησαν αφάνταστα τους μπουκ! Για την ακρίβεια τους "μάτωσαν" και αποφάσισαν να μην το αφήσουν έτσι, ακόμα κι αν ήταν απόρροια ενός ωραιότατου ματς! Και οι πιέσεις οδήγησαν την ΟΥΕΦΑ και τη ΦΙΦΑ να έρθουν σε συμφωνία με τις εταιρείες στοιχημάτων, προκειμένου να τοποθετηθεί ένα μοντέρνο λογισμικό που εντοπίζει άμεσα περίεργους όγκους στοιχημάτων πάνω σε παιχνίδια.

Ή περίεργα μεγάλα ποσά που ποντάρουν παίκτες, οι οποίοι σε άλλα ματς ήταν πολύ συγκρατημένοι. Επειδή οι μπουκ κάηκαν στον χυλό, φυσάνε και το γιαούρτι και θέλουν να εξασφαλιστούν οι ίδιοι από στησίματα! Ολα τα άλλα είναι ραπανάκια για την όρεξη». Αυτά έγραφα πριν από τέσσερα ολόκληρα χρόνια και επιμένω. Ολα τα ματς που βγήκαν στην επιφάνεια είναι ματς που οι μπουκ έχασαν λεφτά. Πολλά λεφτά.

Επί της ουσίας οι απλοί παίκτες στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη κερδισμένοι βγήκαν από τις προτάσεις για over 3,5 γκολ ή για χάντικαπ +1,5 σε κάποια από αυτά τα ματς, όπως το Ραπίντ Βιέννης – Βλαζνία ή το Στάμπαεκ – Τίρανα, για τα οποία θυμάμαι κάποιους να λένε για ποντάρισμα και στα… ρέστα στη στήλη τους.

Οι εταιρείες στοιχημάτων πάντα ενοχλούνται όταν χάνουν μεγάλα ποσά κι αυτοί έχουν τα στοιχεία για να τα δώσουν στην ΟΥΕΦΑ. Αυτό που δεν μάθαμε και δεν θα μάθουμε ποτέ είναι για τα ματς που οι παίκτες χάνουν λεφτά. Οταν κάθε Γιουνάιτεντ, Μπαρτσελόνα, Μίλαν, Μπάγερν στέλνουν στον κουβά όλο τον πλανήτη.

«Σκίσε το manual»

Πιο επίκαιρο βιβλίο δεν θα μπορούσε να βγει στην αγορά από το πρώτο συγγραφικό έργο του Βασίλη Σαμπράκου με τίτλο «Σκίσε το Manual» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα), το οποίο διάβασα σε δύο νύχτες. Η πλοκή του με... εξωθούσε να διαβάσω κι ένα ακόμα κεφάλαιο, διότι κυλούσε γρήγορα, με καταιγιστικό ρυθμό. Εχει απλή γλώσσα, ανθρώπινη και καθημερινή, κάτι που συχνά λείπει από το ελληνικό μυθιστόρημα.

Ο Βασίλης συνέλαβε την ιδέα να έχει ως ήρωα ένα δημοσιογράφο, διευθυντή εφημερίδας και παραγωγό ραδιοφώνου. «Ωραία», θα πείτε, «τι ιδιαίτερο έχει αυτό;». Μα το ότι αποφασίζει να κάνει ένα τεράστιο κόλπο, στήνοντας 11 παιχνίδια ελληνικού πρωταθλήματος, και να βγάλει εκατομμύρια ευρώ.

Μόνο που δεν το κάνει για τα λεφτά, αλλά για να αποκαλύψει μέσω της εκπομπής του με μαγνητοφωνημένα ντοκουμέντα αυτό που όλοι συζητούν, αλλά κανείς δεν αποδεικνύει: πως όλα είναι βρόμικα. Εχει παλμό, έχει έντονους διαλόγους, έχει καλούς χαρακτήρες και πολλά πράγματα αποκωδικοποιούνται για τους πιο μυημένους.

Φυσικά, όπως λέει και ο ίδιος, «καμία σχέση δεν έχει το βιβλίο με τον πεντακάθαρο κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου». Ενα καλό δώρο για όποιον σκέφτεστε πως αγαπάει το ποδόσφαιρο ή για όποιον απλώς αγαπάει ένα καλό μυθιστόρημα. Καλοτάξιδο, Βασίλη, και βάλε πλώρη για το επόμενο.