Η φήμη του και η μνήμη του αιώνια

Έξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα (25/11/2011) από το θάνατο του Τζορτζ Μπεστ. Διαβάστε το αφιέρωμα του www.sport-fm.gr στον Βορειοϊρλανδό θρύλο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την απίστευτη ποδοσφαιρική ευφυΐα, αλλά και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις.

Της Εύης Μάνου

Εάν η ποδοσφαιρική καριέρα του Τζορτζ Μπεστ δεν ήταν τόσο πολύ βουτηγμένη στο αλκοόλ, ίσως σήμερα θα μιλούσαμε για τον μεγαλύτερο μπαλαδόρο που ανέδειξε η Βρετανία. Πάντως παράπονο δεν μπορεί να είχε ο Ιρλανδός αφού η ζωή του είχε πραγματικά τα πάντα : δόξα, χρήματα, τζόγο, αλκοόλ και φυσικά …σεξ !

Η σχέση του Μπεστ με την μπάλα, σε ηλικία μόλις ενός έτους, εξελίχθηκε –όπως με κάθε θηλυκό άλλωστε- σε ειδύλλιο. Τις περισσότερες ώρες τις περνούσε στο γκαράζ του σπιτιού του κλωτσώντας ένα μπαλάκι του τένις προσπαθώντας να μιμηθεί τις κινήσεις του ειδώλου του Φέρεντς Πούσκας . Και μια μέρα, όπως γίνεται σε όλα τα παραμύθια ήρθε ο καλός …. σκάουτερ Μπομπ Μπίσοπ που εργαζόταν για λογαριασμό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Βόρεια Ιρλανδία να ανακαλύψει την ποδοσφαιρική ιδιοφυία του 15χρονου Τζορτζ. Έτσι πολύ σύντομα ο Μπεστ βρέθηκε στο «Ολντ Τράφορντ» για να δοκιμαστεί από τον Ματ Μπάσμπι . Στην αυτοβιογραφία του ο Βορειοϊρλανδός άσος παρομοιάζει την γνωριμία του με τον τεχνικό των «μπέμπηδων» σαν συνάντηση με τον… Θεό . Ο Μπεστ άρχισε να αγωνίζεται στα «φυτώρια» του συλλόγου και σε αντίθεση με την μετέπειτα εξέλιξη του περνούσε πολλές ώρες στο γήπεδο μετά το τέλος της προπόνησης, προσπαθώντας να σημαδέψει το οριζόντιο δοκάρι με τέτοιο τρόπο ώστε η μπάλα να επιστρέψει και πάλι στα πόδια του !

Τον Μάιο του 63, ο Μπεστ υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Γιουνάιτεντ ανοίγοντας τα φτερά του στον δρόμο προς την δόξα. Το ντεμπούτο του έγινε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους εναντίον της Μπρόμγουιτς και το πρώτο γκολ πέτυχε τον Δεκέμβριο κόντρα στην Μπέρνλι. Τον Ιανουάριο του 64 οι οπαδοί είχαν την χαρά να απολαύσουν για πρώτη φορά στην επίθεση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Μπεστ, μαζί με τον Λόου και τον Τσάρλτον. Την επονομαζόμενη «Αγία Τριάδα» στην ιστορία των «κόκκινων διαβόλων».

Τρεις μήνες αργότερα ο Μπεστ έκανε την παρθενική του εμφάνιση με την εθνική ομάδα της Βόρειας Ιρλανδίας κόντρα στην Ουαλία . Το όνομα του άρχισε να γίνεται όλο και πιο γνωστό στη Βρετανία . Η γνωριμία όμως της Ευρώπης με τον Μπεστ έγινε τρία χρόνια αργότερα, όταν στα προημιτελικά του Πρωταθλητριών οι «κόκκινοι διάβολοι» έπρεπε να υπερασπιστούν στην Λισσαβώνα το υπέρ τους 3-2 επί της Μπενφίκα . Παρά τις οδηγίες του Μπάσμπι για συντηρητική προσέγγιση του αγώνα, ο Μπεστ πήρε την μπάλα και άρχισε να κάνει παιχνίδι πετυχαίνοντας και δυο γκολ. Η δικαίωση ήρθε στο τέλος του αγώνα όταν η Γιουνάιτεντ κατάφερε να φύγει νικήτρια από το «Ντα Λουζ» και μάλιστα με σκορ 5-1 επί της αήττητης έως τότε στην έδρα της (για 19 αγώνες) ομάδας του Εουσέμπιο. Ο τίτλος των TIMES την επόμενη μέρα ανέφερε «Ο Μπεστ είναι ερωτευμένος με την μπάλα», όμως δυστυχώς (ή ευτυχώς) για αυτόν μαζί του ήταν ερωτευμένος σχεδόν όλος ο γυναικείος πληθυσμός που άρχισε να του στέλνει χιλιάδες γράμματα.

Εκείνη την εποχή ο «Εl Beatle», όπως τον αποκαλούσαν τα ΜΜΕ, εισέπραττε 1000 λίρες την εβδομάδα -ποσό τριπλάσιο από τον μισθό ενός μέσου Βρετανού- και έτσι άρχισε να «επενδύει» τα χρήματα του στα γρήγορα αυτοκίνητα (που άλλαζε κάθε μήνα), στις γυναίκες (που μάλλον άλλαζε συχνότερα), στο αλκοόλ και στον τζόγο. Η σεζόν 67/68 τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο αφού οι παίκτες του Μπάσμπι στέφθηκαν για πρώτη φορά πρωταθλητές Ευρώπης (κόντρα στην Μπενφίκα), ενώ ο ίδιος κέρδισε την «Χρυσή Μπάλα» και το κέρινο ομοίωμα του κοσμούσε το μουσείο της «Μαντάμ Τισό».

Η επόμενη σεζόν όμως δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Ο Σερ Ματ Μπάσμπι αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία (για να αναλάβει διοικητικό πόστο στον σύλλογο) και ο Μπεστ άρχισε να πίνει (όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του) περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά και παράλληλα να χάνει προπονήσεις. «Ήθελα να είμαι ο τελευταίος που θα πάει για ύπνο» γράφει στο βιβλίο του ο Μπεστ, ίσως για αυτό και ένας φίλος του είχε δώσει τα κλειδιά του night-club για να πηγαίνει όποια στιγμή θέλει ! Το αποκορύφωμα ήρθε στον ημιτελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών (το 1969)κόντρα στην Μίλαν όπου ο Μπεστ εξαφανίστηκε, για να …ανακαλυφθεί λίγο αργότερα από τους παπαράτσι στην Τενερίφη μαζί με την ηθοποιό Σούζαν Τζορτζ. Το αλκοόλ πλέον είχε τον πρώτο λόγο στην ζωή του και τις περισσότερες φορές που βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο προκαλούσε με την συμπεριφορά του. Στον ημιτελικό του Λιγκ Καπ κόντρα στην συμπολίτισσα Σίτι κλώτσησε την μπάλα που κρατούσε στα χέρια του ο διαιτητής και τιμωρήθηκε με πρόστιμο 100 λιρών. Λίγους μήνες αργότερα αποβλήθηκε σε ματς της εθνικής με την Σκωτία επειδή έφτυσε και πέταξε…λάσπη στον «άρχοντα του αγώνα»!

Πάντως αν οι επιστήμονες έψαχναν κάποιον για να μελετήσουν κατά πόσο το σεξ επηρεάζει την απόδοση των αθλητών, τότε ο Μπεστ θα αποτελούσε το καλύτερο…πειραματόζωο . Πριν τον αγώνα με την Νορθάμπτον για τον πέμπτο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας το 1970, ο Μπεστ πρόλαβε να …συνευρεθεί με μια υπάλληλο του γηπέδου, όμως μετά από αυτό κατάφερε να γράψει το όνομα του στο βιβλίο των ρεκόρ του συλλόγου σκοράροντας έξι φορές στην νίκη (8-2) της Γιουνάιτεντ ! Το ίδιο φρόντισε να κάνει και με μια κοπέλα που μόλις είχε γνωρίσει (στο ξενοδοχείο που έμενε η αποστολή της ομάδας πριν τον ημιτελικό του Κυπέλλου με την Λιντς), την ίδια ώρα που οι συμπαίκτες του περίμεναν στο πούλμαν, υπό την ανοχή του (μετέπειτα τεχνικού του Άρη και της Παναχαϊκής) Γουίλφ Μακ Γκίνες.

Το φινάλε ήρθε το 1974, όταν έμεινε εκτός αποστολής για τον αγώνα με την Πλίμουθ. Μέχρι εκείνη την στιγμή ο Μπεστ είχε δηλώσει πολλές φορές ότι αποχωρεί χωρίς όμως να το κάνει πράξη. Καθισμένος στις άδειες εξέδρες του «Ολντ Τράφορντ», στις 5 Ιανουαρίου, δάκρυσε και πήρε την απόφαση να πει το οριστικό αντίο.

Από εκείνη την στιγμή ο Ιρλανδός άρχισε να αλλάζει τις ομάδες με τον ίδιο ρυθμό που άλλαζε συντρόφους, μέχρι τελικά να βρεθεί στην Αμερική. Εκεί ο Μπεστ συνειδητοποίησε για πρώτη φορά το πρόβλημα που είχε με το αλκοόλ όταν αναγκάστηκε να κλέψει ένα πορτοφόλι σε ένα μπαρ για να αγοράσει ποτό και βρέθηκε σε κλινική για αποτοξίνωση. Όμως έφυγε σύντομα για να …παλέψει μόνος του το πρόβλημα Όταν επέστρεψε στην Αγγλία συνέχισε να οδηγεί μεθυσμένος μέχρι που συνελήφθη και βρέθηκε για δύο μήνες πίσω από τα κάγκελα.

Ο πρώτος αληθινός σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου έφτασε ένα βήμα πριν την αυτοκτονία. Το 1998 το ποσοστό αίματος και αλκοόλ στον οργανισμό του ήταν 50-50 και ο Μπεστ πήρε την απόφαση να βάλει τέλος στη ζωή του. «Είχα πει πως σε μέσα σε ένα μήνα θα έκανα τα πράγματα που ήθελα και μετά θα αυτοκτονούσα στις Μπαχάμες» αποκάλυψε το 2001. Τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη, παραμένει άγνωστο!

Αν και ο Τζορτζ Μπεστ ζούσε για το ποδόσφαιρο, αλλά και το ποδόσφαιρο ανέπνεε μέσα από αυτόν, δεν κατάφερε να αγωνιστεί στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή που είναι το Μουντιάλ, αφού η Βόρεια Ιρλανδία δεν κατάφερε να προκριθεί σε τελική φάση όσο αυτός αγωνιζόταν.

Το 2002 πήρε μία δεύτερη ευκαιρία στην ζωή του. Μία πετυχημένη μεταμόσχευση ήπατος του έδινε φως στο τούνελ. Με μία βασική προϋπόθεση όμως όπως δήλωνε ο γιατρός του, να μην ξαναπιεί ούτε ένα ποτήρι! Φυσικά ήταν αδύνατο για τον ίδιο να νικήσει αυτό το πάθος. Οι αντιδράσεις γιατί επέτρεψαν στον αλκοολικό Μπεστ να λάβει το μόσχευμα ήταν πολλές, καθώς θεωρούσαν πως έτσι του δινόταν το δικαίωμα να παρατείνει τον εθισμό του έχοντας νέο όργανο. Ο ίδιος είχε υποσχεθεί ότι δεν θα ξαναέπινε. Δεν το κατάφερε! Θέλησε όμως τις τελευταίες μέρες της ζωής του να περάσει το μήνυμα για τα προβλήματα που προκαλεί το αλκοόλ. Δέχτηκε να φωτογραφηθεί, λίγο πριν την εισαγωγή του στην εντατική, τον Οκτώβριο Νοέμβριο του 2005 για την εφημερίδα News of the World. Η εικόνα του αδυνατισμένου και χλωμού Μπεστ που δημοσιεύθηκε δεν είχε καμία σχέση με τον άνθρωπο που όλοι γνώριζαν. Το μεσημέρι της 25ης Νοεμβρίου 2005 ο Τζορτζ Μπεστ έφυγε, το ίδιο δραματικά όπως ήταν ολόκληρη η ζωή του! «Αν είχα γεννηθεί πιο άσχημος, ίσως ο κόσμος να μην μάθαινε ποτέ κάτι για τον Πελέ» είχε δηλώσει πριν από δύο δεκαετίες ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε η Βόρεια Ιρλανδία και πιθανόν τα Βρετανικά νησιά. Ίσως να είχε δίκιο αν έβαζε λίγο... νερό στο κρασί του! Η φήμη του πάντως όπως και η μνήμη του θα είναι αιώνια.