Το φάντασμα του '94 ας αποχωρήσει διακριτικά από τη ζωή μας

Ποια είναι η μεγαλύτερη προίκα που θα αφήσει ο Ρεχάγκελ όταν αποχωρήσει από τον πάγκο της Εθνικής; Το ότι η Εθνική ομάδα θα έχει γίνει περιζήτητη για όποιον ξένο τεχνικό θα θέλει στην έκτη δεκαετία της ζωής του να έρθει στη χώρα μας. Μία αληθινά ανταγωνιστική ομάδα η οποία έχει προκριθεί στα τρία από τα τέσσερα μεγάλα τουρνουά, κατακτώντας μάλιστα το ένα.

Πριν από λίγο καιρό ακούγονταν διάφορες κραυγές για το αν έπρεπε η ΕΠΟ να αλλάξει τώρα τον προπονητή, φτάνοντας στο ακραίο σενάριο να τον αντικαταστήσουμε, ακόμα κι αν περάσουμε, πριν από τα τελικά! Εγραφα πριν από ένα μήνα πως αυτό θα δημιουργούσε την πιο αλγεινή εντύπωση στους ξένους και θα λειτουργούσε και αποτρεπτικά για όποιον προπονητή θα πλησιάζαμε μελλοντικά για την αντικατάσταση του Οτο.

Επιμένω ότι ο Ρεχάγκελ το περασμένο Σάββατο δεν είχε διαβάσει καλά τον αντίπαλο, αλλά είχε τη σωστή επιλογή να πάμε για το μηδέν στην άμυνα και βλέπουμε. Εγραφα ότι ήταν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, επειδή στην Ουκρανία θα βάζαμε ένα γκολ. Μόλις συνέβη αυτό, ένιωθες πως δεν υπήρχε περίπτωση πια η αντίπαλός μας να βγάλει τη θηλιά από τον λαιμό της. Ο Ρεχάγκελ λοιπόν στις μέρες που μεσολάβησαν από το 0-0 του ΟΑΚΑ όχι μόνο διέγνωσε τα λάθη του, αλλά το κυριότερο τα διόρθωσε.

Η τακτική αυτή τη φορά ήταν άψογη και η πίεση πιο ψηλά, κάτι που ανάγκασε τους Ουκρανούς να γυρίζουν πιο πίσω την μπάλα. Η συνεχής αλληλοκάλυψη στα μπακ, το ότι δεν «έφαγε» κανείς αμυντικός μας ντρίμπλα στο «ένας με έναν» έξω από την περιοχή ή μέσα σε αυτή και το γεγονός επίσης πως ο Ρεχάγκελ με τον Τοπαλίδη ρίσκαραν βάζοντας τον Πλιάτσικα δεξιά στην άμυνα και τον Βύντρα στόπερ τούς δικαίωσε.

Η Εθνική τόλμησε όπως είχε κάνει και στο «Αλί Σαμί Γεν» το 2007. Τότε νίκησε την Τουρκία με ένα γκολ από πάσα του Σαμαρά στον Αμανατίδη που τον νόμιζαν οφσάιντ οι Τούρκοι, τώρα πάλι με ονειρική πάσα του Σαμαρά στον Σαλπιγγίδη. Το πλασέ και τότε και τώρα άψογο. Και η υπέρβαση που έγραφα πως δεν είχε γίνει σε κάποιο ματς αυτής της φάσης ήρθε την κατάλληλη στιγμή.

Ο Κώστας Κατσουράνης συνόψισε ιδανικά το τι συνέβη, λέγοντας μετά το ματς ότι η κριτική έκανε καλό και πως χρειαζόταν να ξεπεράσει η ομάδα τον εαυτό της για μία φορά σε αυτόν τον προκριματικό γύρο. Και έτσι μία ευλογημένη γενιά παικτών θα έχει βιώσει μετά την κατάκτηση του Euro το 2004 και τη συμμετοχή σε Μουντιάλ, συν ένα δεύτερο Euro το 2008 και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2005. Δεν είναι πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα στην Ελλάδα. Και υπό αυτό το πρίσμα, ας αντιληφθούμε τι προσφέρουμε γενικά στον Ελληνα ποδοσφαιριστή για να έχουμε και μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Είχα βιώσει μέσα στο αεροπλάνο (ο μοναδικός από την προχτεσινή αποστολή είτε ανάμεσα στην ομάδα είτε από τους δημοσιογράφους) και την επιστροφή από τη Μόσχα τον Μάη του 1993. Τότε που στο 1-1 με τη Ρωσία το γκολ του Μητρόπουλου μάς είχε δώσει βίζα για το Μουντιάλ των ΗΠΑ ως πρώτη ομάδα της ευρωπαϊκής ζώνης που το κατάφερνε.

Ενιωθα σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα και το γλέντι ήταν αυθόρμητο, αφού η νίκη είχε εξουδετερώσει τα προσχήματα και το κλίμα ήταν χαλαρό και ωραίο. Αν κάνουμε και μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση (κάτι που σαφέστατα μπορούμε) στη Νότιο Αφρική, το φάντασμα της Βοστώνης και του Σικάγο θα αποσυρθεί διακριτικά για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τα σλόγκαν περί fair play και η στυγνή ΦΙΦΑ

Ωραία η καμπάνια της ΦΙΦΑ για το fair play και το respect, αλλά πρώτη από όλους μήπως πρέπει να το τηρεί η ίδια; Γιατί αυτή η ληστεία που έγινε σε βάρος των Ιρλανδών στο Παρίσι με το χέρι του Ανρί υποδηλώνει πλήρη περιφρόνηση από πλευράς του παίκτη για το ότι στερεί από συναδέλφους του ένα όνειρο ζωής. Η Δημοκρατία της Ιρλανδίας είχε κάθε δικαίωμα να ελπίζει σε πρόκριση μετά το γκολ του Κιν και μπράβο στους παίκτες του Τραπατόνι που δεν τα παράτησαν μετά την ήττα στο πρώτο ματς.

Η ενέργεια του Ανρί ήταν ανήθικη και κατακριτέα, αλλά πρώτη η παρέα του Μπλάτερ θα όφειλε να τηρεί αυτά που πρεσβεύει. Αυτό που δεν κάνει η ΦΙΦΑ, να σέβεται δηλαδή το ίδιο το προϊόν της, το έκανε χτες η εταιρεία William Hill που επέστρεψε χρήματα σε αυτούς που πόνταραν υπέρ της Ιρλανδίας.

Αν θέλει η ΦΙΦΑ να δείξει έστω και την τελευταία στιγμή μία εικόνα ομοσπονδίας που σέβεται τον φίλαθλο, οφείλει να τιμωρήσει παραδειγματικά τον Ανρί και να τον αναγκάσει να δει τα τελικά από το σπίτι του. Θα γίνει; Σιγά μην κάνει ο Μπλάτερ κάτι τέτοιο. Καλλιγραφία από της μυλωνούς τα... οπίσθια, λέει μία λαϊκή ρήση. Το πολύ πολύ να τιμωρηθεί ο (ανεπαρκής έτσι κι αλλιώς) διαιτητής, ο Χάνσον.

Η ΦΙΦΑ, σε αντίθεση με την ΟΥΕΦΑ, είναι στυγνή όταν πρόκειται για το ποιος θα περάσει και ποιος όχι σε ένα Μουντιάλ. Και η Γαλλία όπως και η Πορτογαλία είναι προϊόντα για βιτρίνα και στη Ζυρίχη θα έκαναν τα πάντα για να τα εξασφαλίσουν στην προθήκη του πρώτου Μουντιάλ που θα διεξαχθεί στην Αφρική.

Οι κακόμοιροι οι Ιρλανδοί δεν θα έβλεπαν άσπρη μέρα από τη στιγμή που η κληρωτίδα τούς έβγαλε κόντρα στους Γάλλους και σας το έγραψα από το επόμενο πρωί της κλήρωσης, πριν από ένα μήνα. Απλά η ερώτηση παραμένει: όλα αυτά τα περί τίμιου παιχνιδιού και σεβασμού για τη ΦΙΦΑ είναι μόνο σλόγκαν; Ρητορικό το ερώτημα όπως αντιλαμβάνεστε...