Στη θέση που θα έβαζε και ο ίδιος τον εαυτό του

Για τον Κώστα Κατσουράνη μιλάνε οι αριθμοί. Ο πιο πολυσύνθετος παίκτης που αγωνίζεται στον Παναθηναϊκό, είναι ο πρώτος του σκόρερ φέτος στο πρωτάθλημα, αλλά κι ένας από τους παραγωγικότερους παίκτες στην Ευρώπη στη θέση που αγωνίζεται. Το παιχνίδι του δεν έχει περιττά στοιχεία. Απ' αυτά που εξοργίζουν τους προπονητές, αλλά ξετρελαίνουν την εξέδρα.

Ομως για περιπτώσεις όπως η δική του η μεγαλύτερη δικαίωση βγαίνει μέσα από τη χρησιμότητα. Χθες, μιλώντας μαζί του στον NovaΣΠΟΡ FM, τον ρώτησα αν αυτή η θέση τού ταιριάζει πιο πολύ και σε ποια θα έβαζε ο ίδιος τον Κατσουράνη, αν ήταν προπονητής.

«Σε αυτή τη θέση που παίζω τώρα, γιατί πατάω πολλή περιοχή, μια και πίσω υπάρχει ένας αμυντικός χαφ της κλάσης του Ζιλμπέρτο Σίλβα», ήταν η ξεκάθαρη τοποθέτησή του. Για κάθε ποδοσφαιριστή που ξέρει να παίζει σε περισσότερες από μία θέσεις έρχεται κάποια στιγμή που βρίσκει την… Ιθάκη του και αρχίζει να διασκεδάζει το παιχνίδι πιο πολύ.

Ο Κατσουράνης και στην Μπενφίκα έπαιξε σε αυτόν τον ρόλο και ήταν ολοφάνερο πως το ευχαριστιόταν. Στην Εθνική ομάδα με περισσότερο αμυντικογενή προσανατολισμό αρκετές φορές τον έβλεπες να βγάζει σε πέρας αυτό που του ανατέθηκε, αλλά μέχρις εκεί. Ο Χενκ Τεν Κάτε που έχει ακούσει πολλά διέκρινε στον Πατρινό μέσο αυτή ακριβώς την ικανότητα. Την πιστώνεται και τακτικά και αγωνιστικά, διότι τα γκολ του δίνουν πόντους.

Συνήθως οι πιο πολλοί καλοί παίκτες κάνουν καριέρα ξεκινώντας από μπροστά και γυρίζουν προς τα πίσω. Ο Φραντς Μπεκενμπάουερ και ο Φράνκο Μπαρέζι από χαφ έγιναν κεντρικοί αμυντικοί και έδωσαν και οι δύο τους διαφορετική έννοια στον ρόλο του λίμπερο. Στην Ελλάδα σέντερ φορ άλλαξαν θέση (Λάκης Νικολάου στην ΑΕΚ και Κώστας Μαυρίδης στον Παναθηναϊκό) και έγιναν κεντρικοί αμυντικοί χάρη στην έμπνευση των προπονητών τους (Φάντρονκ και Γκμοχ).

Ο Νίκος Βαμβακούλας που στη Λαυρεωτική ήταν επιθετικός έγινε ακραίος μπακ στον Ολυμπιακό, επειδή λόγω ταχύτητας ο Τόζα Βεσελίνοβιτς επέλεξε να τον γυρίσει πίσω. Ο Φράντισεκ Φάντρονκ στην ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου πήρε το μεγαλύτερο ρίσκο (και του βγήκε) το 1975, όταν μετέτρεψε τον πανάκριβο εξτρέμ Χρήστο Αρδίζογλου σε μπακ-χαφ, όπως δίδασκε η Ολλανδία εκείνη την εποχή.

Ο Κώστας Κατσουράνης είναι ένας παίκτης που το μυαλό του «μιλάει» γρήγορα στα πόδια και η χρησιμότητά του σε κάθε ομάδα που θέλει πολυλειτουργικούς παίκτες είναι τεράστια. Και κάτι ακόμη. Σε αυτή τη χθεσινή κουβέντα, όταν τον ρώτησα για τον Νίνη, είπε κάτι που θεωρείται αυτονόητο, αλλά το ξεχνάμε συχνά. Πως κανείς δεν γεννιέται έτοιμος αλλά γίνεται μέσα από πολλή δουλειά και να μην τον θεωρούμε ακόμα ταλέντο. «Εχει πράγματα να βελτιώσει, όμως αυτό θα γίνει μέσα από τα παιχνίδια», είπε.

Οι άλλοι... Κατσουράνηδες

ΑΡΙ ΧΑΑΝ

Η πιο φημισμένη περίπτωση. Αρχισε ως αμυντικός και με τα χρόνια εξελίχτηκε σε κρυφό επιθετικό. Ο Ολλανδός πρώην προπονητής του ΠΑΟΚ και του Πανηλειακού ξεκίνησε στον Αγιαξ μέσος, αλλά ήταν τόσο πλήρης ως παίκτης, που αγωνίστηκε δεξιός μπακ, στόπερ, λίμπερο (στην εθνική Ολλανδίας όταν τραυματίστηκε ο Χουλσόφ πριν από το Μουντιάλ του 1974) αμυντικός μέσος, επιτελικός μέσος και αριστερό χαφ στην Αντερλεχτ!

Στο τέλος της καριέρας του είχε δύο άκρως παραγωγικά χρόνια με τη Σταντάρ Λιέγης, όταν οι Βαλόνοι κατέκτησαν δύο νταμπλ και έφτασαν στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1982. Στα ματς της Ευρώπης ο Χάαν έπαιζε ακόμη και δεύτερος κυνηγός.

Με τη Σταντάρ είχε σε δύο χρόνια 12 γκολ σε 65 ματς, αλλά όλα ήταν καθοριστικά! Ο Στέφαν Κόβατς, ο αείμνηστος Ρουμάνος τεχνικός που διαδέχτηκε τον Μίχελς και οδήγησε τον Αγιαξ στην κατάκτηση οκτώ τίτλων μέσα σε δύο σεζόν, έπλεκε πάντα το εγκώμιο του Χάαν ως του «πληρέστερου και πιο αναγκαίου ποδοσφαιριστή που είδαν ποτέ τα μάτια μου».

ΠΑΒΕΛ ΝΕΝΤΒΕΝΤ

Ο Πάβελ Νέντβεντ, αν και άρχισε ως κλασικός αμυντικός μέσος στην Ντούκλα Πράγας, εξελίχτηκε μέσα από την παρουσία του στη Σπάρτα Πράγας και κυρίως στην εθνική Τσεχίας σε πολυσύνθετο χαφ. Στη Λάτσιο άρχισε να πατά όλο και πιο πολύ περιοχή με προτροπή του Σβεν Γκόραν Ερικσον και στη Γιουβέντους έγινε η επιτομή του χαφ που ερχόταν από πίσω και σκόραρε.

Στη σεζόν που έμεινε στη Γιούβε, παρά τον υποβιβασμό το 2006-2007, έπαιξε ακόμη και κυνηγός σε κάποια ματς. Τα 51 γκολ σε 244 ματς με τη φανέλα της «Βέκια Σινιόρα» αποδεικνύουν τη χρησιμότητά του. Στην εθνική με 18 γκολ σε 91 ματς δεν αποτυπώνεται η προσφορά του επιθετικά. Εκεί, όμως, στα πρώτα χρόνια βοήθησε κυρίως σε ανασταλτικό ρόλο δίπλα στον Μπέιμπλ, επειδή και η ίδια η ομάδα είχε πολύ αμυντικογενής προσανατολισμό με τον Ντούσαν Ούχριν στον πάγκο.

ΣΤΙΒΕΝ ΤΖΕΡΑΡΝΤ

Τελευταία χρονικά ανάλογη περίπτωση είναι αυτή του αρχηγού της Λίβερπουλ. Ο Τζέραρντ ξεκίνησε την καριέρα του ως γνήσιο αμυντικό χαφ, πολλές φορές έπαιξε και δεξί χαφ -κυρίως στην εθνική Αγγλίας- για να καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια σε ρόλο δεύτερου επιθετικού πίσω από τον Φερνάντο Τόρες με τον Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο.