Ξεφυλλίζοντας τις πιο ωραίες Κυριακές της ζωής μας

Ηταν σαν σήμερα πριν από μισό αιώνα. Eνα όνειρο δεκαετιών στο ελληνικό ποδόσφαιρο έπαιρνε σάρκα και οστά. Το ημερολόγιο έγραφε 25 Οκτωβρίου 1959 και η σέντρα του πρωταθλήματος της Α' Εθνικής ερχόταν να καλύψει το όποιο κενό είχαν οι προηγούμενες προσπάθειες. Το γκολ του Γιάννη Κανάκη στο ματς της ΑΕΚ με τον Εθνικό ήταν το πρώτο από τα χιλιάδες που ακολούθησαν, η νίκη του Παγκορινθιακού με 1-0 επί του (απόλυτου κυρίαρχου της δεκαετίας του '50) Ολυμπιακού ήταν η πρώτη έκπληξη από τις δεκάδες που έγιναν σε αυτές τις εκατοντάδες Κυριακές που ακολούθησαν.

Eνα ποδοσφαιρικό παραμύθι που για όσους αγαπάμε την μπάλα αποτελεί τον φάρο στις αναμνήσεις. Αν και ήδη είχα πάει σε ματς της Eθνικής ομάδας και σε ένα παιχνίδι Κυπέλλου Εκθέσεων του Πανιωνίου με τη Χάνσα στη Νέα Σμύρνη, για το πρωτάθλημα πρωτοδιάβηκα το κατώφλι γηπέδου το 1970. Hταν στο Στάδιο Καραϊσκάκη Σάββατο απόγευμα –μέρα σπάνια για ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή– και η Προοδευτική υποδεχόταν τον ΠΑΟΚ. Δεν θυμάμαι πολλά από το ματς. Μόνο ότι τελείωσε 1-1 και το εκπληκτικό γκολ της ισοφάρισης από τον Γιώργο Κούδα.

Αν και στα χρόνια που ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία είχα την ευτυχία να ταξιδέψω σε δεκάδες χώρες, να περιγράψω και να καλύψω ματς για το Τσάμπιονς Λιγκ, το Κυπελλούχων, το ΟΥΕΦΑ, το Μουντιάλ, το Euro, ακόμα και τελικό Διηπειρωτικού Κυπέλλου, οι αναμνήσεις που μου έρχονται από τα παιδικά χρόνια παραμένουν οι ισχυρότερες. Είναι εκείνες οι μέρες της αθωότητας που συνδυάζονται με τις πιο γλυκές στιγμές της ζωής.

Με τις φιλίες, τις παρέες, την οικογένεια. Με τον φίλο μου τον Αγγελο δεν αφήναμε γήπεδο για γήπεδο και με τη συνοδεία του πατέρα του, του αείμνηστου Δημήτρη, αλλά και με τα άλλα παιδιά, τον Παναγιώτη, τον Γιώργο, τον Σάκη, τον Μάριο και τον Ακη ψάχναμε (και ενίοτε διαφωνούσαμε) για το πού θα ανηφορίζαμε κάθε Κυριακή.

Είδα μέσα στο γήπεδο –και το διευκρινίζω, διότι έχει διαφορά από την τηλεόραση– συγκλονιστικά ματς. Το γκολ του Μίμη Παπαϊωάννου με κεφαλιά-ψαράκι «τρώγοντας χώμα» κατά της Βέροιας, τα γκολ του Χάιτα, που έδωσαν στον Πανιώνιο τη νίκη επί του Παναθηναϊκού, αφήνοντάς τον εκτός Ευρώπης λίγες μόλις μέρες μετά τον τελικό του «Γουέμπλεϊ». Το 11-0 του Ολυμπιακού με τον Φωστήρα τον Μάρτη του '74, το 4-0 του ΠΑΟΚ με τον Κούδα και τον Τερζανίδη να πετούν φωτιές μέσα στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό και τον Εθνικό το 1976, τη «μαγική» πεντάδα της Παναχαϊκής, με τον Δαβουρλή, τον Μιχαλόπουλο, τον Στραβοπόδη, τον Ρήγα, τον Λεβεντάκο, να συντρίβει τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη και τον Φωστήρα στον Ταύρο.

Είδα ντέρμπι που οι οπαδοί ήταν μαζί, δίπλα δίπλα στις εξέδρες. Απόλαυσα το ταλέντο και τη μαεστρία σπουδαίων άσων, από τον Δομάζο και τον Δεληκάρη, τον Παπαϊωάννου και τον Κούδα, τον Χατζηπαναγή και τον Ελευθεράκη, τον Σαράφη και τον Μαύρο, τον Αργυρούδη και τον Χάιτα, τον Δαβουρλή και τον Κρητικόπουλο, τον Σταυρόπουλο και τον Αϊδινίου!

Με αυτούς μεγάλωσα, με τις φωνές της μετάδοσης από το ραδιοφωνάκι που αντηχούσε εκείνες τις Κυριακές –ηλιόλουστες ή συννεφιασμένες– σε κάθε γειτονιά. Πηγαίνοντας στο γήπεδο, διότι έτσι νιώθαμε πως ζούμε την μπάλα. Η τηλεόραση έκανε το 1969 την πρώτη μετάδοσή της, αλλά ήταν το συμπλήρωμα στην ποδοσφαιρική βουλιμία μας. Οπως ένα γλυκό μετά το καλομαγειρεμένο γεύμα όταν είχε κάποιο σπουδαίο ματς, ποτέ όμως ως πρώτη προτεραιότητα όταν πλησίαζε η Κυριακή.

Σήμερα, πενήντα ολόκληρα χρόνια από εκείνη την ιστορική πρεμιέρα της Α' Εθνικής, με τη Σούπερ Λίγκα να είναι πια ο φορέας, ακούω συχνά συζητήσεις και προβληματισμούς σχετικά με το προϊόν. Καλές, κακές, τεχνοκρατικές, οικονομικές. Με βάση τα προσδοκώμενα έσοδα, για τα τηλεοπτικά συμβόλαια, την προσπάθεια εξεύρεσης πόρων επιβίωσης. Σωστά και θεμιτά όλα!

Μόνο που δεν ακούω το βασικό: πώς μπορούν οι σύλλογοι να ξαναφέρουν τον κόσμο στις εξέδρες. Γιατί καλή η τηλεόραση, αλλά δεν αποτελεί παρά την εικονική αλήθεια. Και δεν δημιουργεί τίποτε άλλο παρά φίρμες... τηλεδικαστές. Δεν θυμάμαι τη δεκαετία του '70 να σπαταλούσαμε τόσες ώρες συζήτησης και φαιάς ουσίας για το αν ένα γκολ ήταν οφσάιντ. Αν ένα πέναλτι έγινε ή όχι. Ακόμα χειρότερα, αν έπρεπε να δοθεί κίτρινη κάρτα σε ένα μαρκάρισμα στη σέντρα. Ακριβώς γιατί σε πολλά ματς δεν υπήρχε καν μία κάμερα για να «σώσει» τις φάσεις.

Γι' αυτό αναπολώ εκείνη την εποχή, ξεφυλλίζοντας το νοερό άλμπουμ των πιο ωραίων Κυριακών της ζωής. Τότε που η ποδοσφαιρική αθωότητα ζούσε ακόμα. Δεν πειράζει. Οταν καταλάβουν οι ομάδες πως δεν θα έχουν κάποια μέρα πελάτες, επειδή τα μικρά παιδιά δεν θα πηγαίνουν στο γήπεδο, θα είναι αργά. Εύχομαι στο όνομα εκείνων των ποδοσφαιρικών ωδών στους θεούς της Κυριακής να μη συμβεί ποτέ. Χρόνια πολλά, Α' Εθνική, με όποιο όνομα κι αν θα συνοδεύεις τη ζωή μας...