Το σύνδρομο του «Χαϊλάντερ»

Πρέπει να νιώθει πιο τυχερός ο Παναθηναϊκός ή η Καβάλα για το 2-2; Ή μήπως ο Ολυμπιακός, που χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες βρέθηκε στην κορυφή της βαθμολογίας ισόβαθμος του Παναθηναϊκού; Δύσκολη ερώτηση, ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Τυχερός ο Παναθηναϊκός που ισοφάρισε στο 94', τυχερή η Καβάλα που δεν ισοφαρίστηκε νωρίτερα, τυχερός-άτυχος ο Ολυμπιακός, που για ένα λεπτό λιγότερο θα ήταν μόνος πρώτος.

Ατυχη η Καβάλα που έκανε ένα καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο και προηγήθηκε 2-0 αλλά στο τέλος πήρε μόνο ένα βαθμό, άτυχος ο Παναθηναϊκός που έκανε ένα δεύτερο ημίχρονο γεμάτο φάσεις από αριστερά, από δεξιά, απ' τον άξονα, αλλά τελικά πήρε μόνο ένα βαθμό. Να πούμε ότι συνολικά ήταν δίκαια το αποτέλεσμα και η μοιρασιά των βαθμών; Ας το πούμε κι ας πάμε παρακάτω.

Πιστός στη φετινή εικόνα του ο Παναθηναϊκός, πέταξε ένα ολόκληρο ημίχρονο στα σκουπίδια, με καλύτερη ευκαιρία ένα σουτ του Λέτο που έγινε απειλητικό διότι κόντραρε σε πόδι αμυντικού. Μόνο που σε αντίθεση με άλλα φετινά στείρα πρώτα ημίχρονα, το παιχνίδι δεν ήταν 0-0 στο 45'. Είχε σκορ κι αυτό ήταν 2-0 εις βάρος του. Θέλει μαγκιά, λοιπόν, για να γυρίσεις από το 2-0, θέλει ρέντα και βοήθεια από τον πάγκο. Κι ο Παναθηναϊκός είχε και τα τρία.

Τη μαγκιά του Κατσουράνη, που έβαλε ένα γκολ κι έδωσε μια ασίστ. Και του Καραγκούνη, που μπήκε κι άλλαξε όλο το σκηνικό. Και του Νίνη, που έτρεξε και μόχθησε επί 94 λεπτά, δίνοντας και μια ασίστ. Και του Σισέ, που δεν τα παράτησε και δικαιώθηκε, έστω και στο τέλος. Είχε τη ρέντα της τελευταίας στιγμής, που έδειχνε να του λείπει σε 2-3 φάσεις, κυρίως στο σουτ του Νίνη που έβγαλε ο Κάλατς.

Και τη βοήθεια από τον πάγκο, διότι ο Τεν Κάτε έπαιξε τα ρέστα του, πρόσθεσε παίκτες μπροστά, ρισκάροντας ταυτόχρονα να δεχθεί και τρίτο γκολ και δικαιώθηκε: η είσοδος του Σαλπιγγίδη, του Καραγκούνη και του Ρουκάβινα έδωσε στην ομάδα του ταχύτητα, κράτησε πίσω τους αντίπαλους αμυντικούς και μέσους, έδωσε πολλές επιλογές. Αντιθέτως, η αποχώρηση του Σιμάο πέρασε απαρατήρητη.

Οπως περίπου κι αυτή του Λέτο, ο οποίος μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημά του δείχνει πεσμένος στα τελευταία ματς. Το βασικό συμπέρασμα είναι ένα και το εξής: είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, είτε τον γουστάρουν είτε τον θεωρούν παρωχημένο, ΚΑΙ ο φετινός Παναθηναϊκός έχει τεράστια ανάγκη τον Καραγκούνη, όσο καλοί κι αν είναι ο Κατσουράνης, ο Νίνης, ο Λέτο, ο Ζιλμπέρτο. Πάει και τελείωσε. Συμφωνώ ότι πρέπει να βρει τον μελλοντικό ηγέτη του κάποια στιγμή -και μάλιστα σύντομα-, μόνο που η στιγμή αυτή δεν έχει έρθει ακόμα.

Είναι κακή αυτή η απώλεια βαθμών, αλλά είναι και χρήσιμη και διδακτική. Διότι αν κερδίζεις συνέχεια «κάπως», με κάποιον τρόπο που κι εσύ καλά καλά δεν καταλαβαίνεις, αποκτάς τη λανθασμένη ψυχολογία του... άχαστου. Το σύνδρομο του «Χαϊλάντερ», που δεν πεθαίνει με τίποτα, εκτός αν του πάρουν το κεφάλι. Η Καβάλα παραλίγο να του το πάρει και να το σερβίρει στον Ολυμπιακό σε εμαγέ δίσκο.

Ο Σισέ είχε άλλη γνώμη. Ετσι λοιπόν, με την Καβάλα ρυθμιστή του πρωταθλήματος έως τώρα κι όχι την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟΚ, το «ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής» μπορεί να πάει ισόβαθμο στο ντέρμπι του Καραϊσκάκη και να φανεί εκεί το φετινό αφεντικό. Μέχρι τουλάχιστον τις αναμετρήσεις με την Καβάλα στον δεύτερο γύρο.