20 χρόνια από τότε που ανέλαβε ο Κόκκαλης

Είτε συμπαθεί κανείς τον Σωκράτη Κόκκαλη, είτε όχι, σίγουρα πάντως τον σέβεται για όσα πέτυχε.

Το έργο του γνωστό. Έβγαλε τον Ολυμπιακό από την ανυποληψία των «πέτρινων χρόνων» και με 12 πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα υπενθύμισε για ποιο λόγο του έχει αποδοθεί το προσωνύμιο «Θρύλος».

Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τότε που ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου, το sport-fm.gr συγκεντρώνει σε ένα αλφαβητάρι μια τεράστια πορεία 17 ετών.

Γράφει ο Παναγιώτης Σγαρδέλης

Αφεντικό. Είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, το γενικό πρόσταγμα. Από το ποιος προπονητής θα προσληφθεί και τι μεταγραφές θα γίνουν μέχρι το... πόσες ρίγες θα έχει η φανέλα.

Βάρος. Παραδοσιακά είτε στις διακοπές του όταν χανόταν στη Μύκονο είτε όταν έφευγε στο εξωτερικό για επαγγελματικούς λόγους ο σύλλογος... κατέβαζε ρολά. Ποτέ όμως δεν αντιμετώπισε ως βάρος τον Ολυμπιακό. Ήταν η αγάπη, το μεράκι και η βασική του ενασχόληση.

Γήπεδο. Ο Ολυμπιακός απέκτησε το δικό του σπίτι. Για την ακρίβεια επέστρεψε σπίτι του. Στην ιστορική έδρα του, το παλιό Καραϊσκάκη, χτίστηκε ένα νέο, υπερσύχρονο γήπεδο, ενώ επί προεδρίας του κατασκευάστηκε επίσης το προπονητικό κέντρο της ομάδας στο Ρέντη.

Διοικητικά συμβούλια. «Γίνονται απλά για να γίνονται», υποστήριζαν οι... κακεντρεχείς αν και ισχύει πως η πρώτη κουβέντα, η δεύτερη, η τρίτη και… πάει λέγοντας, ήταν δική του.

Ευρώπη. Μια πικραμένη ιστορία. Με φωτεινή εξαίρεση μία πορεία ως τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 98-99 (άντε και τις άλλες δύο ως του «16») μάλλον και ο ίδιος θα περίμενε κάτι καλύτερο. Βέβαια δεν επιχείρησε ή αν θέλετε δεν πέτυχε την υπέρβαση.

Ζιοβάνι. «Έσκασε» τέσσερα δις δραχμές στην Μπαρτσελόνα προκειμένου να ντύσει στα ερυθρόλευκα τον σπουδαίο Βραζιλιάνο άσο, ο οποίος χάρισε μαγικές στιγμές και δέθηκε όσο λίγοι με την εξέδρα.

Ηγέτης. Με όλη τη σημασία της λέξης. Βρισκόταν στην πρώτη γραμμή στα εύκολα και στα δύσκολα.

Θρύλος. Προσωνύμιο που ακολουθεί τον Ολυμπιακό από τη δεκαετία του ’50, χάρη στην φοβερή ομάδα που διέθετε εκείνη την εποχή. Προσωνύμιο που ακολουθεί πλέον και τον ίδιο μετά τα όσα πέτυχαν επί εποχής του οι «ερυθρόλευκοι».

Ισχυρή προσωπικότητα. Σεβόταν το «κανείς πάνω από τον Ολυμπιακό». Το... προσπερνούσε όταν η «λάμψη» οποιουδήποτε άλλου ξεπερνούσε τη δική του.

Κριτική. Τη γνώρισε στο τελευταίο στάδιο της προεδρίας του.

Λάθη. Έκανε και μάλιστα αρκετά. Αναπόφευκτα σε μια πορεία 17 χρόνων. Τα βασικά: Οι συχνές αλλαγές προπονητών και το ανύπαρκτο ευρωπαϊκό όραμα.

Μέλη. Το 2003 σε μια πρωτοποριακή κίνηση για τα εγχώρια δεδομένα, άνοιξε τις πύλες του Ερασιτέχνη, ο οποίος έφτασε σχεδόν τα 100.000 μέλη, με την πλειοψηφία τους πάντως σήμερα μη τακτοποιημένα ως συνέπεια της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας.

Νίκη. Ασπαζόταν το ρητό «κανείς δεν θυμάται τον δεύτερο». Σιχαινόταν την ήττα και το κακό θέαμα, ενώ επιβράβευε με γενναία πριμ τις μεγάλες νίκες στα ντέρμπι.

Ξύπνιος. Δύσκολα τον έπιανες κορόιδο. Ήξερε πώς να κινηθεί για να υλοποιήσει τους στόχους του.

Ολυμπιακός. «Βαμμένος», όχι αστεία! «Πρώτα οπαδός και μετά πρόεδρος» όπως συνήθιζαν να λένε άνθρωποι που ήταν κοντά του.

Πουκάμισα. Με αυτόν τον ρυθμό άλλαζε τους προπονητές. Ούτε λίγο ούτε πολύ είκοσι διαφορετικά πρόσωπα κάθισαν -έστω και για μικρό χρονικό διάστημα- στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Ριβάλντο. Το απόλυτο μεταγραφικό «μπαμ».

Συνεργάτες. Κόσμος και κοσμάκης πέρασε από την ΠΑΕ και την ομάδα γενικότερα. Ένας μονάχα όμως ήταν μαζί και φίλος και «δεξί χέρι», ο Γιώργος Λούβαρης.

Ταμείο. Κάτι παραπάνω από θετικό. Παρέλαβε ένα διαλυμένο σωματείο, ταλαιπωρημένο από κακούς χειρισμούς και το εδραίωσε και πάλι στην κορυφή.

Φίλαθλοι. Τους αγάπησε, τον λάτρεψαν. Μια σχέση δούναι και λαβείν.

Χρυσό. Με τέτοιο χρώμα έχει γραφτεί το όνομά στην ιστορία του Ολυμπιακού. Μια πρόχειρη ματιά στα όσα πέτυχε μαρτυρούν το γιατί.

Ψώνια. Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές έριξαν άγκυρα στο «λιμάνι». Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Ζάχοβιτς, Μπερμούδες, Ζε Ελίας, Καρεμπέ, Μπελούτσι, Γκαλέτι στο πρόσφατο παρελθόν. Την ίδια στιγμή βέβαια κανείς δεν πρέπει να ξεχνά όσους αναδείχθηκαν μέσα από την πορεία τους στον Ολυμπιακό, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση όλων αυτή του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς.

Ωραίος τύπος. Κάποιοι θα συμφωνήσουν και κάποιοι θα διαφωνήσουν...