Ενα (μόνο) κοινό

Η καταγγελία του Κυριάκου Αλεξανδρίδη ότι δέχθηκε επίθεση έξω από τον σύνδεσμο «Super 3» του Βότση είναι ενδιαφέρουσα στις λογικές που δημιουργεί. Κυρίως στην εξίσωσή της με την επίθεση που δέχτηκαν το προπονητικό τιμ, οι παίκτες και οι θεατές στο προ ημερών ματς των Νέων του Αρη και του ΠΑΟΚ και τα επακόλουθα της συγκεκριμένης λογικής.

Η ομοιότητα των δύο υποθέσεων αρχίζει και τελειώνει στο ότι οι επιθέσεις καταλογίζονται στους οργανωμένους.

Στην πρώτη περίπτωση, στο ντου των οπαδών με τα διακριτικά του ΠΑΟΚ, έχουμε οργανωμένη επίθεση χωρίς προηγούμενο γνωστό λόγο, με τους επιτιθέμενους να πηγαίνουν στον τόπο του εγκλήματος, να χρησιμοποιούν μαχαίρι (που δεν είναι ένα όπλο που βρήκες στον χώρο) και να κλείνουν τις πόρτες ώστε να μην μπορούν να φύγουν οι θεατές και παίκτες, ενώ πριν από την επίθεση είχαν βεβαιωθεί ότι δεν υπήρχαν αστυνομικοί.

Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε το θύμα, δηλαδή τον Κυριάκο Αλεξανδρίδη, να περνάει έξω από τον σύνδεσμο, να τον σταματάνε, να του επιτίθενται και να μπορεί να διαφύγει.

Δηλαδή αν πάρουμε και τις δύο καταγγελίες στο σύνολό τους και αν τα στοιχεία στέκουν, στην επίθεση των οπαδών του ΠΑΟΚ έχουμε επίθεση εκ προμελέτης, με τους δράστες να πηγαίνουν στον τόπο του εγκλήματος, να μεταφέρουν όπλα και στόχο να έχουν όποιον φέρει διακριτικά του Αρη, με δύο από τα θύματα να έχουν τραύματα από μαχαίρι. Στη δεύτερη των περιπτώσεων έχουμε τον αντιπρόεδρο των βετεράνων του ΠΑΟΚ να περνάει έξω από το γραφείο των οπαδών του Αρη και να του επιτίθενται όταν τον είδαν.

Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις η αστυνομία έχει υποχρέωση να κάνει ό,τι μπορεί για να τις εξιχνιάσει. Διαφορετικά ο Χρυσοχοΐδης, όπως είχε ζητήσει την παραίτηση του διευθυντή Ασφαλείας της Αθήνας μετά το ντου από τα Εξάρχεια, τώρα θα πρέπει να ζητήσει και του αντιστοίχου της Θεσσαλονίκης.

Επειδή όμως με τα χρόνια τις στρατηγικές τις νιώθεις σαν τα αρθριτικά, ο κίνδυνος με τις δύο υποθέσεις είναι να πάμε στην εξομοίωση. Αν συλληφθούν οι δράστες της μίας επίθεσης να πέσουν οι υποστηρικτές της ομάδας και να λένε «πώς είναι δυνατόν να τους κρατάτε στη φυλακή όταν δεν έχουν συλληφθεί οι άλλοι». Κανένας δεν απαλλάσσεται από ένα έγκλημα που έκανε επειδή κάποιος άλλος που έκανε παρόμοιο έγκλημα διαφεύγει. Ορισμένες φορές οι στρατηγικές είναι τόσο διαφανείς που καταντάνε γελοίες…




H είδηση που λάτρεψα χθες ήταν μία που εμφανίστηκε στο site του novaΣΠΟΡ fm και αναφερόταν στη Ρουθ Φριθ, Αυστραλέζα 100 χρόνων που στα World Masters Games για πουρά νίκησε στη σφαιροβολία με 4,07 μ. Το στοιχείο όμως που μου άρεσε στην είδηση ήταν ότι όταν τη ρώτησαν αν τρώει λαχανικά, απάντησε: «Ούτε τα έχω δοκιμάσει». Μια φράση που μου θύμισε τον Χρήστο Χατζάρα την εποχή που βγάζαμε το «Μότο», που κάποιος τον είχε ρωτήσει αν υπάρχει κανένα φρούτο πρόχειρο και είχε απαντήσει: «Τέτοια πράγματα δεν έχουνε μπει σε αυτό το σπίτι».

Οταν λοιπόν τη ρώτησαν πού οφείλεται η μακροζωία της, η Φριθ απάντησε ότι το διασκεδάζει αφήνοντας τον χρόνο να κυλάει. Ανεξάρτητα από το πόσων χρόνων θα πάω, ακριβώς το ίδιο πιστεύω. Οτι αν μπορείς να συνεχίσεις να δουλεύεις και κάνεις πράγματα που γουστάρεις, αυξάνεις δραστικά το προσδόκιμο της ζωής σου.

Οταν μπροστά σου έχεις ένα λιβάδι αλλά το μάτι σου δεν μπορεί να φύγει από την κοπριά της αγελάδας ή παίρνεις σύνταξη και αράζεις μπροστά σε μια τηλεόραση, στην πρώτη περίπτωση φαρμακώνεις τον εαυτό σου ενώ στη δεύτερη προπονείσαι για λείψανο.

Get a life, που λέμε και εμείς στα States. Right, George? Righty right και ένα από τα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού είναι ότι με τον τρόπο που είναι οικοδομημένος, έτσι και καβαλήσεις τα 35, το κράτος σε στέλνει κατευθείαν στον καναπέ.

Πόσες φορές χρειάζεται τον χρόνο η Εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου το προπονητήριο που έχει στον Αγιο Κοσμά; Να πούμε μπόλικα μπόλικα 15 φορές; Και να πούμε ότι το «τον χρειάζεται» είναι σχήμα λόγου; Γιατί μια χαρά θα μπορούσε να προετοιμαστεί στα βοηθητικά του ΟΑΚΑ, όπως έκανε πριν από το 2004, όταν και είχε πάρει το Euro. Μόνο που γι' αυτές τις δύο εβδομάδες που το χρειάζεται για να προπονείται χρειάστηκε να «απαλλοτριωθεί» ένα σημαντικό κομμάτι του Αγίου Κοσμά για να φτιαχτεί όχι μόνο το γήπεδο, αλλά και κάτι πρόχειρες κερκίδες που οι θαυμαστές της Εθνικής θα έβλεπαν τα αστέρια μας και θα τα χειροκροτούσαν.

Στο σημείο που έγινε το γήπεδο, συν κερκίδες, συν αποδυτήρια, υπήρχαν στο παρελθόν δύο γήπεδα που εξυπηρετούσαν καθημερινά δεκάδες πολίτες όλων των ηλικιών που πήγαιναν και έκαναν την πλάκα τους. Αλλά, George, έτσι τον ήθελε πάντα τον πολίτη η ελληνική κυβέρνηση. Παθητικό χειροκροτητή, αντί να μετέχει, να κάθεται και να χειροκροτεί.

Για να μην τα πολυλογώ, George, η λύση είναι να σηκώσεις τους Ελληνες από τους καναπέδες και να τους στείλεις στα γήπεδα. Και ο τρόπος είναι να δημιουργήσεις χώρους και διοργανώσεις. Μέσω των δήμων, μέσω των επαγγελματικών σωματείων, μέσω των συλλόγων διοργάνωσε, George, mass events που να μπορούν να παιχτούν από ανθρώπους της μέσης -και βάλε και βάλε– ηλικίας μοιράζοντας μετάλλια.

Το καλοκαίρι -ανάμεσα σε άλλα μέρη- είχα πάει και στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας. Σε απόσταση ενός διώρου από το Μπέλφαστ υπήρχε μια τοποθεσία ονόματι κάτι που δεν θυμάμαι και στο φινάλε δεν παίζει και ρόλο. Το κύριο attraction ήταν ένας κάθετος βράχος στη θάλασσα που ενωνόταν με την ακτή με μια σκοινένια γέφυρα μήκους 30 μέτρων σε ύψος -ας πούμε- 50 μέτρων.

Εμοιαζε spooky, αλλά περισσότερο ήταν η εντύπωση από τη δυσκολία. Οταν λοιπόν την είχες περάσει, στο φυλάκιο της επιστροφής μπορούσες να δώσεις μία λίρα και να πάρεις ένα χαρτί που να το βεβαιώνει. Γιατί ο άνθρωπος είναι vain creature, George mou.

Ματαιόδοξο ον, που νομίζει ότι είναι αθληταράς και ότι τα μεγάλα κατορθώματα του τα επιφυλάσσει το μέλλον, George mou. Ξέρεις τι είπε η Frith μετά το μετάλλιο που πήρε στα 100; Οτι θα μετάσχει στα World Masters που θα γίνουν σε τέσσερα χρόνια.

Και έτσι όπως την κόβω από στυλ τη γιαγιά, αν τη ρωτήσεις θα σου πει ότι σκοπεύει να βελτιώσει και το ρεκόρ της. Ετσι και κάνεις μια league σε οτιδήποτε, George, και στον τελικό παίζουν οι Αθλιοι εναντίον των Μπουχέσων για τα διπλώματα και τα τσίγκινα που σου κρεμάνε στον λαιμό, οι άθλιοι θα κάνουν αθλιότητες και οι μπουχέσες καταλαβαίνεις τι…

Αυτό είναι το νόημα ύπαρξης του House of Tolerance, George mou, γνωστότερο και ως Υφυπουργείο Αθλητισμού. Να δημιουργεί εγκαταστάσεις για όλο τον κόσμο, για αθλήματα που γουστάρει ή θα γουστάρει να μάθει ο κόσμος και να ψήνει τον κόσμο να παίρνει μέρος.

Και κάθε νέος υφυπουργός που εμφανίζεται λέει ότι θα ασχοληθεί με τον μαζικό αθλητισμό μέχρι που βγάζει την πρώτη του φωτογραφία με Γιουρονίκη, Ολυμπιονίκη, τη βλέπει στις εφημερίδες και ψήνεται. Και όσο είναι πιο «από τα μέσα» τόσο ευκολότερα ψήνεται, όπως φάνηκε και με τον Γιάννη Ιωαννίδη που πριν μπει πολλά υποσχόταν και με το που μπήκε, με τον Δουβή πληρώνανε μισό εκατομμύριο στον Ουσέιν Μπολτ για προεκλογική λεζάντα.



Aς πάρει λοιπόν ο Γερουλάνος τα κάθε λογής και ευστόχως ονομαζόμενα σπίτια. «Το σπίτι του βόλεϊ», «Το σπίτι της Αρσης Βαρών», «Το σπίτι της Γυμναστικής» και ό,τι άλλο υπάρχει, ας ξεμοντάρει τις κερκίδες αν γίνεται ή διαφορετικά ας τα γκρεμίσει. Αθλητισμός δεν είναι δύο Καζακστανοί που παίζουν τζούντο φορώντας τις σημαίες που τους τα ακουμπάνε, αλλά η κυρία Frith που στα 100 πηγαίνει στο γήπεδο για να πετάξει σφαίρα.