Παίκτες αγοράζεις, ηγέτες;

Σε ένα ρόστερ, όπως είναι το φετινό του Παναθηναϊκού, υπάρχουν λογιών λογιών περιπτώσεις: «ανεπιθύμητοι», ελπιδοφόροι, φιρμάτοι, εξελίξιμοι και μερικοί που δείχνουν να έχουν κλείσει τον κύκλο τους. Και κανένας από αυτούς δεν είναι απλή περίπτωση να τη διαχειριστείς και να την αξιοποιήσεις προς όφελος του συλλόγου.

Και αυτό διότι υπάρχει το όφελος το οικονομικό από μια ενδεχόμενη πώληση, αλλά υπάρχει και το όφελος το αγωνιστικό από μια ενδεχόμενη μη πώληση.

Υπάρχει το ανυπολόγιστο κέρδος τού να φτιάξεις την επόμενη σημαία της ομάδας, όπως και ο κίνδυνος να σου μείνει αμανάτι κάποιος αν δεν τον δώσεις τώρα που τον ζητούν με συγκεκριμένα λεφτά και αύριο να παρακαλάς να τον πάρουν με τα μισά και να μην ενδιαφέρεται κανείς.

Θεωρητικά οι πιο απλές περιπτώσεις είναι οι παίκτες που έχουν βγει στον «τάκο». Μόνο που όπως έδειξε η μεταγραφική περίοδος που πέρασε, κάθε άλλο παρά απλή περίπτωση ήταν η υπόθεση του Τζιόλη, του Μάντζιου, του Δημούτσου, του Κλέιτον.

Ο Μάτος, ο Λεοντίου και ο Μελίσσης έφυγαν δανεικοί, ο Ιβανσιτς έφυγε τυπικά δανεικός και ουσιαστικά αγορασμένος από τη Μάιντς (στις 100.000 ευρώ είναι η ρήτρα της αγοράς), ο Σιόντης έφυγε τζάμπα, ο Μάλαρτζ έφυγε είτε τζάμπα είτε περίπου τζάμπα, ο Δάρλας έμεινε διότι δεν δέχτηκε να πάει ούτε Ρουμανία ούτε Καβάλα. Κάποιοι επέστρεψαν στις προπονήσεις για να μην έχουν δικαίωμα προσφυγής, κάποιοι θα παίξουν και μερικούς αγώνες ώστε να πιάσουν το μίνιμουμ του 10% των αγώνων και να μη φύγουν αυτόματα βάσει νόμου, κάποιοι μπορεί να βάλουν νερό στο κρασί τους και να φύγουν τον Γενάρη, αφού τον Αύγουστο σνόμπαραν την Πριμέρα και το Καμπιονάτο.

Δεν είναι περίεργο και συμβαίνει -ειδικά αυτήν την περίοδο της οικονομικής κρίσης- ακόμα και σε μεγαθήρια: σκεφτείτε πόσους ήθελε να ξεφορτωθεί η Ρεάλ ας πούμε, αλλά δεν κατάφερε να βγάλει άκρη: Ντρέντε, Μέτζελντερ, Φαν ντε Φάαρτ και λοιπούς συγγενείς.

Το κύριο θέμα, όμως, δεν είναι αυτοί που είναι στον «τάκο» και αργά ή γρήγορα, με μεταγραφή, δανεισμό ή την ελευθέρας τους στο χέρι θα αποχωρήσουν, αλλά αυτοί που υπολογίζονται, που πάνω τους προσπαθείς να χτίσεις και έχουν μπει στο μάτι ξένων συλλόγων.

Αν οι Ιταλοί παρακολουθούν Νίνη και Λέτο, καλά κάνουν από την πλευρά τους. Σημαίνει ότι βλέπουν μπάλα, ξεχωρίζουν τους ποιοτικούς παίκτες, ειδικά αυτούς που είναι σε ποδοσφαιρική ηλικία-λουκούμι. Αν κάποιοι άλλοι θέλουν τον Σιμάο, επίσης καλά κάνουν.

Ο Μοζαμβικανός μπορεί να είναι άτεχνος, αλλά έχει σπουδαία φυσικά προσόντα για αμυντικό χαφ και είναι σε μια ηλικία όπου πολλά χρήσιμα μπορεί να μάθει και πολλά άχρηστα να ξεχάσει. Αλλά κάνοντας μια υπόθεση εργασίας, πιστεύει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός, ακόμα κι αν πάρει χρήματα που τον ικανοποιούν, θα μπορούσε να αναπληρώσει επαρκώς αυτούς τους τρεις παίκτες; Ή μήπως πάμε στη λογική του «ουδείς αναντικατάστατος»;

Μια ομάδα με μόλις ένα νταμπλ σε 13 χρόνια χρειάζεται ηγέτες και ποιοτικούς παίκτες. Αν έχει την τύχη να έχει ποιοτικούς που μπορούν να γίνουν ηγέτες, ακόμα καλύτερα. Ο Νίνης και ο Λέτο έχουν ποιότητα, αλλά και τα στοιχεία να γίνουν ηγέτες.

Ο πρώτος, διότι είναι γέννημα-θρέμμα της ομάδας κι ο κόσμος τον λάτρεψε από την πρώτη στιγμή που τον ανακάλυψε και είδε στα πόδια του και το χαμόγελό του τον «νέο Σαραβάκο». Ο δεύτερος, διότι ήρθε από τον «εχθρό», έδωσε τις αναγκαίες συνεντεύξεις πίστης και αφοσίωσης στη νέα του ομάδα, έβαλε γκολ, χάρισε νίκες, ξεσήκωσε τον κόσμο. Και επειδή με τα λεφτά μπορείς να αγοράσεις καλούς παίκτες, αλλά είναι λαχείο να σου κληρώσουν και υποψήφιοι ηγέτες, το πράγμα θέλει διπλή σκέψη.

Σκέφτεσαι σαν Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία και κοιτάς πόσο σου στοίχισαν και πόσα σου δίνουν για να τους αγοράσουν ή σκέφτεσαι σαν Παναθηναϊκός Αθλητικός Ομιλος και βάζεις τις ενδεχόμενες μελλοντικές επιτυχίες που μπορεί να σου φέρουν πάνω απ’ τα έσοδα;

Κι όσο για τον Σιμάο, που δεν είναι ηγέτης, ούτε Ελληνας, ούτε τεχνίτης ούτε αγαπημένος της εξέδρας, τι θα πει «υπάρχει ενδιαφέρον από ομάδα που μπορεί να δώσει 2,5 εκατομμύρια»; Η ρήτρα του είναι υπερδιπλάσια και το καλοκαίρι λέγαμε «αν έρθει πρόταση με 6, ευχαρίστως να τον δώσουμε». Γιατί τώρα σκεφτόμαστε τα 2,5, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει και Μάτος;