Σιγά σιγά ο κύκλος κλείνει...

Ολες αυτές τις ημέρες της προετοιμασίας της Εθνικής για τα δύο ματς δεν αφιερώθηκε στην ομάδα του Ρεχάγκελ κανένα απολύτως πρωτοσέλιδο. Τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών ήταν τα πιο μονότονα που θυμάμαι. Μια φωνή off έλεγε ότι συνεχίζεται η προετοιμασία της Εθνικής και ότι υπάρχει ανησυχία για τον Παπασταθόπουλο. Μετά ο ρεπόρτερ πρόσθετε ότι ο Ρεχάγκελ είναι αισιόδοξος για το αποτέλεσμα και την εμφάνιση. Κι ενώ βλέπαμε κάτι ακατανόητα πλάνα με παίκτες να τρέχουν και να γελάνε, πηγαίναμε στο επόμενο θέμα! Η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου προετοιμάστηκε για τα δύο τελευταία ματς των προκριματικών σχεδόν απομονωμένη από κάθε δημοσιότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά και συνήθως όποτε αυτό συνέβη βγήκε σε καλό. Μόνο που σε σύγκριση με προηγούμενες σιωπές αυτή εδώ η σιωπή έχει κάτι διαφορετικό: τώρα νομίζω ότι κανείς δεν ασχολείται επειδή η ομάδα προκαλεί χασμουρητά και ερωτήματα. Κανείς δεν αντέχει ούτε τα πρώτα ούτε τα δεύτερα.

Αδιαφορία

Δυστυχώς η ζωή διδάσκει ότι, όταν σταματάς να αγαπάς, δεν μισείς, ούτε καταριέσαι τον άλλο: απλά αδιαφορείς. Η αλήθεια είναι ότι από το 2006 κι έπειτα το πάθος των ΜΜΕ για την Εθνική ψιλοέσβησε, όπως ακριβώς και ο πόθος του κοινού. Ομως κάποτε τα ΜΜΕ δεν ασχολούνταν με την Εθνική διότι υπήρχε τουλάχιστον η εντύπωση (αν όχι και η βεβαιότητα) ότι ο κόσμος είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ρεχάγκελ και τις μεθόδους του. Τα ΜΜΕ δεν πολυασχολούνταν μερικές φορές κι επειδή δεν ήθελαν να ενοχλούν! Αυτή τη φορά μοιάζουν να παίρνουν αποστάσεις επειδή πιστεύουν ότι για τα όσα συμβαίνουν στην Εθνική δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από κανέναν. Το παράδοξο είναι ότι αυτό συμβαίνει ενώ οι ενδιαφέρουσες ιστορίες δεν λείπουν. Κάποτε ένας καβγάς του Σόλιντ με τον Ρεχάγκελ για την κλήση του Καψή είχε γίνει αντικείμενο συζητήσεων και γκάλοπ: ο Νορβηγός είχε κατηγορηθεί από μερικούς ως προδότης της Ελλάδας και είχε αποθεωθεί από άλλους διότι προσπάθησε να προστατέψει τον παίκτη του. Σήμερα ο εξ αποστάσεως καβγάς του Τεν Κάτε με τον Γερμανό για το θέμα του Σεϊταρίδη (που σας διαβεβαιώνω ότι είναι πάρα πολύ σοβαρό) δεν απασχόλησε σχεδόν κανέναν: ακόμα και οι ρεπόρτερ του ΠΑΟ το αντιμετώπισαν σαν μια υπόθεση ρουτίνας λέγοντας, οι πιο πολλοί, ότι με τις ξεροκεφαλιές του Ρεχάγκελ δεν μπορεί να τα βάλει κανείς!

Λογική

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μοιάζει να περιμένει την Εθνική μόνο για τα παιχνίδια της, τα οποία μάλιστα εξακολουθούν να κάνουν σπουδαίες τηλεθεάσεις. Κανείς ωστόσο δεν ψάχνει πια ή δεν παίρνει στα σοβαρά τις ιδιαίτερες λογικές του Ρεχάγκελ: όλοι έχουν γονατίσει περιμένοντας να δουν πώς θα ολοκληρωθεί αυτή η ιστορία! Πιστεύω ότι αν σήμερα γινόταν ένα γκάλοπ, το 95% του πληθυσμού θα δήλωνε ότι η λογική στη συγκεκριμένη ομάδα έχει πάει περίπατο! Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, δεν την κατανοεί κανένας...

Ξεροκεφαλιά

Πάρτε το παράδειγμα του Σεϊταρίδη. Το να καλείς ποδοσφαιριστές που δεν είναι βασικοί στις ομάδες τους μπορώ και να το καταλάβω. Το να καλείς κάποιους που δεν παίζουν επειδή δεν έχεις άλλους να το δεχτώ. Ομως το να βάζεις σε κίνδυνο τον ανέτοιμο, σύμφωνα με τον προπονητή του, Σεϊταρίδη έχει κάτι το ενοχλητικό. Οταν στην ομάδα υπάρχουν ο Λουκάς Βύντρα, ο Χρήστος Πατσατζόγλου, ο Βασίλης Τοροσίδης και ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, που μπορούν να καλύψουν τη θέση του δεξιού μπακ, η χρησιμοποίηση του Σεϊταρίδη, ο οποίος εύκολα μπορεί να πάθει κάποια θλάση, μοιάζει γεροντική και ασυγχώρητη ξεροκεφαλιά.

Στήριξη

Ολα αυτά θα έχουν και κάποια επίπτωση στην προσέλευση του κοινού στο ματς: είμαι δυστυχώς βέβαιος. Μια ομάδα που ο κόσμος δεν την πολυκαταλαβαίνει δύσκολα τη στηρίζει –κακά τα ψέματα. Μόνο που αυτή τη φορά η Εθνική μας έχει πραγματικά ανάγκη από υποστήριξη μια και πηγαίνει σε αυτά τα δύο ματς με αρκετές απουσίες και κυρίως με πολλή σύγχυση στο κεφάλι, όπως φάνηκε στα δύο προηγούμενα. Ο Σωτήρης Κυργιάκος και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος είναι τιμωρημένοι, ο Αγγελος Χαριστέας τραυματισμένος, ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος πονάει κι έχασε κάποιες προπονήσεις, ο Γιώργος Καραγκούνης πρέπει να σφίξει τα δόντια, ο Νίκος Σπυρόπουλος μόλις επέστρεψε από τραυματισμό και δεν είναι έτοιμος. Η απόφαση του Νίκου Λυμπερόπουλου να πει «αντίο» στην ομάδα πριν ολοκληρωθούν τα προκριματικά μαρτυρά ότι δεν υπάρχει και το κάποτε καλό κλίμα: οι αποτυχίες προκαλούν και γκρίνιες και ανασφάλειες και πίκρες που δεν αντέχονται. Ο κόσμος όμως πρέπει να παίξει λίγο άμυνα, να αφήσει για μια βραδιά κατά μέρος τις πολλές αμφιβολίες του και να γίνει αρωγός της ομάδας για να μην έχει την παραμικρή ευθύνη σε μια πιθανή ιστορική αποτυχία της. Το «εγώ ήμουν εκεί» πρέπει να μπορείς να το λες και στις χαρές και στις λύπες.

Τραύματα

Η ομάδα πρέπει να μην αυτοκαταστραφεί. Αν είναι να χάσει ας χάσει με όλους μας δίπλα της. Πολλοί μου λένε ότι έφτασε η στιγμή να ολοκληρωθεί η εποχή του Ρεχάγκελ και να γίνει μια νέα αρχή. Η ανάγκη αυτή είναι απολύτως κατανοητή μια και η Εθνική μας τείνει να γίνει μια ομάδα που αφορά πάλι ελάχιστους, ακριβώς όπως συνέβαινε και πριν από το 2004. Αλλά ο κύκλος πρέπει να κλείσει αρμονικά κι όχι με τραύματα...

Βρύζας

Σιγά σιγά θα γίνουν γνωστοί όλοι οι λόγοι της παραίτησης του Θοδωρή Ζαγοράκη. Χθες στη Θεσσαλονίκη κυκλοφόρησε ότι, εκτός από προσωπικά οικονομικά προβλήματα και μια τεράστια πίκρα για τα γεγονότα του γηπέδου της Σουρωτής, ο Ζαγοράκης είχε και δύο ακόμα «πονοκεφάλους». Πρώτον εμφανίστηκαν πιστωτές της ΠΑΕ από τον καιρό του Γούμενου που διεκδικούν τα χρήματά τους, πράγμα λογικό αφού ο ΠΑΟΚ δεν είναι μια καινούργια εταιρεία, αλλά σέρνει ένα σωρό χρέη που δημιουργήθηκαν πριν από αυτή τη διοίκηση. Δεύτερον έγινε σαφές και κατανοητό από τους νέους κυβερνώντες (Βενιζέλος;) ότι η ΠΑΕ δεν μπορεί να μπει στο άρθρο 48 (και να πληρώσει το 1/3 των χρεών της στο κράτος «σβήνοντας» τα υπόλοιπα) επειδή διοικείται από ανθρώπους τοποθετημένους από το Πρωτοδικείο. Αυτό το δεύτερο σημαίνει ότι θα εμφανιστεί πάλι μπροστά το χρέος των 12 εκατομμυρίων ευρώ, που ο ΠΑΟΚ έχει κρύψει δύο χρόνια τώρα, προσφεύγοντας σε δικαστήρια τα οποία όλοι γνωρίζουν ότι δεν γίνεται να τον δικαιώσουν. Στη θέση του Ζαγοράκη ανέλαβε ο Ζήσης Βρύζας. Αν η Τούμπα χειροκρότησε τον «Ζαγόρ», στον Βρύζα πρέπει να κάνει άγαλμα! Ο Βρύζας ξέρει το είδος των δυσκολιών και δέχτηκε να μπει μπροστά για να μη διαλυθεί το υπάρχον διοικητικό σχήμα, αλλά τα προβλήματα είναι τόσα ώστε κάνουν την απόφασή του αληθινά ηρωική. Αντίθετα από αυτό που νομίζει ο κόσμος, που κρίνει επιδερμικά ή βασιζόμενος σε λογιών λογιών αγιογραφίες που αποκαλούνται «κριτική», ο Βρύζας είναι πολύ πιο δυνατό παιδί από τον Θόδωρο και πολύ περισσότερο τετράγωνος άνθρωπος. Επίσης δεν κινείται με βάση συναισθηματισμούς. Εχει άποψη για το ποδόσφαιρο και το πώς πρέπει να διοικείται μια εταιρεία και δεν είναι οπαδός οπαδών αφού ως ποδοσφαιριστής δεν υπήρξε λαϊκό ίνδαλμα. Η δουλειά του στον ΠΑΟΚ θα είναι πολύ πιο δύσκολη από αυτή του «Ζαγόρ», αλλά οι πλάτες του είναι πιο μεγάλες και πιο δυνατές. Μια μόνο συμβουλή: να μην απομονωθεί στη Θεσσαλονίκη και να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες.

Απίστευτος Τεν Κάτε

Μια από τις πιο απίθανες ιστορίες που κυκλοφορούν έχει να κάνει με μια συζήτηση του προέδρου της ΕΠΟ, Σοφοκλή Πιλάβιου, και του Χενκ Τεν Κάτε πριν από λίγο καιρό. Πριν από κάτι μήνες κάπου οι δυο τους συναντήθηκαν, συστήθηκαν και αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις. Και μεταξύ τυρού και αχλαδίου ο Τεν Κάτε εξέφρασε στον πρόεδρο της ομοσπονδίας το μεγάλο του παράπονο. «Είναι κρίμα, άδικο και ποδοσφαιρικά απαράδεκτο να μην παίζει ο Νίνης βασικός στην Εθνική» είπε στον Πιλάβιο ο Ολλανδός, που τον καιρό εκείνο τον Νίνη δεν τον έβαζε ούτε στα διπλά της προπόνησης! Λένε ότι του Σοφοκλή τού πήρε μερικές μέρες να συνέρθει...