Το κίνητρο το βρίσκουν από μόνοι τους σε τέτοια ματς

Να ζήσουμε να το χαιρόμαστε το 2004. Ο κύκλος του κλείνει με την παρουσία της Εθνικής μας ομάδας σε αυτό το τουρνουά. Είτε προκριθούμε είτε αποκλειστούμε. Δεν μιλάω για έναν κύκλο που αφορά την Εθνική ομάδα μόνο. Μιλάω για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Ζαγοράκης, σύμβολο όλης εκείνης της πορείας προς το ακατόρθωτο, τα βρόντηξε στον ΠΑΟΚ.

Ο Ντέμης, που άλλαξε όλο το κλίμα και κράτησε ζωντανή την ΑΕΚ την εποχή της λαίλαπας και την πρόλαβε στο χείλος της πτώχευσης, εδώ και ένα χρόνο ιδιωτεύει. Η ευφορία που έφερε εκείνο το μαγικό καλοκαίρι ξεθώριασε σιγά σιγά και οι αγώνες της Εθνικής ομάδας, που είχαν γίνει το in γεγονός να παρακολουθείς αν ήσουν εγχώριος σταρ ή έστω… αστερίσκος, «επέστρεψαν» στο παρελθόν πέρυσι, όταν η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία αγωνίστηκε μπροστά σε άδειες εξέδρες.

Πρόλαβα να περιγράψω παιχνίδια για την ΕΡΤ στο νεόκτιστο Ολυμπιακό Στάδιο με 1.000 άτομα, τα πιο πολλά μάλιστα με προσκλήσεις, στη δεκαετία του '80. Τα ονόματα που είχε η ομάδα, τεράστια, από τον Σαραβάκο και τον Μανωλά μέχρι τον Αναστόπουλο και τον Μητρόπουλο. Κι όμως, η απέραντη ερημιά στην εξέδρα έδινε το στίγμα της ανυποληψίας μας ακόμα και με αντιπάλους όπως η Αγγλία και η Ιταλία. Και σε μια εποχή που τα γήπεδα στο πρωτάθλημα κάθε Κυριακή στέναζαν από κόσμο! Φυσικά, δεν ήταν πάντα έτσι.

Τη δεκαετία του '70, χωρίς να έχουμε επιτυχίες, ο κόσμος συνωστιζόταν για να δει φιλικά ματς στο παλιό Στάδιο Καραϊσκάκη με την Κύπρο ή στη Νέα Φιλαδέλφεια με τη Βουλγαρία. Ακόμα πιο πίσω, το 1969, ένα φιλικό της Εθνικής ομάδας με τον… Ολυμπιακό Λιοσίων, Τετάρτη μεσημέρι στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, είχε (κρατηθείτε) 20.000 φιλάθλους στην εξέδρα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ εποχής. Αντε να δεχτώ πως υπήρχε κάποια υπερβολή, αλλά και οι μισοί να ήταν, γίνεται καν σύγκριση;

Απλώς τότε η τηλεόραση ήταν στα σπάργανα, ο κόσμος δεν είχε τις σημερινές διεξόδους για διασκέδαση και φυσικά ο ρυθμός της ζωής δεν ήταν τόσο αδυσώπητος. Ομως, η ουσία παραμένει πως το γενικότερο feeling του 2004 τελείωσε οριστικά. Ισως επειδή μετά την πορεία που κάναμε στα προκριματικά του Euro 2008 ήταν η εικόνα και όχι οι ήττες στα τελικά που ξενέρωσαν τον κόσμο. Φυσικά, με όλο αυτόν τον κύκλο ολοκληρώνεται και η παρουσία του Ρεχάγκελ που πέτυχε το αδιανόητο, δηλαδή να κάνει την Εθνική μας υπολογίσιμο μέγεθος σε διεθνές επίπεδο.

Πλέον, όμως, δεν μπορεί να προσφέρει και να συμβάλει στο πρωταρχικό ζητούμενο: τη δημιουργία καλής ατμόσφαιρας. Κάτι λείπει, κάτι ράγισε πολύ πριν από την ήττα στη Βασιλεία ή την ισοπαλία στη Μολδαβία. Οποιος έχει ζήσει αυτή την ομάδα όλη αυτή την οκταετία ξέρει για ποιο πράγμα μιλάμε. Μπροστά μας έχουμε δύο ματς. Οφείλουμε (και πρέπει) να τα πάρουμε, γιατί το κίνητρο οι παίκτες το φτιάχνουν και το βρίσκουν -όταν χρειάζεται- μόνοι τους. Ενα Μουντιάλ από μόνο του είναι κίνητρο για τον Καραγκούνη, τον Χαλκιά, τον Κατσουράνη, τον Γκέκα, τον Κυργιάκο.

Η Βραζιλία το 2014 είναι πολύ μακριά για όλους. Και με δεδομένο πως το 1994 ήταν η προηγούμενη φορά μας και ο Ζαγοράκης, ο Τσιάρτας, ο Δέλας, ο Μπασινάς, ο Νικοπολίδης και ο Φύσσας, οι οποίοι βίωσαν την απόλυτη ευτυχία με το Euro, δεν κατάφεραν να πάρουν γεύση Μουντιάλ, κάνει όλους σήμερα να αντιλαμβάνονται πως αν και τα θαλάσσωσαν σ' έναν εύκολο όμιλο, δεν είναι ακόμα πνιγμένοι! Και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε τέτοιες στιγμές κρατά τους πάντες σε εγρήγορση. Μετά την Τετάρτη ό,τι πήγε στραβά το βγάζουμε πια στην επιφάνεια και το συζητάμε.