Κάποιοι πολύ τζάμπα μάγκες…

Ο ΠΑΟ έφτασε σε μια εύκολη νίκη με την ΑΕΛ, που πάντως έπαιξε καλό ποδόσφαιρο στο ΟΑΚΑ. Το ματς του ΟΑΚΑ, όπως κι αυτό του Ολυμπιακού στη Λιβαδειά, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική: τα προβλήματα του Λεβαδειακού και της ΑΕΛ αυτόν τον καιρό είναι τόσο μεγάλα που δεν τους επέτρεπαν να ελπίζουν ότι θα κόψουν βαθμούς από τους πρωτοπόρους. Πιο πολύ από το ματς του ΠΑΟ, χθες είχαν ενδιαφέρον τα υπόλοιπα. Για πολλούς λόγους.

Στη Νέα Σμύρνη ο Πανιώνιος έκανε ένα παιχνίδι στηριγμένος κυρίως στην καρδιά των παικτών του –για να σωθεί φέτος θα τη χρειαστεί αρκετά αυτή. Στο γήπεδο ήταν πασιφανής η διαφορά δύναμης των ανασταλτικών παικτών των δύο ομάδων. Ο Κοντοές έμοιαζε με ένα παιδάκι που έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα γίγαντα, ο οποίος λεγόταν Αναστασάκος στο πρώτο ημίχρονο και Περόνε στο δεύτερο.

Ο Νικολάου (κυρίως) και ο Καστελιόνε (ο Αργεντινός αφότου πήρε την κίτρινη κάρτα) δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τον Σαρμιέντο και ο Τάτος, που δεν είχε σχεδόν ποτέ προσωπικό αντίπαλο, έμοιαζε έτοιμος για την Εθνική. Ο Ατρόμητος είχε μόνο ένα πρόβλημα, τη σχεδόν ακάλυπτη δεξιά του πλευρά (ας όψεται ο Μαρίνος που έφυγε…), και ο Πανιώνιος μπήκε δύο φορές από εκεί και, κόντρα στη λογική του ματς, προηγήθηκε! Η μεθοδικότητα του Ατρομήτου του αρκούσε για να φτάσει στην ισοπαλία (σχετικά εύκολα, μια και στο δεύτερο ημίχρονο το παιχνίδι παιζόταν στο μισό γήπεδο), αλλά ο Πανιώνιος είχε έναν παίκτη που δεν ήθελε να χάσει, τον Μπερνάρ Κουμόρτζι!

Το γκολ του Ομο στο τέλος (από τη λάθος εκτίμηση του Κηπουρού) είναι η επιβράβευση του μεγάλου παιχνιδιού του Κουμόρτζι, που είναι τόσο φορμαρισμένος ώστε οδηγεί τον Φερέρα σε ένα τακτικό λάθος: ο προπονητής του Πανιωνίου τον θεωρεί τρίτο χαφ και κρυφό κυνηγό ταυτόχρονα. Αυτό έχει συνέπεια να επιμηκύνεται η μεσαία γραμμή και να μένουν ο Καστελιόνε κι ο Νικολάου κόντρα σε τρεις και τέσσερις παίκτες! Χθες η είσοδος του Μπαρόνι, αν και έγινε για να κρατηθεί το 1-0, αποδείχθηκε στο τέλος χρήσιμη: η απελευθέρωση του Κουμόρτζι έφερε τη νίκη σχεδόν ανέλπιστα.

Γυρίζει

Ο Εργοτέλης έχει –και δικαίως– βλέψεις για μεγάλα πράγματα. Στη Λιβαδειά γύρισε το εις βάρος του 2-0 και έφυγε με τον βαθμό της ισοπαλίας. Στην Τρίπολη η ομάδα δεν έχασε την ψυχραιμία της όταν ο Τσέζαρεκ ισοφάρισε σε 2-2, αλλά έβαλε δύο ακόμα γκολ.

Το πιο σπουδαίο για την ομάδα του Καραγεωργίου είναι ότι βρίσκει από το ξεκίνημα της σεζόν διαρκώς πρωταγωνιστές: χθες τη σκυτάλη από τον Λεάλ την πήρε ο Βερπακόφσκις. Ο Αστέρας είναι πιο επιθετικός από πέρυσι (ειδικά όταν παίζει ο Ρίος), αλλά έχει αργά σέντερ μπακ και όταν είναι υποχρεωμένος να βγει και να πάρει το γήπεδο, γίνεται πολύ ευάλωτος στις αντεπιθέσεις. Ισως τον ζάλισε και το ότι είχε 11 βαθμούς σε 5 ματς: προφανώς είναι προετοιμασμένος για άλλου τύπου πρωτάθλημα.

Χέρι

Στα άλλα δύο ματς, στο ντέρμπι της Θεσσαλονίκης και στο ματς της ΑΕΚ στην Ξάνθη, είχαμε κυρίως τζάμπα μαγκιές. Ο Κάκκος ακυρώνει ένα γκολ της ΑΕΚ και μετράει το συζητήσιμο γκολ του Πόι. Αν υπάρχει χέρι του Χέρσι, υπάρχει και χέρι του Πόι.

Αν δεν υπάρχει το ένα, δεν υπάρχει και το άλλο: ο διαιτητής πρέπει να έχει ένα ενιαίο κριτήριο, πόσω μάλλον όταν είναι μπροστά στη φάση, όπως ο Κάκκος στην Ξάνθη. Από τη διαιτησία του προκύπτουν δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι στη διακοπή του πρωταθλήματος ο Βασάρας και η ΚΕΔ πρέπει να κάνουν κάτι, ενδεχομένως μια συνάντηση με όλους τους διαιτητές, ώστε να τους επισημάνουν αυτή τη διαφορά στο κριτήριο και στις κρίσεις.

Το δεύτερο που προκύπτει είναι η εύλογη απορία γιατί κάποιοι διαιτητές (ο Κάκκος είναι σίγουρα ένας από αυτούς) είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στα ματς του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ και με τους υπόλοιπους κάνουν ό,τι γουστάρουν για να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές.

Αν αβάνταραν τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ, θα 'λεγα ότι λειτουργούν έτσι βάσει οδηγιών, αλλά εγώ στην περίπτωση του Κάκκου π.χ. άλλα βλέπω: βλέπω ένα διαιτητή που παίζει τον Ολυμπιακό στη Λάρισα και στην Τούμπα καταπληκτικά, (με μια φανερή προσοχή να μην τον ευνοήσει και να μην τον αδικήσει) και στην Ξάνθη κάνει κανονικά την πλάκα του! Η ερώτησή μου είναι αν θα ασχοληθεί κανείς με την περίπτωσή του.

Τούμπα

Απίστευτα πράγματα γίνανε και από τον Παμπορίδη στην Τούμπα όπου καταργήθηκε η λογική των φάουλ, των καρτών και εν τέλει του ίδιου του ποδοσφαίρου. Ενα λάθος το καταλαβαίνω, ένα λάθος παιχνίδι (το οποίο μάλιστα περιμένει όλη η Ελλάδα) όχι.

Ομως εδώ τις τζάμπα μαγκιές τις κάνει ο Βασίλης Τεροβίτσας: ο Παμπορίδης βρίσκει και τα κάνει ή για την ακρίβεια τοποθετείται στην Τούμπα για να κάνει ό,τι χρειαστεί. Η ερώτησή μου δεν είναι γιατί ο Παμπορίδης μπήκε στο συγκεκριμένο ματς όταν όλοι γνωρίζουν την αδυναμία του να παίξει ένα ματς του ΠΑΟΚ (ο καθένας μπορεί κάποια πράγματα να μην τα αντέχει).

Αυτό που εγώ ρωτάω τον Τεροβίτσα είναι κάτι άλλο: θα τον έβαζε σε ένα ματς στην Τούμπα με αντίπαλο του ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό ή τον ΠΑΟ; Η απάντηση είναι απλή: δεν θα τον έβαζε! Και το γιατί το ξέρει καλύτερα από μένα.

Κατάθεση

Ο Κάκκος και ο Παμπορίδης δεν έκαναν κακό μόνο στην ΑΕΚ και στον Ηρακλή, αλλά και στην Ξάνθη και στον ΠΑΟΚ. Η Ξάνθη του Ματζουράκη κάνει ένα σπουδαίο τακτικά παιχνίδι, ακυρώνοντας τη μεσαία γραμμή της ΑΕΚ. Ο ΠΑΟΚ του Σάντος, παρά το προβλέψιμο και αργό του ποδόσφαιρο, κάνει μια αληθινή κατάθεση ψυχής για να κερδίσει με ένα σπουδαίο γκολ του Ιβιτς στο 88'. Αλλά…

Τιμωρία και ελπίδα

Tο 34% που πήρε η Ν.Δ. είναι η τιμωρία ενός κόμματος που προσπάθησε να κυβερνήσει τη χώρα με βάση τα μηνιαία δημοσκοπικά ευρήματα: πέντε χρόνια προσπαθούσαν να είναι αρεστοί στον κόσμο τους πιο πολύ και από το να κυβερνήσουν.

Καιγόταν η Αθήνα και σκέφτονταν τι θα λένε στα τηλεοπτικά παράθυρα για τα παραστρατημένα παιδιά, βγάζανε τον Καραμανλή με μπουφάν α λα Μπους για να δείξουν ότι αντιμετωπίζει τις πυρκαγιές προσωπικά, κάνανε απογραφές της οικονομίας για να καταστρέψουν το έργο του Σημίτη αδιαφορώντας για τη χώρα, μιλάγανε για νταβατζήδες χωρίς να έχουν το κουράγιο να φτάσουν στην παραμικρή ρήξη.

Οταν έφτασε η κρίση και έπρεπε να κυβερνήσουν, δηλαδή να πάρουν αποφάσεις, το μόνο που σκέφτονταν ήταν απλοϊκά πράγματα, όπως η έκτακτη εισφορά, η νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων, το πάγωμα των μισθών κ.λπ. Ο Καραμανλής παρέδωσε την εξουσία γιατί δεν ήξερε τι να κάνει.

Ο κόσμος που ψήφισε ΠΑΣΟΚ ψήφισε θετικά. Ακουσε στην προεκλογική περίοδο ότι υπάρχει ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης και θέλει να το δει. Κανείς δεν περιμένει από το ΠΑΣΟΚ παροχές, όλοι ξέρουν ότι η οικονομία είναι στα μαύρα της τα χάλια:

αυτό που περιμένουν όσοι ψήφισαν τον Γιώργο είναι να δουν μια διακυβέρνηση με σοβαρότητα, τόλμη και ιδέες που θα δημιουργούν την ελπίδα ότι η χώρα μπορεί να ξαναφτάσει στα επίπεδα που το ΠΑΣΟΚ την άφησε το 2004. Το 1995 τα πράγματα ήταν σαφώς χειρότερα, αλλά ο Σημίτης μάζεψε το πράγμα, χωρίς μάλιστα πολύ σκληρά μέτρα: τώρα ο κόσμος περιμένει κάτι ανάλογο.

Δεν ξέρω αν το ΠΑΣΟΚ θα τα καταφέρει. Αν δεν τα καταφέρει, θα τιμωρηθεί κι αυτό κάποια στιγμή το ίδιο σκληρά. Οπως τιμωρήθηκε σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση και η κοινοβουλευτική Αριστερά, που ξέρει να γκρινιάζει, αλλά όχι να σχεδιάζει, που απειλεί με αναστατώσεις χωρίς να αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες. Γι' αυτό και σε μια χώρα που έχει ανάγκη κυρίως από λύσεις εκλογικά, αργά αλλά σταθερά, συρρικνώνεται.

Για να δούμε

Πολλοί το θέλουν το Υφυπουργείο Αθλητισμού, αλλά κανένας δεν ξέρει ποιος θα το πάρει:

- Ο Μάρκος Μπόλαρης ως τομεάρχης Αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ σε άλλες εποχές θα ήταν φαβορί, αλλά ο Γιώργος έχει πει ότι οι τομεάρχες θα μείνουν στη θέση τους για να ασχοληθούν με το κόμμα.

- Ο Κώστας Καρτάλης είναι από τους ελάχιστους στο Κοινοβούλιο που έχουν άποψη για το τεράστιο πρόβλημα που λέγεται Ολυμπιακά Ακίνητα. Εκλέγεται, επίσης, στον Βόλο, που προετοιμάζεται για τους Μεσογειακούς, αλλά δεν θεωρείται Ταλιμπάν του Γιώργου.

- Φαβορί είναι η Σοφία Σακοράφα, που έχει μεγάλες πιθανότητες, μια και είναι γυναίκα και ο Γιώργος έχει δεσμευτεί ότι στο Υπουργικό Συμβούλιο θα υπάρχει πολύς γυναικείος πληθυσμός.

Για να δούμε...