Το πολιτικό τέλος της μεγάλης Μίλαν

Κείμενα για τις ελληνικές εκλογές βαριέμαι να γράψω φέτος. Η ιταλική πολιτική, έτσι όπως είναι μπλεγμένη με το ποδόσφαιρο, έχει πολύ μεγαλύτερη πλάκα.

Εβλεπα τη Μίλαν να χάνει μέσα στο «Σαν Σίρο» από τη Σταχτοπούτα του Τσάμπιονς Λιγκ Ζυρίχη και θυμήθηκα μια ιστορία που είχα γράψει πριν από χρόνια σε ένα περιοδικό, που δείχνει πόσο είχαν δαιμονοποιήσει τον αντίπαλό τους, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, οι άνθρωποι της ιταλικής Αριστεράς.

Eγραφα, λοιπόν, πριν από χρόνια ότι το 1996, περίπου ένα χρόνο μετά την ίδρυση του κόμματος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι με το ποδοσφαιρικό όνομα Forza Italia, ένας Ιταλός αναγνώστης έστειλε ένα γράμμα στη μιλανέζικη εφημερίδα «Corriere della Serra», που εκφράζει παραδοσιακά τις θέσεις των Μιλανέζων κεντροαριστερών.

Σε αυτή την επιστολή, που κάποιες πολιτικές εκπομπές των καναλιών του Δον Σίλβιο την έκαναν σημαία και γι' αυτό και τη θυμάμαι ακόμα, ο αναγνώστης είχε συγκεντρώσει το σύνολο των χαρακτηρισμών που είχαν αποδώσει στον Μπερλουσκόνι οι άνθρωποι και οι εφημερίδες της ιταλικής Αριστεράς: ήταν συνολικά 298 σε λιγότερο από ένα χρόνο!

Οι πιο ήπιοι ήταν «κηφήνας», «κρυφοφασίστας» και «εκμαυλιστής», οι πιο υπερβολικοί αναφέρονταν στα πολιτικά του σχέδια με όρους όπως «δικτατορία της αθλιότητας».

Ο άνθρωπος που έστειλε την επιστολή αναρωτιόταν μήπως κάποια στιγμή θα 'πρεπε η ιταλική Αριστερά να σταματήσει να ψάχνει αφοριστικούς χαρακτηρισμούς και να ασχοληθεί με το να του απαντήσει πολιτικά, αξιολογώντας τις όποιες πολιτικές προτάσεις του Μπερλουσκόνι για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ο προβληματισμός του αναγνώστη δεν έπιασε τόπο…

Δαίμονας

Η ιταλική Αριστερά έχει καταφέρει να δαιμονοποιήσει τόσο τον Μπερλουσκόνι, ώστε να της είναι σχεδόν αδύνατον να τον αντιμετωπίσει σωστά ως αντίπαλο. Ο πρώην δήμαρχος της Ρώμης, ο αριστερός και οικολόγος Φραντσέσκο Ρουτέλι, είχε πει ότι ο Μπερλουσκόνι αντιμετωπίζεται μόνο με εξορκισμό: η ατάκα «έγραψε», όμως οι ψηφοφόροι δεν εξορκίζουν, ψηφίζουν και για να σε ψηφίσουν πρέπει να τους πείσεις για την ικανότητά σου και όχι για την επικινδυνότητα του αντιπάλου -πόσω μάλλον όταν αυτή η επικινδυνότητα δεν προκύπτει από πουθενά.

Η ιταλική Αριστερά έβλεπε και βλέπει στον Μπερλουσκόνι τον εκφραστή ενός συστήματος που στόχο έχει τη χρεοκοπία του πολιτικού λόγου -αρχικά τον απειλούσε με φυλακίσεις και καταδίκες, μια και οι εταιρείες του τελούσαν υπό δικαστική έρευνα, έπειτα προσπάθησε να τον απαξιώσει, σήμερα τον αντιμετωπίζει συγχυσμένα.

Κυρίως έπεσε θύμα της πρακτικής της: οδηγήθηκε σε ένα δρόμο υπερβολών, τον οποίο ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα. Εκανε το λάθος να μην καταλάβει ότι παρασύρθηκε και βρέθηκε να παίζει στο γήπεδό του. Η ιταλική Αριστερά δαιμονοποιούσε την παρουσία του, την ίδια ώρα που ο Μπερλουσκόνι προτάσσοντας το επικοινωνιακά επιτυχημένο επιχειρηματικό του background έχτιζε μια εικόνα -στον καιρό μας αυτό, η εικόνα δηλαδή, μετράει πιο πολύ από μια πολιτική πρόταση.

Χαρτί

Το 'χω ξαναγράψει ότι το κορυφαίο χαρτί της πολιτικής του πρότασης παραμένει η Μίλαν. Ευθύς μόλις την απέκτησε το 1987 έβαλε στόχο τη διεθνή καταξίωσή της: οκτώ τελικοί του Τσάμπιονς Λιγκ σε 17 χρόνια προφανώς αποδεικνύουν ότι ξέρει να κερδίζει.

Το ίδιο κάνει και στην πολιτική, μόνο που εδώ οι νίκες δεν αποδίδουν τίποτα, κυρίως διότι βασίζονται περισσότερο στην επικοινωνία και λιγότερο στην όποια πρόταση. Ετσι, σήμερα η κρίση της Μίλαν (κρίση αγωνιστική αλλά και κρίση εμπιστοσύνης, μια και η ομάδα γιουχάρεται συστηματικά από τους οπαδούς της) του κάνει πιο μεγάλη πολιτική ζημιά ακόμα και από τις αποκαλύψεις της «Reppublica» για τα πάρτι με τα «κουνελάκια» στη βίλα του.

Τα πάρτι, στην τελική, δείχνουν ότι ο άνθρωπος έχει ακόμα διάθεση για ζωή. Η κρίση της Μίλαν δείχνει ότι ο «καβαλιέρε» στέρεψε από ιδέες.

Συνταγή

Η φετινή Μίλαν χρεοκοπεί γιατί στηρίχτηκε σε μια απλοϊκή συνταγή. Δεν είναι η πώληση του Κακά το μεγάλο πρόβλημα, αλλά η έλλειψη μιας κεντρικής ιδέας. Πόνταραν στο ότι θα ξαναστήσουν στα πόδια του τον Ροναλντίνιο, όπως έχουν κάνει κατά καιρούς με διάφορους που τα εργαστήρια του Μιρανέλο ανέστησαν: το λάθος που έκαναν είναι ότι δεν υπολόγισαν πως ο Βραζιλιάνος δεν είναι απλώς παίκτης με περιττά κιλά (αυτά χάνονται), αλλά είναι και καμένος στο μυαλό κι αυτό δεν αντιμετωπίζεται επιστημονικά.

Ο Μπερλουσκόνι και οι συνεργάτες του πίστευαν ότι η Μίλαν θα βρει γκολ από τον Χούντελααρ, ξεχνώντας ότι ένας παίκτης που προέρχεται από κακή σεζόν έχει τεράστια ανάγκη μια ομάδα που θα του δείξει εμπιστοσύνη: ποτέ δεν παίρνεις κάποιον με προβλήματα για να σου λύσει τα δικά σου.

Κυρίως η Μίλαν απέτυχε στην επιλογή του προπονητή. Οταν κάποτε ο Μπερλουσκόνι έπαιρνε τον Σάκι ή τον Τζακερόνι ή ακόμα και τον Τερίμ ή τον απολύτως αποτυχημένο Οσκαρ Ουάσινγκτον Ταμπάρεζ, πόνταρε σε ανθρώπους με ιδέες και τους έδινε τη δυνατότητα να τις κάνουν πράξη: η επιλογή τους είχε κάτι που στη βάση του αποτελεί πολιτική (φιλελεύθερη ίσως) πρακτική.

Η επιλογή του Λεονάρντο στη θέση του προπονητή, δηλαδή η αναβάθμιση του ανθρώπου που δούλευε στη Μίλαν έχοντας την ευθύνη της καλοπέρασης των Λατινοαμερικανών (;) παικτών της, είναι μια κίνηση που δείχνει έλλειψη ιδεών, τέλμα, περισσότερο από συντηρητισμό. Η Μίλαν που χάνει από τη Ζυρίχη μοιάζει να είναι η αρχή του πολιτικού τέλους του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η έμπρακτη απόδειξη ότι ο κάποτε χαρισματικός επιχειρηματίας της επικοινωνίας κουράστηκε.

Λογική

Η Μίλαν στήθηκε φέτος στη λογική όχι του «παίζω», αλλά του «κερδίζω». Ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι τα τελευταία χρόνια νίκησε στον πολιτικό στίβο πολλές φορές μια Αριστερά μπερδεμένη και αμήχανη. Ως συνέπεια, δυσκολεύεται να καταλάβει ότι το «κερδίζω» δεν είναι συνώνυμο του «κυβερνάω καλά».

Η ιταλική Κεντροαριστερά δυσκολεύεται να καταλάβει ότι είναι αδύνατον να κυβερνήσεις χωρίς να κερδίζεις. Στη μέση αυτής της ιστορίας βρίσκεται το πολιτικό αδιέξοδο της σημερινής ιταλικής πολιτικής σκηνής. Και επειδή όλα διαπλέκονται υπέροχα, έρχεται και η δύση της μεγάλης μπερλουσκονικής Μίλαν…

Τον νου του…

Tι τρέλα ήταν αυτή του Σωκράτη Κόκκαλη να πάει στην ΕΠΟ; Νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο επικοινωνιακό αυτογκόλ του προέδρου του Ολυμπιακού από τότε που εμφανίστηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το λάθος του δεν είναι ότι πήγε στον Πιλάβιο να συζητήσει για τη διαιτησία: αν κάτι είχε να πει, καλώς πήγε.

Το λάθος είναι ότι με την κίνησή του αυτήν δικαίωσε όσους για χρόνια έλεγαν ότι η μη ενασχόλησή του (τυπικά) με τη διαιτησία (θυμόσαστε πέρυσι τις δηλώσεις ότι οι μεγάλοι δεν πρέπει να μιλάνε;) και το γεγονός ότι ποτέ τα προηγούμενα δεκατρία χρόνια δεν είχε επισκεφθεί τον πρόεδρο της ομοσπονδίας μαρτυρούν ότι κάποιος έκανε τη δουλειά στην ΕΠΟ για τον ίδιο!

Μόνο όταν κάπου έχεις δικούς σου ανθρώπους, που κατ' επέκταση σου κάνουν και τη δουλειά, δεν μιλάς: αυτό είναι το εύκολο συμπέρασμα της χθεσινής επίσκεψης του Κόκκαλη.

Πάμε τώρα στα δύο δύσκολα. Πώς εξηγείται η επίσκεψη; Σας είχα γράψει πριν από λίγο καιρό ότι διάφοροι πρώην παρατρεχάμενοι της ΕΠΟ που κατοικοεδρεύουν στα επίσημα του Καραϊσκάκη σπέρνουν παρολιά για πράσινες παράγκες, βομβαρδίζοντας με τάχα μου πληροφορίες και τον Σωκράτη τζούνιορ και τον Δημήτρη Θεοδωρίδη, που είναι και εύκολοι στόχοι.

Πες πες, μπορεί τον Σωκράτη να τον κάνουν Λουκόπουλο ή Καλογιάννη: να τον βάλουν δηλαδή να κλαίγεται για τους διαιτητές και να ψάχνει ποιος κάνει κουμάντο. Ο δεύτερος λόγος είναι πιο σοβαρός. Προφανώς μετά τις συζητήσεις με τον Λαυρεντιάδη και τους υπόλοιπους καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι κανείς δεν πρόκειται να μας δώσει για την ΠΑΕ τα λεφτά που θέλουμε.

Οπότε για να βρούμε λεφτά πρέπει να παίξουμε στο Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή να πάρουμε το πρωτάθλημα οπωσδήποτε. Κι επειδή έρχεται και το ΠΑΣΟΚ, θέλαμε να επισημάνουμε στον Σοφοκλή να 'χει τον νου του.

Να βάλω ένα στοίχημα ότι την άλλη εβδομάδα ή θα γίνει της κακομοίρας στη Σούπερ Λίγκα ή θα πάει στην ΕΠΟ κι ο Πατέρας;

Ελαμψε

Στα πρόσφατα σεμινάρια διαιτησίας στην Εύβοια έλαμψε με την παρουσία του ο κυρ-Γιάννης ο Σπάθας, κάποτε πρόεδρος της Ενωσης Διαιτητών Πειραιά και πρωταγωνιστής στις αξέχαστες κασέτες του Μάκη. Ολοι οι παρευρισκόμενοι απόρησαν με την παρουσία του, μια και ο κυρ-Γιάννης δεν είναι πλέον παράγοντας της διαιτησίας. Για να τους λυθεί η απορία, ο άνθρωπος ήταν εκεί με την ιδιότητα του χορηγού!

Στο σεμινάριο διαφημιζόταν το ξενοδοχείο του κυρ Γιάννη στα Τρίκαλα Κορινθίας, το περίφημο «Ηλιοβασίλεμα», που έχει το όνομα των δύο παιδιών του, του Ηλία, που όλοι αγαπούν, και του Βασίλη, που κάποτε έπαιζε μπάλα. Το 'χει ο κυρ-Γιάννης το να διαχειρίζεται μαγαζιά: ψαροταβέρνα, παράγκα, ξενοδοχείο, άντε να δω τι θα 'ναι το επόμενο…