Η Αρσεναλ πουλάει ποδόσφαιρο, εμείς όχι

Δεν θέλω να σταθώ στο ματς του Ολυμπιακού στο Λονδίνο, γιατί με πιάνει θλίψη. Εχω ξαναγράψει και πολύ πρόσφατα ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά το 2004 το έχει χτυπήσει μια «Ρεχαγκελίτιδα»: η εντύπωση των παραγόντων, που εν τέλει έχουν την ευθύνη των ομάδων, είναι ότι μόνο παίζοντας φουλ άμυνα (ούτε καν τσούκου τσούκου μπολ) μπορεί να πάρεις αποτελέσματα, όπως δηλαδή συνέβη με τον Ρεχάγκελ και την Εθνική στην Πορτογαλία. Ετσι, όλα τα ματς των ελληνικών ομάδων, ειδικά εκτός έδρας, μοιάζουν καιρό τώρα περίπου ίδια: άμυνα και ο Θεός να βάλει το χέρι του. Αλλά ο Θεός, που βαριέται με τα χούγια μας, μας έχει βαρεθεί.

Το γιατί ο Ολυμπιακός έχασε στο Λονδίνο –και το ματς και την μπάλα– είναι απλό: γιατί η Αρσεναλ είναι τόσο καλύτερη ώστε σε υποχρεώνει να προτάσσεις τη διασφάλιση της αξιοπρέπειας από την πιθανότητα να κάνεις αποτέλεσμα. Οταν πας κάπου να παίξεις και θεωρείς ανεκτό το να χάσεις με 2-0, θα χάσεις με 2-0 στην καλύτερη των περιπτώσεων!

Παίκτες

Η σωστή ερώτηση είναι γιατί μια ελληνική ομάδα δεν μπορεί να παίξει το ποδόσφαιρο που παίζει η Αρσεναλ; Είναι θέμα παικτών; Εχω αντιρρήσεις. Αν προ τριετίας ο Κόκκαλης αγόραζε τον Μανόνε, τον Σονγκ, τον Εμπουέ, τον Σανιά, τον Μπέντνερ και τον Κλισί (άγουρα παιδάκια με προσόντα αλλά χωρίς βιογραφικό), θα λέγαμε ότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού τρελάθηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί προσωπικά για να πάρει στο πρωτάθλημα Νέων τον τίτλο από τον Ατρόμητο.

Αν στην Ελλάδα ερχόταν ο Εντουάρντο (πριν πάει στην Κροατία), μπορεί να είχε και την τύχη του Μπόρχα ή του Νούνιες. Τυχαία χρησιμοποιώ τον Ολυμπιακό: θα μπορούσα να βάλω στη θέση του οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα, για να πω ότι οι περισσότερες από τις επιλογές του Βενγκέρ δεν είναι ακριβές, αλλά ψαγμένες.

Στο φινάλε, όταν ο Αλσατός πήρε τον Σεσκ Φάμπρεγκας από την Μπαρτσελόνα Β, ο Αρης είχε πάρει από την ίδια ομάδα τον Κάλβο, ο οποίος σας διαβεβαιώνω θεωρείτο έως και πολύ καλύτερος. Μόνο που ο Σεσκ σήμερα κοστίζει 30 εκατ. ευρώ κι ο Κάλβο δεν έχει μονιμοποιηθεί στον Αρη.

Ποδόσφαιρο

Γιατί μια ελληνική ομάδα δεν μπορεί να παίξει το ποδόσφαιρο που παίζει η Αρσεναλ; Η απάντηση είναι γιατί δεν το θέλει. Οταν κάτι, το θέλεις, δηλαδή το έχεις στόχο, υπάρχει και περίπτωση να τα καταφέρεις. Οταν δεν το έχεις στόχο αποκλείεται το πράγμα να σου κάτσει.

Τι πουλάει η Αρσεναλ; Ποδόσφαιρο. Τι πουλάνε οι ελληνικές ομάδες; Πολλά άλλα εκτός από ποδόσφαιρο. Πουλάνε (πουλάμε) οπαδισμό, νίκες, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, γκρίνιες για τη διαιτησία και μάλιστα πολύ ακριβά. Ποδόσφαιρο όχι.

Σκοπός

Πουλάω ποδόσφαιρο σημαίνει ότι έχω μια εταιρεία που ο σκοπός της είναι να παρουσιάζει μια ομάδα που να παίζει το ποδόσφαιρο που διασκεδάζει το κοινό. Ακόμα πιο πολύ θα 'λεγα ότι ο σκοπός είναι το κοινό αυτό να το εθίσεις, να το φέρεις δηλαδή σε ένα σημείο που να μην μπορεί χωρίς εσένα, γιατί αυτό που του παρουσιάζεις το γεμίζει, το κάνει να νιώθει τυχερό που συμμετέχει. Εδώ η χαρά είναι συνώνυμη των τίτλων: για να χαίρεσαι πρέπει να κερδίζεις. Το αν τον πρωταθλητισμό τον πληρώνεις ακριβά, το αν δεν βγάζεις ποδοσφαιριστές, το αν τελικά κερδίζεις χωρίς να προοδεύεις, δεν προβληματίζει.

Γαζίδης

Πριν από λίγες μέρες ο οικονομικός διευθυντής της Αρσεναλ, Ιβάν Γαζίδης, ανακοίνωσε ότι η εταιρεία κατέγραψε ρεκόρ εσόδων για το οικονομικό έτος που τελείωσε στις 31 Μαΐου 2009. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν, ο τζίρος της «Arsenal Holdings plc» αυξήθηκε στα 313,3 εκατομμύρια λίρες από 223 εκατομμύρια που ήταν το 2008. Η αύξηση ήρθε επειδή το γήπεδο «Εμιρεϊτς» παρουσίασε σούπερ έσοδα.

Η Αρσεναλ πέρυσι, μολονότι δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο, έφτασε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και του Κυπέλλου Αγγλίας. Το γήπεδό της άγγιξε πληρότητες που ξεπερνούν το 85%, διότι, όπως σωστά έγραψε η «Gurdian», «το ''Εμιρεϊτς'' είναι το μόνο θέατρο του Λονδίνου στο οποίο ποτέ δεν πλήττεις»! Εσοδα έφεραν και πωλήσεις παικτών: για τον Βενγκέρ όλοι έχουν την τιμή τους -και ο Τουρέ και ο Αντεμπαγιόρ.

Η αγγλική εταιρεία δεν περιορίζεται ωστόσο σε αμιγώς ποδοσφαιρικές επενδύσεις. Χρήματα στο ταμείο ήρθαν και από την πώληση διακοσίων διαμερισμάτων που κατασκευάστηκαν στην περιοχή του Χάιμπουρι. Στο ταμείο μπήκαν 88 εκατομμύρια λίρες και τα καθαρά κέρδη της εταιρείας εκτοξεύτηκαν στα 35,2 εκατομμύρια λίρες από 20,7 εκατομμύρια που ήταν το 2008. Εδώ ψάχνουμε τον Λαυρεντιάδη και τον Μαρινάκη.

Χάιμπουρι

Οταν τα άκουσα αυτά, μου έκανε εντύπωση κυρίως η ιστορία των διαμερισμάτων. Οι τύποι που διοικούν την ομάδα έχτισαν το Χάιμπουρι! Για την ακρίβεια κράτησαν τον αγωνιστικό χώρο, τον οποίο μετέτρεψαν σε πάρκο, καθώς κι ένα «πέταλό» του για ιστορικούς λόγους, και έχτισαν διαμερίσματα ακριβώς μπροστά. Αυτά τα διαμερίσματα τα αγόρασαν κυρίως οπαδοί της ομάδας, συνδεδεμένοι με την περιοχή και την αύρα της: το «Εμιρεϊτς», άλλωστε, είναι μισή ώρα μακριά! Αυτό σημαίνει πουλάω ποδόσφαιρο!

Αμμο

Στην Ελλάδα αντί, όταν ερχόμαστε σε επαφή με τέτοιες πραγματικότητες να παραδειγματιζόμαστε, βάζουμε το κεφάλι βαθιά μέσα στην άμμο: π.χ., αντί να σκεφτούμε πως μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας τα 22 χρόνια δίνει ένα μάθημα στον Ολυμπιακό, ασχολούμαστε με τη διαιτησία! Εθισμένες στη μίρλα του πρωταθλητισμού οι ελληνικές μεγάλες ομάδες, είναι αδύνατον να πουλήσουν ποδόσφαιρο: το θέμα δεν τις αφορά.

Οι άλλοι, όμως; Εγώ στο ελληνικό πρωτάθλημα βλέπω 7-8 ομάδες με ταβάνι την 4η-5η θέση. Κι όμως, ούτε οι άνθρωποι που διοικούν τις ομάδες αυτές δεν προτάσσουν ως στόχο τη δημιουργία θεαματικών ομάδων, που να δίνουν στον ποδοσφαιρόφιλο έναυσμα να πάει στο γήπεδο. Αλλάζουν προπονητές, ποντάρουν σε συντηρητικούς μέντορες του 1-0, πωρώνουν οπαδούς, υιοθετούν αντιλήψεις όσων κάνουν πρωταθλητισμό, ακόμα κι αν ο στόχος είναι η παραμονή στην κατηγορία.

Τάχα μου

Θα πει κάποιος ότι δεν έχουν τον Βενγκέρ. Ενώ αν τον είχαν, θα τον άφηναν τάχα μου να δουλέψει…

Κακοτοπιά

Μου γράφει με μια δόση γλυκιάς νοσταλγίας ο φίλος και αναγνώστης Γιώργος Χειλάς:

«Τετάρτη, ώρα 21:15, στις ΑΕΚτσήδικες κερκίδες του ΟΑΚΑ για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Η θέση δίπλα μου κενή, ανήκει στον φίλο μου τον Αντώνη. Θα παντρευόταν την επόμενη μέρα στην Κύπρο. Η πώρωσή του με την ΑΕΚ είναι τέτοια, που διατηρεί εισιτήριο διαρκείας εδώ και πέντε χρόνια κι ας έρχεται σπάνια πια στην Ελλάδα.

Το ματς καλό, η ομάδα σχετικά καλή, το αποτέλεσμα άσχημο. Ταξίδεψα την επόμενη για τη Λευκωσία. Στο περιθώριο του γάμου προλάβαμε να αναζητήσουμε τα αίτια της ήττας. Λίγο Δαλούκας, λίγο Σάχα, λίγο η μη ενσωμάτωση των μεταγραφών του Αυγούστου, λίγο η ατυχία…

Το Σάββατο είδαμε ΑΠΟΕΛ - Δόξα Κακοτοπιάς. Καλή ομάδα ο ΑΠΟΕΛ, μία ταχύτητα παραπάνω από την ΑΕΚ. Ο Αντώνης τουλάχιστον έχει τον Θρύλο της Κύπρου να τον κάνει να αισθάνεται περήφανος. Κυριακή πρωί, πίσω στην Αθήνα. Το βράδυ πάλι ΟΑΚΑ, αντίπαλος ο άλλος ''αιώνιος''.

Το ματς χάλια, η ομάδα χάλια, το αποτέλεσμα, το ίδιο. Τι έφταιξε; Λίγο έως καθόλου ο διαιτητής, λίγο η κόπωση από την Τετάρτη, πολύ η κακή εμφάνιση των ποδοσφαιριστών, πολύ η τρικυμία του προπονητή. Φεύγοντας από το γήπεδο θυμήθηκα τις εκδρομές της περιόδου 1992-94 με τον Αντώνη, τότε που είχαμε οργώσει ως φοιτητές όλα τα γήπεδα με την ομαδάρα του Μπάγεβιτς.

Τότε δεν μας έφταιγε τίποτε. Ούτε οι διαιτητές, ούτε η ατυχία, ούτε τα κολλητά παιχνίδια, ούτε καν κάποιοι μέτριοι ποδοσφαιριστές που και τότε υπήρχαν. Δεν μας έφταιγε τίποτε, γιατί υπήρχε ζωντανός ο οργανισμός που λέγεται ΑΕΚ, γιατί υπήρχε το γονίδιο της μεγάλης ομάδας.

Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια, εμείς φτάσαμε σχεδόν τα σαράντα, δεν πάμε εκδρομές με την ομάδα πια. Απλώς είμαστε φυλακισμένοι με το εισιτήριο διαρκείας -απόδειξη αγάπης στις κερκίδες του ΟΑΚΑ να βλέπουμε το μέγεθος της ομάδας μας να μικραίνει κάθε χρόνο. Τουλάχιστον ο Αντώνης έχει τον ΑΠΟΕΛ. Εμείς εδώ μόνο την ''κακοτοπιά''».

Με έξοδα της ΕΠΟ

Είχε μια μικρή συνέχεια το θέμα με τα αγγλικά του φρέσκου διεθνούς Σπάθα, για το οποίο σας έγραφα χθες. Δεν έμαθα βέβαια αν το Ηλιάκι (που λέν' και οι διαιτητές) έχει περάσει τα τεστ της Καλαμάτας, έμαθα όμως ότι με τον προβιβασμό και τη διεθνοποίησή του δεν έχει σχέση ο Κύρος Βασάρας: αυτός τα τεστ τα έκανε και τους βαθμούς τούς παρέδωσε: οι κρίσεις, όμως, ανήκουν στην ΚΕΔ και στην ΕΠΟ.

Για να μην περιορίζομαι στη στείρα κριτική, θα πρότεινα στον Σοφοκλή Πιλάβιο να ξεκινήσει το παλικάρι μαθήματα βελτίωσης με έξοδα της ομοσπονδίας: είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε πιθανό ρεζιλίκι! Ας χρησιμοποιήσουμε μάλιστα εκείνη την παλιά καθηγήτρια του Γκαγκάτση. Και δεν θυμάμαι και πώς την έλεγαν.