Μόνος του και όλοι τους

Χρειάστηκαν ένα σουτ και ένα τακουνάκι μέσα από τη μικρή περιοχή για να μπορέσει η Αρσεναλ να νικήσει τον Νικοπολίδη. Γιατί το χθεσινό ματς είναι ό,τι πλησιέστερο έχετε δει σε ομάδα που βλέπει να τη σταματάει ένας και μόνος ποδοσφαιριστής.

Οι Αμερικανοί το αποκαλούν «the zone». Διαστήματα που ένας αθλητής βρίσκεται στη «ζώνη» μιας εσωτερικής γαλήνης που μπορεί να δει μπροστά στον χρόνο. Είναι οι στιγμές που ο μπασκετμπολίστας «βλέπει» την τροχιά του τριπόντου, που ο γκόλφερ μπορεί να «δει» κάθε ελιγμό που θα κάνει στο χορτάρι μέχρι να πέσει στην τρύπα το μπαλάκι και ο τερματοφύλακας έχει τη σχεδόν εξωσωματική εμπειρία να «βλέπει» τις κινήσεις των παικτών και την τροχιά της μπάλας πριν γίνουν.

Ο θεατής το διακρίνει από το ότι ο τερματοφύλακας αρχίζει να κινείται νωρίτερα απ' ό,τι συνήθως. Ο ίδιος μπορεί να το καταλάβει όταν κάποια στιγμή επανέλθει από τη «ζώνη», ελπίζοντας ότι στην επόμενη εμφάνισή του θα μπορέσει να το επαναλάβει. Μάταια. Είναι από τις καταστάσεις που το μόνο που μπορεί να κάνει το τέρμα είναι να παρακαλάει να επαναληφθούν και οι υπόλοιποι μπορούν να τις καταγράφουν, όπως ο Βρετανός σκηνοθέτης, που στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου στο κλασικό αμερικανικό πλάνο του man of the match διάλεξε τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού.

Η πρόσληψη του Ζίκο από τον Ολυμπιακό περισσότερο από οτιδήποτε βελτίωσε το κλίμα της ομάδας. Το διακρίνεις στα πρόσωπα των παικτών, που μοιάζουν να είναι πιο χαλαρά από την εποχή που ο Τιμούρ Κετσπάγια ήταν προπονητής, αλλά και στον τρόπο που κινούνται στο γήπεδο, που είναι πιο ελεύθερος από την αρχή της σεζόν.

Επίσης, στο χθεσινό ματς ο Ζίκο έδειξε ότι «βλέπει» το παιχνίδι, όταν με την αλλαγή του Ζαϊρί με τον Στολτίδη βελτίωσε την απόδοση της ομάδας του αμυντικά, χωρίς να την υποβαθμίσει επιθετικά. Πράγμα που ούτως ή άλλως θα ήταν δύσκολο, μια και ο Ολυμπιακός στο «Emirates» είχε ταπεινές επιθετικές φιλοδοξίες.

Η Αρσεναλ ποιοτικά ήταν μια κλάση ανώτερη, σε κίνηση δύο και σε αγωνιστική νοοτροπία τρεις. Για ακόμα μία φορά φάνηκε πόσο κακό κάνει στους παίκτες του ελληνικού πρωταθλήματος το εύκολο φάουλ που δίνουν οι διαιτητές. Φάνηκε στη μισή ντουζίνα περιπτώσεις που παίκτες θεωρούσαν το φάουλ αυτονόητο επειδή είχαν πέσει αλλά και στην κίτρινη κάρτα του Τοροσίδη, που την παίρνει για διαμαρτυρία για φάουλ που δεν του δόθηκε.

Τελικά από το ματς με την Αρσεναλ ο Ολυμπιακός πήρε ένα λογικό αποτέλεσμα, που του επιτρέπει να συνεχίσει χωρίς απρόσμενους βαθμούς αλλά και χωρίς ζημιές στο ηθικό του. Το θετικότερο, όμως, για το μέλλον είναι η σχέση που μοιάζει να δημιουργεί ο Ζίκο με τους παίκτες. Οι ευτυχισμένες οικογένειες, είχε πει ο Τολστόι, δεν φτιάχνουν καλά μυθιστορήματα, αλλά στο ποδόσφαιρο μπορούν να πλησιάσουν το θαύμα. Οπως χθες.




Την αμαρτία μου τη λέω και η ιστορία με τον ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζει την ιστορία της Πολιτικής Ανοιξης. Μετά το πρώτο «μπαμ» που είχε κάνει η Ανοιξη πλακώσανε όλοι οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι της Ν.Δ. να βρούνε το μέλλον τους σε ένα καινούργιο κόμμα. Μόνο που η Ανοιξη δεν είχε να πει και πολλά πράγματα. Ο,τι και η Ν.Δ. με περισσότερα Σκόπια. Πάτωσε στις εκλογές η Ανοιξη, δεν μπόρεσε να επανέλθει και στο τέλος ο Σαμαράς έβαλε λουκέτο στο μαγαζί και οι περισσότεροι επέστρεψαν στη Ν.Δ. να πάρουν θέση στο κομματικό ΑΣΕΠ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι λίγο διαφορετική ιστορία. Ανέβηκε στηριγμένος στον Τσίπρα, έβαλε στη Βουλή την πρώτη φουρνιά και μάζεψε κάθε πονεμένο που ήθελε λευτεριά και βουλευτική αποζημίωση και ασυλία. Μόνο που έκανε το λάθος στις νύχτες του Αλέξη και στα «Δεκεμβριανά». Εκεί φάνηκε ότι μπορεί η Γ' Γυμνασίου να μη θέλει τον καταναλωτισμό και τα Mall και οι «Επαναστατικοί Πυρήνες τσιζ» να θέλουν την εξέγερση και τη δημιουργία αυτόνομης δράσης παντού, αλλά φάνηκε και ότι εκτός από τους τζαμάδες ο υπόλοιπος κόσμος δεν ένιωθε να καταπιέζεται από τις τζαμαρίες.

Εκεί χαθήκανε οι ψήφοι και μετά ό,τι και να λέγανε ήταν σαν το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξέρανε ότι πάντα ήταν υπέρ, αλλά οι άλλοι είχαν το πρόβλημα να το καταλάβουν. Οπότε τελείωσαν και τα όνειρα των καινούργιων του βολέματος στη Βουλή και «δεν είμαστε ωραία στη μικρή μας δημοκρατία», που έλεγε και ο υπουργός στο «Η ζωή των άλλων»; Μια χαρά είμαστε και το καταλάβαινες στη θαλπωρή της συγκέντρωσης των εκλογικών φίλων του Γρηγόρη Ψαριανού, για «ποτό και κουβεντούλα», όπως είχε πει ο ίδιος ο ηγέτης στην πάντα φιλόξενη «Στοά» της Πατησίων. Κάποτε γιάφκα της «Ενωσης 1924», μεγάλη η χάρη της.

Σε μια στοά γεμάτη από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών μαζί με μερικούς που δουλεύουνε, ο Γρηγόρης έβγαλε φωτογραφίες με όσους του κάθισαν, έδωσε υποσχέσεις για μια ακόμα πιο δυναμική παρουσία στο Κοινοβούλιο και δέχτηκε καλοκάγαθα τις θωπείες των γκρούπις της δυόμισι ηλικίας. Από τον πολιτικό κόσμο παραβρέθηκαν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παπαδημούλης, μερικοί άλλοι που φόραγαν σακάκια, αλλά ο Ψαριανός δεν τους ήξερε, και ο πρόεδρος της παράταξης, Αλέξης Τσίπρας, συνοδευόμενος από αστυνομικό με εναλλακτικές, ελπίζω, ευαισθησίες.

Οι συγκεντρώσεις των φίλων του Ψαριανού θα συνεχιστούν την Τετάρτη στη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση στο κοσμικό bar το «MG» (έναντι Everest πλατείας Μαβίλη) και θα κορυφωθούν με τη μεγάλη σαββατιάτικη συγκέντρωση στο φουαγέ του θεάτρου Μπάντμινγκτον, όπου οι οπαδοί του φωτεινού ηγέτη θα περάσουν τη βραδιά οραματιζόμενοι μια νέα Ελλάδα. Μια Ελλάδα ανεξάρτητη, μοντέρνα, περήφανη, ικανή να σταθεί επάξια δίπλα σε κάθε προηγμένο κράτος, ακόμα και στη Σιέρα Λεόνε, που θα έλεγε και η Νταλάρα.

Και τι έχουμε να αντιπαρατάξουμε σαν Ν.Δ. στη μουσική επέλαση του ΠΑΣΟΚ στη Σιέρα Λεόνε; Τη «Νεανική Μαντολινάτα και Χορωδία του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών», δημιούργημα του Πρωτοπρεσβύτερου Πατέρα Παναγιώτη Λουκέρη; Για τη Μαντολινάτα πληροφορήθηκα στο site του Δημήτρη Κωνσταντάρα, πατριάρχη του ελληνικού τηλεοπτικού τένις, επί εποχής μαντολινάτας υποψηφίου της Ν.Δ. και νυν υποψηφίου του ΛΑΟΣ.

Σκεφτόμουνα λοιπόν να είσαι πιτσιρικάς, να βρίσκεσαι σε πάρτι, να γίνεται μάχη ποιος θα βγάλει γκόμενα και ο ένας να λέει ότι γουστάρει punk στα Εξάρχεια, ο άλλος X-treme sports και εσύ να λες ότι τραγουδάς στη «Νεανική Μαντολινάτα και Χορωδία του Πρωτοπρεσβύτερου». Το έχεις κλειδώσει το πήδημα…

Οταν πάντως οι πολιτευόμενοι την πουλεύουν για άλλα κόμματα, όπως έκανε ο Κωνσταντάρας με τον ΛΑΟΣ, πάει να πει ότι η βάρκα έχει κάτσει. Και στη Ν.Δ. είναι σαφές ότι έχουμε μια ατμόσφαιρα ΠΑΟΚ έπειτα από εκτός έδρας εμφάνιση. Αντίθετα, στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει μια ατμόσφαιρα boomers της Αριζόνα.

Οποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε και όποιος έκατσε πρώτος στην καρέκλα, άντε να τον σηκώσεις. Και έτσι και κάτσει η Αννα Νταλάρα στην καρέκλα του υπουργού Πολιτισμού, ποδοσφαιρικά η βάρκα έκατσε. Αντίθετα με τον Βενιζέλο, που την ήξερε καλά την ποδοσφαιρική πιάτσα, η Νταλάρα αμφιβάλλω αν ξέρει τι χρώματα φοράει ο ΠΑΟΚ. Θα ακούει «Ζαγοράκης» και θα νομίζει ότι είναι λυράρης.

Καλή πρόθεση βέβαια να υπάρχει και όλα μπορούν να γίνουν πιστευτά. Εγώ δεν έχω για παράδειγμα πρόβλημα να δεχτώ τη δήλωση του Παντελή Αθήνη, ότι η έκδοση των περιοδικών της ΑΕΚ γίνεται όχι στην Κύπρο, αλλά στην Αθήνα. Και να μην κάτσω να ρωτάω διευθύνσεις και ονόματα, αλλά μόνο μία ερώτηση. Μπορώ να γνωρίσω τον Ελληνα δημοσιογράφο που γράφει την ΑΕΚ «ΑΕΚ Αθηνών» πριν γίνω χότζας;




Οταν πριν αναφέρθηκα στον Δημήτρη Κωνσταντάρα σαν πατριάρχη των τηλεοπτικών περιγραφών τένις ξέχασα να αναφερθώ στον μεγάλο του αντίπαλο: τον Μανώλη Μαυρομάτη. Ο οποίος προσέθεσε τη ζωντάνια στο τηλεοπτικό σπικάζ του τένις. «Εβερτ, Ναβρατίλοβα, Εβερτ, Ναβρατίλοβα, πάντα Εβερτ».