Αν έχεις «τοίχο», διάβαινε

Ημουν από τους λίγους που λίγο πριν από το ξεκίνημα της φετινής σεζόν είχα τολμήσει να ψελλίσω ότι ο Ζιλμπέρτο ο φετινός δεν θα έχει καμία σχέση με τον περσινό. Λέω «από τους λίγους», διότι οι μισοί βάλθηκαν να τον βγάλουν άχρηστο πέρυσι και οι άλλοι μισοί αναρωτιόντουσαν μεγαλοφώνως «πώς γίνεται να μην καλεί ο Ντούνγκα στην εθνική Βραζιλίας τον σπουδαίο Ντουντού και επιμένει σε κάποιον Ζιλμπέρτο».

Και λέω «ψέλλιζα», διότι κανείς δεν φανταζόταν ότι στα 32 του θα έκανε μέτρια χρονιά και στα 33 του θα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερη. Το παιχνίδι με την Ατλέτικο εντός, παρά την ήττα, με έκανε να αναρωτηθώ μήπως τελικά η καλή του θέση είναι αυτή του κεντρικού αμυντικού και όχι του αμυντικού χαφ. Τελικά δεν ήταν θέμα καλής θέσης. Είναι θέμα καλής χρονιάς, όπως τουλάχιστον φαίνεται να ξεκινά.

Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα είναι ανεβασμένος φέτος, διότι είναι ανεβασμένη και η ομάδα. Δεν είναι παίκτης που θα ανεβάσει μόνος του τον Παναθηναϊκό –όπως δεν ανεβάζει μόνος του την εθνική Βραζιλίας ή δεν ανέβαζε παλιότερα την Αρσεναλ– αλλά παίκτης που θα βρει τον ρόλο του μόλις η ομάδα βρει τον δικό της.

Που θα είναι «αόρατος (ή ορατός) τοίχος», όταν δίπλα του, πίσω του, μπροστά του, υπάρχει μια αγωνιστική φιλοσοφία. Ενα πλάνο. Ενα συγκεκριμένο σύστημα, είτε το πεις 4-2-3-1, είτε 4-3-2-1, είτε το πεις Μπάμπη, Πανάγο ή Βρασίδα. Και κυρίως, όταν γίνει κομμάτι μιας συγκεκριμένης 11άδας, η οποία αλλάζει για συγκεκριμένους λόγους (τραυματισμούς και τιμωρίες) κι όχι για το καπρίτσιο του rotation.

Ο Παναθηναϊκός φέτος, είτε αρέσει αυτό στους φίλους και τους εχθρούς του είτε όχι, έχει ένα σταθερό κορμό στα περισσότερα παιχνίδια που έδωσε. Παίκτες που πήγαν καλά χθες δεν μένουν εκτός αποστολής αύριο, δεν γίνονται πειράματα, με ακραίους να «βαφτίζονται» κόφτες και κόφτες να γίνονται εξτρέμ (με εξαίρεση την Πράγα). Οταν αλλάζει το σύστημα δεν αλλάζει η φιλοσοφία, αλλά δυναμώνει το κέντρο –όπως έγινε με την ΑΕΚ.

Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο αποκτά αξιοπιστία εφόσον παίρνει χρόνο συμμετοχής ως δίδυμο, το πρόβλημα της λειψανδρίας των ακραίων αμυντικών αντιμετωπίζεται μέχρι στιγμής αποτελεσματικά, ο Τζόρβας δείχνει να αρπάζει την ευκαιρία που του δόθηκε, ο Νίνης θυμίζει τον Νίνη που αγαπήσαμε, ο Λέτο τον Λέτο που δεν αγαπήσαμε πέρυσι, αλλά μας εκπλήσσει ευχάριστα φέτος, και ο Σιμάο δείχνει ότι είναι πολύτιμος σε ειδικές συνθήκες και δεν χρειάζεται να παίζει παντού και πάντα όπως συνέβαινε πέρυσι.

Ενα κουίζ μένει μόνο για τον Τεν Κάτε: να βρει τρόπο να ξεμπλοκάρει και να αξιοποιήσει τον Σισέ. Αν γίνει κι αυτό, τα οφέλη θα είναι πολλαπλά, οι νίκες πιο άνετες και μαζί τους θα έρθει και το καλύτερο θέαμα. Οσο για την άνοδο του Ζιλμπέρτο και τα κολακευτικά σχόλια που τον συνοδεύουν από το βράδυ της Κυριακής, σχόλια που εισέπραττε με το σταγονόμετρο πέρυσι, επιτρέψτε μου να τα ερμηνεύσω κάνοντας μια μικρή «ιεροσυλία»: ο Βραζιλιάνος έχει βρει φέτος στον Παναθηναϊκό τον δικό του Σεσκ Φάμπρεγκας στο πρόσωπο του Κώστα Κατσουράνη.

Βρήκε ξανά ένα πληρέστατο «οκτάρι» που κάνει –αναλογικά– όλες τις δουλειές που έκανε κι ο Φάμπρεγκας στην Αρσεναλ. Ο «Κατσούρ» πασάρει κάθετα, σκοράρει με τα πόδια και το κεφάλι, μαρκάρει, φωνάζει στους συμπαίκτες του, δεν μασάει από τη γιούχα της αντίπαλης εξέδρας και στο κάτω κάτω δεν έχει τίποτα να αποδείξει και σε κανέναν. Είναι ηγέτης πραγματικός.

Στο πρόσωπό του ο Ζιλμπέρτο έχει βρει ένα συμπαίκτη πιο τεχνίτη από τον Σιμάο -που τον συντρόφευε πέρυσι συνέχεια, με περισσότερη αυτοπεποίθηση από τον Μάτος- που προσπαθούσε σε κάθε ευκαιρία που έπαιρνε να πείσει γεμάτος άγχος τον Τεν Κάτε ότι κακώς δεν τον χρησιμοποιούσε περισσότερο –και πιο σταθερό από τον Τζιόλη– που έκανε το παιχνίδι της ζωής του στη Βρέμη και μετά έφυγε για... Βρέμη.

Πέρυσι κοίταξε και είδε δίπλα του σε ένα παιχνίδι τον Ιβανσιτς. Σε ένα άλλο τον Νίνη. Σε ένα παράλλο τον Χριστοδουλόπουλο και λίγο πριν ή λίγο μετά τον Γκάμπριελ και τον Ντέιβιντ να παριστάνουν το «δεξί (ή αριστερό) αμυντικό χαφ». Μιλάμε για τρέλα! Φέτος θα δει δίπλα του, καλώς εχόντων των πραγμάτων –εκτός από τον Κατσουράνη και τον Σιμάο– και τον Καραγκούνη, μια που ο Λέτο τα καταφέρνει μια χαρά αριστερά κι ο «Κάρα» μεγάλωσε πια για να τρέχει συνέχεια πέρα-δώθε. Κι αυτό για τον Ζιλμπέρτο είναι ανυπολόγιστο κέρδος και -κυρίως- τεράστια ψυχική ηρεμία.