Ποδόσφαιρο «5Χ5»

Για ποιο λόγο δύο ομάδες οι οποίες στον αμέσως προηγούμενο αγώνα τους έπαιξαν όμορφη μπάλα, προσπάθησαν να δημιουργήσουν εκείνες κι όχι να περιμένουν να κλέψουν στο κέντρο για να φύγουν στην αντεπίθεση και άφησαν υποσχέσεις για όμορφη μπάλα –μέσα από την οποία έρχονται συνήθως και τα όμορφα αποτελέσματα–, ήταν τόσο αντιτουριστικές στο πρώτο ημίχρονο του μεταξύ τους αγώνα;

Ακριβώς λόγω του προηγούμενου αγώνα τους, για τον οποίο τόσο καλά λόγια άκουσαν: η μεν ΑΕΚ έπαιξε καλά, αλλά το ταμείο στο τέλος ήταν μηδέν βαθμοί κόντρα στον Ολυμπιακό, ο δε Παναθηναϊκός μπορεί να κέρδισε, αλλά η ψυχούλα του κι ο Αμπρέου ξέρουν πόσο λαχτάρισε. Στη χώρα που οι παίκτες οι ίδιοι ευλογούν το 1-0, στη χώρα που λοιδορούνται οι προπονητές που τολμούν να προτιμούν το 4-3 από το μισό–μηδέν, στη χώρα που οι ίδιοι οι προπονητές λένε αλλά και οι δημοσιογράφοι γράφουν για έναν παίκτη με έφεση στις ντρίμπλες «ωραίος ο τάδε, αλλά καλό θα ήταν να κάνει τα δικά του, αφού έχουμε σιγουρέψει τη νίκη, από το 3-0 και μετά», δυστυχώς το ωραίο πουλάει μόνο στο σινεμά.

Οχι στο γήπεδο. Κανείς δεν γουστάρει το «τσούκου τσούκου μπολ» όταν το εφαρμόζει ο απέναντι, αλλά γίνεται «αποτελεσματικό, σφιχτό και νικηφόρο πλάνο νίκης» μόλις το κάνουμε εμείς και βάλουμε μερικά βαθμουλάκια στο σακούλι. Θυμηθείτε πόσο κορόιδευαν οι Ολυμπιακοί τον βαρετό ευρω-Παναθηναϊκό παλιότερα και πόσο καμαρώνουν τώρα για την ομάδα τους, που παίζει ακριβώς με την ίδια φιλοσοφία τον τελευταίο καιρό. Και τούμπαλιν, για να μην παρεξηγούμαστε.

Tο πρώτο ημίχρονο το λες μέχρι και «ντέρμπι της ντροπής». Με μεγαλύτερη ευκαιρία μια στραβοκλοτσιά-παραλίγο αυτογκόλ του Κατσουράνη, που έβγαλε δύσκολα ο Τζόρβας σε 46 λεπτά αγώνα, έψαχνες κολλύριο να ρίξεις στα μάτια σου, μπας και απαλύνεις τον πόνο... Κι όμως, το δεύτερο ξεκίνησε όχι απλώς με το πρώτο εντός εστίας σουτ του Παναθηναϊκού, αλλά με σουτ-γκολ.

Με τον Κατσουράνη να πασάρει –σαν να λέει στην κερκίδα «δεν πά' να κράζετε όσο θέλετε;»– και τον Σαλπιγγίδη με το αριστερό να περνάει την μπάλα ανάμεσα από τα πόδια του Γιαχάγια και καρφί στην αριστερή γωνιά. Ηταν προφανές ότι άναψε η σπίθα για να φουντώσει ελαφρώς το παιχνίδι, με την ΑΕΚ να είναι «αναγκασμένη», «υποχρεωμένη» (ή ό,τι άλλο που να τελειώνει σε «–μένη» προτιμάτε) να βγει μπροστά για να ισοφαρίσει, άρα να αφήσει χώρους στον Λέτο, τον Σαλπιγγίδη, τον Κατσουράνη.

Με τον Σιμάο να κρατάει ανασταλτικά το κέντρο και τον «θέλω-να-γίνω-Σιμάο» Γιαχάγια να παλεύει να κάνει όλα αυτά που δεν καταδέχτηκε να κάνει ο Μάκος, με τον Παναθηναϊκό να εκμεταλλεύεται το θεωρητικό του πλεονέκτημα στον άξονα κόντρα στο δίδυμο Γιαχάγια-Καφέ και την ΑΕΚ να μην καταφέρνει να εκμεταλλευτεί την παρουσία του Καντέ από αριστερά, άρα την απουσία κανονικού ακραίου μπακ, το παιχνίδι συνέχισε να είναι βαρετό και προβλέψιμο.

Βγάζοντας ο Τεν Κάτε τον Καραγκούνη και βάζοντας τον Σισέ, επιχείρησε απλώς να μην αφήσει τα στόπερ της ΑΕΚ να ανέβουν ούτε μισό μέτρο, να τους κρατήσει απασχολημένους. Βγάζοντας ο Μπάγεβιτς τον Γιαχάγια, βαφτίζοντας κόφτη τον Μαντούκα και φορτώνοντας την επίθεση με Παυλή και Λεονάρντο, αλλά και αφαιρώντας τον μπαλαδόρο Γκερέιρο και τον ανυπάκουο Σκόκο για να προσθέσει τον πειθήνιο Ταχτσίδη, έπαιξε τα ρέστα του σε μια ζόρικη ζαριά.

Καλή η υπερφόρτωση μπροστά, αλλά ποιος θα φτάσει την μπάλα εκεί; Η είσοδος Νίνη αντί Σαλπιγγίδη έγινε για να δώσει ο Τεν Κάτε φρεσκάδα και τρέξιμο στην κόντρα. Και τελικά (επιτέλους πια!) με ένα γκολ από «περσινό» παίκτη και όχι όλο από τους καινούργιους και με τον Τζόρβα στο 92' να δικαιολογεί την παρουσία του στην 11άδα και την απουσία του Γκαλίνοβιτς, τον πρώτο με τον δεύτερο τους χωρίζει μία Καβάλα δρόμος.