Δεν έχει τουρκικό διαβατήριο...

Εάν υπάρχει μία φάση που συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη κατά τους αγώνες της Εθνικής μας στο Ευρωμπάσκετ, ήταν η τελευταία του προημιτελικού με την Τουρκία. Υπενθυμίζω ότι η ελληνική ομάδα είχε προβάδισμα 2 πόντων μετά τις 1/2 βολές του Νίκου Ζήση (65-63), αλλά η μπάλα βρισκόταν στα χέρια των Τούρκων για την τελευταία επίθεση. Απέμεναν 18 δευτερόλεπτα και η Εθνική κινδύνευε με καταδικαστικό τρίποντο ή με δίποντο που θα έστελνε τον αγώνα στην παράταση, όπερ και εγένετο ακριβώς στην εκπνοή, διά χειρός Αρσλάν.

«Επρεπε να κάνουμε φάουλ», είπαν οι δοκησίσοφοι αμφισβητίες. «Αν μας μπουμπούνιζε το τρίποντο ο Αρσλάν, θα είχαμε αποκλειστεί τσάμπα και βερεσέ».

Μήπως είναι ώρα να ξαναδούμε τη φάση πιο ψύχραιμα; Δεν υπάρχει άλλωστε σωστό σε τέτοιες περιπτώσεις ούτε λάθος. Μοναχά επιλογές.

Εάν η Εθνική μας έκανε φάουλ και μάλιστα γρήγορα, θα αποκτούσε κάποια αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα. Η μπάλα θα περνούσε στα δικά της χέρια, με 10-15 δευτερόλεπτα στο χρονόμετρο. Θα είχε λοιπόν τη δυνατότητα για μια οργανωμένη επίθεση, με το σκορ στη χειρότερη περίπτωση ισόπαλο (εάν οι Τούρκοι ευστοχούσαν στις βολές).

Ο Καζλάουσκας έδωσε εντολή όχι για φάουλ, αλλά για «μια καλή άμυνα να τελειώνουμε». Η έμφαση δόθηκε στην προστασία της περιμετρικής γραμμής, ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες τουρκικού τριπόντου: «Το πολύ πολύ να φάμε δίποντο και να παίξουμε παράταση». Πόνταρε στην εξαιρετική αμυντική επίδοση των παικτών του τη συγκεκριμένη βραδιά (63 πόντοι παθητικό σε 39,5 λεπτά), στην αυτοσυγκέντρωσή τους και φυσικά στο άγχος των Τούρκων απέναντι στην πρόκληση ενός νικητήριου σουτ.

Τον Αρσλάν είχε χρεωθεί ο Σπανούλης, αλλά μόλις έγινε ένα σκριν, για να περάσει ο Τούρκος, βγήκε πάνω του ο πανύψηλος Φώτσης –όπως, καλή ώρα, ο Τσαρτσαρής στον Ντ. Λόρμπεκ στο φινάλε του αλησμόνητου προημιτελικού της Μαδρίτης! Ο αρχηγός της Εθνικής μας έκρυψε τον ορίζοντα του Αρσλάν και του απαγόρευσε το τρίποντο, ασχέτως αν έμεινε ακάλυπτος στο μπάσιμο που εναλλακτικά επιχείρησε ο αντίπαλός του. Ακριβώς το ίδιο συνέβη στο φινάλε της παράτασης, όταν ο Αρσλάν έκανε σουτ-χαρταετό πάνω από τα χέρια του Αντώνη και φυσικά αστόχησε. Η διαφορά ήταν και τότε στους 2 πόντους (76-74).

Ο Γιάννης Ιωαννίδης έλεγε πάντα -ελπίζω να θυμάμαι σωστά- ότι «μία ομάδα που προηγείται δεν επιτρέπεται να δίνει εύκολους πόντους στον αντίπαλο, ούτε να του προσφέρει στο πιάτο την ισοφάριση στα τελευταία δευτερόλεπτα». Πόσω μάλλον μια ομάδα με ξεχωριστές ικανότητες στην άμυνα! Ιδια τακτική με αυτή που αποφάσισε ο Καζλάουσκας ακολούθησαν σε πρόσφατους αγώνες καθοριστικής σημασίας και άλλοι «υπναλέοι» συνάδελφοί του, όπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο Βερολίνο (ΠΑΟ-ΤΣΣΚΑ 73-71, με 5'' στο ρολόι, αλλά και επαναφορά από τη σέντρα), αλλά και ο Ντέιβιντ Μπλατ στο Μπιντγκόζ (Ρωσία-Ελλάδα 65-68, η διαφορά στους 3 πόντους). Προτίμησαν να υπερασπιστούν τη γραμμή του τριπόντου, παρά να δώσουν στον αντίπαλο βολές.

Δικαιώθηκαν, όπως δικαιώθηκε και ο Γιόνας Καζλάουσκας στο Κατοβίτσε. Και ο βοηθός του, άλλωστε, της ίδιας σχολής είναι. Θυμάστε τους περσινούς αγώνες του Κολοσσού με Μαρούσι και Τρίκαλα; «Ενα στα δύο», έγραψε τότε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Εκείνο το τρίποντο–προσευχή του Εϊβερι κράτησε τα Τρίκαλα στην Α1 και έστειλε στα τάρταρα το Αιγάλεω. Ευτυχώς, ο Εϊβερι δεν έχει τουρκικό διαβατήριο...