Ελεος, ξεμείναμε από κοσμητικά…

Λίγο πριν μπω στο αεροπλάνο για να επιστρέψω στον μικρόκοσμο της Ελλάδας, αισθάνομαι την ανάγκη να υποκλιθώ στην ομάδα που με κάνει να ξεχνώ τα κουσούρια του Ελληνα. Επιτέλους, βρέθηκαν άνθρωποι να αποδείξουν ότι, διάβολε, δεν είναι απαραίτητο να ακολουθεί ένα χαμένο ημιτελικό μια (συχνά ταπεινωτική) ήττα σε μικρό τελικό. Υπάρχουν και παιδιά που ξέρουν να σηκώνουν το κεφάλι έπειτα από μία απογοήτευση και να κοιτάζουν καθαρά το φως της επόμενης ημέρας.

Σε αρκετούς από τους χαμένους τελικούς παρελθόντων ετών η Ελλάδα δεν έχασε από τον αντίπαλο, αλλά από τον εαυτό της. Ηταν γραφτό να γυρίσει τη σελίδα μια παρέα παιδιών που βάλθηκαν να καταργήσουν τους νόμους της νεοελληνικής κοινωνίας. Αντιμετώπισαν το Ευρωμπάσκετ με ρεαλισμό και επαγγελματισμό, έκαναν οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων όπου χρειάστηκε, αντιμετώπισαν τις αναποδιές με ηρεμία και επιβραβεύτηκαν με ένα έπαθλο το οποίο ξεπερνά σε αξία κάθε προσδοκία.

Η ομάδα που πήγε στην Πολωνία με πρώτο στόχο να μην αποτύχει όχι μόνο φρόντισε να υπάρξει ομαλή μετάβαση στη μεθεπόμενη μέρα, αλλά έκανε να τη ζηλέψουν εξ αποστάσεως ακόμα και αυτοί που φέτος προτίμησαν την ανάπαυση. Αποδεκατισμένη και στερημένη από τους φυσικούς ηγέτες της, μολαταύτα η «βερσιόν» του 2009 τα κατάφερε καλύτερα από την πλήρη Εθνική ομάδα του 2007.

Πώς να βρω πια καινούργια κοσμητικά επίθετα για να την επαινέσω; Η ελληνική γλώσσα, μολονότι πλούσια, ωχριά. Η Εθνική μας είναι καλύτερη κι από την ίδια τη γλώσσα μας.

Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης προχώρησε σε ολική επαναφορά και ξανάγραψε το όνομά του στον χάρτη του παγκόσμιου μπάσκετ, με γαλόνι φυσικά τη χθεσινή, επική εμφάνιση. Ο Βασίλης Σπανούλης κουβάλησε την ομάδα στις πλάτες του και έγινε συχνά Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης και Ζήσης μαζί! Ο Νίκος Ζήσης είχε κρύο αίμα σε κρίσιμες στιγμές, πρόσφερε σιγουριά στο ξεκίνημα και ένα πολύτιμο τρίποντο στο φινάλε του καθοριστικού προημιτελικού με τους Τούρκους.

Ο αρχηγός, Αντώνης Φώτσης, έδωσε το παράδειγμα της μαχητικότητας με πράξεις, σαρώνοντας τα ριμπάουντ στους τελευταίους αγώνες, ενώ πέτυχε και το τρίποντο της νίκης χθες. Ο Γιάννης Μπουρούσης έδειξε τον δρόμο στο ματς-βαρόμετρο με την Κροατία και ξαναβρήκε τον καλό του εαυτό προς το τέλος. Ο Γιώργος Πρίντεζης διέπρεψε σε άγνωστους ρόλους και αναδείχθηκε σε παίκτη-κλειδί στον θριαμβευτικό προημιτελικό με την Τουρκία.

Ο Νικ Καλάθης μελέτησε τα κατατόπια τις πρώτες μέρες και έγινε από αντράκι άντρας, όταν χρειάστηκαν βοήθεια οι καταπονημένοι συνοδοιπόροι του. Ο Στράτος Περπέρογλου έδωσε σβελτάδα και νιάτα στο αρχικό σχήμα, ενώ κράτησε άποντο τον Τούρκογλου επί ένα ημίχρονο στο παιχνίδι που έβαλε το νερό στο αυλάκι.

Ο Κώστας Κουφός έδειχνε ικανός να βοηθήσει, μέχρι που η γαστρεντερίτιδα τον έκοψε στα δύο. Ο Γιάννης Καλαμπόκης έδωσε τη σιγουριά του περπατημένου στα πρώτα παιχνίδια κι έκανε την περιφερειακή γραμμή να μοιάζει λιγότερο γυμνή. Ο Κώστας Καϊμακόγλου δεν άφησε ποτέ τα χέρια του να κρυώσουν και εμφανίστηκε έτοιμος όποτε εκλήθη να βοηθήσει. Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης περίμενε υπομονετικά τη σειρά του και αποδείχθηκε πιστός στρατιώτης και χρήσιμο εργαλείο στις προπονήσεις.

Τελος, ο Γιόνας Καζλάουσκας παρέλαβε μια ομάδα ελλιπέστατη και την οδήγησε στα όρια των δυνατοτήτων της, μολονότι είχε μόλις δύο μήνες για να περάσει τις ιδέες του σε άγνωστους στον ίδιο παίκτες. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Λιθουανό και όλους όσοι δούλεψαν για να κερδηθεί το μετάλλιο.

Πώς επιστρέφει κανείς ύστερα από αυτό στον μικρόκοσμο της Ελλάδας;