Aλλαξαν ρόλους

Σε μια αντιστροφή ρόλων ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός γύρισαν στην εποχή του Λεμονή και του Κυράστα. Ο Ολυμπιακός με την Αλκμααρ έπαιρνε μία από τις βαρετές νίκες του ενός γκολ που ενθουσίαζαν τους φανατικούς και τις εφημερίδες χωρίς να έχουν δει το ματς και ο Παναθηναϊκός έπαιζε ένα κλασικό όσα πάνε, όσα έρθουν και όσα αρπάξει το τέρμα μας.

Οι λόγοι που ο Παναθηναϊκός έχασε τόσο εύκολα είναι σαφείς. Στην τακτική το 4-5-1 με τρία αμυντικά χαφ είναι μια χαρά όταν η ισοπαλία δεν είναι κακό αποτέλεσμα ή όταν η ομάδα προηγηθεί. Είναι ακατάλληλο όταν η ομάδα βρεθεί πίσω και καταστροφή αν η διαφορά πάει στα δύο γκολ. Ενα ή και δύο από τα κεντρικά χαφ θα πρέπει να ανεβαίνουν και εφόσον η άμυνα είναι το σπεσιαλιτέ τους σημαίνει μικρότερη αποτελεσματικότητα και κενά στις αντεπιθέσεις.

Σε ατομικό επίπεδο φάνηκε πόσο πολύτιμη θα είναι η προσθήκη του Γιούρκα Σεϊταρίδη. Ο Μαρίνος είναι επιθετικά καλός παίκτης και έδειξε χαρακτήρα συνεχίζοντας να ανεβαίνει ακόμα και μετά το λάθος του που έφερε το πρώτο γκολ. Μόνο που αμυντικά δεν είναι ακόμα επαρκής. Η φάση στο τέλος του ματς που όχι μόνο χάνει την μπάλα στο σημαιάκι, αλλά απομακρύνεται από τον παίκτη της Γαλατά που την έχει πάρει είναι αντικείμενο ψυχολογικής ανάλυσης.

Η αμυντική αδυναμία όμως του Μαρίνου ήρθε και έδεσε με μία από τις χειρότερες εμφανίσεις του Κώστα Κατσουράνη. Σε συνδυασμό με μια από τις κατά καιρούς δημοσιοϋπαλληλικές εμφανίσεις του Ζιλμπέρτο Σίλβα το αποτέλεσμα ήταν τα μπακ να μην έχουν βοήθειες και με αντιπάλους όπως ο Κιούελ και ο Μπάρος το ένας με έναν ήταν εφιαλτικό. Σε τελική ανάλυση, ματς στο οποίο αρκετοί παίκτες τυχαίνει να υστερούν υπάρχουν πάντα και κάθε ομάδα οφείλει να τα ξεπερνάει.

Το αρνητικό στοιχείο όμως που μοιάζει να επαναλαμβάνεται στα ματς του Παναθηναϊκού είναι η μουρμούρα κάποιων παικτών όταν ο συμπαίκτης τους παίρνει πρωτοβουλίες. Το να μουρμουράει ο προπονητής είναι στον ρόλο του. Το να μουρμουράει ο ένας παίκτης στον άλλο δημιουργεί προστριβές.

Στην ΑΕΚ πέρυσι το ατού ήταν το αμυντικό δίδυμο. Με τον Κυργιάκο να έχει πουληθεί και τον Μαϊστόροβιτς τιμωρημένο, στο κέντρο της άμυνας υποχρεωτικός ηγέτης είχε γίνει ο Αλβες. Οταν και ο Αλβες τραυματίστηκε η ΑΕΚ χρειάστηκε να παίξει με ένα από τα πιο κοντά αμυντικά δίδυμα.

Αν το γεγονός συνδυαστεί με την εμφάνιση του Χουανφράν που πρέπει να είναι από τις χειρότερες στην ιστορία του ποδοσφαίρου και με δύο αμυντικά χαφ που πούλαγαν την μπάλα, το ότι δέχτηκε τρία γκολ σε ένα ημίχρονο από μία μέτρια ομάδα δεν είναι ερώτημα. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάποιος παίκτης που να συμμαζέψει την άμυνα. Θα απαντηθεί άμεσα με το που αρχίσουν τα ντέρμπι.



Mία από τις στάνταρντ φράσεις στις αναλύσεις πριν από κάθε ευρωπαϊκό ματς είναι το «στην επίθεση είναι φωτιά, αλλά η ομάδα μας πρέπει να εκμεταλλευτεί τα κενά τους στην άμυνα». Αν λοιπόν θέλετε τον λόγο που η φράση λέγεται και ξαναλέγεται, είναι επειδή σχεδόν όλες οι ξένες ομάδες παίζουν αυτό που ονομάζεται ποδόσφαιρο, ενώ οι δικές μας κυνηγάνε «πολύτιμα αποτελέσματα».

Το σκεφτόμουνα ακούγοντας τον εκστασιασμένο Γιώτη Τσαλουχίδη να επισημαίνει τη γοητεία του «μηδέν» που, Θεός φυλάξοι, αν αυτή είναι η μπάλα που θα βλέπουμε στο μέλλον. Μπορεί αυτή να είναι η μπάλα του προπονητή ο οποίος στα «μηδέν» μπορεί να λέει ότι οι παίκτες αγωνίστηκαν πειθαρχημένα και άκουσαν τις οδηγίες του, αλλά αν το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που το αντικείμενο είναι η πειθαρχία και η υπακοή, να το κόψουμε το γήπεδο και να πηγαίνουμε στο Μεγάλο Πεύκο για να βλέπουμε την εκπαίδευση των λοκατζήδων.

Οπότε και η ανησυχία του αναγνώστη Κ.Κ. μήπως έβλεπε άλλο ματς και δεν καταλάβαινε τους λόγους που πρέπει να είναι εκστασιασμένος δεν έχει βάση. Μια χαρά είναι ο άνθρωπος, αλλά δεν έχει αναπτύξει ακόμα τον αντιφουστανελακικό μηχανισμό που στα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων με ξένες το ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις με αυτό που ακούς μόνο συμπτωματική σχέση έχουν.

Το καταλαβαίνω ότι ο Ολυμπιακός βρισκόταν σε δύσκολη θέση, ότι το λάθος της πρόσληψης του Κετσπάγια έπρεπε να διορθωθεί με οποιοδήποτε κόστος, αλλά μην το κάνουμε και συνήθεια αυτό που έγινε στο Καραϊσκάκη. Ευτυχώς που ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν «ψήνεται» εύκολα με τη λογική ότι το αποτέλεσμα έρχεται πριν από το θέαμα.

Εκτός του ότι πρόσφατα ξεφώνισε την ομάδα στο ματς με τη Σέριφ –όταν η ομάδα είχε κερδίσει λόγω της μπάλας που έπαιζε– και το σύνθημα «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό» ακουγόταν στη διάρκεια του ματς και όταν η ομάδα έπαιζε μπάλα και όχι μετά τη λήξη του αγώνα.

Τέλος θα ήθελα να πω ότι καταλαβαίνω όσους αποδοκίμασαν τον Ντιόγο στην αλλαγή με τον Μήτρογλου. Αλλο ότι η κερκίδα δεν γούσταρε τον Κετσπάγια κι άλλο να δίνει δίκιο στον Ντιόγο. Στο φινάλε καμία ευθύνη δεν έχει ο Κετσπάγια για το ότι ο Ντιόγο έφτασε στην προετοιμασία πέντε κιλά βαρύτερος από ό,τι είχε φύγει και ότι ναι μεν έχασε μετά τα κιλά, αλλά με το παίρνε–χάνε έχασε και τις δυνάμεις του.

Το θέμα τώρα είναι πόσα μπορεί να αλλάξει ο Ζίκο στον Ολυμπιακό. Μερικά διορθώνονται και άλλα όχι. Για παράδειγμα, η σχέση προπονητή-παικτών θα βελτιωθεί αφού και στις δηλώσεις τους παίκτες του Ζίκο έλεγαν ότι χαιρόντουσαν να δουλεύουν μαζί του.

Επίσης λόγω ονόματος τον σεβασμό θα τον παίρνει αυτόματα. Από την άλλη, ούτε ο ίδιος μπορεί να μπει και να παίξει επιτελικό χαφ ούτε τον Εντερ θα φέρει για να παίζει στα αριστερά. Το χειρότερο για τον Ολυμπιακό είναι ότι ακόμα βρισκόμαστε στον Σεπτέμβριο, τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα κρίνονται στον πρώτο γύρο και ενίσχυση πριν από τον Δεκέμβριο δεν προβλέπεται να υπάρξει.

Αντίθετα, δεν νομίζω ότι ο Ζίκο θα επηρεαστεί από την κατάσταση των γηπέδων και τη συμπεριφορά της κερκίδας. Εκτός του ότι στη Βραζιλία οι οπαδοί δεν είναι δα και παρθένες. Μπορώ να το διαβεβαιώσω, αφού σε ματς Μποταφόγκο – Φλαμένγκο που είχα παρακολουθήσει πετάχτηκαν πέτρες στο πούλμαν. Οχι κάποιας ομάδας, αλλά σε αυτό που βρισκόμαστε εμείς οι τουρίστες που είχαμε πάει στο Μαρακανά.

Επίσης στην Ιαπωνία μπορεί χούλιγκαν να ονομάζεται αυτός που σε μια φάση σηκώνεται από την καρέκλα του και ενοχλεί τον από πίσω του, αλλά στην Τουρκία, όπου έχει δουλέψει ο Ζίκο, έχω δει φάσεις από κάτι γήπεδα της ενδοχώρας και από ατμόσφαιρα σε σύγκριση με εμάς είναι κόλαση. Οπότε και στην Τούμπα να κάτσει στον πάγκο δεν θα πάθει πολιτισμικό σοκ.

Το ερώτημα για τον Ζίκο είναι τι σκαλοπάτι θεωρεί τον Ολυμπιακό στην καριέρα του. Η ηλικία του δεν είναι κακή, αφού είναι 53 ετών που για έναν προπονητή είναι μέση προς μεγάλη ηλικία. Η αμφιβολία είναι στο ποιες φιλοδοξίες έχει. Γιατί με καριέρα σε Ιαπωνία, Τουρκία, Ουζμπεκιστάν και Ρωσία δείχνει περισσότερο για κυνηγός της τύχης και των εμπειριών από προπονητής που θα δοκίμαζε τις ικανότητές του στα μεγάλα πρωταθλήματα.

Ενδιαφέρον επίσης έχει ότι παρά το «κόλλημα» του Σωκράτη Κόκκαλη με τους Βραζιλιάνους, ο Ζίκο είναι ο πρώτος Νοτιοαμερικανός προπονητής στον Ολυμπιακό. Τώρα γιατί να γεμίζεις μια ομάδα με κολπατζήδες παίκτες και να μην τους παίρνεις έναν προπονητή που να τον καταλαβαίνουν, το μόνο που μπορώ να γράψω είναι «άβυσσος η ψυχή του προέδρου». Αντίθετα, κανένα ενδιαφέρον δεν έχει πώς δέχτηκε ο Ζίκο και ήρθε. Του είπε ο Φίχτερ: «Ενδιαφέρεσαι;», του απάντησε ο Ζίκο: «Ναι». Τον ρώτησε πόσα θέλει, του είπε ο Ζίκο ότι «με τόσα καλά είναι», στον Ολυμπιακό τα δώσανε και μετά μιλήσανε με τον Χρυσικόπουλο για τις λεπτομέρειες και τέρμα.

Έτσι δεν χρειάστηκε ο πρόεδρος να δώσει συνέντευξη Τύπου και να πει πόσοι προπονητές προσεγγίστηκαν και γιατί ο καθένας τους είπε «όχι». Τα έχεις; Τον παίρνεις. Δεν τα έχεις; Το γυρίζεις στο σύστημα «Μπόμπο», «πόσα θέλετε;», «επτά», «εμείς δίνουμε τρία» και «εμείς θέλουμε επτά», «αλλά εμείς πάλι τρία δίνουμε» και τρως μια ολόκληρη μεταγραφική σεζόν.