Ποιος αντέχει το καυτό σίδερο;

Στα χαρτιά, πρόσωπο-με-πρόσωπο, head-to-head, όπως λένε στην Αμερική, η Εθνική μας είναι τουλάχιστον ισάξια της τουρκικής. Δεν έχουμε εμείς Τούρκογλου ούτε Ιλιάσοβα. Μήπως όμως έχουν αυτοί γκαρντ της αξίας του Σπανούλη ή και του Ζήση; Η τριάδα των Ελλήνων σέντερ (Μπουρούσης, Σχορτσανίτης και Κουφός) υπερέχει των αντίστοιχων Τούρκων άνω, κάτω, πλαγίως και διαγωνίως. Ούτε δα ο Ασίκ μπορεί να συγκριθεί με τον πολύπειρο Φώτση.
Γιατί λοιπόν να τους φοβηθούμε;

Να τους «φοβηθούμε», σε εισαγωγικά παρακαλώ η λέξη, γιατί έφτασαν πρώτοι στον στόχο που πασχίζει να πετύχει η ελληνική ομάδα. Βρήκαν ρυθμό και ειρμό μέσα από τους αγώνες και τις πρώτες νίκες, σκληραγωγήθηκαν μέσα από τα απανωτά ντέρμπι, ανέβασαν το ηθικό τους στα ύψη και έφτασαν στα προημιτελικά αρματωμένοι με τα πιο σημαντικά όπλα που μπορεί να παρουσιάσει μια ομάδα: ομοιογένεια, αυταπάρνηση, αλληλεγγύη, σωστή χημεία.

Και έχουν στο κουμάντο τον προπονητή που θα κέρδιζε τον τίτλο του κορυφαίου στο Ευρωμπάσκετ, αν αυτό τελείωνε χθες: τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς. Είδατε τις κομπίνες του στα τελευταία δευτερόλεπτα των αγώνων με Σερβία και Σλοβενία; Αφησαν με το στόμα ανοιχτό όχι μόνο εμένα τον αδαή, αλλά και όσους (παίκτες, προπονητές) παρακολουθούσαν τα παιχνίδια από την τηλεόραση στο Κατοβίτσε ή αλλού.

Το Ευρωμπάσκετ μπορεί να μην τελείωσε χθες, αλλά για την Εθνική μας αρχίζει σήμερα.

Θα μπορέσει να ξαναβρεί η ομάδα μας τον καλό εαυτό που άφησε στο Πόζναν; Το σύνθημά της στις προηγούμενες διοργανώσεις ήταν το περίφημο «refuse to lose», το «όχι στην ήττα» που πότε πότε ακουγόταν σε τόνους εκκωφαντικούς. Θυμάστε τον προημιτελικό του 2007 με τη Σλοβενία; Ασφαλώς τον θυμάστε, όπως τον θυμούνται σαν να τον έζησαν χθες οι ίδιοι οι Σλοβένοι.

Μπορεί η φετινή μας ομάδα να αρπάξει τη νίκη μέσα από τα σαγόνια της ήττας, όπως έκανε εκείνο το αλησμόνητο βράδυ η παρέα του Παπαλουκά; Αν ναι, ποιος θα φορέσει τον μανδύα του Θοδωρή; Και ποιος θα επισημάνει από τον πάγκο ότι «υπάρχει ακόμα άφθονος χρόνος», όπως έκανε κάποτε ο Παναγιώτης Γιαννάκης; Ζητείται μπροστάρης.

Το όνομα του αντιπάλου προσφέρει πρόσφατο κίνητρο στους Ελληνες διεθνείς, όσο και αν αυτοί το αρνούνται. Κανένας δεν θέλει να χάσει από τους Τούρκους. Οι παίκτες της Εθνικής μας καλούνται να εμφανιστούν στο παρκέ παθιασμένοι, μαχητικοί, αποφασιστικοί και συγκεντρωμένοι, ώστε να εκμεταλλευτούν το άγχος που τυχόν να εμφανιστεί στα πρόσωπα των αντιπάλων τους, αν αυτοί μετατρέψουν το παιχνίδι σε εθνική υπόθεση, όπως οι φουκαράδες οι της ΠΓΔΜ.

Δεν πολυπιστεύω να συμβεί αυτό το τελευταίο. Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία τους, οι «12 γίγαντες» (Dev Adam) της Τουρκίας εμφανίζονται ψύχραιμοι, ήρεμοι και μεθοδικοί. Προχθές ανέτρεψαν διαφορά 19 πόντων μέσα σε ένα δεκάλεπτο, πριν παραδοθούν στους «τρίποντους» Σλοβένους. Οι Τούρκοι του 2006 ή του 2003 ή του 2001 θα είχαν χάσει με 40 πόντους και θα έπαιζαν και ξύλο μεταξύ τους στα αποδυτήρια.

Βάσει όσων έδειξαν οι ομάδες στο πρώτο 10ήμερο του Ευρωμπάσκετ, η Εθνική μας δεν είναι φαβορί στον αποψινό προημιτελικό, αλλά αουτσάιντερ. Εάν όμως οι δύο ομάδες παίξουν στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους, θα κερδίσει η Ελλάδα. Το πυρωμένο κλειδί βρίσκεται κρυμμένο στην ψυχή και στο μυαλό των δικών μας παικτών. Καλούνται να το πιάσουν με σταθερό χέρι και να ξεκλειδώσουν την πόρτα των ημιτελικών. Αν είναι να χάσουν, ας πέσουν πολεμώντας γενναία. Ακόμα καλύτερα, ας το κλέψουν το ρημάδι το κλειδί, και ας το καταπιούν…