Θέλει κι έναν Mπελούτσι

Το ματς ήταν κάτι σαν τα debate. Αν γίνεται στη χώρα σου, ξέρεις αυτούς που αναμετρώνται, το αποτέλεσμα σε αφορά και κάθεσαι και το βλέπεις. Αν γίνεται αλλού, δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα, το ποιος θα κερδίσει ουδόλως σε ενδιαφέρει και αλλάζεις κανάλι. Με τον Ολυμπιακό να περνάει μια από τις μεγάλες του κρίσεις και το αποτέλεσμα να βαραίνει πριν από μία σειρά ντέρμπι, το ματς με την Αλκμααρ είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Από άποψη θεάματος, όμως, το ματς ήταν άσ' τα να πάνε…

Ο Μπάντοβιτς στην πρώτη και πιθανόν τελευταία εμφάνισή του ως προπονητής του Ολυμπιακού έκανε το λογικό. Κράτησε την αμυντική λογική του Τιμούρ Κετσπάγια, στην οποία η ομάδα είχε δουλέψει ολόκληρο το καλοκαίρι, βάζοντας βασικό τον Ντιόγο με την ελπίδα ότι θα αποκομίσει μια απόδοση «εκδίκησης». Ο Ντιόγο το πάλεψε, κυνήγησε αντιπάλους στο κέντρο και στην άμυνα, αλλά, μη έχοντας βοήθειες από παίκτη που θα έπαιζε κοντά του επιθετικά, εξαφανίστηκε.

Επίσης, στο χθεσινό ματς φάνηκαν τα πλεονεκτήματα του να παίζει μια ομάδα με τρία αμυντικά χαφ μπροστά από τα στόπερ. Με τρεις παίκτες να βρίσκονται ή να επιστρέφουν γρήγορα μπροστά από τα στόπερ και με τον έναν από αυτούς να δίνει μόνιμα βοήθειες όταν η μπάλα πήγαινε στο πλάι, ο Ολυμπιακός είχε λύσει ένα από τα προβλήματα που τον ταλαιπωρούσε εδώ και χρόνια. Στις αποκρούσεις όταν η μπάλα δεν απομακρυνόταν κανένας παίκτης της Αλκμααρ δεν βρέθηκε μόνος έξω από την περιοχή για να συνεχίσει τη φάση. Κάθε γινγκ όμως στο ποδόσφαιρο έχει και το γιανγκ του και παρά τη νίκη, τα γιανγκ του Ολυμπιακού ήταν πολλά.

Πρώτον, στην... καταραμένη μετά την αποχώρηση του Τζόρτζεβιτς αριστερή πλευρά φάνηκε για μία ακόμα φορά ότι ο Λεονάρντο δεν μπορεί να παίξει τη θέση. Για την ακρίβεια, μπορεί να παίρνει την μπάλα και να αμολιέται, αλλά του είναι αδύνατον να την κρατήσει, να κοντρολάρει τον ρυθμό και να παίρνει βοήθειες. Δεύτερον, με τα τρία αμυντικά χαφ κανένας δεν μπορεί να τρέξει την μπάλα. Η «κατάρα» του γυρίσματος της μπάλας πίσω, την οποία πέρυσι ο Βαλβέρδε είχε πολεμήσει με πάθος, επέστρεψε ακόμα εντονότερη.

Γύρω γύρω όλοι και πίσω στον Νικοπολίδη για βολέ. Ενας τουλάχιστον παίκτης που να μπορεί να κάνει αυτό που έκανε ο Μπελούτσι είναι απαραίτητος, εκτός αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει να παίζει για το μηδέν και το λάθος του αντιπάλου. Μια τακτική όχι και τόσο ασφαλής, με δεδομένο πως και η πιο τέλεια άμυνα το λάθος θα το κάνει.

Στην ευφορία της νίκης του Ολυμπιακού θα είναι κουτό να ξεχαστεί η ευκαιρία που έχασε ο Μάρτενς από τα δύο μέτρα. Θα είναι ακόμα πιο κουτό να θεωρηθεί ότι ο Ολυμπιακός βρήκε σύστημα και για την Ελλάδα. Οι μικρότεροι αντίπαλοι το μόνο που θα κάνουν είναι να κλείνονται και αυτοί και οι παίκτες να κοιτάνε ο ένας τον άλλον μέχρι το ματς να τελειώσει.



Είναι περίεργο ότι για μια θέση που πρώτα απ' όλα μετράνε τα ρεφλέξ, όπως του τερματοφύλακα, οι καλύτερες καριέρες έχουν γίνει μετά τα 30. Ισχύει για τον Αντώνη Νικοπολίδη, ακόμα περισσότερο για τον Κώστα Χαλκιά και απόλυτα για τον Σάκη Χιώτη, ο οποίος, έχοντας καβαλήσει τα 30, κάνει στον ΑΠΟΕΛ μια καριέρα που ελάχιστοι περίμεναν. Ομολογώ ότι δεν είχα παρακολουθήσει το ματς του ΑΠΟΕΛ με την Αθλέτικο Μαδρίτης, αλλά ιντριγκαρισμένος απ' όσα άκουσα από τον Κάρπετ, παρακολούθησα τις επεμβάσεις του Χιώτη στο youtube.

Δεν ξέρω αν οφείλεται στον προπονητή των τερματοφυλάκων στο νησί, αλλά ο Χιώτης έχει αλλάξει το στυλ του. Συνεχίζει να αποκρούει ψηλά μόνο με το δεξί χέρι, γεγονός που τον αναγκάζει να γυρίζει το σώμα προς το έδαφος, αλλά η αλλαγή που είναι εμφανής είναι στην έκρηξη. Δύο φορές ο Χιώτης κάνει τρία στριφογυρίσματα μετά την προσγείωση επειδή έχει μεγάλη έκρηξη στην εκτίναξή του. Μια εντυπωσιακή εμφάνιση, όπως είπε και ο Γερμανός παρουσιαστής του Sky Sport που ανέλυε την ροή του αγώνα, με τον Χιώτη να κρατάει το μηδέν σε συνθήκες... βομβαρδισμού.

Είναι, όμως, διαφορετικό το πώς παίζει ένας τερματοφύλακας σε ματς με ανώτερη ομάδα και υπό συνεχή πίεση από το πώς παίζει ένας τερματοφύλακας μεγάλης ομάδας που θα χρειαστεί να επέμβει δύο-τρεις φορές στο ματς. Οτι τέτοιες εμφανίσεις θα έπρεπε να προκαλέσουν την πρόσκληση του Χιώτη στην Εθνική είναι δεδομένο. Οτι για τον προσκαλέσει ο Ρεχάγκελ θα έπρεπε να παίζει στη Γερμανία ή να έχει μάνατζερ που να δουλεύει με τη Γερμανία είναι... δεδομενότερο.

Μετά τη θριαμβευτική ισοπαλία με τη Μολδαβία ο Σοφοκλής Πιλάβιος συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη στην ΕΠΟ για να βρεθεί τι φταίει. Στη σύσκεψη παραβρέθηκαν ο πρόεδρος της ΕΠΟ, ο Τάκης Φύσσας και ο Γιάννης Τοπαλίδης. Με τον Οτο Ρεχάγκελ να μη βρίσκει κανένα λόγο να αλλάξει τα εισιτήριά του για τη Γερμανία για να μετάσχει στη σύσκεψη. Και ρωτάω και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό τον Σοφοκλή Πιλάβιο. «Πληρώνεται ή πληρώνει ο Ρεχάγκελ;». Ούτε ο Μπάγεβιτς στον Dear All δεν θα τολμούσε να κάνει τέτοια.

Το έλεγα, λοιπόν, και στον Κυφό στο ραδιόφωνο ότι η καλή πορεία της ΑΕΚ οφείλεται στον διαχωρισμό των εξουσιών. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς κάνει ό,τι θέλει στην ομάδα, απολύει τους παλιούς που τους μαγάρισε ο Ντέμης, προσλαμβάνει τα δικά του παιδιά, κάνει τις μεταγραφές που θέλει με τους μάνατζερ που γουστάρει και άντε να αφήσει τον Θανόπουλο να παρακολουθήσει και μια προπόνηση στους Θρακομακεδόνες –όταν δεν θα κάνει τακτική για να μην ενοχλεί. Από τη μεριά του ο Θανόπουλος μπορεί να ασχολείται με την έγκριση της σύμβασης του προπονητικού κέντρου και την εξεύρεση Κροίσων, μια και η αγορά τις τελευταίες μέρες παρουσιάζει σημαντικές ελλείψεις.

Προχθές, λοιπόν, ο Φίλος Φίλου από την Κύπρο μού έλεγε ότι πραγματικά ο αρχικός Κροίσος Κροίσου που ανέφερε ο Dear All ήταν αξιόλογη περίπτωση. Ο Χρήστος Αναστασίου ζει στην Ελβετία, είναι ξάδελφος και διευθυντής των οικονομικών του Αρχιεπισκόπου Κύπρου και η περιουσία του υπολογίζεται κάπου κοντά στο μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Ο Φίλου πρόσθεσε ότι στην Κύπρο υπάρχει παράδοση οι αρχιεπίσκοποι να βάζουν στα οικονομικά συγγενείς τους και ότι λόγω της μεγάλης περιουσίας της εκκλησίας, η θέση είναι μοναδική.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το κονέ του Dear All με τον Κρις, του οποίου ακόμα και το μικρό του όνομα παραπέμπει σε Κροίσο, έκανε ο δικηγόρος Χάρης Οικονομόπουλος, σύζυγος της σοσιαλάιτ Γιασμίν Οικονομοπούλου. Ο Οικονομόπουλος είναι ΑΕΚτσής και μικρομέτοχος στην ΠΑΕ. Οι λόγοι πάντως που το ντιλ πήγε άπατο δεν είναι ακόμα γνωστοί. Το socialite το έγραψα στα ελληνικά επειδή είχα ένα mail στο οποίο ο αναγνώστης διαμαρτυρόταν ότι δεν καταλαβαίνει τα αγγλικά.

Εν τω μεταξύ, συνεχίζουμε να περιμένουμε την κατάθεση των δύο εκατομμυρίων από τα δύο γκρουπ των μικροκροίσων που ενδιαφέρονταν για την αγορά πακέτου της ΑΕΚ. Εφόσον, λοιπόν, ανά τρεις δεν μπορούν να μαζέψουν τα δύο εκατομμύρια, γιατί δεν συνεταιρίζονται και οι έξι, να βάλουν από τριακόσια χιλιάρικα ο καθένας και να κάνουν την πρότασή τους; Και εάν έστω και έτσι δεν τα μαζεύουν τα δύο εκατομμύρια, γιατί δεν τσοντάρουν ό,τι έχει ο καθένας και να κάνουν την πρότασή τους; «Ψάξαμε τις τσέπες μας και βρήκαμε τρία χιλιάρικα και δύο κουμπιά και θα θέλαμε…».

Από την άλλη, η οικονομική κατάσταση μιας διοίκησης έχει πολλή σχέση με τις μεταγραφές, αλλά μικρότερη με την απόδοση της ομάδας. Γιατί ο παίκτης πληρωμένος ή απλήρωτος την ίδια μπάλα ξέρει και την ίδια μπάλα παίζει στο γήπεδο. Πριν από καμιά 20αριά χρόνια οι παίκτες του Πανιωνίου για να διαμαρτυρηθούν για τα φέσια είχαν ταξιδέψει σε ματς εκτός έδρας στη Χαλκίδα με τα αυτοκίνητά τους. Φυσικά, κέρδισαν το ματς.


Εκεί που επηρεάζει η αψιλία των διοικήσεων είναι στον σεβασμό των παικτών. Οταν ο Αργύρης Σαλλιαρέλης ήταν πρόεδρος του Ολυμπιακού, στο ημίχρονο ενός ματς είχε κατέβει στα αποδυτήρια να τάξει πριμ. Ο Αναστόπουλος του είχε πει «τι λεφτά να δώσεις, πρόεδρε; Αν μας γυρίσεις ανάποδα με το σώβρακο, περισσότερα θα πέσουνε απ’ αυτά που έχεις».