Ο Κετσπάγια παραιτήθηκε, δεν απολύθηκε

O Ολυμπιακός ετοιμαζόταν για το μακρύ ταξίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως η ομάδα παρέμενε «αγκυροβολημένη» στο λιμάνι των στεναγμών, καθώς δεν υπήρχαν ούριοι άνεμοι. Ο μάντης Νικολακό αποκάλυψε ότι αιτία για την κακοτυχία τούτη ήταν ο Κετσπάγια, ο οποίος σε κάποιους αγώνες αδίκησε τον Ντιόγο, τον «Θεό των κυνηγών» (άσε που έριχνε συνέχεια ροχάλες απ' τον πάγκο και μάλιστα όταν τον έδειχνε η τηλεόραση, ξενερώνοντας τόσο τον Κώστα όσο και τον Ζαμπούνη).

Οι άνεμοι θα ξαναφυσούσαν μόνο αν ο Κετσπάγια πρόσφερε θυσία στον πρόεδρο την ίδια του την καρέκλα. Ο Τιμούρ αρχικά σκέφτηκε αν πρέπει ή όχι να θυσιαστεί, όμως ο στοργικός Σωκράτης έδειξε έλεος και τον έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Τον απομάκρυνε εκείνος, βάζοντας στη θέση του τον Μπάντοβιτς. (Πρόκειται για τη σύνοψη της ανακοίνωσης της ΠΑΕ Ολυμπιακός για την κοινή συναινέσει απόλυση του Κετσπάγια.)

Σήμερα, αγαπητέ αναγνώστη, θα σου παρουσιάσω το χρονικό των δραματικών εξελίξεων που οδήγησαν τον Σωκράτη σ' αυτή τη δύσκολη απόφαση. Ολα ξεκίνησαν μία μέρα μετά τον αγώνα με την Καβάλα. Ο καπνός από το πούρο του Μάκη μαινόταν ακόμη ανεξέλεγκτος στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» (στο μισό του Λαυρεντιάδη που ήταν άδειο, όχι στο δικό μας το γεμάτο), όταν ο πρόεδρος σύμφωνα με το «Goal» αποφάσισε να τηλεφωνήσει στον Τιμούρ:

«Ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε την Κυριακή το βράδυ τηλεφωνική επικοινωνία με τον Κετσπάγια για το θέμα, αφήνοντας να εννοηθεί πως αν με την Αλκμααρ αποτύχει, θα είναι και το τελευταίο του παιχνίδι ως προπονητής του Ολυμπιακού. Είναι ξεκάθαρο πως με την Αλκμααρ κρίνεται το μέλλον του Κετσπάγια. Αν κερδίσει ο Ολυμπιακός, παίρνει ανάσα ο Γεωργιανός τεχνικός, αν χάσει, θα είναι έκπληξη αν δεν φύγει».

Δεν θέλω να πιστέψεις ότι ο Σωκράτης έδωσε φρούδες ελπίδες στον Τιμούρ. Απλώς του διέφυγε ότι ήταν το τρίτο κιόλας τηλέφωνο που του κάνει κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Κι όλοι ξέρουν ότι ο πρόεδρος τηλεφωνεί στον εκάστοτε προπονητή του πάντα τρεις φορές. Την πρώτη για να τον κλείσει, τη δεύτερη για να τον στηρίξει και την τρίτη για να τον απολύσει ο Χρυσικόπουλος.

Πάνω στην πρεμούρα του, λοιπόν, μπέρδεψε την κλήση στήριξης με την κλήση απόλυσης και συνέβη η παρεξήγηση. Στη συνέχεια, όμως, δούλεψε το πράγμα στο μυαλό του, θυμήθηκε και το σοφό γνωμικό του Πανόπουλου «ποτέ μην απολύεις αύριο κάποιον που μπορείς να απολύσεις σήμερα» και είδε το φως της απολύσεως το αληθινό.

Καθοριστικό για την τελική απόφαση του Κόκκαλη στάθηκε και το έκτακτο Δ.Σ., το οποίο συγκάλεσε τη Δευτέρα με τη συμμετοχή όλων όσοι η γνώμη τους μετράει για εκείνον. Δηλαδή του ιδίου και των οργανωμένων οπαδών. Μην ενίστασαι, φίλε αναγνώστη. Τα πραγματικά διοικητικά συμβούλια της ομάδας γίνονται όταν είναι παρόντες ο Τάκης, ο Αλέκος και ο Φιλίπ...

Τα άλλα που έχεις στο μυαλό σου με τον Μπαρμπή, τον Αιμίλιο και τον Σάββα είναι σαν τα reunions παλιών συμμαθητών. Μαζεύονται καμιά δεκαριά άτομα, συνειδητοποιούν ότι ο χρόνος μόνο τον Θεοδωρακάκη δεν άγγιξε, λένε κανένα καλαμπούρι να περάσει η ώρα και ένα πεντάλεπτο πριν από το τέλος ο πρόεδρος τους ανακοινώνει τι αποφάσισαν.

Οι οργανωμένοι, πάντως, όπως διαβάζω στον «Πρωταθλητή», είπαν στον Κόκκαλη λίγα και καλά: «Αυτός (σ.σ.: ο Κετσπάγια) μας είπε ότι 15 χρόνια δεν έχουμε δει μπάλα και ουσιαστικά απαξίωσε τους τίτλους που έχουμε κατακτήσει. Ούτε οι βάζελοι δεν τα λένε αυτά. Να τον διώξουμε ακόμα και τώρα, να βάλουμε έναν υπηρεσιακό προπονητή για τα ματς που ακολουθούν και να φέρουμε έναν καλό προπονητή στη συνέχεια».

Επειδή τελικά οι προτάσεις των αγοριών μου ακολουθήθηκαν κατά γράμμα από τον πρόεδρο, σκέφτομαι ότι μια καλή ιδέα θα ήταν αν ποτέ ο γλυκός Μπαρμπής θυμηθεί ότι έχει διαφορετική γνώμη από τον Σωκράτη -και αποφασίσει να την εκφράσει για να ξαλαφρώσει-, να κάνει ένα τηλέφωνο στον Τσουκαλά να τον ρωτήσει πότε θα συναντηθούν με τον πρόεδρο και να εμφανιστεί κι εκείνος μεταμφιεσμένος. Σε οπαδό.

Αν ο Κώστας μου ξυρίσει το μαλλί, αφήνοντας μια πλατινέ μοϊκάνα, βάλει έναν κρίκο στο αυτί, χτυπήσει δύο τατουάζ και επιλέξει και ένα κολλητό πέτσινο παντελόνι, ακόμα και ο διπλανός του στο θρανίο, ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος, θα δυσκολευόταν να τον αναγνωρίσει. Ολοι θα τον περνούσαν για φανατικό οπαδό της Θύρας 7. (Για τον Μαντούβαλο ίσως.) Είμαι βέβαιος ότι μόνο έτσι ο πρόεδρος θα τον άκουγε με προσοχή. (Αρκεί να γράψει όσα θέλει να πει σε πλακάτ, διότι αν αρχίσει να μιλάει, θα θέλει ο καλός μου να κρυφτεί και η καθαρεύουσα δεν θα τον αφήνει.)

Για να είμαστε δίκαιοι, φίλε αναγνώστη, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο να μην παραίτησαν τελικά τον Τιμούρ, αλλά να παραιτήθηκε ο ίδιος. Η σκέψη αυτή στριφογυρίζει στο μυαλό μου απ' τη στιγμή που διάβασα στη «SportDay» ότι ο καλός μου κατόρθωσε να καταρρίψει ένα στοιχειωμένο ρεκόρ:

«Ο Ολυμπιακός κράτησε το μηδέν παθητικό και στον έκτο επίσημο αγώνα της χρονιάς, επίδοση που είναι η καλύτερη στην ιστορία του συλλόγου! Το προηγούμενο ρεκόρ ανήκε στον Σταύρο Διαμαντόπουλο. Το 1995-96 οι “ερυθρόλευκοι” είχαν κρατήσει την εστία τους ανέπαφη στα πέντε πρώτα ματς πριν δεχθούν το πρώτο γκολ στο έκτο με αντίπαλο τον Πανιώνιο από τον Ρουμάνο Πρεντάτου».

Εχω συγκλονιστεί. Στη θέση του Κετσπάγια, αν κατόρθωνα να ξεπεράσω ένα μύθο της προπονητικής όπως ο κυρ-Σταύρος, την άλλη μέρα κιόλας θα είχα παραιτηθεί όχι μόνο απ' τη θέση μου στον πάγκο, αλλά και απ' την ίδια τη ζωή.

Διότι μετά τον «Διαμαντό» τι; Tι να ξεπεράσεις, τι; Ποιος να συγκριθεί μαζί του, κεχαριτωμένε; Ο Μουρίνιο, ο Φάμπιο Καπέλο ή μήπως ο Γιάννης ο Κόλλιας; Μπορεί λοιπόν πολύ σοφά ο Τιμούρ να σκέφτηκε ότι δεν έχει πλέον λόγο και κίνητρο για να συνεχίσει να ασχολείται με το αντικείμενο, να ζήτησε γονυπετής απ' τον πρόεδρο να τον απαλλάξει απ' το μαρτύριο τούτο και εκείνος να έκανε το θέλημά του πραγματικότητα. Είναι μεγάλη καρδιά ο ακριβός μου.