Χθεσινά λάθη, σημερινοί μονόδρομοι

Πράγματι, ζούμε σε εποχή μεγάλων ταχυτήτων. Οι πάγοι λιώνουν ταχύτερα απ’ όσο υπολόγιζαν -μέχρι πρότινος- οι επιστήμονες. Ο Μπολτ τρέχει σαν βέλος. Ο Καραμανλής προκηρύσσει εκλογές για να ηττηθεί γρηγορότερα. Εν μέσω όλων αυτών, ε, διεκπεραιώνεται ταχύτερα και το «ράβε ξήλωνε» της ΠΑΕ Ολυμπιακός με τους προπονητές. Τιμούρ ήταν και πάει.

«Χολέρα έχει ο Κετσπάγια;». Λες και ήταν χθες που ηχούσε στα αυτιά μας το ρητορικό ερώτημα, ως σχόλιο, του Σωκράτη Κόκκαλη για τη δυσφορία του κόσμου. Ωχ, συγγνώμη, ήθελα να πω του Τύπου. Διότι αν πιστέψουμε τη μόνιμη προεδρική επωδό, οι οπαδοί τρελάθηκαν από χαρά στο άκουσμα του ονόματος «Κετσπάγια» έως ότου τα καταχθόνια ΜΜΕ συντονίστηκαν και έσπειραν την αμφιβολία. «Χολέρα έχει ο Κετσπάγια;». Υπεκφυγή, τότε, αντί καθαρών απαντήσεων σε αναπόφευκτες, λογικές απορίες: με ποια κριτήρια προσλαμβάνεται; Ποιες παράμετροι συνεκτιμήθηκαν; Ποιες προδιαγραφές σχετικές με την εμπειρία, το ειδικό βάρος του, τον τύπο ομάδων που «καλουπώνει»;

Αντί απαντήσεων, ο εύκολος αντιπερισπασμός: χονδροειδής ειρωνεία σε βάρος του –απόντος, ήδη– Βαλβέρδε και τα περί... χολέρας. Ε, τότε ο Ολυμπιακός κάλλιστα μπορεί να προσλαμβάνει προπονητές μέσω διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, αρκεί οι υποψήφιοι να προσκομίζουν χαρτί από παθολόγο, καρδιολόγο, δερματολόγο. Απλώς, σε λίγο η ομάδα θα χρειάζεται νευρολόγο.

Επειδή αυτό ακριβώς συνέβη στον Ολυμπιακό, η απομάκρυνση του Κετσπάγια φάνταζε αναπόδραστη -απέφυγε κι ο ίδιος μια χειρότερη, μάταιη προσωπική φθορά. Μόνο που τους σημερινούς μονόδρομους τους κατασκεύασαν οι χθεσινές επιλογές, οι οποίες έφεραν ευδιάκριτη σφραγίδα: «Δεν θα μου πει εμένα ο κόσμος ποιο είναι το σωστό». Κάποια στιγμή αυτό το κρίνει η ίδια η πραγματικότητα.

Δεν ήταν, όμως, μόνο ο κόσμος. Ο κόουτς απέτυχε παταγωδώς στην όποια προσπάθειά του να εμπνεύσει τους παίκτες. Αν επρόκειτο για έναν-δύο, θα μπορούσαμε άνετα να μιλήσουμε για «κακομαθημένες βεντέτες» και τα συναφή. Εδώ όμως έχουμε μια ομάδα βραχυκυκλωμένη από πάνω μέχρι κάτω, με την πλειονότητα των παικτών να αποδίδει κάτω -έως... δραματικά κάτω- των περσινών στάνταρ.

Πιθανότατα οι παίκτες εισέπραξαν ό,τι ακριβώς και οι οπαδοί: την εντύπωση ότι η διολίσθηση από τον Βαλβέρδε στον Κετσπάγια, σε συνάρτηση με την –προσωρινή, έστω– έλλειψη ρευστού που επιβεβαιώθηκε στην περίοδο των μεταγραφών, σηματοδότησε μια συνολική οπισθοχώρηση της ομάδας. Θα ήταν αφύσικο να μην επηρεαστούν (και) οι παίκτες.

Εν ολίγοις ο Τιμούρ φορτώθηκε ένα ασήκωτο βαρίδι: αυτό που άθελά του συμβόλιζε, δηλαδή το γενικό χαμήλωμα του πήχη, ήταν απείρως χειρότερο από την ίδια την –εκ προοιμίου βέβαιη– αδυναμία του βιογραφικού του να «γεμίσει το μάτι». Ισως ο κόσμος να έδινε στον Κετσπάγια πίστωση χρόνου εάν δεν θεωρούσε ότι τον είχε φέρει... κακός άνεμος.

Ο κόουτς δικαιούται να παραπονιέται γι’ αυτό, αλλά πρωτίστως αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του: δεν φέρεσαι σαν Δερβέναγας, ούτε βγάζεις… κακό τον Ολυμπιακό των περασμένων χρόνων για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Θέλεις να συνυπολογιστεί –ως ελαφρυντικό, όχι ως δικαιολογία για εμφανίσεις σαν τη σαββατιάτικη– η παράμετρος «ελλείψεις στο ρόστερ»; Ωραία, αλλά τότε δεν λες όσα εκστόμισες στη Λάρισα όταν ρωτήθηκες για τις μεταγραφές.

Στον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού μπορείς να καταλογίσεις πολλά, όχι όμως έλλειψη ικανότητας να οσφραίνεται τις διαθέσεις του κόσμου και να τις αξιοποιεί. Οι εξαιρέσεις (τύπου Κετσπάγια) επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ισως ηχεί αλλόκοτο, αλλά ο Κόκκαλης θα μπορούσε να έχει ανιχνεύσει ένα ενδιαφέρον στοιχείο, αξιοποιήσιμο από τον ίδιο, ξέρετε πού; Στην εκτίμηση που τρέφει η μεγάλη πλειονότητα των «γαύρων» για τον Βαλβέρδε!

Το έγραψα παλιότερα, το επαναλαμβάνω: εκτιμώντας –και δικαίως– όσα πρόλαβε να δώσει ο Βάσκος στον Ολυμπιακό σε μία μόνο σεζόν, παρά τις αποτυχίες με την Ανόρθωση και τη Σεντ Ετιέν, οι οπαδοί του Ολυμπιακού έκαναν... βελούδινη επανάσταση. Ξερίζωσαν κάμποσα από τα ζιζάνια παλιών «ψυχώσεων». Δεν κατανόησαν, απλώς, πως η επίτευξη πολλών στόχων σε μία σεζόν προϋποθέτει πολλά (π.χ. στο ρόστερ). Εδειξαν, επιπροσθέτως, ότι προτάσσουν έννοιες όπως προοπτική, σχέδιο, συνέχεια.

Οποιος τα προτάσσει όλα τούτα είναι αρκετά ώριμος ώστε να αντέχει και τα σκαμπανεβάσματα. Ακόμη, όσα ενδεχομένως κομίζει η προσωρινή έλλειψη ρευστού. Με μια ειλικρινή εξήγηση ο Σ. Κόκκαλης θα μπορούσε να ποντάρει σε αυτή τη βελούδινη επανάσταση, αντί να καλλιεργεί νέες «ψυχώσεις». Εναντίον ποιων; Εναντίον «εχθρών» οι οποίοι, ακόμα κι αν πράγματι υπάρχουν, εξασφαλίζουν εύκολες νίκες χάρη στην «ψυχωτική» τακτική του. Διότι εάν το πρόβλημα με τον Κετσπάγια το είχε ο κακός ο Τύπος κι όχι ο κόσμος και η απλή λογική, τότε ποιον δικαιώνει η απομάκρυνση του Τιμούρ;

ΥΓ.: Ακούγεται ήδη το ωραίο, το... προσωποποιημένο: «Ποιος Κίκε Φλόρες, μωρέ; Αυτός που έφαγε πέντε από τον Βαλβέρδε;». Κατ’ αναλογία: «Ποιος Μουρίνιο, μωρέ; Αυτός που έχασε στο “Μεάτσα” από τον Τεν Κάτε;».