Γίνε Αρης για να γουστάρεις

Τα ευχολόγια είναι τζάμπα. Οπως και τα «καταδικάζω τη ρατσιστική επίθεση». Είναι το ίδιο αστείο με αυτό το «αναλαμβάνω την ευθύνη» για κάτι, όταν αυτός που το είπε δεν παραιτείται και δεν κουνιέται από τη θέση του και απλώς περιμένει μπας και κάποιος τον σχολάσει. Επίσης τζάμπα και βερεσέ είναι οι οπαδοί που βγαίνουν στα ραδιόφωνα, οι οποίοι φυσικά αυτοβαφτίζονται «φίλαθλοι» για λίγες μόνο παραστάσεις, όταν ας πούμε ο κάθε Σισέ πέσει θύμα ρατσιστικής επίθεσης. Ασχετα αν είναι οι ίδιοι που σε μερικές εβδομάδες θα υποδεχτούν τον μαύρο παίκτη της αντίπαλης ομάδας κρατώντας μπανάνες, ρωτώντας τον «πόσο κάνει το cd του Χατζηγιάννη» ή αποκαλώντας τον «Μπαρμπα-Θωμά», «σκυλάραπα» και ό,τι άλλο υπάρχει στο πλούσιο ρεπερτόριο της Κου Κλουξ Κλαν.

Τη ρατσιστική επίθεση στον Τζιμπρίλ Σισέ την καταδικάσαμε στο μιλητό όλοι, αλλά η ίδια η ΠΑΕ Παναθηναϊκός έκανε φιλότιμη προσπάθεια να την κουκουλώσει, εφόσον κατάφερε να πείσει τον παίκτη να μην το τραβήξει παραπέρα, να μην κάνει καταγγελία στη ΦΙΦΑ, την ΟΥΕΦΑ ή όπου αλλού. Προφανώς διότι η βιτρίνα αυτού του χαμαιτυπείου που λέγεται «ελληνικό ποδόσφαιρο» πρέπει να είναι το ανάποδο απ' τη γυναίκα του Καίσαρα: να δείχνει τίμια και χεστήκαμε αν είναι τελικά τίμια ή όχι. Μια ΠΑΕ, η οποία φυσικά -με άλλα πρόσωπα στη σύνθεσή της τότε- δεν είχε τις ίδιες ευαισθησίες, όταν όλη η Λεωφόρος παρίστανε την «Τσίτα» κάθε φορά που ο Τιερί Ανρί ακούμπαγε την μπάλα όντας παίκτης της Αρσεναλ.

Κι επειδή η αδιαφορία είναι πιο κολλητική ασθένεια κι από τη γρίπη των χοίρων, κανείς στον Ολυμπιακό δεν βούρκωσε από στενοχώρια στη θέα των πλαστικών μπανανών που συνόδευαν κάθε παρουσία του Ολισαντέμπε στην έδρα του Ολυμπιακού, ούτε στο άκουσμα των «ουγκ, ουγκ» όποτε έπαιρνε την μπάλα -«ομορφιές» που βρήκαν ζεστασιά και θαλπωρή και στις τηλεοπτικές εμφανίσεις των οργανωμένων στο πάλαι ποτέ TV Magic. Για να μην αδικώ μόνο τους λίγους ή λίγο περισσότερους Κάφρους Παναθηναϊκούς και Ολυμπιακούς, μερτικό στη χαρά έχουν και οι οπαδοί σχεδόν όλων των ομάδων (του Αιγάλεω, ας πούμε, κορόιδευαν τον Αμπονσά, δηλαδή παίκτη της δικής τους ομάδας), προπονητές, διαιτητές, ακόμα και δημοσιογράφοι σε εφημερίδες και ραδιόφωνα.

Η εκπάγλου καλλονής λέξη «κουραδόχρους», ας πούμε, γράφτηκε για να «τιμήσει» σκουρόχρωμο παίκτη αντίπαλης ομάδας σε αθλητική εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας από δημοσιογράφο που συνηθίζει κάτι τέτοιες «ωραίες» λεκτικές προσεγγίσεις. Μέσα σε όλα αυτά και ανάμεσα σε καιρούς πονηρούς και μυστήριους, που αρκεί να δώσεις ή να πάρεις δανεικό παίκτη για να σε βαφτίσουν «Τσάτσο» και δεμένο στο άρμα κάποιου ή να πεις καλή κουβέντα για αντίπαλο και είσαι μονομιάς «υποκατάστημά» του, οι οργανωμένοι Αρειανοί του «Super 3» τολμούν κάτι που μοιάζει σχεδόν αδιανόητο: να σταθούν στο πλευρό ενός ποδοσφαιριστή που δέχτηκε ρατσιστική επίθεση, όχι επειδή παίζει στην ομάδα τους, αλλά επειδή ακριβώς δέχτηκε ρατσιστική επίθεση.

Ανοίγεις την επίσημη ιστοσελίδα τους και βλέπεις τη φωτογραφία του Σισέ από τον Βόλο, εκεί όπου είναι έτοιμος να «μουντάρει» κάποιους, όχι εν όψει του αγώνα στο ΟΑΚΑ, ούτε για να τον πικάρουν, αλλά με το μήνυμα «θα έρθει η ώρα που θα θερίσουμε θύελλες. Ο ποδοσφαιρικός ρατσισμός που καλλιεργείται στην Ελλάδα είναι το ίδιο κατάπτυστος όσο κι οι εμπνευστές του και τα τσιράκια τους. Καρκίνωμα που πρέπει να ξεριζωθεί συθέμελα». Θα ήμουν απόλυτα καλυμμένος αν κατονόμαζαν τους «εμπνευστές» και τα «τσιράκια», αλλά ούτως ή άλλως είναι μια πολύ καλή αρχή. Κι ένα δείγμα υγείας μέσα σε ένα χώρο -των οργανωμένων οπαδών γενικώς- που έχει κατηγορηθεί από πολλούς για πολλά και μόνο την εικόνα της παρέας και της συμμετοχικής διαδικασίας δεν έβγαζε έως τώρα.

Και ποσώς με ενδιαφέρει αν ο Αρης είχε παίξει φιλικό στον Βόλο πριν από τον Παναθηναϊκό κι έχουν οι «Super-άδες» θέματα με τη φιλοξενία που τους επιφύλαξαν. Με ενδιαφέρει ότι δείχνει να έγινε ένα βήμα. Και πολλά μπράβο στα παιδιά αυτά. Αν αύριο-μεθαύριο στην επόμενη ρατσιστική επίθεση σηκωθούν ΟΛΟΙ οι παίκτες και διαιτητές και φύγουν παρέα από τον αγωνιστικό χώρο, θα έχει γίνει ακόμα ένα βήμα. Αν οι κάμερες «καρφώσουν» αυτούς τους «δέκα που κάνουν ασχήμιες» και η δικαιοσύνη αποφασίσει επιτέλους να συμπεριφερθεί ως δικαιοσύνη και να πάψει να παριστάνει την αλλοδαπή νταντά που δεν θέλει να χάσει τη δουλειά της υψώνοντας τη φωνή στο παιδί, θα έχει γίνει ακόμα ένα.

Αν θεσπιστεί ένας νόμος που οι τιμωρίες για τα «ουγκ, ουγκ» δεν θα είναι μία ή πέντε χούφτες ευρώ, αλλά π.χ. ο μηδενισμός για τον συγκεκριμένο αγώνα της ομάδας που υποθάλπει τους ρατσιστές στο πέταλο του γηπέδου της, θα μιλάμε για ακόμα ένα βήμα. Σκαλοπάτι σκαλοπάτι θα ανεβούμε τη σκάλα της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς, του πολιτισμού και της ισότητας, παρ' όλο που την κατεβήκαμε κουτρουβάλα και μετράγαμε, σαν τον Λεωνίδα Βελή, «δυο δυο τα σκαλιά, με το στόμα γεμάτο φιλιά».