Τα λόγια είναι περιττά…

Ακουσα χθες τις δύο συνεντεύξεις των προέδρων, αυτή του Νίκου Θανόπουλου που μίλησε για τα της ΑΕΚ κι αυτή του Θοδωρή Ζαγοράκη που μίλησε για τον ΠΑΟΚ. Υπήρξε μια σαφέστατη διαφορά στην έκφραση, στο στυλ και στο ύφος. Ο Θανόπουλος κάνει μπαμ ότι είναι πολιτικός: ό,τι λέει μοιάζει να το έχει κάνει πρόβα κι ο λόγος του ήταν γεμάτος κλισέ και ευχολόγια.

Ο Ζαγοράκης είναι ευθύς, δεν είναι πολιτικάντης, μιλάει σαν να βρίσκεται σε καφετέρια και δεν κάνει διαγγέλματα – πιθανότατα να θεωρούσε και το ακροατήριο των παρευρισκόμενων ρεπόρτερ και των οπαδών που τον άκουγαν κάτι σαν την παρέα του. Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά. Η μεγάλη ομοιότητα ήταν ότι και οι δύο δεν είπαν τίποτα.

Το πρόβλημα του Θανόπουλου δεν είναι να γίνει κατανοητός ή συμπαθής. Το πρόβλημά του είναι να γίνει πιστευτός. Η ΑΕΚ ήδη από τον τελευταίο χρόνο του Νικολαΐδη, πόσω μάλλον μετά τη φυγή του, επέτρεψε την άνθηση μιας παραφιλολογίας που είχε αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της να ξενερώσει.

Ο λόγος που φέτος η ομάδα έκανε 18 χιλιάδες περίπου εισιτήρια διαρκείας έχει να κάνει αποκλειστικά με το γεγονός ότι οι οπαδοί της ΑΕΚ αγαπάνε το ποδόσφαιρο παθολογικά. Η αγορά του εισιτηρίου διαρκείας δεν είναι μια πράξη εμπιστοσύνης στη διοίκηση, όπως ο Θανόπουλος επιχείρησε να την παρουσιάσει.

Ο οπαδός της ΑΕΚ έχει μάθει να ελπίζει. Φέτος η ελπίδα είναι ότι ο Μπάγεβιτς θα βάλει μια σειρά κι ο Σκόκο με τον Μπλάνκο (αυτοί υπήρχαν όταν αγοράστηκαν τα διαρκείας) θα κάνουν τη διαφορά. Οι ελπίδες είναι βάσιμες.

Συνεργάτες

Ο Θανόπουλος προσπάθησε να καθησυχάσει τους οπαδούς λέγοντας ότι θα υπάρξουν και νέοι «συνεργάτες», δηλαδή επιχειρηματίες έτοιμοι να επενδύσουν. Θέλησε επίσης να εξηγήσει όλη την ιστορία των Κροίσων που καλοκαιριάτικα θα έβαζαν 9 εκατομμύρια ευρώ με το καλημέρα. Οι όποιες εξηγήσεις δύσκολα μπορεί να θεωρηθούν ικανοποιητικές και σε αυτό φταίει κυρίως ο ίδιος.

Ο Θανόπουλος μίλησε για «επικοινωνιακά λάθη», χρησιμοποίησε δηλαδή έναν εύσχημο τρόπο για να μην πει δημόσια ότι σε αυτή την ιστορία κυκλοφόρησαν πολλά ψέματα είτε από τον ίδιο είτε υπό την ανοχή του. Ο ίδιος ο τόνος της φωνής του και οι δικαιολογίες που επικαλέστηκε (ταξίδια στην Ελβετία, συζητήσεις με δικηγόρους κ.λπ.) δημιουργούν αμφιβολίες.

Προφανώς είναι άλλη η ιστορία του ομίλου επιχειρηματιών για τον οποίο ο ίδιος μιλούσε αυγουστιάτικα σε κάθε ευκαιρία και άλλη η περίπτωση του Κρις Αναστασίου που οι ίδιοι οι παράγοντες της ΑΕΚ προσέγγισαν όταν κατάλαβαν από ποιους αποτελούνταν ο όμιλος.

Το τσουβάλιασμα που επιχείρησε στη συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρος ήταν υπεκφυγή. Κυρίως δεν έπεισε γιατί δεν έδωσε απάντηση σε μια απλή ερώτηση: «Γιατί κάποιος που μιλά με ένα και μόνο επιχειρηματία να πει ότι μιλάει με όμιλο;». Χαζός είναι και δεν καταλαβαίνει με ποιον μιλάει; Δεν το νομίζω.

Ονομα

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το ίδιο επικοινωνιακό λάθος γίνεται και τώρα. Χθες ο Θανόπουλος είπε ότι έχουν προκύψει δύο νέοι επιχειρηματικοί πόλοι. Ο ένας είναι αυτός του κ. Ηλίου κι ο άλλος, λέει, αποτελείται από επιχειρηματίες φίλους του κ. Αθηνή. Συνεχίζουμε δηλαδή να μιλάμε με ανθρώπους που δεν έχουν όνομα…

Αρμα

Ο Ζαγοράκης τουλάχιστον δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα εξηγήσεων. Τι να εξηγήσεις όταν η θέση σου είναι ότι όλα πάνε καλά; Τον άκουγα να μιλάει κι έλεγα τι τυχεροί που είναι οι άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη που βρέθηκε επιτέλους κάποιος που δεν έχει κάνει ποτέ κανένα λάθος! Οι θέσεις ήταν ξεκάθαρες. Η ομάδα είναι σούπερ και οι παίκτες που αποκτήθηκαν καταπληκτικοί: απλώς χρειάζεται λίγη υπομονή.

Τα χρέη στο Δημόσιο είναι πρόβλημα, αλλά τα δημιούργησαν άλλοι και δεν τρέχει και τίποτα, άμα θέλει το κράτος έχουμε κάτι να του δώσουμε να μη μας ζαλίζει. Ο Σάντος είναι ο καλύτερος προπονητής γιατί τον είχε ο Ζαγοράκης προπονητή και δεν μπορεί (αυτό έλειπε…) να κάνει λάθος. Η ομάδα μπορεί να μην έχει κερδίσει ένα σημαντικό παιχνίδι εδώ και δύο χρόνια, αλλά «δεν είναι αυτό ο σκοπός».

Ο Μουν δεν είναι δανεικός από τον ΠΑΟ, αλλά «πληρώσαμε» (προφανώς εννοεί το συμβόλαιό του) για να τον αποκτήσουμε. Ηταν ωραίος ο Θοδωρής! Ανακοίνωσε ότι ο ΠΑΟΚ έχει δικό του άρμα και δεν είναι στο άρμα κανενός, ότι με τον Γκαγκάτση ο ΠΑΟΚ απέκτησε φωνή στα κέντρα αποφάσεων, ότι θα φτιάξει και μια επιτροπή για την κατασκευή νέου γηπέδου. Ολα καταπληκτικά! Μάλιστα, ο Ζαγοράκης ζήτησε και να του κάνουν κριτική: λίγη όμως. Μην υπερβάλλουμε…

Ησυχα

Ο Ζαγοράκης είπε ότι μεταβίβασαν το 12% των μετοχών στον Γκαγκάτση χωρίς να εξηγήσει τον λόγο που έπρεπε να γίνει αυτό, καθώς και σε ποια γενική συνέλευση μετόχων το αποφάσισαν. Κανένας δεν τον ρώτησε γιατί για τα χρέη που παρέλαβε κυνηγάει τον Γούμενο (και καλά κάνει..), αλλά όχι και τον Παγώνη που είναι ακόμα μεγαλομέτοχος. Υποσχέθηκε ότι τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ που λείπουν από τον ισολογισμό μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό θα βρεθούν.

Κανείς δεν είχε την απορία αν του ίδιου του αρέσει αυτό το ποδόσφαιρο που έπαιξε ο ΠΑΟΚ με τη Βαλερένγκα και τη Χέρενφεν. Καλά κάνουν πάντως και δεν τον κακοκαρδίζουν, και το λέω σοβαρά. Γιατί αν θυμώσει και φύγει ο Ζαγοράκης, ο μόνος που θα ενδιαφερθεί για τον ΠΑΟΚ με τα χρέη που υπάρχουν θα είναι ο Γκαγκάτσης, που άνετα μπορεί να τον κρατήσει και μόνος του τώρα που στη Θεσσαλονίκη ξέχασαν ότι τα δώδεκα χρόνια που έλυνε και έδενε στην ΕΠΟ -κατά σύμπτωση- ο Ολυμπιακός δεν έχασε ποτέ στην Τούμπα. Οταν ένας άνθρωπος είναι η μόνη λύση, τι κριτική να του κάνεις;

Δικαιολογίες

Συμπέρασμα; Μέσα στις επόμενες είκοσι μέρες η ΑΕΚ θα παίξει τη μισή χρονιά της στα δύο ντέρμπι με τον ΠΑΟ και τον Ολυμπιακό. Ο ΠΑΟΚ έχει τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Ετσι και στραβώσουν τα αποτελέσματα, όλοι θα χρειαστούν νέα πίστωση για δικαιολογίες. Αν δεν στραβώσουν, όλοι θα ’ναι ευτυχισμένοι. Τις συγκεκριμένες συνεντεύξεις δεν θα τις θυμάται κανείς…

Ταραντίνο

Είδα γυρίζοντας από τις διακοπές τη νέα ταινία του Ταραντίνο, το ανορθόγραφα υπέροχο «Αδωξη Μπάσταρδη». Με τις ταινίες του Ταραντίνο συνήθως μου συμβαίνει το εξής απλό: μεγαλώνουν μέσα μου ως ανάμνηση την επόμενη μέρα. Η απόλαυσή τους ξεκινά τη στιγμή που τις αναπολείς κι αυτό έχει να κάνει με το ότι είναι δημιουργήματα ενός σκηνοθέτη που είναι πρώτα από όλα ένας μεγάλος κινηματογραφόφιλος.

Ο Ταραντίνο πετάει βραδυφλεγείς βόμβες: πρώτα τις βλέπεις και σοκάρεσαι από την έκπληξη και μετά σκάνε μέσα σου! Αυτή δεν έσκασε μέσα μου –θέλω να πω ότι την επόμενη μέρα αντί να ξεκινήσουν να τρέχουν οι εικόνες της που μου τρύπησαν το μυαλό (όπως σχεδόν κάθε φορά...), διαπίστωσα ότι οι εικόνες έλειπαν και το μόνο που είχε απομείνει ήταν η βάση μιας ανεκδοτολογικής χρήσης τους.

Πιο πολύ και από το να θυμάμαι την ταινία ήθελα να τη συζητάω σαν πετυχημένο ανέκδοτο. Θυμάσαι τη σκηνή με τη μηλόπιτα; Θυμάσαι τον τύπο να βγαίνει με το μπαστούνι του μπέιζμπολ; Θυμάσαι την προφορά των ιταλικών του Μπραντ Πιτ; Ολα αυτά έδειχναν απλώς μια διάθεση να την κρατήσω λίγο πιο πολύ απ' όσο μου 'μεινε. Και για να μην την αδικήσω πήγα και την ξαναείδα!

Πού κατέληξα; Οτι αυτή τη φορά η λατρεία του Ταραντίνο για τον κινηματογράφο φτάνει στο επικίνδυνο σημείο να αφορά και τις ίδιες τις ταινίες του. Το μακελειό στο μπαρ είναι ανάλογο με αυτό του «Reservoir Dogs». Ο Λάντα που βάζει τάξη στην ιστορία θυμίζει τον Χάρβεϊ Καϊτέλ του «Pulp Fiction». Τα μέλη της διμοιρίας του Μπραντ Πιτ έρχονται από το «Κill Bill». Γι' αυτό αυτή τη φορά οι εικόνες δεν έμειναν: αρκετές βρίσκονταν στο μυαλό από τα προηγούμενα.

Φυσικά η ταινία αξίζει τον κόπο. Το πρώτο κεφάλαιο είναι από μόνο του μια αριστουργηματική ταινία μικρού μήκους. Οι ερμηνείες είναι άψογες και το κάστινγκ εκπληκτικό: όλοι έχουν τις κατάλληλες φάτσες. Η μυθοπλασία της ίδιας της ιστορίας και η καταστρατήγηση της ιστορικής πραγματικότητας δεν με χάλασε καθόλου. Τελικά πρόκειται για μια μάλλον αδύναμη ταινία με κάποιες δυνατές σκηνές ανθολογίας, που όμως κάπου παραπέμπουν. Το καλύτερο; Αποκαταστάθηκε επιτέλους η δύναμη του «Gasoline»: το θρυλικό τραγούδι του Μπόουι απέκτησε επιτέλους εικόνα…

Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο

Εμαθα ότι την Τρίτη το βράδυ στον Αγιο Κοσμά η ομάδα των Γεωργάτων, των Ξανθόπουλων και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων καθάρισε εύκολα την ομάδα των πιστών του Νίκου Αναστόπουλου με ένα σκορ που ντρέπομαι να αναφέρω.

Γνωρίζοντας τη σχετική διάφορα κλάσης, μου φάνηκε απίστευτο. Τελικά το μυστήριο λύθηκε. Είχε διαβάσει ο Αναστό τα δημοσιεύματα στα οποία αναφερόταν ότι προκύπτει θέμα προπονητή στον ΠΑΣ Γιάννινα και έχασε το μυαλό του, αφού περίμενε τον Αγγελή να τον πάρει τηλέφωνο και να του πει «έλα». Και δεν είχε προφανώς όρεξη να δείξει στους νεαρούς πώς παίζεται η μπάλα…