Το φόβητρο λέγεται τώρα Ελλάδα

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η Κροατία ήταν ο κακός δαίμονας της Εθνικής μας, η Νέμεσή της. Μολονότι έπαιζε κάπως αναρχικά και «χύμα», ισοπέδωνε τους δικούς μας όπου τους συναντούσε. Απάντηση στον Κούκοτς, τον Πέτροβιτς, τον Ράτζα, τον Βράνκοβιτς και τους υπόλοιπους δεν βρήκαμε ποτέ.

Εισπράξαμε κάτι σβουριχτές 40άρες, 30άρες και 20άρες που ακόμα κουδουνίζουν στα αυτιά όσων τις έζησαν: 63-102 στο Προολυμπιακό του 1992 (Μούρθια), 59-99 στον μικρό τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1993 (Μόναχο), 55-81 και 60-78 στο Παγκόσμιο του 1994 (Τορόντο). Χάσαμε ακομα και από τα δεύτερα της Κροατίας, εντός έδρας μάλιστα, στον μικρό τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1995.

Ενα χρόνο αργότερα, στην Ατλάντα, προσπαθήσαμε να τους αποφύγουμε, αλλά διαλέξαμε λάθος μονοπάτι και πέσαμε πάνω σε πράσινο τοίχο ονόματι Σαμπόνις. Οι Κροάτες νικούσαν την Εθνική μας ακόμα και από την κερκίδα…

Για να νικήσει οποιοσδήποτε αντίπαλος την Εθνική Ελλάδας του 2008, θα χρειαστεί βοήθεια από θεούς και δαίμονες. Οπως αποδείχθηκε στο ματς με τη FYROM, η εξέδρα δεν μπορεί πια να την πτοήσει. Η χθεσινή ραψωδία ήταν μια εντελώς διαφορετική υπόθεση, ένας σκόπελος ύπουλος που έκανε όσα είδαμε στο Πόζναν ακόμα πιο απολαυστικά.

Απέναντι στην Εθνική μας στήθηκε ένας αντίπαλος φιλόδοξος, ποτισμένος με πείρα, μπολιασμένος με την προσωπικότητα κορυφαίων Ευρωπαίων παικτών. Η ελληνική ομάδα πήρε στα χέρια της την (σχεδόν πλήρη και πάντως ενισχυμένη σε σχέση με το 2007) Κροατία και τη χτύπησε κάτω σαν χταπόδι.

Οι Κασσάνδρες, που προοιωνίζονταν ότι η Εθνική θα γυρίσει πίσω έπειτα από τρεις μέρες, κρύφτηκαν σε μια βαθιά τρύπα. Οσοι φοβήθηκαν –φοβηθήκαμε– ότι θα μείνει εκτός προημιτελικών υποκλίθηκαν –υποκλιθήκαμε- στο μεγαλείο μιας ομάδας έτοιμης για όλα, παρά τις απουσίες και τα προβλήματά της. Οι Κροάτες έφυγαν από το γήπεδο με βλέμμα τρομαγμένο, ίδιο σχεδόν με αυτό που χαράκωνε τα πρόσωπα των δικών μας διεθνών μετά τα τραύματα της δεκαετίας του ’90.

Η Εθνική του 2005 υπέστη μία ήττα -από τη Σλοβενία- στους τρεις αγώνες της α’ φάσης και δυσκολεύτηκε να φτάσει στους 8 (πόσω μάλλον στους 4, πόσω μάλλον στον τελικό). Η Εθνική του 2007 νίκησε με τα χίλια ζόρια τους Ισραηλινούς στο ξεκίνημά της και κατόπιν έχασε από τους Ρώσους.

Το δείγμα γραφής του 2009 είναι απείρως βελτιωμένο, όπως και η προοπτική για τη συνέχεια. Πότε άλλοτε είδαμε ημίχρονο σαν το πρώτο χθεσινό; Μόνο στον ημιτελικό του Τόκυο κόντρα στους Αμερικανούς. Στο Μπίντγκος, όπου μετακομίζει μεθαύριο μετά το ματς-προπόνηση με τους Ισραηλινούς, η Εθνική θα αντιμετωπίσει τη Γαλλία και δύο από τις Γερμανία, Ρωσία, Λεττονία. Ποιον να φοβηθεί από δαύτους;

Το πρόβλημα είναι ότι, ακόμα και αν φτάσει αήττητη στα προημιτελικά, μπορεί να πέσει πάνω σε καμιά Λιθουανία, σε καμία Σερβία, για να μην πω Ισπανία! Αυτό κι αν είναι λαχείο...