Τα χειρότερα έρχονται

Oλο το καλοκαίρι προσπάθησα με καλή πρόθεση και δίχως υπερβολές, πιστεύω, να επισημάνω ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα έπρεπε να προσθέσουν πολλά εργαλεία στο δυναμικό τους ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη φετινή χρονιά. Πριν από αυτά είχα επισημάνει, επιπλέον, ότι δεν ήθελα να φύγει ο Βαλβέρδε. Αν και όποτε χρειάστηκε θεωρώ πως έκανα την κριτική που έπρεπε.

Σημείωνα, όταν πλέον έγινε ξεκάθαρο πως ο Ισπανός δεν θα συνέχιζε, ότι ο Κόκκαλης έπρεπε να βρει κάτι πολύ καλύτερο για να τον αντικαταστήσει. Το ίδιο ίσχυε και για τους ποδοσφαιριστές που αποχώρησαν και δεν ήταν λίγοι, διότι έκλεισαν τον κύκλο τους. Με τον Λέτο, ο οποίος παρακαλούσε να κάνει κάτι ο Ολυμπιακός, επειδή ο Παναθηναϊκός φαινόταν ότι πήγαινε για τον παίκτη και είχε χτυπήσει την πόρτα της Λίβερπουλ από νωρίς, πάλι δεν έγινε τίποτα.

Η διοίκηση κάθισε πάνω στις δάφνες της νίκης στο θέμα του Μέλμπεργκ. Ελα, όμως, που δεν έφτανε επικοινωνιακά για να βγει η χρονιά. Τα πράγματα πήγαν καλά στα προκριματικά, πέρασαν τα τέσσερα ματς ανώδυνα και χωρίς προβλήματα, αλλά, παρ' όλα αυτά, η ανάγκη για ενίσχυση ακόμα και κόντρα σε αυτούς τους αντιπάλους ήταν προφανής.

Δεν έγινε τίποτα, δεν ήρθε αριστερό χαφ, φορ περιοχής, ούτε κάποιος δημιουργικός χαφ, και ο Ολυμπιακός αυτή τη φορά είναι μια ομάδα με αριθμητικά περιορισμένες επιλογές. Επίσης, έχει έναν προπονητής που δεν έχει πάρει από τους κορυφαίους παίκτες της ομάδας ό,τι θα έπρεπε.

Αυτό που συμπεραίνει κανείς είναι ότι το καράβι κλυδωνίζεται έντονα και φοβάμαι ότι αυτός ο δύσκολος μήνας που διανύουμε, κι έγινε ακόμα χειρότερος μετά την «πεντάρα» από τον Εργοτέλη, μπορεί να μας δείξει μέχρι στιγμής ότι τα χειρότερα θα τα βρει μπροστά της η ομάδα.