Τα λιοντάρια και τα γατάκια

Οποιος έχει ζήσει την Ντιζόν, ξέρει να φυλάει τα ρούχα του και να τα βγάζει από την ντουλάπα μόνο όταν αισθάνεται βέβαιος για την απουσία του σκόρου. Δέκα χρόνια μετά από εκείνο το στραπάτσο, η Εθνική ομάδα έχει μετατρέψει τα παθήματα σε μαθήματα. Αντίπαλοι σαν την ΠΓΔΜ είναι ζημιάρηδες, αλλά μόνο όταν τους δώσει ο ισχυρός δικαιώματα. Οταν ο ισχυρός αναγγέλλει την εμφάνισή του με βρυχηθμούς και ακονισμένα νύχια, το «τετέλεσται» του αδύναμου είναι κοντά.

Οι Σκοπιανοί υποτίθεται ότι θα έμπαιναν στην «Πόζναν Αρένα» με καρδιά χιλίων λεόντων, αποφασισμένοι να διεκδικήσουν παράσημα εθνικών ηρώων. Οι δικοί μας τους έκαναν να μοιάζουν με άκακα γατάκια.

Οταν άρχισε να μπιστάει η μπάλα στο παρκέ, η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν τόσο εύγλωττη και η καλλονή της δικής μας τόσο έκπαγλος, ώστε έσβησε μεμιάς από την εξίσωση τις εθνικιστικές κορόνες της σκοπιανής κερκίδας και έκανε τις κραυγές των γειτόνων να ακούγονται σαν γελοία νιαουρίσματα. Οσο το όνομα Μακεδονία ανήκει στην πατρίδα τους, άλλο τόσο τους ανήκει και ο τίτλος της κορυφαίας ομάδας μπάσκετ του Πόζναν. Δεν μπόρεσαν να τον διεκδικήσουν ούτε για ένα λεπτό, πόσω μάλλον για τα σαράντα που ονειρεύονταν.

Αν η Εθνική εμφανίστηκε απροσδόκητα γοητευτική πάνω στο παρκέ, εξίσου απολαυστική υπήρξε η συμπεριφορά των Ελλήνων φιλάθλων στις κερκίδες. Μολονότι αντιμετώπισαν λογιών λογιών προκλήσεις από τους Σκοπιανούς, τους έγραψαν εκεί όπου δεν λάμπει ο ήλιος. Απαλλαγμένοι από πατριωτικά συμπλέγματα, παρακολούθησαν τον αγώνα χωρίς να ενδιαφέρονται για το όνομα και για τις οιμωγές των αντιπάλων και χάρισαν στην Εθνική μας το χειροκρότημα που της άξιζε.

Οι «Πελαργοί» φροντίζουν με επιμονή και μεθοδικότητα να εξαιρούν από την ωραία παρέα τους τα «σταγονίδια» που ψάχνουν φωλιά για να εκκολάψουν το αυγό του φιδιού. Μήπως αξίζει και σε αυτούς ένας έπαινος;

Ομολογώ ότι περίμενα δύσκολη πρεμιέρα. Φοβόμουν τον αγώνα με την ΠΓΔΜ, όπως και οποιαδήποτε αναμέτρηση με αντίπαλο μεσαίου βεληνεκούς. Η χθεσινή παράσταση της ελληνικής ομάδας έκλεισε το στόμα το δικό μου και –ακόμα περισσότερο- όσων βιάστηκαν να προοιωνίσουν καταποντισμό της αποδεκατισμένης Εθνικής.

Σε προηγούμενες πρεμιέρες η ομάδα βρήκε τον μπελά της από αντιπάλους όπως το Ισραήλ (2007) ή ακόμα και το Κατάρ (2006). Και έπαιζε τότε πλήρης! Αυτή τη φορά, παρουσιάστηκε στο τζάμπολ πανέτοιμη, όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και πνευματικά. Κι ας είχε πέντε πρωτάρηδες στη 12άδα της, κι ας είχε καινούργιο προπονητή! Η προσθήκη του έμπειρου Γιάννη Καλαμπόκη μπορεί τελικά να αποδειχθεί εύστοχη και πολύτιμη.

Εάν συνεχίσει με το ίδιο βήμα στο αποψινό ντέρμπι πρωτιάς με την ισχυρή αλλά ψυχολογικά εύθραυστη Κροατία, θα βάλει υποθήκη για διάκριση στο Κατοβίτσε και θα κάνει τους μπουκμέικερς να καμαρώνουν. Μήπως τελικά οι λεγάμενοι γνωρίζουν περισσότερα απ’ όσα ξέρουμε εμείς οι δήθεν ειδικοί;