Πολύ δράμα, για λίγη υστεροφημία…

Αντε πάλι η ίδια κασέτα! «Διαλέξτε», επανέλαβε ο πρωθυπουργός. Την «υπευθυνότητα» των «δύσκολων αποφάσεων» ή τον «πρόσκαιρα ευχάριστο λαϊκισμό»; Απλώς, στη ΔΕΘ ο Κ. Καραμανλής ήχησε πιο δραματικός. Λογικό. Αν δεν σπείρει σήμερα μπόλικη δραματοποίηση, πώς θα θερίσει αύριο λίγη υστεροφημία;

Να 'χουμε να το λέμε, βρε αδελφέ: μας μαύρισε ο κόσμος επειδή (τολμήσαμε και) του μαυρίσαμε την ψυχή, προειδοποιώντας τον ότι θα τον ταράζαμε αγριότερα στη φάπα, αν τυχόν μας ξαναψήφιζε. Διότι, ως γνωστόν, αποστολή της σύγχρονης πολιτικής είναι να πείθει πως η μαυρίλα συνιστά νομοτέλεια και… καθήκον, οι δε αναζητήσεις κάποιας άσπρης μέρας εντάσσονται στις αμαρτωλές ενασχολήσεις του τρισκατάρατου «λαϊκισμού». Και σ' όποιον αρέσει.

Τι (νομίζει πως) κερδίζει ο Κ. Καραμανλής, κουτουλώντας έτσι στον τοίχο; Λέγοντας πως ηττήθηκε επειδή επιτέθηκε κατά μέτωπο εναντίον του ακατάβλητου «ανεύθυνου λαϊκισμού», θα έχει κάτι από την υπερηφάνεια του τάδε προπονητή που υπογραμμίζει: «φάγαμε πολλά, αλλά παίξαμε ανοιχτά, εναντίον αντιπάλου που είναι πανίσχυρος εδώ και δεκαετίες». Και στις επόμενες δεκαετίες; Οταν οι σημερινοί παίκτες του Εργοτέλη θα διηγούνται με υπερηφάνεια στα εγγόνια τους ότι κάποτε έριξαν πέντε στον Ολυμπιακό, πάλι κάποιος πρωθυπουργός θα καλεί τους συνήθεις καρπαζοεισπράχτορες να απολαύσουν τις σφαλιάρες της αέναης λιτότητας. Ω, ναι, προσωρινές θα είναι και οι μελλοντικές κατραπακιές.

Προσωρινές και ευεργετικές – για να εξασφαλιστεί η ευημερία (και) των καρπαζοεισπραχτόρων… μακροπρόθεσμα! «Μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί», έλεγε σκωπτικά ο Κέινς. Σωστά. Αιωνόβια είναι μόνο κοροϊδία. Κοντεύει να συμπληρωθεί 4 του αιώνα από τότε (1985) που ο Ανδρέας Παπανδρέου τοποθέτησε στο Υπουργείο Οικονομίας τον Κ. Σημίτη, για να εφαρμόσει πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο -υποτίθεται- θα τερματιζόταν μόλις επιτυγχανόταν η περίφημη «σταθεροποίηση».

Μόνο που εκείνα τα μέτρα Σημίτη, των οποίων οι επιπτώσεις ουδόλως ισοσκελίστηκαν από τα ηχηρά «Τσοβόλα, δώσ' τα όλα», παρέδωσαν τη σκυτάλη στον Μητσοτάκη. Οπότε, «τώρα τα κεφάλια μέσα, μη σας τα κόψω με σπαθί τη Συνθήκη του Μάαστριχτ» (1992). «Προσωρινό» θα ήταν κι αυτό. Ωσπου, στα χρόνια του (πρωθυπουργού, πλέον) Σημίτη, κατέφθασε ο στόχος της ένταξης στην ΟΝΕ: «Τώρα κάνουμε θυσίες, αλλά θα πιάσουν τόπο, διότι η ΟΝΕ θα φέρει σύγκλιση μισθών με τις πιο αναπτυγμένες χώρες». Ναι, μη φάτε…

Μπήκαμε στην ΟΝΕ και φυσικά σύγκλιση μισθών… γιοκ. Η εξήγηση, κοφτή: «Α, ξεχάσαμε να σας ενημερώσουμε για αυτά τα ρημάδια, τα Σύμφωνα Σταθερότητας. Επιβάλλουν σφίξιμο στο ζωνάρι και όχι λύσιμο των χεριών των κυβερνήσεων που θα ήθελαν να κάνουμε σύγκλιση μισθών». Ωραίο κόλπο: φορτώνεται η… γενική οντότητα Ε.Ε. ό,τι δεν θέλουν να χρεωθούν οι κυβερνήσεις. Κι ο Καραμανλής που ως αρχηγός της αντιπολιτευόμενης «λαϊκής Δεξιάς» κατηγορούσε τον Σημίτη για κοινωνική αναλγησία, βγαίνοντας «από τ' αριστερά»;

Ως πρωθυπουργός ανακάλυψε πως η «δημιουργική λογιστική» του ΠΑΣΟΚ συγκάλυπτε μια οικονομία που είχε καεί χειρότερα κι από την Πεντέλη. Κι εκεί -γαμώ την τύχη μας τη ρουφιάνα- που θα έπιαναν τόπο τα (αναπόφευκτα, βεβαίως βεβαίως) «περιοριστικά» μέτρα του, σπάει ο διάολος το πόδι του, πέφτουμε στην παγκόσμια οικονομική κρίση και βρισκόμαστε στον πάτο του κουβά. Διότι άπατος αποδεικνύεται μόνο ο εμπαιγμός.

Θα μου πείτε: «Δεν υπήρξαν αντίρροπες τάσεις τα τελευταία 30 χρόνια;». Υπήρξαν. Στα έτη 1981-1985 έγινε μια καλή αναδιανομή εισοδήματος, επ' ωφελεία όντως των «μη προνομιούχων». Στα '90 παράχθηκε μπόλικος πλούτος - το θέμα ήταν πώς διανεμόταν. Επί Σημίτη του ΟΝΕμανή κάλπασαν οι αναπτυξιακοί δείκτες, αυξήθηκαν οι νεόπλουτοι – να, ας πούμε το περίφημο Κόμμα του Χρηματιστηρίου ανέδειξε μπόλικους winners, προτού φθάσουμε στους losers που νόμιζαν πως οι πάντες θα πλούτιζαν εσαεί, έτσι εύκολα.

Μόλις διαλύθηκε ο κουρνιαχτός από τις μάχες Σημίτης Vs «λαϊκισμός», τι είδαμε; Σε αδρές γραμμές, ό,τι βλέπουμε και σήμερα. Μια κοινωνία με υψηλούς δείκτες ανισότητας και ακρίβειας, με τροφαντή ζώνη φτώχειας, με αφόρητα συμπιεσμένες υπηρεσίες πρόνοιας – εκτός αν τώρα βγάλουμε «λαϊκίστρια» και τη Eurostat. Μια χώρα η οποία, σε πείσμα της … πολυτελούς κλάψας των εγχώριων οικονομικών και πολιτικών ελίτ, εμφανίζει παραγωγικότητα που αντιστοιχεί στο 91% του μέσου όρου της Ευρώπης των «15» και κόστος εργασίας μόλις στο 72%. Και ο νοών νοήτω.

«Λαϊκισμός ή υπευθυνότητα», σου λέει μετά… Ναι, διασταυρώνουν τα ξίφη τους όσο διασταυρώνονται η «Ανθίμου» με τη «Γαζή» και η «Πέτρου» με τη «Ράλλη». Από όλα τα είδη του λαϊκισμού (χωρίς εισαγωγικά) χειρότερος είναι ο «υπεύθυνος»! Αυτός που καλλιεργεί λαϊκές φοβίες, φιλοδοξώντας να τις μετατρέψει σε λαϊκές… λοβοτομές. Ο,τι κάνει, δηλαδή, ο Κ. Καραμανλής. Αναλυτικότερα, την επόμενη φορά.

ΥΓ.: Η αλήθεια να λέγεται. Ο Γ. Καρατζαφέρης είναι ευφυέστατος πολιτικός. Τον άκουγες χθες και καταλάβαινες πως ακόμη κι αν θελήσει να δείξει ότι ο ΛΑΟΣ βρίσκεται εκατό «κλικ» αριστερότερα της Νου Δου, θα πείσει πολλούς.