Ητανε στραβό το κλήμα, το έφαγε και ο Εργοτέλης

Tόση φασαρία για την ήττα σ' ένα φιλικό; Που παίρνει θέση στα πρωτοσέλιδα ή γίνεται και πρώτο θέμα; Μα τα φιλικά δεν λέμε ότι είναι παιχνίδια του προπονητή; Οτι είναι η ευκαιρία του να κάνει όποιες δοκιμές και πειράματα νομίζει χωρίς να τον καταδιώκει το άγχος της βαθμολογικής απώλειας; Ναι, έτσι λέμε και έτσι είναι, μόνο που τη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που τη διαφοροποιούν.

Πριν αναφερθώ σε αυτές τις επιμέρους συνθήκες, νομίζω ότι αξίζει να κάνω μία παρατήρηση. Περισσότερο ανησυχητικό στοιχείο από την έκταση της ήττας και την αδιαφορία που έδειξαν οι ποδοσφαιριστές είναι οι τραυματισμοί. Τραυματισμοί που φέρνουν στην επιφάνεια τους προβληματισμούς που είχαν διατυπώσει κάποιοι σχετικά με την ποιότητα της προετοιμασίας και τη στρατηγική με την οποία σχεδιάστηκε, με δεδομένες τις υποχρεώσεις των προκριματικών. Αυτό είναι σοβαρό ζήτημα, αλλά αμφιβάλλω αν θα συζητήσουμε γι' αυτό.

Στο γεγονός τώρα. Μία ήττα με 5-0 είναι πολύ βαριά ακόμα και σ' ένα φιλικό παιχνίδι –στο οποίο δεν αγωνίστηκες δα και με τους εφήβους–, πόσω μάλλον όταν η ομάδα που δέχεται τα πέντε γκολ φοράει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μία τέτοια σε έκταση ήττα για την ομάδα του Πειραιά δύσκολα θα γινόταν αποδεκτή, ακόμα και σε περίοδο προετοιμασίας. Ομως δεν βρισκόμαστε σε περίοδο προετοιμασίας και υποθέτω πως τα πειράματα που κάνει ο προπονητής είναι δοκιμές για να δει πώς θα αντιμετωπίσει προβλήματα σε διάφορες θέσεις, τα οποία βλέπει να έρχονται.

Θα μου πει κάποιος «μα, ρε Χαραλαμπόπουλε, αυτή είναι η δουλειά των προπονητών». Ναι, αλλά όταν η διοίκηση μιας ομάδας έχει αφήσει το ρόστερ με τρύπες στη διάρκεια της μεταγραφικής περιόδου του καλοκαιριού, ο προπονητής κάνει κυρίως πειράματα και αλχημείες για να μπορέσει να κλείσει τις τρύπες. Και τα πειράματα δεν γίνονται μόνο στα φιλικά, αλλά εκτείνονται και στα επίσημα.

Στον Ολυμπιακό την τελευταία τριετία βολεύονται με μία συμπεριφορά σύμφωνα με την οποία αγοράζουν έναν ποδοσφαιριστή που παίζει σε μία θέση, αλλά, αν προκύψει ανάγκη, μπορεί να καλύψει μία θέση ακόμα ή και δύο. Ετσι, όταν παρουσιάζεται έλλειψη σε μία θέση, η αντίδραση είναι «α, εντάξει, μωρέ... πού να ξοδεύουμε τώρα... αφού άμα χρειαστεί πολύ έχουμε και τον Γενάρη... βάλε τον τάδε να παίξει "εκεί", που μπορεί, και βλέπουμε».

Συμβαίνει πολλές φορές, λοιπόν, στον Ολυμπιακό κάποιος ποδοσφαιριστής για μεγάλο μέρος της περιόδου να αγωνίζεται στη «δεύτερη» θέση του. Ας πούμε ο Λεονάρντο βαφτίζεται αριστερό χαφ και τελειώνει η ιστορία. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος επειδή είναι 17 χρόνων θα παίξει αμυντικό χαφ και πάει λέγοντας. Τα κενά στο ρόστερ του Ολυμπιακού είναι δεδομένα, όπως και η δυσαρέσκεια του κόσμου του.

Που μεγαλώνει από το κλίμα αβεβαιότητας, που τριγυρίζει την ΠΑΕ από την ημέρα που ανακοινώθηκαν η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και η πρόθεση του Σωκράτη Κόκκαλη να βρει ένα στρατηγικό εταίρο στην ΠΑΕ, ο οποίος θα μπορούσε να αναλάβει και την ομάδα αν ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ αποφασίσει να αποχωρήσει. Στην επιδείνωση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας συντελεί και το γεγονός ότι πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού –αναίτια, κατά τη γνώμη μου– θεωρούν ότι ο Τιμούρ Κετσπάγια δεν έχει το ειδικό βάρος για να βρίσκεται στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Ο Γεωργιανός, όμως, το παλεύει, παρά το γεγονός ότι όλα είναι εναντίον του. Του δίνουν μία ομάδα με ελλείψεις και τον φορτώνουν με τις απαιτήσεις που θα είχαν από μία ομάδα πλήρη. Εκείνο στο οποίο μπορεί να ελέγχεται ο Κετσπάγια έχει να κάνει με την αδιαφορία με την οποία εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές του. Αυτό, παρά το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές αντιμετωπίζουν πιο χαλαρά τα φιλικά παιχνίδια, δείχνει μάλλον ότι υπάρχει πρόβλημα πειθαρχίας. Ε, σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα ήρθε και η «πεντάρα», «για να δέσει το μελιντζανάκι».

Το ψέμα δεν κοστίζει τίποτα

Ωραία. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός έκανε αυτοκριτική από τηλεοράσεως, οπότε όλα είναι εντάξει. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός πιθανόν να είναι θιασώτης του δόγματος –το οποίο δόξασαν στο παρελθόν αρκετοί κομμουνιστές «ηγέτες»– «κάνω αυτοκριτική, άρα δεν μπορείτε να με κρίνετε». Θα πρέπει να του πει κάποιος ότι η αυτοκριτική δεν έγινε για να καταργήσει την κριτική. Εκανε σοβαρά λάθη και νομίζει ότι με μία επικοινωνιακή κίνηση που του σύστησαν οι επικοινωνιολόγοι του θα τονώσει το προφίλ του ειλικρινούς.

Ενα προφίλ που μπορεί να πουληθεί τηλεοπτικά στους αδαείς, τους αγράμματους και εκείνους που προτιμούν την ασφάλεια πνευματικής παρωπίδας. Αυτοκριτική, αν ήξερε ο πρωθυπουργός το νόημα του όρου, θα είχε κάνει από το 2007 και μετά τους νεκρούς των πυρκαγιών θα είχε παραιτηθεί. Δεν θα πήγαινε σε συσκέψεις στο Πεντάγωνο με 35 βαθμούς θερμοκρασία, φορώντας στρατιωτικά τζάκετ.

Ομως, από έναν πρωθυπουργό που όταν πληροφορείται ότι «κάποιοι» παρακολουθούσαν το τηλέφωνό του και δεν έχει, έστω την ανθρώπινη –όχι την πολιτική– περιέργεια να μάθει ποιοι ήταν, δεν μπορεί να περιμένει κάποιος πολλά πράγματα. Τόσο στο τηλεοπτικό του μήνυμα, που μας ανακοίνωσε ότι πάμε για εκλογές, όσο κα προχθές στη ΔΕΘ, που μας τόνισε πως μας λέει τη «σκληρή αλήθεια για τη δυσκολία της κατάστασης». Επίσης μας πληροφόρησε ότι θέλει μία «νωπή εντολή» για να πάρει γενναία μέτρα περιορισμού των δημόσιων δαπανών.

Μα, καλά, αυτός δεν ήταν που στην περίοδο, η οποία προηγήθηκε των εκλογών του Μαρτίου του 2004, απαντώντας στο ερώτημα «πού θα βρείτε τα χρήματα για να χρηματοδοτήσετε τις πολιτικές που προτείνετε;», έλεγε ότι ο περιορισμός των δημόσιων δαπανών θα απέφερε 10 δισ. ευρώ;

Οτι η πάταξη της φοροδιαφυγής θα ενίσχυε τα έσοδα του προϋπολογισμού; Από την πρώτη κιόλας χρονιά της πρωθυπουργίας του οι δημόσιες δαπάνες άρχισαν να αυξάνονται και τα έσοδα του Δημοσίου να υστερούν σημαντικά, ενώ για την πάταξη της φοροδιαφυγής δεν χρειάζεται να γίνει λόγος. Ε, ο πρωθυπουργός έκανε αυτοκριτική. Μόνο που η ανικανότητα σε θέματα πολιτικής διαχείρισης δεν αναβαθμίζεται στην αυτοκριτική της κάμερας.

Με τον τρόπο του Εργοτέλη

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι στην αθλητική δημοσιογραφία αξιολογούμε τελείως λάθος κάποια γεγονότα. Προβάλλουμε σε μεγάλη έκταση και για μεγάλο χρόνο τα επεισόδια στα γήπεδα –με το στίγμα της καταδίκης τους ώστε να μην επαναληφθούν–, αλλά δεν κάνουμε κάτι ανάλογο με κινήσεις που προωθούν μία άλλη προσέγγιση, πολύ πιο σύγχρονη και υγιή απέναντι στο παιχνίδι.

Αν κάποιος μελετήσει την ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου ιδιαίτερα, θα διαπιστώσει ότι ακόμα και οι πιο μεγάλες ομάδες, που έχουν ξεπεράσει τα όρια της πόλης στην οποία έχουν την έδρα τους, έχουν στενή σχέση με τις τοπικές κοινωνίες. Μία σχέση αμφίδρομη, που καλλιεργείται και ενισχύεται από την πλευρά των ομάδων με ενέργειες και κινήσεις που επιστρέφουν στην τοπική κοινωνία, με πολλούς τρόπους, ένα μεγάλο μέρος από την υποστήριξη που παίρνουν.

Και στην Ελλάδα αυτόν τον αμφίδρομο δεσμό με την τοπική κοινωνία καμία άλλη ομάδα δεν υποστηρίζει καλύτερα από τον Εργοτέλη και τη διοίκησή του. Και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Ακόμα και πρωτοσέλιδα.