Το μυαλό στο Κισινάου

Tο ποδόσφαιρο μπορεί να είναι άδικο ορισμένες φορές. Η Εθνική ομάδα έχει φύγει νικήτρια ή τουλάχιστον με τον βαθμό της ισοπαλίας από το γήπεδο σε αγώνες που η απόδοσή της δεν πλησίαζε καν στα επίπεδα αυτής που είχε το βράδυ του Σαββάτου στη Βασιλεία απέναντι στην Ελβετία. Η άριστη τακτική της Εθνικής, που παραδόξως ήταν καλύτερη παίζοντας με αριθμητικό μειονέκτημα, είχε φέρει ακόμη και τους ψύχραιμους Ελβετούς στα όρια της απόγνωσης, καθώς έβλεπαν το 0-0 να έρχεται αναπόφευκτα. Μία ολιγωρία στην άμυνα ήταν αρκετή για να ανατραπούν όλα.

Ασφαλώς η άδικη αποβολή του Λουκά Βύντρα από τον Φρανκ ντε Μπλέκερε έπαιξε τον ρόλο της. Πρόκειται για μία απόφαση που ξεπερνά το όριο του αυστηρού και φτάνει αυτό του αστείου, ειδικά σε ένα παιχνίδι που κρίνει τόσα πολλά. Ο Βέλγος ρέφερι -προφανώς από τύψεις συνειδήσεως- στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο του δεύτερου ημιχρόνου σφύριζε Ελλάδα. Ομως όποια ομάδα έχει άλλοθι για να χάσει, τελικά το πιο πιθανό είναι να χάσει.

Πριν από δύο χρόνια ο Μάσιμο Μπουζάκα είχε βάλει τους Ελληνες παίκτες στα δίχτυα, επιτρέποντας στους Νορβηγούς να σκοράρουν. Ομως η Εθνική τότε είχε πετύχει δύο γκολ με τον Κυργιάκο και λίγο έλειψε να πάρει τη νίκη στις καθυστερήσεις. Αυτό που δεν κάναμε στη Βασιλεία ήταν να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάστηκαν. Αν το καταφέρναμε, κάθε διαιτητική βοήθεια στους Ελβετούς δεν θα είχε νόημα, αφού στη χειρότερη των περιπτώσεων θα κατόρθωναν να ισοφαρίσουν. Από τη στιγμή που δεν προηγηθήκαμε και δεχτήκαμε το γκολ στο 83', το πιο πιθανό μετά ήταν να δεχτούμε και δεύτερο τέρμα παρά να ισοφαρίσουμε.

Για να είμαστε ρεαλιστές, με βάση τα στάνταρ που όρισε η ίδια η ομάδα με την πορεία και τα αποτελέσματά της τα τελευταία χρόνια: από την Ελβετία ηττηθήκαμε δύο φορές, την πρώτη στο Καραϊσκάκη βγαίνοντας χωρίς λογική στην επίθεση ενόσω το 1-1 μας διατηρούσε στο +5 από τον αντίπαλό μας, ενώ βρισκόμαστε πίσω από ένα συγκρότημα που ισοφαρίστηκε στο τελευταίο λεπτό από το Ισραήλ και έχασε στην έδρα του από το Λουξεμβούργο στο ξεκίνημα της προκριματικής φάσης. Γιατί καλό είναι να ασχολούμαστε με τον Ντε Μπλέκερε, τη FIFA και τον Μπλάτερ, αλλά πρώτα οφείλουμε να κοιτάμε τα του οίκου μας.

Το ζητούμενο είναι τι γίνεται από εδώ και στο εξής. Ο Οτο Ρεχάγκελ αντιμετώπισε με ωμό ρεαλισμό την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει πλέον η Εθνική. Κακά τα ψέματα, οι πιθανότητες να βρεθούμε πρώτοι είναι μάλλον λιγότερες από το να βρεθούμε τρίτοι και να αποκλειστούμε, κάτι που θα συνιστά παταγώδη αποτυχία. Η νίκη είναι απαραίτητη, τόσο στη Μολδαβία την προσεχή Τετάρτη όσο και στα ματς με Λετονία και Λουξεμβούργο στο ΟΑΚΑ τον Οκτώβριο.

Αν την Τετάρτη το μυαλό μας είναι στη Ρίγα και στην αναμέτρηση της Λετονίας με την Ελβετία, θα κινδυνέψουμε να πάθουμε ζημιά στη Μολδαβία. Απέναντι σε μία ομάδα που είναι πολύ κακή, αλλά δεν παύει να είναι επικίνδυνη αν υποτιμηθεί. Τα παιχνίδια απέναντι σε αυτές τις ομάδες κρίνονται στο γκολ και οι τρεις βαθμοί είναι εκ των ων ουκ άνευ, έστω και με γκολ στο 93'.

Μην ξεχνάμε πως ακόμη και αν η Λετονία νικήσει την Ελβετία, πάλι η ομάδα του Χίτζφελντ θα έχει τον πρώτο λόγο για την πρώτη θέση, αφού οι Λετονοί θα έρθουν στο ΟΑΚΑ σε ένα ματς που θα πέφτουν κορμιά απειλώντας να πετάξουν την Ελλάδα έξω και από τη διαδικασία των μπαράζ. Γι' αυτό λοιπόν θα πρέπει πρώτο μας μέλημα να είναι να μη βρεθούμε τρίτοι και καταϊδρωμένοι στον όμιλο, παρά να κοιτάζουμε μπροστά με την αμυδρή ελπίδα να βρεθούμε πρώτοι.

Το 3x3 στα ματς που απομένουν είναι επιτακτική ανάγκη, όχι μόνο για να εξαντληθούν οι όποιες ελπίδες για την πρωτιά, αλλά πρωτίστως για να εξασφαλιστεί η δεύτερη θέση και η παρουσία στα μπαράζ. Γιατί ο χειρότερος δεύτερος δεν θα μπει καν σε αυτή τη διαδικασία και θα πάει σπίτι του, πιθανώς για ένα βαθμό ή ένα γκολ.

Κοιτάζοντας πλέον τον Νοέμβριο και τα μπαράζ που θα γίνουν μέσα σε τέσσερις ημέρες, Σάββατο-Τετάρτη, κρίνοντας ουσιαστικά ολόκληρη τη διετία για κάθε εθνική ομάδα, υπάρχουν αντίπαλοι για όλα τα γούστα. Από ομάδες που τρομάζουν, όπως η Γαλλία, και άλλες που καλό θα είναι να αποφευχθούν, όπως η Ρωσία, η Ουκρανία ή η Κροατία, μέχρι ομάδες που είναι στα μέτρα της Εθνικής.

Στους πιθανούς αντιπάλους υπάρχουν συγκροτήματα όπως η Σκωτία, η Ιρλανδία, η Βόρειος Ιρλανδία, η Βοσνία/Ερζεγοβίνη ή η Τουρκία και η Ουγγαρία. Απέναντι σε αυτές δίνεται στην Εθνική μία δεύτερη μεγάλη ευκαιρία να πάρει το «εισιτήριο» για το Μουντιάλ. Αν δεν τα καταφέρουμε, τότε δεν θα αξίζουμε να έχουμε θέση στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής. Πολύ απλά, καλούμαστε να ξεμπλέξουμε από μία κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε πρώτα από τα δικά μας λάθη.

Η πρόκριση δεν χάθηκε και ασφαλώς δεν είναι ντροπή -όπως άκουσα να λένε ορισμένοι φίλαθλοι έξω από το γήπεδο- η συμμετοχή στα μπαράζ. Ομάδες όπως η Αργεντινή και η Γαλλία κινδυνεύουν να πάνε στα μπαράζ, ενώ άλλες, όπως η Πορτογαλία, η Τσεχία και η Ρουμανία, δεν θα έχουν καν αυτή τη δυνατότητα. Σημασία έχει η Ελλάδα να είναι παρούσα στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το πώς θα τα καταφέρει, ως πρώτη του ομίλου ή μέσω μπαράζ, λίγη σημασία έχει. Και όπως έγραψα πριν από λίγες μέρες, ο κόσμος δεν θυμάται ποτέ πώς προκρίθηκες, αλλά αν προκρίθηκες σε μια μεγάλη διοργάνωση.