Με το γοβάκι της Σταχτοπούτας

Οταν ξεκινούσα για το Ζάγκρεμπ, τον Ιούνιο του 1989, φοβόμουν ότι εκείνη θα ήταν η πρώτη και τελευταία αποστολή μου με την Εθνική ομάδα μπάσκετ. «Θα καταποντιστούμε στο Ευρωμπάσκετ και θα ακολουθήσουμε τη μοίρα όλων των ελληνικών ομάδων», έλεγα μέσα μου. Ομως, όχι. Το θαύμα του 1987 δεν ήταν πυροτέχνημα, αλλά ένα πανίσχυρο θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε πολυτελέστατη πολυκατοικία. Είκοσι τρία χρόνια τώρα, η Εθνική δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας.

Πρώτη στην Ευρώπη το 1987. Δευτερη το 1989. Εκτη στο Παγκόσμιο του 1990. Πέμπτη στο Ευρωπαϊκό του 1991. Τέταρτη στο Ευρωπαϊκό του 1993. Τεταρτη στον κόσμο το 1994. Τέταρτη στην Ευρώπη το 1995. Πέμπτη στους Ολυμπιακούς του 1996. Τέταρτη στο Ευρωμπάσκετ του 1997. Τέταρτη στο Μουντομπασκετ του 1998. Πέμπτη στο Ευρωμπάσκετ του 2003. Πέμπτη στην Ολυμπιάδα του 2004. Πρώτη και καλύτερη στο Ευρωπαϊκό του 2005. Δευτερη στο Παγκόσμιο του 2006. Τέταρτη στο Ευρωπαϊκό του 2007. Πέμπτη στο Παγκόσμιο του 2008. Ξαπόστασε μόνο για λίγο καιρό, στη δυσκολη τετραετία 1999-2002. Εκτοτε, ξανά προς τη δόξα τραβά. Και ξανά και ξανά.

Πού θα βγάλει την «επίσημη αγαπημένη» η περιπέτεια της Πολωνίας; Στην κορυφογραμμή όπου συνήθισε να ζει αναπνέοντας με ευκολία αραιό οξυγόνο εδώ και 23 χρόνια; Ή μήπως στους πρόποδες, εκεί όπου την εξακόντισε για λίγο το στραπάτσο του 1999 στην Ντιζόν;

Η εύκολη για κάθε φυγόμαχο λύση θα ήταν η προσφυγή στις δικαιολογίες και στα άλλοθι. Λείπει ο Παπαλουκάς, λείπει ο Διαμαντιδης, λείπει ο Βασιλόπουλος, αλλάξαμε ομάδα, αλλάξαμε και προπονητή, οπότε δεν θα μας ζητηθούν ρέστα και εξηγήσεις εφόσον αποτύχουμε. To πολύ πολύ να τα ρίξουμε στη διαιτησία.

Αλλά στην ομάδα δεν αρέσουν αυτά. «Η φανέλα που φοράμε είναι βαριά, επειδή εμείς την κάναμε βαριά», είπε χθες στο Πόζναν ο Βασιλης Σπανούλης. «Η Εθνική Ελλάδας είναι υποχρεωμένη να σημαδεύει ψηλά», πρόσθεσε ο Γιόνας Καζλάουσκας. Οι πληροφορίες από τα ενδότερα της ομάδας λένε ότι υπάρχουν διάχυτη αποφασιστικότητα, πίστη και φλόγα. Τι κι αν ο Λιθουανός έφερε με τις αποσκευές του άφθονο άγχος; «Οποιος δεν αντέχει την πίεση ας κάνει άλλη δουλειά», προειδοποίησε –εαυτόν και αλλήλους– ο νέος ομοσπονδιακός. Οπως έλεγε ανέκαθεν ο Δημήτρης Παπανικολάου, αυτός που δεν έχει άγχος είναι απλώς αναίσθητος.

Η ομάδα φορεσε το γοβάκι της Σταχτοπούτας και μπήκε στον χορό για να χορέψει. Φάρος της θα γίνει αυτές τις μέρες όχι η μεμψίμοιρη Εθνική ποδοσφαίρου, αλλά η αίφνης θαυματουργή Εθνική βόλεϊ. Γνωρίζει τα μειονεκτήματά της και εργάζεται σκληρά για να βρει απαντήσεις σε κάθε ερώτημα. Εχει και πλεονεκτήματα τα οποία ο αντίπαλος θα δυσκολευτεί να ψηλαφίσει, αφού πρόκειται για καινούργιο σχήμα, με άδηλα γνωρίσματα και σκοτεινά σημεία.

Υποψιάζομαι ότι το αποψινό τζάμπολ θα δείξει προς τα πού πάει το πράγμα, αφού λείπουν η σιγουριά και η πείρα προηγούμενων ετών. Ξεκίνημα με το δεξί μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο διάκρισης και πηγή ηθικού.

Ειδάλλως, θα κληθούν οι παλαιοί και ο προπονητής να μεταγγίσουν τον δικό τους χαρακτήρα στους νεότερους, ώστε να ορθοποδήσει η ομάδα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Η Ντιζόν έγινε τόπος μαρτυρίου επειδή η ομάδα έπαθε ανεπανόρθωτη (ψυχολογικά) ζημιά στην πρεμιέρα. Το Βελιγράδι έγινε μια σύγχρονη γη της επαγγελίας επειδή η ομάδα είπε «προχωράμε» μετά το στραπάτσο της 2ης αγωνιστικής στα χέρια των Σλοβένων.