Το πρόβλημα ήταν τα 83 λεπτά πριν από το γκολ και όχι τα τελευταία

Κανένας προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να κάνει στον Ρεχάγκελ μια κάποιου τύπου υπόδειξη για το πώς οργανώνεται ένα αμυντικό παιχνίδι: ο Γερμανός αυτό το ξέρει καλύτερα απ' όλους. Μόνο που η άμυνα στο ποδόσφαιρο, όσο απαραίτητη κι αν είναι, δεν αρκεί. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι η Εθνική μας πλήρωσε ένα κακό τελευταίο δεκάλεπτο: δεν είναι αλήθεια. Το τελευταίο δεκάλεπτο, με τα δύο γκολ των Ελβετών και τις πολλές χαμένες ευκαιρίες των γηπεδούχων, απλώς αποκάλυψε ένα πλήθος από αδυναμίες της δικής μας ομάδας: κυρίως κατέδειξε μια κακή νοοτροπία που η Εθνική μας δεν μπορεί να αποβάλει.

Για μένα το πρόβλημα δεν ήταν τα τελευταία δέκα λεπτά, αλλά τα 83 που προηγήθηκαν του γκολ των γηπεδούχων. Η Εθνική μας παίζει για την ισοπαλία από την αρχή, αφήνοντας στη γηπεδούχο κάθε υποχρέωση να παίξει ποδόσφαιρο. Η Ελβετία δεν είναι ευάλωτη και είναι εμφανώς απροετοίμαστη να παίξει με αντίπαλο μια ομάδα που αμύνεται με εννέα και δέκα παίκτες πίσω από την μπάλα.

Στο πρώτο μόλις λεπτό ο Αμανατίδης είναι μόνος απέναντι από τον Ελβετό τερματοφύλακα και δεν εκμεταλλεύεται την ευκαιρία, όμως αυτή η φάση είναι η μοναδική που η Εθνική μας φτιάχνει σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Ολες οι κινήσεις του κόουτς γίνονται με σκοπό να κρατηθεί το μηδέν. Οταν ο Πανταλίνο τολμά δύο προσωπικές ενέργειες ο Ρεχάγκελ φωνάζει στον Σπυρόπουλο να τον ακολουθεί παντού. Οταν ο Παπασταθόπουλος βγαίνει από την άμυνα με την μπάλα στα πόδια τον καλούν να μείνει πίσω.

Τουλάχιστον τέσσερις παίκτες της ομάδας (ο Παπασταθόπουλος, ο Κυργιάκος, ο Μόρας, ο Βύντρα) δεν συμμετέχουν καθόλου στην ανάπτυξη και απλώς κυνηγούν αντιπάλους. Οταν μπαίνει ο Σαμαράς για να κρατήσει μπάλα, δηλαδή να παίξει κι αυτός άμυνα με τον τρόπο του, βγαίνει ο γρήγορος Σαλπιγγίδης, που θέλει μπαλιές και υποστήριξη. Οταν ο Χίτζφελντ, για να εκμεταλλευτεί τον παίκτη παραπάνω μετά την άδικη αποβολή του Βύντρα, παίζει με τέσσερις επιθετικούς, ο Γερμανός βάζει τον Αβραάμ Παπαδόπουλο και παίζει με τέσσερα στόπερ: κάτι τέτοιο είχα να το δω από τον τελικό του Μουντιάλ του '82, όταν ο Μπέαρζοτ αντικατέστησε στην ενδεκάδα της «σκουάντρα ατζούρα» τον οργανωτή Αντονιόνι με τον στόπερ Μπέργκομι.

Νίκησε τους Γερμανούς 3-1, αλλά από τότε πέρασαν 27 χρόνια και το ποδόσφαιρο μάλλον εξελίχθηκε. Και η Εθνική μας θα μπορούσε να κερδίσει αν το σουτ του Σπυρόπουλου δεν πήγαινε στο δοκάρι, αλλά η κλοπή δεν είναι συνώνυμη της δικαιοσύνης. Παίξαμε για να κλέψουμε το ματς, ενώ οι Ελβετοί έπαιξαν για να κερδίσουν: αυτή ήταν η διαφορά και φάνηκε στο γήπεδο. Ακόμα και η αποβολή του Βύντρα ήρθε ως απόρροια ενός αμυντικού παιχνιδιού: όταν παίζεις έτσι προκαλείς την τύχη σου, πας γυρεύοντας.

Η Εθνική μας παίζει με έναν τρόπο πολύ κατανοητό στους ποδοσφαιριστές της: αυτόν τον κυνισμό τού «παίζω για το αποτέλεσμα» τον γουστάρουν πρώτα αυτοί. Υποθέτω πως κάποιοι γουστάρουν και τέτοιες ήττες γεμάτες άλλοθι, που αφορούν την κακιά στιγμή, τη διαιτησία, την ατυχία κ.λπ. Εγω πάλι λέω ότι τέτοιες ήττες μπορεί να είναι χρήσιμες. Για να αλλάξει συνολικά η νοοτροπία…