Δεν θα θυμούνται πώς, παρά μόνο το αν πέρασες

Πριν από ένα χρόνο, τη μέρα που φεύγαμε για το Λουξεμβούργο ξεκινώντας αυτή την πορεία προς τη Νότιο Αφρική, έγραφα στη στήλη πως το να προκριθούμε σε δεύτερη σερί μεγάλη διοργάνωση δεν είναι μόνο κάτι που δεν θα έχουμε ξαναπετύχει, αλλά θα μας δώσει πίσω τη χαμένη αυτοπεποίθηση ύστερα από την κακή εικόνα στο Euro. Το κυριότερο, επέμενα, θα μας σταθεροποιήσει ψηλά και για την κλήρωση του επόμενου Eυρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Σημείωνα πάντως πως μέχρι το κρίσιμο ματς με την Ελβετία (που τότε απείχε ένα χρόνο) ήταν σημαντικό να μην πετάξουμε βαθμούς με τους μικρούς. Επί λέξει το κείμενο της 4ης Σεπτεμβρίου 2008 έλεγε: «Συνεπώς η αποστολή στo Λουξεμβούργο και στη Λετονία (δύο εκτός έδρας ματς δεν μας έχουν ξανατύχει κολλητά) είναι σημαντική όχι μόνο βαθμολογικά, αλλά και ψυχολογικά.

Εξι βαθμοί στο σακούλι δίνουν την ώθηση που θέλει κάθε ομάδα στην αρχή. Ενας όμιλος εξαιρετικός, που πιθανότατα όμοιός του δεν θα μας τύχει ξανά στο μέλλον, αφού μπήκαμε και επικεφαλής λόγω των εξαιρετικών εμφανίσεών μας στα προκριματικά και της ανόδου μας στην πρώτη δεκάδα του ranking της ΦΙΦΑ και ο οποίος μας αφήνει κάθε πιθανότητα να πάμε στα τελικά. Παραδοσιακά οι ομάδες με τη μίνιμουμ απώλεια πόντων από τους λεγόμενους μικρούς στον όμιλο είναι και αυτές που περνάνε.

Τι κι αν χάσαμε από την Τουρκία και μάλιστα με 4-1 στην Αθήνα, εμείς ήμασταν αυτοί που πέρασαν πρώτοι γιατί πήραμε το μάξιμουμ πόντων με τους μικρούς. Φυσικά, δεν χάσαμε σε Οσλο και Πόλη, αλλά ακόμη και μία ήττα σε ένα από τα δύο αυτά ματς δεν θα άλλαζε τίποτε από την ώρα που οι άλλοι δεν κέρδιζαν τα δικά τους εύκολα παιχνίδια. Αρα το πρώτο που οφείλουμε είναι να κερδίσουμε (ακόμη και μισό – μηδέν) σε αυτά τα δύο παιχνίδια και να πάμε στην κόντρα του Οκτωβρίου με την Ελβετία έχοντας εννιά βαθμούς, αφού μεσολαβεί και το εντός έδρας παιχνίδι με τους Μολδαβούς.

Εκεί θα έχουμε την ευκαιρία να φτάσουμε τους 12 σε τέσσερα ματς και να περιμένουμε πια τη διπλή κόντρα με το Ισραήλ την άνοιξη, που ίσως πρόωρα να κρίνει και την πρόκριση». Τι άλλαξε στον δρόμο από τις προβλέψεις; Δύο πράγματα. Ενα πολύ άσχημο για εμάς, η ήττα δηλαδή από τους αυριανούς μας αντιπάλους στην Αθήνα, και ένα γι' αυτούς, η ντροπιαστική ήττα από το Λουξεμβούργο στην έδρα τους. Αν δεν είχαμε χάσει στο Καραϊσκάκη στη μεταξύ μας κόντρα, η Ελβετία αύριο θα ήταν με την πλάτη στον τοίχο. Τώρα ξέρει πως αν μας κερδίσει πάλι, ουσιαστικά η ήττα με το Λουξεμβούργο θα σβηστεί και θα είναι το ξεκάθαρο φαβορί.

Η Εθνική μας δεν έχει πρόβλημα στο να παίζει τέτοια ματς. Θα βάλει τρεις κεντρικούς αμυντικούς, θα έχει στα αμυντικά χαφ τον Κατσουράνη σαν μπροστινή σκούπα, ίσως ρισκάρει και με τη χρησιμοποίηση του Νίνη, που είναι κομμένος και ραμμένος για τη θέση αυτή της τρύπας πίσω από τον σέντερ φορ και όλα θα κυλήσουν καλά. Φυσικά και έχουμε πολλά προβλήματα, φυσικά και λείπουν παίκτες με εμπειρία, φυσικά και μια απώλεια όπως του Καραγκούνη δεν αντικαθίσταται εύκολα.

Αλλά αυτή η ομάδα όλα τα χρόνια με τον Ρεχάγκελ σε κάτι τέτοια παιχνίδια έβγαζε τον καλύτερο εαυτό της σε τέτοιες συνθήκες. Επίσης, εκτός έδρας έχει χάσει σε προκριματικά μόλις τρεις φορές! Το 2002 από την Ουκρανία, το 2004 από την Αλβανία και το 2005 από τη Δανία. Αξίωμα στον αθλητισμό, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, παραμένει πως είσαι τόσο καλός όσο και το πιο πρόσφατο αποτέλεσμά σου.

Αλλο τα αλμανάκ και τα βιβλία στατιστικών, που πάντα θα γράφουν πως η Ελλάδα το 2004 ξαφνιάζοντας όλο τον πλανήτη πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, άλλο οι προκριματικοί του Euro 2008 στους οποίους μαζέψαμε τους περισσότερους πόντους, άλλο η τελική φάση που τα μουσκέψαμε και εντελώς διαφορετικό το να προκριθείς σε μια καινούργια διοργάνωση. Λίγες χώρες καταφέρνουν να περνάνε πάντα, βασιζόμενες σε αυτό που λέμε δύναμη της φανέλας. Εμείς δυστυχώς δεν έχουμε αυτό το ειδικό βάρος και δεν το αποκτήσαμε ούτε με την κατάκτηση ενός τόσο σπουδαίου τροπαίου όπως το Euro.

Αλλά με μία πρόκριση ακόμη, σε συνέχεια του 2008, βάζουμε τις βάσεις να έχουμε και τα επόμενα χρόνια ανάλογες συνθήκες εκκίνησης, δηλαδή καλές κληρώσεις. Και κάτι ακόμη, επειδή πάλι θα ακούσουμε στα ραδιόφωνα σχόλια τις επόμενες μέρες πως η Εθνική ομάδα δεν παίζει σπουδαία μπάλα που να ενθουσιάζει τον κόσμο και όλα αυτά τα γραφικά, που δεν τα λένε μόνο ακροατές: στα προκριματικά, αυτό που ενδιαφέρει χρόνια ολόκληρα κάθε εθνική ομάδα είναι να προκριθεί. Κανείς δεν θυμάται μετά το πώς πέρασες ή από ποιο γκρουπ, αλλά μόνο αν πέρασες.

Συμμετοχή-ρεκόρ στον διαγωνισμό

Κάθε χρόνο με αφορμή τον διαγωνισμό για τις υποτροφίες της πρώτης στην Ελλάδα εξειδικευμένης σχολής αθλητικής δημοσιογραφίας, του «ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ», φτάνουν στα χέρια μου καταπληκτικά κείμενα. Ομολογώ πως τόσο για το ντόπινγκ πέρυσι όσο και για την ανάλυση σχετικά με την Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης ταυτόχρονα σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο πριν από μερικά χρόνια, τα κείμενα ήταν εξαιρετικά σε βαθμό που και επαγγελματίες δημοσιογράφοι θα τα ζήλευαν.

Ομως αυτό που αντιμετώπισα φέτος δεν έχει προηγούμενο. Το θέμα σχετικά με την τηλεόραση και τον αθλητισμό δεν θεωρούσα πως ήταν ελκυστικό, αλλά με διέψευσαν αυτοί που πήραν μέρος στον διαγωνισμό, με συμμετοχή-ρεκόρ που έφτασε τα 450 κείμενα!

Τα πιο πολλά ήταν ψαγμένα, αναλυτικά, με σωστά στοιχεία, ωραίους προβληματισμούς και με πολύ χιούμορ. Σε εποχές που βλέπεις όλο και πιο πολύ τα νέα παιδιά να μην μπορούν να μιλήσουν και να γράψουν σωστά ελληνικά, έρχονται τέτοια κείμενα να σε κάνουν να αναθεωρήσεις την άποψή σου. Οι οκτώ υποτροφίες αποφασίσαμε να γίνουν δώδεκα, αλλά έχω την αίσθηση πως και είκοσι ή και τριάντα να ήταν, πάλι θα είχε πρόβλημα η επιτροπή να διαλέξει.

Ετσι, δικαίωμα υποτροφίας δωρεάν φοίτησης αποκτούν οι:

Αξενίδου Αλεξάνδρα
Γρηγορούδης Αστέρης
Θεοδωρίδης Σταύρος
Ιωάννου Ιωάννης
Καραγιάννης Πάνος
Κουρή Αγγελική
Μανιατόπουλος Δημήτρης
Μπεναρδής Μάκης
Παπαδόπουλος Αντώνης
Παππουλης Φώτης
Συγγούνας Κωνσταντίνος-Γεώργιος
Χρυσανθοπούλου Εφη