(Noτιο)αφρικανέ, έλα να κάνουμε κονέ

Aν η Εθνική μπάσκετ έχει κερδίσει με το σπαθί της τον τίτλο τιμής «επίσημη αγαπημένη», η Εθνική ποδοσφαίρου έχει κερδίσει με το στανιό τον τίτλο «επίσημη κερατωμένη». Καμία άλλη ομάδα (ούτε γυναίκα) δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ κι από τόσους πολλούς, οι οποίοι πριν ο κόκορας λαλήσει όχι τρεις φορές, αλλά πριν προλάβει καν ν’ ανοίξει το στόμα του, την είχαν πετροβολήσει, σταυρώσει και είχαν παίξει και τα υπάρχοντά της στα ζάρια (φιλάθλων και δημοσιογράφων συμπεριλαμβανομένων, για να μην βγάζω την ουρίτσα μας απ’ έξω).

Βοήθησε λίγο κι εκείνη με τη μετα-Euro συμπεριφορά και (αν)αποτελεσματικότητά της, αλλά κυρίως έπαιξε ρόλο η μνήμη χρυσόψαρου του Νεοέλληνα, ο οποίος λατρεύει να μισεί όλα όσα ζουν και επηρεάζουν τον κόσμο του: την Εθνική ομάδα, την γκόμενα που τον παράτησε γι' άλλον, αλλά θέλει να γυρίσει πίσω, το κόμμα που τον απογοήτευσε, αλλά θα του δώσει ακόμα μια ευκαιρία στις εκλογές, και πάει λέγοντας.

Βάζοντας τις φιλοσοφικές παπαριές στην άκρη, ας βάλουμε λίγο παραδίπλα τις εκλογές που έρχονται, τις μεταγραφές που δεν ήρθαν, τα λεφτά που μπήκαν ή δεν μπήκαν ποτέ κι ας ασχοληθούμε με την Εθνική ομάδα, τον αντίπαλό της και τη μοναδική ευκαιρία να πάμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μια ευκαιρία που μας έχει δοθεί –ή μάλλον την έχουμε κερδίσει– μόνο μια φορά και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε θα την έχουμε ξανά.

Οχι γιατί οι επόμενες φουρνιές και γενιές Ελλήνων ποδοσφαιριστών θα είναι για τα μπάζα, ούτε επειδή μετά τον Οτο θα αποσυρθεί η θέση του επιτυχημένου ομοσπονδιακού τεχνικού, αλλά βασικά διότι η Εθνική μας, ως Πρωταθλήτρια Ευρώπης, είχε το προνόμιο να «ψωνίσει» μεγαθήρια όπως η Ελβετία και το Ισραήλ ως μεγάλους αντιπάλους για την πρόκριση. Κι αν δεν γίνει κανένα θαύμα στη Νότιο Αφρική –αν πάμε με το καλό–, η κληρωτίδα των προκριματικών της επόμενης μεγάλης διοργάνωσης δεν θα είναι τόσο καλή μαζί μας. Και θα περιέχει όλους αυτούς που θέλεις να βλέπεις στην τηλεόραση, αλλά όχι κόντρα στη δική σου Εθνική.

Ποια ομάδα περιμένουμε να δούμε στην Ελβετία; Αυτή του Euro 2004 την ξεχνάμε, διότι δεν θα ξαναϋπάρξει για πολλούς και διάφορους λόγους. Μακάρι να έχουμε ξεχάσει κι αυτή του Euro 2008, με τις παράλληλες πάσες των σέντερ μπακ επί τρία λεπτά, γιατί αλλιώς μαύρο φίδι που μας έφαγε. Αν είναι αυτή του πρώτου αγώνα με τους Ελβετούς πριν από έναν χρόνο παρά κάτι ψιλά, επίσης σκούρα τα πράγματα.

Διότι τότε ήταν Οκτώβριος, οι παίκτες είχαν περισσότερα παιχνίδια στα πόδια τους και τον κόσμο στο πλευρό τους, αλλά το «γραπτό» απέναντι σε μια Ελβετία μετρίως μέτρια πήρε βαθμό κάτω απ’ τη βάση. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι σ’ αυτή την «εξεταστική» θα έχουμε την ευκαιρία να διορθώσουμε τη «μουντζούρα» και να δείξουμε ξεκάθαρα ποιος είναι το αφεντικό στον όμιλο;

Η «κοινή γνώμη» λέει «δύσκολα». Αν ρωτήσεις γύρω-τριγύρω, μάλλον απαισιοδοξία θα εισπράξεις και ατάκες του στυλ «μωρέ, μια ισοπαλία θα 'ναι ό,τι πρέπει». Αν κοιτάξεις το απουσιολόγιο, επίσης θα κάνεις μαύρες σκέψεις. Χωρίς Καραγκούνη η ήδη προβληματική ανάπτυξη λαχανιάζει περισσότερο, χωρίς τα δύο βασικά πλάγια μπακ η ήδη αλλαγμένη αμυντική τετράδα (ή πεντάδα) θα ψάχνει πάλι για χημεία και συνοχή.

Και αριστερά, χωρίς Τοροσίδη, ποιος; Ο «τιμωρημένος» από τον Τεν Κάτε και μάλλον ντεφορμέ Σπυρόπουλος; Δεξιά, απόντος Γιούρκα, ποιος; Ο μόνιμος στόχος και μάλλον ντεφορμέ (και μάλλον σέντερ μπακ) Βύντρα; Και στη θέση του «Κάρα» ποιος; Ενας ακόμη «αμυντικίζων» παίκτης όπως ο «Πάτσα» ή ένας ενθουσιώδης, αλλά άπειρος όπως ο Νίνης;

Εδώ ακριβώς μπαίνει στην εξίσωση ο εγωισμός του Οτο και το τσαγανό των παικτών. Για να πατήσουν φρένο στις μαύρες σκέψεις, να τραβήξουν χειρόφρενο και να κάνουν αναστροφή κλίματος και πορείας, η οποία μπορεί να τους πάει κατευθείαν Νότιο Αφρική. Μια τεράστια ευκαιρία είναι μπροστά τους –για μερικούς η τελευταία για μεγάλη διοργάνωση.

Ο αντίπαλος όχι δέος δεν προκαλεί, αλλά ούτε καν υπερβολικό σεβασμό –κι ας μας νίκησε την προηγούμενη φορά. Η νέα φουρνιά που μπήκε στην ομάδα τα τελευταία χρόνια οφείλει να αποδείξει αυτό που είδαμε όλοι από την πρώτη στιγμή. Οτι δηλαδή έχει ακόμη μεγαλύτερη ποιότητα, ατομικά και σε επίπεδο προσόντων από τους προκατόχους της κι ότι υπάρχει πολύ μεγαλύτερο βάθος και βοήθειες στον πάγκο της. Ο προπονητής έχει τη συνταγή. Οι παίκτες –το «υλικό» δηλαδή– έχουν το κίνητρο. Και μερικές φορές, ακόμα και μια «σούπα» μπορεί να αποδειχθεί αν όχι νόστιμη, τουλάχιστον πολύ ευεργετική στο στομάχι.