Περίπτωση καβατζώματος

Σε μερικές περιπτώσεις το αποτέλεσμα δικαιολογεί την τακτική, αλλά στην περίπτωση του ΠΑΟΚ δεν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα για να δικαιολογηθεί η μπάλα που παίζει η ομάδα, όπως άλλωστε και κάθε ομάδα του Σάντος. Με την απόκτηση του Μπράις Μουν αρκετοί αναθάρρησαν ότι ο ΠΑΟΚ θα παίξει πιο επιθετικό ποδόσφαιρο. Μόνο από αυτά που έχει αφήσει ο Σάντος να φανούν στις έξι σεζόν που έχει δουλέψει στην Ελλάδα, πιο πιθανό είναι να μοιάσει ο Μουν με τον ΠΑΟΚ παρά ο ΠΑΟΚ με τον Μουν.

Οσο για τη φασαρία που γίνεται για το τι σημαίνει στη σχέση του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό ο δανεισμός του Μουν, νομίζω ότι είναι μια ακόμα περίπτωση καβατζώματος, μπας και η χρονιά πάει στραβά. Ετσι και ο Ολυμπιακός πάρει το πρωτάθλημα, όλα ξεχνιούνται και δεν τρέχει κουκαράτσα, όπως δεν έτρεξε πέρυσι με τον δανεισμό του Δάρλα. Αν δεν το πάρει, και τον Μουν θα θυμηθούν και τη σχέση του «Βγενό» με τον Πηλαδάκη και κάθε ομάδα που πήρε ή πήγε να πάρει παίκτη από τον Παναθηναϊκό.

Το πόσο ευκολόπιστος πρέπει να είσαι για να πειστείς από τα επιχειρήματα των ομάδων και των οπαδικών εφημερίδων φαίνεται από την περίπτωση του μοναδικού πρωταθλήματος που έχει χάσει ο Ολυμπιακός τα τελευταία 13 χρόνια. Κάθε καλός Ολυμπιακός Αντικειμενικός Δημοσιογράφος όταν αναφέρεται σε αυτό το πρωτάθλημα πρέπει να το αποκαλεί πρωτάθλημα του Δούρου. Προσπαθώντας να πείσει για το απίθανο, κάθε ΟΑΔ πρέπει να ισχυρίζεται ότι τη χρονιά που ο Παναθηναϊκός πήρε το πρωτάθλημα είχε την εύνοια της διαιτησίας, χωρίς ποτέ να εξηγείται γιατί ξαναγύρισαν τα κόζια την επόμενη.

Εκτός όμως της προπαγάνδας, υπάρχει αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και είναι κάτι πολύ φυσικό. Οταν εξετάζεις τη σεζόν μιας ομάδας προσπαθώντας να βρεις σκοτεινά σημεία που της έδωσαν τον τίτλο, μπορείς να το αποδείξεις μια χαρά. Θα θυμηθείς τη φάση που ο διαιτητής δεν έδειξε την κόκκινη, την άλλη που ο επόπτης δεν σήκωσε το σημαιάκι, την τρίτη που ένας παίκτης που είχε τραυματιστεί πριν από το ματς ήταν πρώην παίκτης της ομάδας που νίκησε και μια χαρά στραβό θα το βγάλεις το πρωτάθλημα. Ποτέ, όμως, δεν κάθεται κάποιος να εξετάσει τα σφυρίγματα υπέρ της ομάδας που δεν έκανε κάτι.

Τέλος για τη φασαρία που γίνεται στα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης για την ύπαρξη ή όχι όρου να μην παίξει ο Μουν, πολλές φορές τέτοιοι όροι υπάρχουν στο μιλητό, όπως είχε γίνει πέρυσι σε ματς του ΟΦΗ. Δηλώνει, δηλαδή, ο παίκτης τραυματίας και δεν παίζει. Στο φινάλε ένα είναι το κριτήριο. Νιώθει ο οπαδός ότι η διοίκηση της ομάδας μπορεί να το δώσει το ματς; Αν το νιώθει, στην περίπτωση του ΠΑΟΚ με πρόεδρο τον Θοδωρή Ζαγοράκη και ελεγκτή ένα γεμάτο γήπεδο καλύτερα να πάψουμε να ασχολούμαστε με την μπάλα.

Ανάμεσα στα χθεσινά mail υπήρχε κι ένα από πατέρα ποδοσφαιριστή, το οποίο αναφερόταν στην άρνηση του Παυλή να πάει δανεικός σε άλλη ομάδα. Επειδή, λοιπόν, πολλές φορές από τις διοικήσεις των ομάδων, όταν ένας παίκτης αρνείται να πάει δανεικός, του βγάζουν τη ρετσινιά ότι είναι δημόσιος υπάλληλος, ότι θέλει να τα παίρνει χωρίς να δίνει και πως αν είχε λαχτάρα για ποδόσφαιρο, θα πήγαινε κάπου που θα μπορούσε να παίζει, ας ακουστεί και ο αντίλογος.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι πας και πιάνεις δουλειά ως μαθητευόμενος σεφ στο γαλλικό εστιατόριο «Chez Margot». Ο σεφ, όμως, αποφασίζει ότι δεν του ανακατεύεις καλά τη σάλτσα και θέλει άλλο βοηθό. Είναι τότε λογικό να σε φωνάξει ο μάνατζερ του εστιατορίου και να σου πει «Επειδή αυτή τη στιγμή ο σεφ λέει ότι δεν σε χρειάζεται, εμείς θα σου προτείνουμε κάτι: αντί να σου δώσουμε την αποζημίωση, να σου βρούμε άλλη δουλειά σε κάτι παιδιά που ξέρουμε.

Το εστιατόριό τους, βέβαια, δεν είναι γαλλικό, αλλά μια χαρά ψησταριά είναι και σε ένα χρόνο θα στρίβεις ένα σπληνάντερο χάρμα οφθαλμών»; Γιατί τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει με τις μεγάλες ομάδες. Πάνε και υπογράφουν τριετή και τετραετή συμβόλαια με έναν παίκτη, με το που υπογράψουν αρχίζουν τα λιβανιστήρια για το πόσο ξύπνιοι είναι οι παράγοντες και πόσα χρόνια έχουν κλείσει τη γιγάντια ελπίδα να παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα. Επειτα από ένα χρόνο φωνάζουν τον παίκτη και του λένε να πάει στη μία ή την άλλη ομάδα για να εξυπηρετηθούν οι σχέσεις ή κάποια μεταγραφή κι όταν ο παίκτης αρνηθεί, αρχίζουν να τον παρουσιάζουν σαν κοπρίτη.

Ο οπαδός θέλει να πει το «ναι» ο αθλητής για να γίνει η μεταγραφή, ο ρεπόρτερ δεν έχει λόγο να στηρίξει τον ποδοσφαιριστή, μια και σε λίγες μέρες δεν θα έχει τίποτα να λέει και ο παίκτης, ακόμα κι αν σκούζει η φωνή του, ανάθεμα και αν ακουστεί. Από την άλλη, όμως, είμαστε κι ένας λαός που θέλει να περνάει η γνώμη του χωρίς να παίρνουμε την ευθύνη να την πούμε επώνυμα. Παράδειγμα, το mail που στην αρχή ανέφερα, που ενώ λέει «μπράβο» για τη θέση που παίρνω στους δανεισμούς, λέει «και η θέση μου είναι λεπτή, καταλαβαίνεις γιατί». Το καταλαβαίνω, αλλά αν είναι ο καθένας μας πριν πει τη γνώμη του να σκέφτεται τι βγάζει και τι χάνει που την είπε, δεν λέει γνώμη αλλά τη φράση που τον συμφέρει.

Σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι την τελευταία δεκαετία η συμπεριφορά των παραγόντων των μεγάλων ομάδων στους ανεπιθύμητους παίκτες έχει βελτιωθεί. Οι παλιοί κακοί καιροί, όταν ο Σμολς έτρωγε τις ψιλές του για να λύσει το συμβόλαιό του με την ΠΑΕ, ο Πουρσανίδης και ο Οφορίκουε έτρεχαν πίσω από τις μπουλντόζες που κατασκεύαζαν το προπονητήριο του Ρέντη και ο Μπόατενγκ ξύπναγε από τις πέντε το πρωί για να αρχίσει στις έξι προπόνηση με τον Στράτο Αποστολάκη μοιάζουν μακρινοί. Αλλά προσοχή, μόνο για τις μεγάλες ομάδες. Γιατί στις μικρότερες γίνονται σημεία και τέρατα κι ένα δημοσίευμα της «Liberation» για κάποιες μεθόδους λύσης συμβολαίου είχε σταλεί στη Σούπερ Λίγκα και την ΕΠΟ, έχοντας την προβλεπόμενη κατάληξη. Το δώσανε στον κάλαθο των αχρήστων για να το ερευνήσει.

Αντίστοιχη προβλεπόμενη κατάληξη είχε και η υπόθεση του «ντου» του οπαδού του Ηρακλή στο δικαστήριο. Χάρη στην κίνηση του Γιάννη Ιωαννίδη να αλλάξει τον περί αθλητισμού νόμο του Γιώργου Ορφανού, το δικαστήριο ναι μεν δεν αναγνώρισε ελαφρυντικό στη συμπεριφορά του οπαδού, αλλά η ανώτατη ποινή που μπορούσε να του επιβάλει ήταν 18 μήνες με αναστολή.

Η γραμμή υπεράσπισης, δε, ήταν «μπήκα στο γήπεδο για να πικάρω τον Σηφάκη και να του πω ότι θα φάει έξι». Να ρωτήσω κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: αν στο παιχνίδι με τον Ηρακλή του δεύτερου γύρου χίλιοι οπαδοί του Αρη κάνουν «ντου» στον αγωνιστικό χώρο για να πουν στους παίκτες το Ηρακλή ότι θα φάνε και αυτοί έξι, το δικαστήριο θα τους ρίξει χίλιες φορές 18 μήνες με αναστολή;

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι ελπίζω η καταστροφή που έγινε στο ποδόσφαιρο με την κατάργηση του νόμου του Ορφανού να μεταφράζεται σε σοβαρό αριθμό ψήφων. Παρ' όλο που, με τη νοοτροπία που υπάρχει, αν ήταν να δώσουν το αποθεματικό της Ελλάδας για να πάρουν μία ψήφο, τους έχω ικανούς να το κάνουν. Οσο μαλάκα σε κάνουν μετά να νιώθεις. Γιατί έτσι ένιωσα χθες όταν πηγαίνοντας να πληρώσω το τριχίλιαρο και κάτι στην εφορία διάβαζα ότι ο ασύγκριτος Δουβής έδωσε 400 χιλιάρικα και VIP treatment στον Ουσέιν Μπολτ για να τρέξει στη Θεσσαλονίκη. Οπου το αφεντικό εκλέγεται, βρε κουτοί…


Eδώ να υπογραμμίσω ότι ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα Ελληνες που ξέρουν να τιμούν τα ιερά. Στη φωτογραφία ο Ιωάννης Μελισσανίδης, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, αποτίει τιμή στο άγαλμα της Μαντώς Μαυρογένους στη Μύκονο. Και μια ομοιότητα υπάρχει.