Σαν τον ταυρομάχο πριν από το τελικό χτύπημα

Παρακολουθώντας την Μπαρτσελόνα να προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο και τη Σαχτάρ να θέλει απλά να χαλάσει το παιχνίδι πάνω στο κάκιστο τερέν του «Λουί Ντε» την Παρασκευή το βράδυ, στον τελικό του Σούπερ Καπ, σκέφτηκα πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν ακόμα προπονητές που αντιλαμβάνονται πως η ομάδα είναι πάνω από αυτούς.

Ο Γκουαρντιόλα είναι ένας πρώην ποδοσφαιριστής που λατρεύει ακόμη το ποδόσφαιρο και αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει την τακτική του κλεφτοπόλεμου για να νικήσει. Ο Λουτσέσκου, αντίθετα, προτιμά να μην παιχτεί καθόλου μπάλα, αλλά η ομάδα του να πάρει αποτέλεσμα.

Είναι κρίμα, γιατί η Σαχτάρ με τον Ζάντσον (που ο Ρουμάνος χρησιμοποίησε λίγο στο ματς), τον Φερναντίνιο, τον Ιλσίνιο τον Λουίζ Αντριάνο, αλλά και το πολυεργαλείο που λέγεται Σρνα, έχει τους μπαλαδόρους για να κάνει αληθινό παιχνίδι και όχι να το παίζει κλεφτοκοτάς!

Ο Λουτσέσκου επέλεξε να αγωνιστεί με έξι μαν του μαν, μία εικόνα απογοητευτική που εκνεύρισε οποιονδήποτε ουδέτερο βρέθηκε στο Μονακό, ή έκανε το λάθος να αφιερώσει δύο ώρες μπροστά από την τηλεόραση.

Επιασα τον εαυτό μου να θέλει να φύγει από το γήπεδο και για όποιους με ξέρουν καταλαβαίνουν σε τι σημείο απόγνωσης είχα φτάσει αν πέρασε από το μυαλό μου κάτι τέτοιο! Τουλάχιστον απολάμβανα τον τρόπο με τον οποίο, αν και έπαιζαν με… χειρόφρενο, οι παίκτες της Μπάρτσα άλλαζαν την μπάλα.

Την έκαναν στα πόδια τους… εργαλείο βασανισμού του αντιπάλου και είχες την εντύπωση πως, αν ήθελαν, δεν θα την ακουμπούσε ο αντίπαλος καθόλου στο ματς! Με τον ταυρομάχο που ζαλίζει τον ταύρο, που τον εξαγριώνει και τον φτάνει στα όρια πριν του καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα, έμοιαζε αυτή η ατελείωτη εναλλαγή της μπάλας, που σταματούσε πολλές φορές μόνο με φάουλ.

Και το γκολ, άσχετα αν ήρθε στην παράταση, ήταν λυτρωτικό για όποιον αγαπάει την μπάλα, αφού η Σαχτάρ έφτασε πολύ κοντά στο να πάει στα πέναλτι ένα ματς που δεν άξιζε να κερδίσει. Στη φάση του γκολ ο Μέσι έκανε ό,τι ήθελε, και η στιγμή που το σουτ του Πέδρο Ροντρίγκεζ βρήκε τα δίχτυα καταλάβαινες πόσο πολύ ο κόσμος ήθελε να νικήσει η Μπάρτσα από την αντίδραση ακόμη και των ήρεμων ντόπιων, που κάθε χρόνο χειροκροτούν ό,τι και αν συμβαίνει σε αυτό το ματς.

Οι πιο πολλές ομάδες το αντιμετωπίζουν σαν επίσημο φιλικό, αλλά αυτή τη φορά η Σαχτάρ, αντί να ευχαριστηθεί τη μοναδικότητα της συμμετοχής, επέλεξε τον δρόμο προς τη νίκη μέσω της μεθόδου του Μακιαβέλι. Ευτυχώς, για μία φορά ο σκοπός δεν αγίασε τα μέσα.

Μόνη παραφωνία, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Για την ανταλλαγή του με τον Ετό, σημείωνα σε αυτή τη στήλη, κερδισμένη θα βγει ξεκάθαρα η Ιντερ, όταν έγραφα στις 17 Ιουλίου πως η ισορροπία των πρωταθλητών Ιταλίας με την παρουσία Μιλίτο και Ετό στην επίθεση είναι πολύ καλύτερη από ό,τι με τον Ζλάταν που βάζει τα χέρια στη μέση και περπατάει. Η Μπαρτσελόνα με τον Ζλάταν στην ενδεκάδα δεν είχε την κίνηση και τη γρηγοράδα ούτε τους αυτοματισμούς που έχουμε συνηθίσει για να ανοίξει την άμυνα των Ουκρανών.

Μάλιστα η εντύπωσή μου ήταν, και αυτό είπα και στον αέρα του NovaΣΠΟΡ FM μιλώντας με τον Κώστα Βαϊμάκη εκείνο το βράδυ, πως ο Τιερί Ανρί επίσης ακυρώνεται από την παρουσία του Σουηδού. Κάτι που διπλωματικά άφησε να εννοηθεί και ο ίδιος μετά το ματς σε δηλώσεις του. Δεν έχει η επίθεση των «μπλαουγκράνα» την ίδια κινητικότητα που της έδινε ο Ετό, και αυτό ήταν ηλίου φαεινότερο ώσπου ο Γκουαρντιόλα έβγαλε τον Ιμπραΐμοβιτς και τον Ανρί και έβαλε τον Πέδρο και τον Κρκιτς.

Τότε λύθηκαν τα πόδια και του Μέσι, ο οποίος, χωρίς να κάνει το μεγάλο ματς, ήταν πραγματική απόλαυση κάθε φορά που είχε την μπάλα. Η προσμονή του κόσμου κάθε φορά που παίρνει την μπάλα στα πόδια και η βοή που ακολουθεί κάθε ενέργειά του θυμίζουν ξεκάθαρα τις καλές μέρες του Μαραντόνα.

Αυτός που όμως έχει πια περάσει σε άλλο επίπεδο, από τότε που τον βλέπαμε στην Ελλάδα, είναι ο Γιάγια Τουρέ. Δούλεψε πολύ τα πόδια του, έχει την εκρηκτικότητα που τον ξεχώριζε, αλλά διαθέτει πια και κάτι παραπάνω: ποιότητα και προσωπικότητα. Είναι ό,τι πλησιέστερο στον Πατρίκ Βιεϊρά λίγα χρόνια πριν, τον κορυφαίο αμυντικό χαφ που είδαμε στο μοντέρνο ποδόσφαιρο των αρχών της δεκαετίας που διανύουμε.

Επίσης με εξέπληξε ο Πικέ που έχει βελτιωθεί και άλλο. Δεν είναι πια ένα ταλέντο, αλλά ένας κεντρικός αμυντικός που προσθέτει και δύναμη στην ομάδα. Η επιλογή του Τσιγκρίνσκι ήταν εξαιρετική, αφού ο Ουκρανός διαθέτει άλμα, πάσα, ψυχραιμία και έχει την ικανότητα να βγάλει την ομάδα μπροστά. Ο Γκουαρντιόλα τον είχε ψηφίσει από πέρυσι σαν τον καλύτερο αμυντικό της διοργάνωσης, αποφεύγοντας την εύκολη επιλογή που ήταν ο Τέρι. Στο πρόσωπό του βλέπει το μελλοντικό αντικαταστάτη του Πουγιόλ, αλλά και μία πολύ πιο οικονομική λύση από το να πλήρωνε ένα σωρό λεφτά για τον Βίντιτς.

Η Μπάρτσα ήδη έχει πάρει δύο τίτλους και θα κυνηγήσει άλλους τέσσερις, αλλά επί της ουσίας ήδη είναι στο κατόπι αυτού που πέτυχε ο μεγάλος Αγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ και του Στέφαν Κόβατς την ημερολογιακή χρονιά 1972, το να κατακτήσει δηλαδή μέσα σε 12 μήνες και τους έξι διαθέσιμους τίτλους. Μέσα στο 2009 έχει πάρει το νταμπλ στην Ισπανία συν το Σούπερ Κύπελλο στη χώρα της, το Τσάμπιονς Λιγκ και το Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης.

Τι της λείπει; Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, αυτό που θα γίνει στο Αμπού Ντάμπι τον Δεκέμβριο. Εκεί -εκτός απροόπτου-, με την Εστουντιάντες του Βερόν αντίπαλο, θα έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον η αναμέτρηση δύο διαφορετικών φιλοσοφιών!