Πάμε για έναν Ολυμπιακό του 1-0;

Οποιος υποστηρίξει σοβαρά ότι αύριο το πρωί μπορεί να 'ρθει ένας αριστερός χαφ που ως διά μαγείας θα κάνει τον Ολυμπιακό να παίζει θεαματικό και ελκυστικό ποδόσφαιρο, απλώς κάνει πλάκα. Ο Ολυμπιακός που είδαμε φέτος το καλοκαίρι δεν έχει σκοπό να κάνει κάτι τέτοιο, πρώτα από όλα γιατί είναι αρκετά άδειος στην επίθεση και στη μεσαία γραμμή σε δημιουργικούς παίκτες.

Ο Μαρέσκα δεν είναι Μπελούτσι, ο Ζαϊρί δύσκολα μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε, ο Μήτρογλου είναι άδικο ακόμα και να συγκρίνεται με τον Κοβάσεβιτς. Με τον Ντιόγο ντεφορμέ και τον Γκαλέτι απροετοίμαστο, λείπουν πολύ περισσότερα από έναν αριστερό χαφ. Πριν αρχίσουμε να γκρινιάζουμε για τον Τιμούρ Κετσπάγια, ας σκεφτούμε μήπως οι επιλογές του είναι μονόδρομος.

Το να ζητάς από τους προπονητές πράγματα είναι εύκολο: το θέμα είναι αν μπορούν να τα κάνουν. Ο Κετ-σπάγια ήρθε με την εντολή να φτιάξει μια ομάδα που να περάσει τα προκριματικά και γνώριζε εξαρχής ότι δεν μπορεί να περιμένει θεαματικές μεταγραφές: αν δεν του το είχαν πει, η εξέλιξη των υποθέσεων του Μπομπό και του Κάλστρομ αρκούσε για να το καταλάβει.

Το αποτέλεσμα της κατανόησης είναι ο Ολυμπιακός που βλέπουμε, μια ομάδα που εμφανώς στηρίζεται στην άμυνα πιο πολύ απ' ό,τι στην επίθεση. Στην άμυνα δεν υπάρχουν πειράματα, παρά μόνο προβληματισμοί για το πώς μπορεί να γίνει ακόμα πιο σφιχτή. Αυτοί οι προβληματισμοί έχουν συνέπεια τη χρησιμοποίηση του Κυριάκου Παπαδόπουλου ως κόφτη και του Γκαλίτσιου ως ακραίου χαφ. Οποιος γνωρίζει τι έκανε ο Κετσπάγια στην Ανόρθωση δεν εντυπωσιάστηκε ούτε σκανδαλίστηκε.

Περιπέτεια

Η ιστορία του φετινού Ολυμπιακού μού θυμίζει πάρα πολύ μια ιταλική περιπέτεια που έχω ζήσει από πρώτο χέρι στη δεκαετία του '90. Το καλοκαίρι του 1993 η Μίλαν έχει τα πρώτα της μεγάλα χρέη. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει αρχίσει να σκέφτεται να πολιτευτεί και δεν θέλει να γίνουν υπερβολικές δαπάνες για μεταγραφές: διατάζει προσοχή και οικονομία. Ο Φάμπιο Καπέλο χάνει σε ένα καλοκαίρι τον Ράικαρντ, τον Γκούλιτ και τον Εβάνι, η διοίκηση πουλάει τον Ζαν Πιερ Παπέν, και δυο σπουδαίες μονάδες, ο ακριβοπληρωμένος Λεντίνι και ο θεϊκός Μάρκο φαν Μπάστεν, δεν υπολογίζονται εξαιτίας τραυματισμών.

Μοναδικές ενισχύσεις, ο νεαρός τότε Πανούτσι από την Τζένοα, ο ασταθής Ραντουτσόγιου από την Μπρέσια και ο Μπράιαν Λάουντρουπ από τη Φιορεντίνα, που στην Ιταλία δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Στην Ιταλία καλοκαιριάτικα ξεκινά μια τεράστια συζήτηση για τις ελλείψεις της Μίλαν στην επίθεση: αυτοί που έχουν απομείνει (ο Μασάρο, ο Σιμόνε, ο Καρμπόνε) δεν θεωρούνται (και σωστά) παίκτες έτοιμοι για τη θέση του φορ.

Ομάδα

Ο Καπέλο δεν διαφωνεί με ό,τι ακούγεται, αλλά δύο κερδισμένα πρωταθλήματα στη σειρά τού επιβάλλουν να μην τα βάψει και μαύρα: «Η ομάδα», λέει καλοκαιριάτικα στην «Γκαζέτα», «έχει κερδίσει τον τίτλο δύο χρόνια όντας πληρέστερη από τις υπόλοιπες και η πρόκληση πλέον είναι να τον κερδίσει και χωρίς να 'ναι υποχρεωτικά καλύτερη»!

Δεν μένει στα λόγια αλλά δουλεύει. Φτιάχνει μια άμυνα αληθινό οχυρό (Πανούτσι – Κοστακούρτα – Μπαρέζι – Μαλντίνι) και βάζει μπροστά της σε ρόλο σκούπας το θηρίο που λέγεται Μαρσέλ Ντεσαγί. Και απόντος ενός κλασικού φορ, μετατοπίζει τον Ντέγιαν Σαβίσεβιτς δίπλα από τον Μασάρο που αντί να παίζει στο πλάι, κινείται ελεύθερα.

Αλήθεια

Δεν προέκυψε μια θεαματική ομάδα, είναι αλήθεια. Ομως για να της βάλεις γκολ έπρεπε να δεινοπαθήσεις. Οι αντίπαλοι της Μίλαν «τσίμπησαν» από τα συμπεράσματα των ειδικών κι αποφάσισαν να πρεσάρουν την πρωταθλήτρια πιο πολύ απ' ό,τι παλιότερα. Οταν κάποιοι έχασαν ματς δεχόμενοι γκολ στην κόντρα, οι υπόλοιποι συμμορφώθηκαν και περίμεναν, γιατί με τη Μίλαν της εποχής κι ένας βαθμός καλός ήταν. Μόνο που όλοι σχεδόν έκαναν τον λογαριασμό λάθος: γιατί αν κάνεις ένα κλειστό ματς, τότε η πιθανότητα να σε κερδίσει η καλή ομάδα που είναι δύσκολη στο γκολ μεγαλώνει. Αρκούσε μια δημιουργία του Σαβίσεβιτς, μια καλοδουλεμένη στημένη φάση κι ένα ξεπέταγμα του Μασάρο για να μεταμορφωθεί το στείρο 0-0 σε νίκη με 1-0.

Η Μίλαν εκείνη τη χρονιά κέρδισε 16 ματς του Καμπιονάτο στο γκολ και 10 από αυτά με 1-0! Οπως επαναλάμβανε ο Καπέλο: «Νίκη είναι και το 1-0 και το 3-0». Η Μίλαν κέρδισε το πρωτάθλημα χωρίς να βάλει πιο πολλά από δύο γκολ σε κανέναν αντίπαλο και εκείνη τη χρονιά έριξε τέσσερα στην Μπαρτσελόνα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα και τρία στην Πόρτο στον ημιτελικό της ίδια, διοργάνωσης στο «Σαν Σίρο»!

Στο τέλος της σεζόν, στις εξέδρες του «Σαν Σίρο» τραγουδούσαν ότι θα μπει μόνο ένα γκολ και θα το βάλει ο Μασάρο! Μη νομίζετε ότι γούσταραν αυτού του τύπου τη λογική: κανείς δεν έχει δει στην Ιταλία καλύτερη μπάλα από το κοινό της Μίλαν. Μία χρονιά αργότερα αγοράστηκε ο Ζορζ Γουεά και η Μίλαν βγήκε πρωταθλήτρια με την καλύτερη επίθεση. Αλλά το 1994 πήρε τον τίτλο έχοντας σκοράρει μόλις 36 γκολ: δέκα ομάδες είχαν καλύτερη επίθεση και η Ουντινέζε που τελικώς υποβιβάστηκε είχε πετύχει 35!

Δύσκολα

Πέρυσι, ο σερ Αλεξ κέρδισε στο γκολ καμιά εικοσιπενταριά ματς. Φέτος έχασε τον Τέβες και τον Ρονάλντο και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν τους αντικατέστησε. Αν ο Σκωτσέζος πιστεύει ότι μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό, είναι γιατί ξέρει την αξία της άμυνας και πιστεύει ότι η ομάδα του μπορεί να κερδίζει 1-0 όποτε χρειαστεί.

Το καταλαβαίνω ότι όλα αυτά μπορεί να ακούγονται στους οπαδούς του Ολυμπιακού σαν άγνωστες λέξεις. Προφανώς ο Ολυμπιακός που έχουν ονειρευτεί δεν μπορεί να είναι ένας Ολυμπιακός που παίζει για το 1-0, όμως ο φετινός Ολυμπιακός αν δεν μάθει να κερδίζει 1-0, δύσκολα θα καταφέρει να κερδίσει το πρωτάθλημα. Το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό, αλλά πρακτικό. Πολλά

Λέγονται πολλά για το αμυντικό παιχνίδι του Κετσπάγια και τις επιλογές του. Μόνο που επιλογές για την ώρα δεν υπάρχουν και πολλές. Κι αν με τους συγκεκριμένους παίκτες δεν φτιάξεις ομάδα που να ξέρει να παίζει άμυνα και να κερδίζει στην κόντρα ή στις λεπτομέρειες, δεν είσαι προπονητής. Ο Κετσπάγια είναι. Το πόσο καλός μένει να το αποδείξει.

Μπράβο

H Ανόρθωση πέτυχε πέρυσι μια ιστορική πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά το φετινό κατόρθωμα του ΑΠΟΕΛ μοιάζει στα σημεία λίγο μεγαλύτερο. Πέρυσι, η «Κυρία» απέκλεισε στο καθοριστικό ματς τον ανέτοιμο και ασύνδετο Ολυμπιακό. Τον ήθελε αντίπαλο, τον γνώριζε, τον προτιμούσε γιατί τα ματς μαζί του θα ήταν ελληνικά ντέρμπι χωρίς μυστικά. Φέτος, ο «Θρύλος» βρέθηκε με αντίπαλο την Κοπεγχάγη που πέρυσι ήταν στους ομίλους και είχε στριμώξει κοτζάμ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ενώ φέτος ήταν και δυνατότερη.

Οι Δανοί ήταν έτοιμοι, αφού το πρωτάθλημά τους έχει ξεκινήσει καιρό τώρα, ενισχυμένοι με τον Ν'Ντόι και αρκετά έμπειροι. Πέρυσι, η Ανόρθωση αιφνιδίασε τον Ολυμπιακό. Φέτος, τις κυπριακές ομάδες τις αντιμετώπισαν όλοι με μεγάλη προσοχή στα προκριματικά, αφού το περσινό θαύμα της Ανόρθωσης είχε συζητηθεί σε όλη την Ευρώπη και όλοι είχαν στο νου τους ότι στην Κύπρο μπορεί να πάθουν ζημιές.

Επιπλέον, πέρυσι η Ανόρθωση νίκησε θεαματικά στο πρώτο ματς και άντεξε στο Καραϊσκάκη, ενώ φέτος ο ΑΠΟΕΛ έπρεπε να ανατρέψει το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα, πράγμα όχι απλό. Η ομάδα του καλού Γιοβάνοβιτς χρειάστηκε να πάρει σκορ πρόκρισης δύο φορές: το αρχικό 2-0 έγινε 2-1 και τελικώς 3-1. Η Ανόρθωση «τράβηξε» τον ΑΠΟΕΛ προς την επιτυχία, έδειξε πως όλα γίνονται. Αλλά κι ο ΑΠΟΕΛ ανταποκρίθηκε στην περίσταση πολύ εντυπωσιακά. Μπράβο του.

Δύο χρόνια τώρα, οι κυπριακές ομάδες δείχνουν στις δικές μας τον δρόμο. Οι ομάδες τους έχουν καλούς ξένους αλλά και πολλούς έμπειρους και φτασμένους Ελληνες και Κύπριους παίκτες που έχουν συνείδηση της αποστολής. Το πρωτάθλημα στην Κύπρο δεν έχει ακόμα αρχίσει, αλλά ο ΑΠΟΕΛ φέτος και η Ανόρθωση και η Ομόνοια πέρυσι τρέχουν περισσότερο από τις δικές μας ομάδες - απόδειξη ότι οι γυμναστές τους ξέρουν να διαχειριστούν τα καλοκαίρια καλύτερα απ' ό,τι οι αντίστοιχοι των δικών μας.

Οι κυπριακές ομάδες δεν ασχολούνται με χαζοδιλήμματα του είδους «πότε μας βολεύει να αρχίσει το πρωτάθλημα;» ή «πρέπει άραγε να γίνονται πλέι οφ;», αλλά επενδύουν προσεκτικά, διαλέγουν σωστά, φροντίζουν να έχουν ένα δυνατό πρωτάθλημα. Και προτάσσουν την ευρωπαϊκή διάκριση. Πέρυσι, η Ανόρθωση τις καλοκαιρινές προκρίσεις τις πλήρωσε στο πρωτάθλημα: δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Σημασία έχει να καταλαβαίνουμε ποια είναι τα σημαντικά…

Διευκρινίσεις

Επειδή με αυτό που έγραψα χθες για τις σχέσεις της ΚΕΔ με τον Βασάρα στεναχώρησα διάφορους, τρεις διευκρινίσεις:

• Ποτέ δεν έγραψα ότι ο Κύρος έδωσε την ιστορία του Κωνσταντίνου στον Δουκάκο. Εγραψα ότι αυτό κυκλοφορεί στην ΚΕΔ και στην ΕΠΟ. Αδικα ίσως, αλλά το λένε.

• Ποτέ δεν έγραψα ότι ο καλός ρεπόρτερ διαιτησίας ζήτησε κάποιου είδους θέση στην ΕΠΟ: άλλη όρεξη δεν είχε! Εγραψα όμως ότι κυκλοφορεί πως ο Κύρος είχε ζητήσει την πρόσληψή του. Δεν είναι κακό να υπάρχει από την πλευρά του Βασάρα εκτίμηση στον καλό ρεπόρτερ. Κι εγώ τον διαβάζω.

• Τέλος, ο Δουκάκος έχει δίκιο όταν λέει ότι στην ιστορία του Κωνσταντίνου βρέθηκε εκτεθειμένος και ο Βασάρας. Συμφωνώ, αλλά κάποιοι άλλοι δεν τον είδαν στεναχωρημένο…