Μετράει και το κατοστάρικο

Η φήμη που τον συνόδευε δεν ήταν και η καλύτερη, αλλά τουλάχιστον τα γεγονότα ήταν γνωστά. Από τον Εθνικό Αστέρα, που είχε ξεκινήσει την καριέρα του στην Ελλάδα, μέχρι τον Ατρόμητο και λιγότερο τον Πανιώνιο που η αριστεροκουλτούρα του Λίνεν τον έκανε να νιώθει άνετα, ο Ραφίκ Τζεμπούρ είχε τη φήμη του δύσκολου χαρακτήρα. Του παίκτη που ευκολότερα νιώθει θιγμένος από τους δικούς του και λιγότερο από τους αντιπάλους, που στο κάτω κάτω είναι οι «εχθροί».

Του ποδοσφαιριστή που όπως με τους Μανιάτες, καλύτερα είναι η σχέση σου να μένει τυπική διότι παραείναι εύθικτοι για χαβαλέ. Στην ΑΕΚ όταν τον παίρνανε ξέρανε τι αγοράζουν και για να δώσουν τρία εκατομμύρια, πίστευαν ότι ο κίνδυνος για πλακώματα καλυπτόταν από την ικανότητα στην μπάλα. Στην πορεία ο Τζεμπούρ ξεπέρασε τα όρια, όταν τσάκισε τη μύτη του Σκόκο αλλά και ο Μπάγεβιτς τον έφτασε στο αμήν λέγοντας Δ-Τ-Π «με τον Τζεμπούρ υπάρχει πρόβλημα», Τ-Π-Σ «ο Τζεμπούρ είναι εντάξει». Ετσι δεν παίζεται ποδόσφαιρο όχι τις Κυριακές αλλά ούτε και τις Πέμπτες…

Για μία ακόμα φορά ένας παίκτης της ΑΕΚ πρώτα απαξιώνεται και μετά η ομάδα ψάχνει να βρει αγοραστή. Εγινε με τον Εντίνιο. Σε μια άλλη εκδοχή έγινε με τον Ντιούφ, που πριν από τρεις μήνες παρουσιαζόταν ως εύρημα του Μπάγεβιτς από τα άχρηστα του Δώνη και πριν από μέρες του ζητήθηκε ύστερα από την Καρδίτσα να πάει δανεικός στον Εθνικό για να ανοίξει θέση για μεταγραφή ξένου.

Σε νέα εκδοχή πάει να γίνει με τον Χετεμάι, που είναι φανερό ότι δεν υπολογίζεται. Κάθε μήνυμα απόρριψης όμως εκτός από τον παίκτη πάει και στις υποψήφιες ομάδες που θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν. Οι οποίες, όπως και με τους παίκτες του Παναθηναϊκού που έχει γίνει γνωστό ότι δεν τους θέλει ο Τεν Κάτε, περιμένουν γνωρίζοντας ότι όσο πλησιάζει το τέλος της μεταγραφικής περιόδου, όπως στη λαϊκή, από το να μείνουν στο καφάσι οι τιμές πέφτουν.

Από τη μία υπάρχει μία διοίκηση που ασχολείται με το να περάσει τη σύμβαση του προπονητικού κέντρου στους μετόχους και από την άλλη ένας προπονητής, που γνωρίζοντας ότι πιο εύκολα διώχνει αυτός τη διοίκηση παρά το αντίστροφο, δεν διστάζει να δημοσιοποιεί τις κόντρες του με τους παίκτες στην ελπίδα ότι θα πάρει άλλους δικής του επιλογής. Εστω και αν η αξία των παικτών που φεύγουν μειώνεται έως και μηδενίζεται.

Αντίθετα με τον Παναθηναϊκό, που μπορεί να αντέξει τη ζημιά, στην ΑΕΚ και το κατοστάρικο μετράει. Μόνο που το κατοστάρικο που σώνεται από τη μεταγραφή του Λεονάρντο με τις ταπεινώσεις από τον Κομπότη πετιέται με τα επικοινωνιακά εγκλήματα στις μεταγραφές του Εντίνιο και του Τζεμπούρ. Και η απορία είναι μία: αυτοί οι μέτοχοι που ξεκίνησαν την προσπάθεια με τον Νικολαΐδη τα λεφτά τους τουλάχιστον δεν τα πονάνε;


Mια-δυο ώρες μετά τη συνέντευξη του Νίκου Πατέρα στον NovaΣΠΟΡ FM μιλούσα με έναν άνθρωπο του ποδοσφαίρου για την εικόνα που έβγαλε ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού. «Βγάζει τσαμπουκά, ότι είναι περήφανος, ότι άλλαξε την κατάσταση στην ΕΠΟ και ότι…».

Σε αυτό το σημείο είχα πάψει να ακούω. Στις πρώτες εμφανίσεις αυτό που μετράει είναι η πρώτη εικόνα που την αντιλαμβάνεσαι. Τα υπόλοιπα είναι rationalizasions, που λέμε και στη γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αναλύσεις για το τι νομίζουμε ότι ήθελε να πει και τι ήθελε να μας κάνει να πιστέψουμε το πρόσωπο για το οποίο μιλάμε. Στην περίπτωση του Νίκου Πατέρα, μια δευτερεύουσα παράμετρος που θα έχει σημασία όταν παγιωθούν οι εντυπώσεις για το πρόσωπό του.

Το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει στον Νίκο Πατέρα είναι η διαφορά ανάμεσα στην εικόνα και τη φωνή. Ενας άλλο φίλος μού έλεγε ότι το πρώτο πράγμα που αντιλαμβανόταν είναι ότι στο ραδιόφωνο ακουγόταν ένας απόφοιτος του Αμερικανικού Κολεγίου. Είχε κάθε δικαίωμα να το λέει, αφού και ο ίδιος είναι απόφοιτος του Κολλεγίου. Ακόμα, όμως, και αν δεν έχεις πάρει απολυτήριο από το ευαγές ίδρυμα του Ψυχικού, αν έχεις μιλήσει με πέντε άτομα που το έχουν τελειώσει, δεν έχεις πρόβλημα να αναγνωρίσεις τη φωνή και τους τόνους.

Την καθαρή άρθρωση, την ευγένεια στον διάλογο που αν τον διακόψεις, δεν θα συνεχίσει να μιλάει, αλλά θα σταματήσει να σε ακούσει υποθέτοντας ότι για να υπάρχει διακοπή, κάτι σοβαρό θα ακουστεί και την αποφυγή «γεμισμάτων» σε φράσεις όπως το «εγώ πιστεύω». Από την άλλη, σκεφτείτε ότι βλέπετε τον Πατέρα στην τηλεόραση με τον ήχο κλειστό. Με το μαύρο γυαλί και τους «φουσκωτούς» στο πλάι, με τo Hummer κάπου στο back round θα πιστέψετε ότι βλέπετε αρχηγό κρητικής οικογενείας των Ζωνιανών που μιλάει για τα προβλήματα με τους ΕΚΑΜίτες στην περιοχή.

Ολοι έχουμε ένα δόκτορα Τζέκιλ και ένα μίστερ Χάιντ που παλεύουν μέσα μας. Ολοι είμαστε κάπως και θα θέλαμε να είμαστε αλλιώς. Στην περίπτωση, όμως, του Νίκου Πατέρα η διαφορά ανάμεσα στο upbringing του και την εικόνα που γουστάρει να προβάλει είναι απροσμέτρητη. Το θέμα όμως είναι οι πράξεις και ποιος νομίζει ο Πατέρας ότι είναι ο ρόλος που θα παίξει στο ποδόσφαιρο. Η εμμονή του στο να προβάλει τον ρόλο του στην ανατροπή του παρασκηνίου του ποδοσφαίρου και τη διαιτησία που περνάει μέσα από την ΕΠΟ θυμίζει λίγο «Καπετάνιο».

Στα 13 χρόνια της κυριαρχίας του Σωκράτη Κόκκαλη στην ΕΠΟ λιγότερες φορές ο πρόεδρος του Ολυμπιακού έχει αναφερθεί στο γεγονός από όσες ο Πατέρας έχει αναφερθεί μετά την αποχώρηση του Γκαγκάτση και του Ψυχομάνη. Το «τους καθάρισα» πάει να γίνει σλόγκαν. Οπως και η επίσκεψη του Σοφοκλή Πιλάβιου στο γραφείο του Πατέρα –που ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού διέψευσε στη συνέντευξη αλλά οι πληροφορίες μου είναι άλλες– θυμίζει την επίσκεψη του Γκαγκάτση στο γραφείο του Κόκκαλη, όταν πριν μπει μέσα είχε ζητήσει μερικά δευτερόλεπτα ανασυγκρότησης, επειδή του «είχαν κοπεί τα πόδια».

Ο πειρασμός της ανοιχτής άσκησης της εξουσίας είναι μεγάλος, αλλά το να γίνει ο Πιλάβιος ό,τι ο Τριβέλας για τον «Καπετάνιο», που πάρκαρε τη Mercedes έξω από τα γραφεία της ΕΠΟ και τον φώναζε για να του δώσει εντολές, δεν είναι το ζητούμενο. Η φράση του Πατέρα για τον Πιλάβιο, ότι είναι ένας αξιόλογος νέος άνθρωπος, στηρίζει λεκτικά την αξιοπρέπεια του προέδρου της ΕΠΟ. Η στήριξη όμως στην πράξη, όταν το πρωτάθλημα ανάψει και οι σφυρίχτρες ακουστούν, είναι σημαντικότερη.

Πέρυσι, στην πρώτη χρονιά του πολυμετοχικού σχήματος, συμπεράσματα δεν μπορούσαν να βγουν. Οπως και με τους νεοφερμένους παίκτες, ο Νίκος Πατέρας προσπαθούσε να βρει τα πατήματά του στην προεδρία. Φέτος, όμως, η εικόνα θα καθαρίσει και το ερώτημα είναι αν η εικόνα του Νίκου Πατέρα θα συνδυαστεί με τη φωνή ή η φωνή με την εικόνα. Ο Νίκος Πατέρας θα είναι η συνέχεια των ανθρώπων που κυβέρνησαν τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο από τα ύψη του Kolonaki Tops ή του «Καπετάνιου» από τα γραφεία της Ενωσης Εφοπλιστών στον Ξαβέριο;

Για να το πω διαφορετικά, ο Νίκος Πατέρας θέλει να μοιάζει με πρόεδρο του Παναθηναϊκού ή με πρόεδρο του Ολυμπιακού που φοράει πράσινα; Μη βιαστούν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να πουν ότι οι πρώτοι ήταν οι φλώροι και οι δεύτεροι οι μάγκες και οι δεύτεροι είναι αυτοί που παίρνουν τους τίτλους. Σαράντα και πέντε χρόνια από τότε που πρωτακούστηκε, ακόμα οι παλιοί θυμούνται τον Μαντζαβελάκη που τρέλαινε τους Ολυμπιακούς πολύ περισσότερο και από τον Γιώργο Βαρδινογιάννη.


Aν υπάρχει μια τελευταία εντύπωση από τη συνέντευξη του Νίκου Πατέρα είναι η αμεσότητα στην έκφραση. Το θέμα είναι να μιλάς με τη φωνή σου και όχι με τη φωνή που οι εφημερίδες θέλουν να μιλάς. Αυτό δεν χρειάστηκε να ρωτήσω κάποιον για να το καταλάβω. Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται δεύτερη γνώμη.