Χωρίς καμία λογική

Στα εγκλήματα το πρώτο που ψάχνει η Αστυνομία είναι το κίνητρο. Αυτός που ωφελείται από το έγκλημα είναι και ο πρώτος υποψήφιος να το έχει διαπράξει. Για να φανεί ποιοι είναι οι ένοχοι για τις πυρκαγιές στην Αττική δεν χρειάζεται παρά να εξεταστεί ποιοι είχαν τα οικόπεδα στις δασικές εκτάσεις που τα πούλησαν για να χτιστούν τα σπίτια αυτών που σήμερα εμφανίζονται να φωνάζουν ότι καταστρέφεται το βιος τους. Οι άμεσα ωφελούμενοι είναι οι πρώτοι υποψήφιοι για την άμεση ή έμμεση αυτουργία στους εμπρησμούς, οι υπεύθυνοι της Πολεοδομίας και της Αστυνομίας είναι οι επόμενοι στη σειρά, μια και δεν άφησαν τα σπίτια να χτιστούν για την ψυχή της μάνας τους, και οι κάτοχοι των οικοπέδων είναι ένοχοι για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος.

Το κράτος είναι κυρίως υπεύθυνο για το ότι για μερικές χιλιάδες κωλοψήφους υποκύπτει στον πειρασμό και νομιμοποιεί τα σπίτια και οι δημοσιογράφοι είναι υπεύθυνοι γιατί όταν γίνονταν οι προσπάθειες να κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα, το μόνο που έλεγαν ήταν «να κατεδαφιστούν πρώτα οι παραλιακές βίλες». Αφήνοντας, φυσικά, εκτός λογαριασμού τις βίλες των αφεντικών τους, που τσιμέντωσαν «οικολογικά» παραλίες, απολαμβάνοντας το δημοσιογραφικό μόκο.

Ενα βήμα θα έχει γίνει όταν θα έχουμε απαλλαγεί από τη δουλικότητα στον κόσμο. Ο κύριος Αλέκος ο εργολάβος και η κυρία Σούλα χτίζουν στα καμμένα στο Ντράφι και όχι ο Κωστόπουλος και η Αγγελοπούλου, που θα χτίσουν τη βίλα τους στην Κηφισιά και τη Φιλοθέη. Ο γιος του τσέλιγκα και ο κοινοτάρχης θα τους πουλήσουν την έκταση και θα εξασφαλίσουν τη μούγκα της Αστυνομίας και της Πολεοδομίας. Και κότα τρίλειρη η κυβέρνηση, όπως και ο Τύπος, θα κάνει τα στραβά μάτια για να μη δυσαρεστήσει την πελατεία. Μια υποκρισία που γίνεται καταστροφική όταν συνδυάζεται με την ασχετοσύνη και την αγνή και άδολη βλακεία.

Επειτα από 14,5 χρόνια αρμονικής συμβίωσης χθες συνόδευσα τη σωρό της Μαριγώς, της σκύλας, στο τελευταίο ταξίδι της. Ηταν μια ευκαιρία να ακούσω αυτό που στην Ελλάδα θεωρείται «ειδησεογραφικό» ραδιόφωνο. Η μία να φωνάζει ότι θα πεθάνουμε από καρκίνο επειδή θα μας πνίξει το βενζόλιο. Ο άλλος να λέει τη μία στιγμή ότι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης της πυρκαγιάς είναι να στέλνονται ταυτόχρονα τα πυροσβεστικά και την άλλη να φύγει ένα πυροσβεστικό για να σβήσει τη φωτιά σε ένα βουνό 200 χιλιόμετρα πιο πέρα.

Και ο τρίτος και ο καλύτερος να λέει ότι ρόλος του ραδιοφώνου είναι να συντονίζει την κατάσβεση της πυρκαγιάς, ζητώντας με πουλιτζεράτη φωνή από τους ακροατές να παίρνουν τηλέφωνο και να του λένε πού υπάρχουν εστίες. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι η νοοτροπία του Ελληνα είναι να σώσει το σπιτάκι του ακόμα κι αν, για να το σώσει, καούν 10 ορφανοτροφεία. Ουδόλως ενδιαφέρεται.


Οποιος αμφιβάλλει για τον φιλοτομαρισμό της φυλής, θα πρέπει να δει μια σκηνή από τα ρεπορτάζ των πυρκαγιών του Σαββάτου. Δείχνει ένα όχημα του Δήμου Παλλήνης σε ένα χωμάτινο δρόμο της περιοχής. Τέσσερις-πέντε άνθρωποι σταματάνε το αυτοκίνητο και του λένε να πάει όχι εκεί που πήγαινε, αλλά να στρίψει προς τη μεριά των σπιτιών τους. Και για να σταματήσει, μια γυναίκα κοπανά τον οδηγό με ένα κόκκινο αντικείμενο μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Βόλτα αποκλειόταν να πήγαινε στις πυρκαγιές το όχημα, κάποια φωτιά κάπου αλλού πήγαινε να σβήσει, αλλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να «κάνουν τη δουλειά τους».

Οδηγώντας το Panoutsomobil στο τελευταίο ταξίδι της Μαριγώς κι ακούγοντας το φεστιβάλ της παπαρολογίας, τη διαφορά έκανε ένα ρεπορτάζ. Από το ραδιόφωνο του Alpha, που είπαν ότι το επώνυμο του ρεπόρτερ πρέπει να είναι Πετρόπουλος, αλλά όπως κι αν λέγεται, ο Δημήτρης που έδινε το ρεπορτάζ από τη Βορειοανατολική Αττική μπορεί να νιώθει περήφανος.

Χωρίς την ασθματική αναπνοή των γυναικών ρεπόρτερ, που θέλουν να δείξουν ένταση κι ακούγεται σαν οργασμός, χωρίς την ψευτομπλαζέ φωνή των ανδρών ρεπόρτερ, που έχουν κάνει το πράσινο της Αττικής να μεγαλώνει στο 12μηνο, μια και το τελευταίο καίγεται κάθε χρόνο, ο Δημήτρης είπε ότι βλέπει αποτέλεσμα μόνο όταν τα αεροπλάνα κινούνται συνδυασμένα, είπε ότι και τα βαμπίρ των πυρκαγιών καλό θα είναι να περιμένουν μια εβδομάδα πριν πάνε και κλείσουν τους δρόμους, στενοχώρησε όποιον ήθελε να ακούσει για τελευταία πράσινα και βιβλικές καταστροφές κι έκανε αυτό που μοιάζει δυσκολότερο για τους περισσότερους ρεπόρτερ: να μιλήσει ένα δεκάλεπτο χωρίς υστερίες και πράσινα άλογα και να πει αυτό που βλέπει και όχι αυτό που πουλάει.

Πρώτον, το «εμπρηστής» είναι περιστασιακή ειδικότητα. Αυτός που στην Αττική καίει το δασικό κομμάτι δεν έχει καμία σχέση με αυτόν που καίει στη Χαλκιδική, ούτε σημαίνει ότι θα το επαναλάβει. Επίσης, μόνο στην τύχη μπορεί να πιαστεί εμπρηστής με τα ενοχοποιητικά στοιχεία πριν από τον εμπρησμό. Η μόνη λύση είναι η κατεδάφιση κάθε αυθαίρετου σε δασικές εκτάσεις. Οταν, όμως, η κυβέρνηση υπόσχεται αποζημιώσεις ακόμα και στον καταπατητή που κάηκε η βίλα του στην κορυφή του βουνού και ο Τύπος το επικροτεί, είναι σαν να δίνουμε όλοι μαζί τα σπίρτα για τον επόμενο εμπρησμό.

Χωρίς καμία λογική

Εκεί που τελείωσε η λογική ήταν στην απόφαση της Σούπερ Λίγκας να αναβάλει τα δύο ποδοσφαιρικά ματς στην Αθήνα. Και η λογική τελειώνει εκεί που αρχίζει η υποκρισία. Αν η απόφαση της Σούπερ Λίγκας περάσει σαν εκδήλωση συμπόνοιας στον κόσμο της Αττικής που δοκιμάστηκε από τις πυρκαγιές, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι οι κάτοικοι της Αττικής, συγκλονισμένοι από τις καταστροφές, δεν θα είχαν διάθεση για μπάλα, αλλά οι υπόλοιποι Ελληνες, ακόμα κι αν γίνει στάχτη και μπούρμπερι, η Αθήνα, στα παπάρια τους.

Αν η απόφαση περάσει σαν κίνηση της Σούπερ Λίγκας να μην επιβαρύνει την Αστυνομία της Αττικής, το παραμύθι δεν έχει δράκο. Η Αστυνομία ουδέποτε είπε ότι υπάρχει πρόβλημα να γίνουν τα δύο ματς της Αττικής και το «αν η κατάσταση το βράδυ επιδεινωνόταν, η Αστυνομία θα είχε πρόβλημα», είναι θέση της Σούπερ Λίγκας και όχι της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής. Αυτό που συνέβη ήταν ότι η Σούπερ Λίγκα ανησυχούσε ότι μέχρι να αρχίσουν τα δύο ματς θα άρχιζαν να έρχονται ρεπορτάζ για θύματα, όπως είχε γίνει και στην Ηλεία.

Οπότε ανέβαλε τα δύο ματς για να μην έχει να ακούει ότι ο κόσμος καιγόταν κι αυτοί παίζανε μπάλα, αλλά από την άλλη δεν ανέβαλε τα ματς εκτός Αθηνών από τη στιγμή που ο Πηλαδάκης πάτησε πόδι επειδή η Λάρισα θα υποχρεωνόταν να κάνει την οδική διαδρομή μέχρι την Τρίπολη χωρίς να παίξει ματς και να πρέπει να την επαναλάβει.

Οπως όμως το «λίγο έγκυος», έτσι και το «λίγο ευαίσθητος» είναι ανύπαρκτη έννοια. Είτε η Σούπερ Λίγκα έπρεπε να κρίνει ότι η κατάσταση δεν επιτρέπει τα θεάματα και τα ματς δεν έπρεπε να γίνουν είτε να αποφασίσει ότι «the show must go on» και τα ματς να διεξαχθούν όλα. Οσο για μια φράση της ανακοίνωσης της Σούπερ Λίγκας «ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, την υγεία των φιλάθλων και των αθλητών καθιστούν επιβεβλημένη τη λήψη της απόφασης» έχει υποκρισία και για να δανείσει. Μια οργάνωση που δέχεται να ξεκινήσει το πρωτάθλημά της ντάλα καλοκαίρι δεν μπορεί να μιλάει για ενδεχόμενους κινδύνους της υγείας από τις πυρκαγιές. Εκτός αν στη Σούπερ Λίγκα νομίζουν ότι ένα αυγουστιάτικο 40άρι είναι πιο ακίνδυνο από τη στάχτη των πυρκαγιών σε δεκάδες χιλιόμετρα απόσταση από την εστία των πυρκαγιών.

Κι αν η στάχτη ήταν το πρόβλημα που θα έβαζε σε κίνδυνο την υγεία των παικτών και των οπαδών, μπορώ να ρωτήσω κάτι; Ποιο γήπεδο βρισκόταν πιο κοντά στην εστία της πυρκαγιάς; Αυτό της Λιβαδειάς είναι πιο κοντά στις εστίες των πυρκαγιών της Βορειοανατολικής Αττικής ή αυτό της Νέας Σμύρνης; Αλλά ξεχάστε την ερώτηση. Με την ειλικρίνεια που έχουν μπορούν να απαντήσουν ότι είναι.