Ο Κετσπάγια είναι ένας τυχερός άνθρωπος

Oσο τρέχει το συγκεκριμένο καλοκαίρι προς το τέλος του κι όσο γίνεται κατανοητό ότι μόνο η είσοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί να γίνει λόγος μιας καλής μεταγραφής για τον Ολυμπιακό, γίνεται φανερό και το «γιατί» της επιλογής του Κετσπάγια από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού: αν ο Κόκκαλης είχε να βάλει τα χρήματα που έβαλε για μεταγραφές πέρυσι, πιθανότατα θα κρατούσε τον Βαλβέρδε. Είναι όμως απίθανο αν κρατούσε τον Ισπανό να εξασφάλιζε τη συγκατάθεσή του στη φετινή του στρατηγική: είτε ο Βαλβέρδε θα εξέφραζε ποικιλοτρόπως τη δυσφορία ή την αγωνία του για το ότι δεν γίνονται μεταγραφές είτε θα συνέβαινε ό,τι συνέβη πέρυσι, δηλαδή η καθυστέρηση των μεταγραφών θα ήταν λόγος να πάει η ομάδα στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ με επικίνδυνα άλλοθι. Αυτός ήταν, άλλωστε, ο βασικός λόγος του περσινού αποκλεισμού από την Ανόρθωση.

Μάθημα

Φέτος το καλοκαίρι ακούστηκαν πολλά για το «μάθημα της Ανόρθωσης». Σαφώς και μάθημα υπήρξε, μόνο που ήταν άλλο αυτό που εμείς νομίζαμε ότι πήρε η διοίκηση κι άλλο αυτό που πραγματικά η διοίκηση πήρε. Εμείς (εννοώ ο Τύπος στο σύνολό του) νομίζαμε πως το μάθημα που πήρε ο Σωκράτης Κόκκαλης θα τον οδηγούσε στο να κάνει νωρίς τις μεταγραφές και να μπει στα προκριματικά η ομάδα πλήρης. Ο Κόκκαλης, όμως, από τον αποκλεισμό από τους Κύπριους κατάλαβε κάτι άλλο.

Οτι δεν μπορείς να μπαίνεις σε προκριματικούς, έχοντας στο τιμόνι της ομάδας έναν προπονητή που περιμένει λύσεις από παίκτες που θα αποκτηθούν. Ο Κετσπάγια πορεύεται από την πρώτη στιγμή βασιζόμενος σε ό,τι έχει στα χέρια του, γιατί του εξήγησαν εγκαίρως ότι δεν μπορεί να περιμένει πολλά κι αυτό είναι η τύχη του. Η λιτότητα δημιούργησε μια σχετική δυσκολία και η διαχείριση της δυσκολίας εκτιμήθηκε λίγο–πολύ απ' όλο τον κόσμο που βρίσκεται γύρω από την ομάδα: όλο το καλοκαίρι το μόνο που ακούς είναι ότι ο Τιμούρ με αυτό το δυναμικό κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.

Βαλβέρδε

Πέρυσι ο Ολυμπιακός δεν αποκλείστηκε από την Ανόρθωση γιατί δεν είχε αποκτηθεί ο Ντιόγο ή γιατί ο Ντουντού και ο Λέτο, όταν ταξίδεψαν στην Κύπρο, είχαν τις βαλίτσες στο αεροδρόμιο. Αποκλείστηκε γιατί στο μυαλό του Βαλβέρδε υπήρχε σε όλο το διάστημα της προετοιμασίας η προσμονή των ενισχύσεων: ο Ισπανός προπονητής είχε αντί του Ντιόγο τον Κοβάσεβιτς – γνώριζε, όμως, ότι ο βασικός του θα ήταν αυτός που θα ερχόταν. Ηξερε, επίσης, ότι ένα κομμάτι της προετοιμασίας, αυτό που η ομάδα έβγαλε χωρίς τον Ντουντού, τον Λέτο και τον Ντιόγο, έγινε για να γίνει! Ο Ισπανός γνώριζε ότι το μοντάρισμα του Ολυμπιακού του θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μετά την απόκτηση αυτών των παικτών –κι έτσι έγινε, άλλωστε.

Πέρυσι η ομάδα απέκτησε μορφή και ταυτότητα τον Σεπτέμβρη –τότε και μόνο τότε ο Βαλβέρδε κατέληξε σε σχήματα, ρόλους, προτεραιότητες, πρωταγωνιστές. Ο Κετσπάγια, γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες της αποστολής που λέγεται προκριματικά και έχοντας τη βεβαιότητα ότι η όποια σοβαρή ενίσχυση εξαρτάται ουσιαστικά από την έκβασή τους, είχε μπροστά του μια σαφέστατη προτεραιότητα: να φτιάξει μια ομάδα που να ξεπεράσει αυτού του τύπου τη δοκιμασία και μετά βλέπουμε!

Ως αντάλλαγμα για το δύσκολο της αποστολής υπήρξε ένα παράξενο (για τον Ολυμπιακό και τα δεδομένα του) είδος στήριξης, το οποίο πήρε τη μορφή απόλυτης έλλειψης κρίσης του ίδιου του σχεδίου που ο Κετσπάγια υλοποιεί. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τον τρόπο που παίζει η ομάδα: όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι αναγκαίο για την περίσταση. Ακουσα, π.χ., μετά το φιλικό με την Τότεναμ, ότι από την ομάδα έλειψαν ο ακραίος και ο φορ (που θα 'ρθουν). Με τις πασιφανείς αδυναμίες στους τρόπους άμυνας δεν ασχολήθηκε κανένας και ας μην αναμένονται ενισχύσεις στη συγκεκριμένη γραμμή.

Κανείς

Ποιος είχε την τύχη να δουλεύει σε ένα χωρίς απαιτήσεις Ολυμπιακό (του Κόκκαλη); Κανείς! Στον Μπάγεβιτς γινόταν κριτική για τον Βαρεσάνοβιτς, ο Γιάννης Ματζουράκης έριχνε «επτάρες» στα φιλικά και την ίδια στιγμή τον «σταύρωναν» για τις μεθόδους της προπόνησής του (!). Τον Σόλιντ, μετά το πρώτο ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ, τον έκραξε ο ίδιος ο Ριβάλντο. Στον Λεμονή και τους αμυντικούς προσανατολισμούς της ομάδας έκανε κριτική ο ίδιος ο Σάββας Θεοδωρίδης μετά το ματς με τη Λάτσιο –αν θυμάμαι καλά, ήταν το δεύτερο επίσημο της χρονιάς! Ομως όλοι αυτοί είχαν την ατυχία να δουλεύουν σε ένα Ολυμπιακό με βεντέτες που έπρεπε να αξιοποιηθούν (Ζιοβάνι, «Ρίμπο» κ.λπ.) ή είχαν δει να ικανοποιείται το πλήθος των απαιτήσεών τους σε χρόνο ρεκόρ!

Σλόβαν

Ο Ολυμπιακός θα παίξει απόψε στη Μολδαβία με αντίπαλο μια ομάδα που δεν είναι πιο δυνατή από τη Σλόβαν. Το αβαντάζ του είναι ότι δεν έχει στον πάγκο έναν προπονητή που τελεί υπό κρίση ούτε κάποιον που έχει ικανοποιηθεί και καλείται να ανταποδώσει μια εμπιστοσύνη, η οποία, όταν μιλάμε για τον Κόκκαλη, έτσι κι αλλιώς δύσκολα κερδίζεται. Αν η ομάδα δείξει την αμυντική συνοχή (δηλαδή τη λογική) και τη μεθοδικότητα (δηλαδή την ηρεμία) που έδειξε στην Πράγα, μπορεί να βάλει από απόψε τις βάσεις της πρόκρισης. Αν αυτό δεν συμβεί, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν ευθύνες για τον Τιμούρ που περιμένει δυο μήνες δυο παίκτες. Είναι ή δεν είναι ένας τυχερός άνθρωπος;

9.58 μ.Χ

H εικόνα της κούρσας των 100 μέτρων στα τελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου με τη νίκη του θηριώδους Μπόλτ και το ασύλληπτο 9.58 είναι μία εικόνα από το μέλλον: παρακολουθήσαμε μια εικόνα του ανθρώπινου είδους έτσι όπως αυτό θα έχει εξελιχθεί είκοσι χρόνια αργότερα. Δεν το λέω τυχαία. Ο Μπεν Τζόνσον, ο Καναδός μεγάλος αμαρτωλός, στην κούρσα που πιάστηκε ντοπέ στη Σεούλ, έτρεξε τα 100 μέτρα σε 9.84: το ρεκόρ του ακυρώθηκε. Η άτυπη αυτή επίδοσή όμως έμεινε ακατάρριπτη για έντεκα χρόνια: τη βελτίωσε μόλις το 1999 ο Αμερικανός Μορίς Γκριν στα «Τσικλητήρεια»!

Αν αύριο ο Μπόλτ έλεγε «δεν ξανατρέχω, γιατί αποφάσισα να γίνω Dj στο Κίνγκστον», νομίζω ότι το ρεκόρ αυτό θα έμενε ακατάρριπτο για μια εικοσαετία και η απόδειξη είναι ο δεύτερος της κούρσας Τάισον Γκέι και ο εξωφρενικός χρόνος του. Το 9.71 είναι μια απίστευτη επίδοση ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής μας, πράγμα που εξηγεί γιατί το 9.58 έρχεται σίγουρα από το μέλλον! Είναι ντοπέ ο Μπολτ;

Αν πριν από δεκαπέντε χρόνια έλεγες ότι θα εμφανιζόταν ένας δίμετρος σπρίντερ και θα έκανε παγκόσμια ρεκόρ στο κατ' εξοχήν εκρηκτικό αγώνισμα, θα σε περνούσαν για τρελό. Στη Γερμανία ο τύπος αυτός εμφανίστηκε πιο αδύνατος από ό,τι ήταν στο Πεκίνο, πιο μυώδης, πιο ύποπτα «χτισμένος». Ομως, από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να μη λάβει σοβαρά υπόψη του ότι προέρχεται από μια χώρα με τεράστια παράδοση στις ταχύτητες, ότι ήταν πρωταγωνιστής σε όλα τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Νέων, ότι ήδη από τα δεκαπέντε του είχε στείλει μηνύματα ηγεμονίας στο αγώνισμα, τα οποία δεν βάζει ο ανθρώπινος νους. Είναι σαφώς παρήγορο ότι δεν μιλάμε για κάποιον κομήτη από το πουθενά ούτε για κάποιον που μπορεί να χαρακτηρισθεί γενετικό πείραμα. Προσωπικά προτιμώ να πιστεύω ότι πρόκειται για τον πρώτο αθλητή μιας νέας εποχής.

Πιστεύω ότι κάποτε οι άνθρωποι, όταν είδαν τον πρώτο έγχρωμο να κερδίζει με χαρακτηριστική ευκολία τα εκατό μέτρα, ένιωσαν το ίδιο δέος που νιώσαμε κι εμείς για τον Μπόλτ: σε είκοσι χρόνια πιθανότατα όλοι οι σπρίντερ θα είναι μαύροι, μυώδεις, εκρηκτικοί όπως πάντα και ταυτόχρονα δίμετροι! Η παρουσία του Μπολτ, έστω και με το σύνολο των υποψιών, νομίζω ότι σώζει τον στίβο. Ο θεατής μπροστά στον Τζαμαϊκανό ένιωσε το δέος του υπερφυσικού.

Στα πέριξ

Ο Παναθηναϊκός παραχωρεί δανεικό τον Μαρσέλο Μάτος κι αν ερχόταν γι' αυτόν μια καλή πρόταση από την Ισπανία και την Ιταλία (δύο πολύ καλές ποδοσφαιρικές βιτρίνες), θα πλήρωνε κι ένα μέρος του συμβολαίου του για να διευκολύνει τη συμφωνία. Ομως πρόταση δεν έχει υπάρξει καμία και αυτό έχει κάνει τους ανθρώπους του ΠΑΟ, ειδικά τον Κώστα τον Αντωνίου, να απορούν για το πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Είναι, κι ας ρωτήσει ο Αντωνίου τον Βέλιτς να του το εξηγήσει. Οταν ένας ποδοσφαιριστής έχει μάνατζερ τον Πίνο Ζάχαβι και τον αφήνει, γιατί έτσι του έχουν πει κάποιοι φωστήρες που κινούνται στα πέριξ της νέας του ομάδας, τότε υπάρχει περίπτωση κάτι τέτοιο να συμβεί κι ας μοιάζει απίθανο.