Η συντροφιά των τριών

Για το πρώτο μέρος κάντε κλικ εδώ

«Πόσο δύσκολο είναι πια να πάρεις ένα καταραμένο τηλέφωνο;» είπε νευριασμένα ο Jesse James αφού το τελευταίο δίλεπτο προσπαθούσα να θυμηθώ το τηλέφωνο της Ειρήνης.

«Δεν θυμάμαι τηλέφωνα απ’ έξω ρε παιδί μου και δεν θυμάμαι που έχω βάλει το κινητό μου»

«Να πω κάτι;» είπε ο νεαρός συνάδελφος.

«ΠΑΨΕ» είπαμε ταυτόχρονα με τον Jesse.

«Πιάσε γρήγορα κόκκινο θα τσακωθούμε». «Λες να είναι αυτό το μεγαλύτερο μας πρόβλημα αυτή τη στιγμή;» απάντησε ο Jesse James.

«Να πω κάτι;» ξαναείπε ο νεαρός συνάδελφος που είχε συνέλθει για τα καλά και η άγνοια κινδύνου που τον χαρακτήριζε είχε επανέλθει στα φυσιολογικά της επίπεδα.

«Λέγε αλλά να είσαι σύντομος»

«Το κινητό σου είναι στην τσέπη σου. Τη βλέπω που φουσκώνει»

Είχε δίκιο αλλά το περίεργο ήταν που το βλέμμα του ήταν στην τσέπη μου που φούσκωνε. «Πρέπει να σου βρούμε γυναίκα και γρήγορα» είπε ο Jesse James που είχε σηκωθεί όρθιος στο ράφι του και έκανε βόλτες πάνω κάτω.

Έβγαλα το κινητό από την τσέπη και πήγα κατευθείαν στον κατάλογο. Βρήκα το τηλέφωνο της Ειρήνης και το έδωσα στον νεαρό συνάδελφο. «Διάβαζε μου δυνατά για να πάρω από το σταθερό».

«Να δω και τι έχεις για wallpaper;»

«Θες καλύτερα να δεις από απόσταση αναπνοής τη σόλα του παπουτσιού μου;»

Πληκτρολόγησα τον αριθμό. Ως συνήθως χτύπησε πολλές φορές μέχρι να το σηκώσει. «Ποιος είσαι και με καλείς σε αυτό τον αριθμό;» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε.

«Ο Θανάσης»

«Ποιος Θανάσης;»

«Ρε Ειρηνάκι πλάκα μου κάνεις; Ο Ράλλης»

«60ο Λύκειο Κυψέλης δεκαετία του ’90;»

«Έχεις χαζέψει; Αφού προχθές μιλήσαμε!»

«Έλα μου, εντάξει. Απλά ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να παρακολουθεί. Έχουμε πολλούς εχθρούς εκεί έξω και το ξέρεις! Θα έπρεπε να είσαι πιο προσεκτικός στα τηλεφωνήματα σου. Είπες το όνομα σου με την πρώτη φόρα που σε ρώτησα. Από εδώ και πέρα το συνθηματικό μας θα είναι Ναβουχοδονόσορας»

«Κάτι πιο εύκολο δεν μπορούμε να βρούμε;». Η μνήμη μου δεν με βοηθούσε σχεδόν ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις και είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να θυμόμουν το «Ναβουχοδονόσορας» μετά από ένα λεπτό. Θα αντιμετώπιζα αυτό το πρόβλημα όμως στην ώρα του. Τώρα είχαμε σημαντικότερα θέματα να επιλύσουμε.

«Μας έχουν κάνει επίθεση Βαμπίρ» της είπα. «Ξέρεις κάτι;». Την άκουσα ότι κόμπιασε και δίστασε να απαντήσει. «Μάλλον ξέρεις ε;».

«Χμμμμ… Μάλλον ξέφυγαν μερικά. Πόσα είναι;»

«Είκοσι» της είπα.

«Χμμμμ… Μάλλον ξέφυγαν όλα»

«Από πού ξέφυγαν;»

«Αυτό που λέμε είναι εμπιστευτικό και απόρρητο. Μένει μεταξύ μας. Και κάτσε σε μια μεριά γιατί δεν έχεις σήμα»

«Από σταθερό σε παίρνω»

«Σταμάτα να κουνιέσαι τότε»

«Βάλτην σε ανοιχτή ακρόαση να ακούμε και εμείς» φώναξε ο Jesse James».

«Δεν είσαι μόνος σου; Ποιος μίλησε;»

«Ο Jesse James. Σε βάζω στο μεγάφωνο»

«Α! Jesse μου τι κάνεις; Ισχύει για το Σάββατο το βράδυ;»

«Φυσικά και ισχύει» απάντησε ο Jesse και άρχισα να έχω την εντύπωση ότι αυτοί οι δύο κάτι μου κρύβουν.

«Λοιπόν για να μην χάνουμε άλλο χρόνο. Χαμηλά στην Θησέως πίσω από την Πυροσβεστική υπάρχει ένας μεγάλος περιφραγμένος χώρος που λένε ότι θα γίνει Σούπερ Μάρκετ. Αυτό φυσικά είναι ψέμα, γιατι εκεί μέσα πολλά μέτρα κάτω από το έδαφός γίνονται πειράματα». Μιλούσε κοφτά και χωρίς παύσεις. Αυτό σήμαινε ότι έλεγε την αλήθεια. Έτσι κι αλλιώς ήξερα ότι μπορώ να την εμπιστευθώ.

«Τι είδους πειράματα;»

«Αυτό δεν σας ενδιαφέρει. Αυτό που σας ενδιαφέρει είναι ότι από ένα συγκεκριμένο πείραμα έχουν προκύψει είκοσι Βαμπίρ. 17 γυναίκες και τρείς άντρες»

17 γυναίκες… ίσως τελικά να τα καταφέρναμε. Πόσο δύσκολο θα ήταν να φέρουμε βόλτα 17 γυναίκες;

«Και επειδή ξέρω τι σκέφτηκες, απλά να σε προειδοποιήσω ότι αυτό το συγκεκριμένο είδος Βαμπίρ είναι πιο επικίνδυνο σε γυναίκα».

«Όχι, όχι. Δεν σκέφτηκα τίποτα. Λοιπόν..πως μπορούμε να τα εξουδετερώσουμε;».

«Χρειάζεστε σπαθί με λεπίδα από καθαρό ασήμι»

«Jesse έχουμε σπαθί με ασημένια λεπίδα;». «ΟΧΙ»

«Τότε χρειάζεστε μια βαλλίστρα με ξύλινα βέλη και ασημένια μύτη».

«Jesse έχουμε βαλλίστρα με ξύλινα βέλη;». «ΟΧΙ»

«Τότε θέλετε μια βαριοπούλα, για να χτυπήσετε το Βαμπίρ στο στήθος»

«Μην τολμήσεις να με ρωτήσεις αν έχουμε βαριοπούλα» είπε ο Jesse James που συνέχιζε να κόβει βόλτες πάνω στο ράφι του.

«Έχουμε τσιμπιδάκι» φώναξε ο νεαρός συνάδελφος. «Και τι θα το κάνουμε θα τους βγάλουμε τα φρύδια;» του απάντησα προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην του πετάξω το τηλέφωνο στο κεφάλι.

«Λοιπόν συγκεντρωθείτε…» φώναξε η Ειρήνη από την ανοιχτή ακρόαση. «Αφού δεν έχετε τίποτα που να μοιάζει έστω και αμυδρά σε όπλο πρέπει να φτιάξετε πασσάλους με μυτερές άκρες. Σπάστε τις καρέκλες».

Επιτέλους μια χαραμάδα φωτός. Είχα στο γραφείο δυο-τρείς ξύλινες καρέκλες σαν αυτές που είχαν παλιά στα καφενεία. Τις είχα πάρει από το Μοναστηράκι σε μια προσπάθεια που είχα κάνει να δώσω ένα vintage αέρα στο γραφείο.

«Ωραία. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τίποτε άλλο;»

«Χμμμμμ… Χρειάζεστε βενζίνη ή οποιοδήποτε άλλο εύφλεκτο υλικό»

«Ούτε βενζινή έχουμε» απάντησα. «Έχουμε τα μπουκάλια με το ουίσκι του» φώναξε ο Jesse James. «ΟΧΙ ΤΟ ΟΥΙΣΚΙ ΜΟΥ».

«Πάψε! Προτιμάς να μας πιούν το αίμα τα Βαμπίρ;».

«Όχι εντάξει. Έχω δυο μπουκάλια».

«Πέντε έχει. Εγώ τα αγόρασα από την κάβα χθες» είπε ο νεαρός συνάδελφος.

«Ψέματα τα ήπια τα τρία σήμερα».

«Δηλαδή θες να μας πεις ότι έχεις πιει τρία μπουκάλια ουίσκι σήμερα και περπατάς ακόμα; Άστα ψόφια και βγάλε τα μπουκάλια» είπε ο Jesse James.

Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να αποχωριστώ τα αγαπημένα μου μπουκαλάκια. «Χρειαζόμαστε κάτι άλλο;»

«Σπίρτα. Πολλά σπίρτα»

«Ούτε σπίρτα έχουμε. Έχουμε όμως φλόγιστρο»

«Αναπτήρα εννοείς;» είπε ο νεαρός συνάδελφος.

«Φλόγιστρο εννοεί. Για πρώτη φορά σήμερα ξέρει τι λέει» είπε ο Jesse James.

«Νομίζω ότι είσαστε εντάξει. Το μόνο που έχω να σας πω είναι να προσέχετε γιατί ακόμα και αν γλυτώσετε από τα Βαμπιρ, που να σας πω την αλήθεια το βλέπω κομματάκι δύσκολο, θα σας κυνηγήσουν κι άλλοι. Η συνομωσία περιλαμβάνει και όργανα του νόμου»

«Τι εννοείς όργανα του νόμου;»

«Όταν θα έρθει η ώρα θα καταλάβετε. Τώρα πρέπει να σας αφήσω, έχω κλείσει τραπέζι στο Mamacas». Αυτές ήταν οι τελευταίες της κουβέντες πριν ακουστεί ο ήχος του ακουστικού που κλείνει…

Είχαμε λίγο χρόνο μπροστά μας. Έπρεπε να σπάσουμε τις καρέκλες και να φτιάξουμε παλούκια. Έπρεπε να φτιάξουμε αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ από το ουίσκι και έπρεπε να κάνουμε και ένα σχέδιο. Τα δύο πρώτα ήταν εύκολα, το τρίτο ίσως να μας δημιουργούσε ένα προβληματάκι.

«Έλα βοήθα με» είπα στον νεαρό συνάδελφο που περιέργως ήταν πολύ ήσυχος τα τελευταία λεπτά. Καμία απάντηση. Γύρισα προς το μέρος του και τον είδα να κάθεται σε μια γωνία με ακουστικά στα αυτιά. Κούνησα τα χέρια μου πάνω κάτω για να με προσέξει. Έβγαλε το ένα ακουστικό.

«Τι κάνεις εκεί ρε; Τι ακούς;»

«Βέρτη. Αφού δεν θα πάω σήμερα είπα να μου φύγει λίγο ο καημός»

«Τσακίσου και έλα εδώ να σπάσουμε τις καρέκλες»

Μισή ώρα μετά τα παλούκια ήταν έτοιμα όπως και οι μολότοφ. «Πως θα μάθουμε όμως τι γίνεται τώρα στο κτίριο;» είπε ο Jesse James.

«Α ναι! Έχω τους κωδικούς από τις κάμερες. Κάτσε να μπω στο σύστημα».

«Και πόση ώρα ακριβώς περίμενες για να μας το πεις»

«Έλα μωρέ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ»

«Έχει δίκιο ο Θανάσης» είπε ο νεαρός συνάδελφος.

«Σταμάτα να γλύφεις» του απάντησα.

Η εικόνα από τις κάμερες μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο νομίζαμε αρχικά. Η εικόνα από τον πρώτο όροφο, που ήταν η εφημερίδα ήταν αποκαρδιωτική. Το μόνο που έβλεπες, ήταν αίμα. Εκτός όμως από δυο πτώματα δεν υπήρχε ίχνος από τα βαμπιρ.

«Λες να έφυγαν» είπε ο νεαρός συνάδελφος την ώρα που η εικόνα πήγαινε στον δεύτερο όροφο… «Μπααααα» είπαμε και οι τρεις μαζί όταν τα αντικρίσαμε να κόβουν βόλτες σε όλες τις αίθουσες.

«Λοιπόν. Πάμε και ο θεός βοηθός. Jesse θα έρθεις;»

«Χαζός είσαι; Φυσικά και θα έρθω. Χρόνια είχα να ζήσω τέτοια ένταση. Πιάσε μου δυο παλούκια»

«Να έρχομαι από πίσω για να σας καλύπτω;» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος.

«Τώρα σωθήκαμε… Jesse πήδα στον ώμο μου και πάμε».

…«Εκεί ήμασταν λοιπόν. Η συντροφιά των τριών. Εγώ, ο Jesse James και ο νεαρός συνάδελφος, στη μεγαλύτερη μάχη της ζωής μας. Μπορεί να τα καταφέρναμε, αλλά το πιο πιθανό ήταν να μην ξαναδούμε το φως του ήλιου… Μια εκ των προτέρων άνιση μάχη…»

«Μπορείς να σταματήσεις την αφήγηση; Δεν έχουμε ανοίξει καν την πόρτα και δεν παίζουμε σε ταινία…» είπε ο Jesse James.

«Έχεις δίκιο. Πάμε τώρα να σκοτώσουμε μερικά Βαμπίρ»

«ΒΑΜΠΙΙΡ» είπε ο νεαρός συνάδελφος

«ΒΑΜΠΙΙΙΙΙΡ» είπε ο Jesse James

«Λοιπόν σοβαρά τώρα... αυτό με την ηχώ πρέπει να σταματήσει» είπα και άνοιξα την πόρτα…

Συνεχίζεται…

*Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πραγματικά γεγονότα που έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com