Ιδιοφυές είναι το αυτονόητο

Tο πόσο εύθραυστα είναι τα πράγματα στο ποδόσφαιρο φάνηκε στη φάση του 88' όταν ο Κάλουντα απέτυχε σε κενό τέρμα να κάνει το 2-1 και στην αμέσως επόμενη φάση ο πιο αξιόπιστος παίκτης του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια, Δημήτρης Σαλπιγγίδης, διαμόρφωσε το τελικό σκορ της πρόκρισης. Τα λεπτά όρια ανάμεσα στην τραγωδία και τον θρίαμβο φάνηκαν και χθες, αλλά ειλικρινά θα ήταν κρίμα με βάση την εικόνα και των δύο ομάδων (και χθες και στην Πράγα), παρά τα όσα λάθη έκανε ο Παναθηναϊκός στην Τσεχία, να ήταν η ομάδα του Χόβανετς αυτή που θα έπαιρνε την πρόκριση.

Χθες ο Τεν Κάτε ούτε κανένα ρεσιτάλ προπονητικής έδωσε στον πάγκο, ούτε έκανε καμία κίνηση που θα διδάσκεται στο μέλλον στα ποδοσφαιρικά σεμινάρια της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ. Εκανε το αυτονόητο, το οποίο πάρα πολλές φορές, όπως είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Μπομπ Πέισλι, είναι και το πιο δύσκολο πράγμα στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, για να μη φύγει από τα τετριμμένα, αυτά για τα οποία τον έχουμε συνηθίσει, επιχείρησε κάτι που δεν επρόκειτο να λειτουργήσει σχεδόν ποτέ βάζοντας τον Σισέ δεξιά και τον Σαλπιγγίδη στην κορυφή της επίθεσης.

Κατά τα άλλα παρέταξε ένα απόλυτα αναμενόμενο και ευέλικτο σχήμα, το οποίο ήταν θέμα χρόνου να σπάσει κάποια στιγμή την καλά οργανωμένη, αλλά πολύ μέτρια τακτικά άμυνα της Σπάρτα. Η πίεση των πρώτων δεκαπέντε λεπτών, που απέφερε όσες τελικές προσπάθειες έκανε ο ΠΑΟ στην Πράγα, ήταν απόρροια αυτού του ποδοσφαιρικού ορθολογισμού. Ταυτόχρονα η αχίλλειος πτέρνα στο πρώτο μέρος παρέμενε η μέτρια παρουσία του Ζιλμπέρτο Σίλβα, αν και πολύ σωστά προτιμήθηκε ο Βραζιλιάνος από τον Σιμάο στο αρχικό σχήμα λόγω της ποιότητάς του.

Ο Τεν Κάτε περίμενε από αυτόν τουλάχιστον να έχει τις δυνάμεις να καλύπτει μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς τις όποιες λίγες φορές η Σπάρτα έβγαινε με αξιώσεις στην περιοχή του Γκαλίνοβιτς. Στη μία φορά που χρειάστηκε αυτό ο Βραζιλιάνος ήταν απών και ο Πάτρικ Μπέργκερ παραλίγο να θυμηθεί τις μεγάλες μέρες του στη Ντόρτμουντ και τη Λίβερπουλ και να βάλει ουσιαστικά ταφόπλακα στις «πράσινες» ελπίδες. Ο Παναθηναϊκός πίεσε, αλλά η φυσιολογική κούραση μετά το ημίωρο, πράγμα απόλυτα λογικό για τόσο νωρίς στη σεζόν, έφερε αμήχανες επιλογές.

Οπως και στην Πράγα προσπάθησε να βρει με μακρινές μπαλιές τον χαμένο ανάμεσα στους κεντρικούς αμυντικούς Σαλπιγγίδη την ώρα που και δεξιά ο Σισέ δεν έδινε στον Τεν Κάτε καμία δικαιολογία για την αρχική επιλογή του. Ο Γάλλος έχει παίξει στο παρελθόν στη Λίβερπουλ τον ρόλο του εξτρέμ και με ιδιαίτερη επιτυχία μάλιστα, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι του ταιριάζει ούτε ότι τον ευχαριστεί το να μην πατάει περιοχή.

Παρ' όλα αυτά ήταν αυτός που πλησίασε πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο συμπαίκτη του στο να ανοίξει το σκορ, αλλά η κεφαλιά του με κάποιον τρόπο εξουδετερώθηκε από τον Μπλάζεκ. Λένε ότι το ψυχολογικό όριο για να λυγίσεις μια ομάδα που αρχίζει και πιστεύει στην πρόκριση είναι να σκοράρεις εναντίον της στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου. Σε μια βραδιά που τελικά όλα πήγαν πρίμα για τον Παναθηναϊκό, αυτό συνέβη με τον πολύ σταθερό Σαριέγκι που εκμεταλλεύτηκε αυτό που έγραφα χθες.

Δηλαδή τη δυσκολία της Σπάρτα να πετύχει στις στημένες φάσεις τον πολύ δύσκολο συνδυασμό μαρκαρίσματος μαν του μαν και ζώνης. Η εσωτερική αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο με τον Σισέ να περνά στην κορυφή της επίθεσης ταίριαξε τα κομμάτια του παζλ και ο Σαλπιγγίδης μπήκε πραγματικά στο παιχνίδι, σερβίροντας στον καλύτερο παίκτη χθες του Παναθηναϊκού και πληρέστερο σύγχρονο Ελληνα ποδοσφαιριστή, τον Κώστα Κατσουράνη, το 2-0.

Το ότι σκόραρε και ο ίδιος ήταν ένα μπόνους για έναν παίκτη που αγόγγυστα υπηρετεί τις εντολές του όποιου προπονητή έχει από το 2006 και μετά στον Παναθηναϊκό. Η αποστολή, λοιπόν, εξετελέσθη. Τα λάθη, όμως, της Πράγας πρέπει να γίνουν μάθημα διότι στην κλήρωση της Παρασκευής δεν υπάρχουν άλλες Σπάρτα Πράγας. Και ο Τεν Κάτε μπορεί προς το παρόν να μένει στον «πράσινο» πάγκο, αλλά αν θέλει αυτή η αιωρούμενη πραγματικότητα να γίνει πιο μόνιμη οφείλει να καταλάβει ότι τελικά το ιδιοφυές δεν είναι κάτι το αλλοπρόσαλλο που σκέφτεται συχνά, αλλά το αυτονόητο.