Θεέ μου, θα χαθούΜΜΕ όλοι από τη γρίπη...

Το θέμα δεν είναι μόνο τι λένε, αλλά και πώς το λένε. Αντε, με λίγο υψηλότερους δραματικούς τόνους, δεν μπορεί, θα τα καταφέρει η πλειονότητα των εγχώριων ηλεκτρονικών -κυρίως αυτών- ΜΜΕ. Θα μας κάνει να πιστέψουμε ότι η «γρίπη Α», όπως -επί το ευπρεπέστερον- ονομάζεται πλέον, δεν αντιπροσωπεύει μια πανδημία που μέχρι στιγμής εμφανίζεται ως (μάλλον) ήπια ίωση και η οποία ασφαλώς περιβάλλεται από αρκετά, σοβαρά ερωτήματα για το «τι μέλλει γενέσθαι» από το φθινόπωρο. Α, όλα κι όλα. Σηκώνει τέτοια light πράγματα η ενημερωτική (;) κουλτούρα που τρέφεται από τη μετατροπή του αδιευκρίνιστου σε a priori επικίνδυνο, του όντως επικίνδυνου σε ανησυχητικό και του ανησυχητικού σε λόγο να παραδοθούμε στην υστερία; Οχι ασφαλώς.

Με τις ακλόνητες παραδόσεις θα τα βάλουμε τώρα; Εδώ κάθε φορά που καταφθάνει κάποιος μίνι καύσωνας ανοίγεις τον τηλεοπτικό δέκτη σου και νιώθεις να σε περιβάλλει ένας μάξι κίνδυνος, διανθισμένος πάντως -το καλό να λέγεται- από πολύτιμες συμβουλές. Πρωτότυπες και εν δυνάμει σωτήριες. Διότι αν δεν σου πει η TV ότι στη μεγάλη ζέστη πρέπει να πίνεις πολύ νερό και να μην εκτίθεσαι στον ήλιο, ποιος θα στο πει; Το ρημάδι το ένστικτό σου, το κεφάλι σου ή το στεγνό λαρύγγι σου; Κι αν αυτά συμβαίνουν κάθε φορά που η θερμοκρασία τραβάει την ανηφόρα, πώς να μπει χειρόφρενο στην κινδυνολογία, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα πολύ σοβαρότερο, όπως η «γρίπη Α»;

Σε λίγο δεν θα απαριθμούμε σενάρια για το πόσα εκατομμύρια Ελλήνων θα πληγούν, αλλά στατιστικές για το πόσα εκατομμύρια τρέμουν ήδη. Ας μας επιτραπεί, λοιπόν, πριν από οτιδήποτε άλλο να ανιχνεύσουμε ορισμένους οιωνούς του επερχόμενου ολέθρου. Ω, ναι, το τέλος μας καταφθάνει. Φθινόπωρο θα χτυπήσει την πόρτα μας το κακό. Φθινόπωρο του 1854 είχε αρχίσει να καλπάζει η χολέρα που θέρισε την Αθήνα. Τυχαίο; Οχι. Ποιο παρατσούκλι έδωσαν τότε στη χολέρα οι δύσμοιροι Αθηναίοι, για να μην αναφέρουν το τρομακτικό κανονικό όνομά της; «Ξένη». Γιατί «ξένη»; Επειδή την κόμισαν -ένα χρόνο νωρίτερα- Γάλλοι στρατιώτες. Ξενόφερτη δεν είναι και η σημερινή πανδημία; Ιδού το δεύτερο σημάδι. Και μικρά παιδιά θα το ανίχνευαν.

Ο τρίτος οιωνός ήταν καλύτερα κρυμμένος, αλλά -έννοια σας- τον ξετρυπώσαμε. Το 1854 η πρωτεύουσα βίωνε έναν διπλό αποκλεισμό. Διπλό, δηλαδή, αγγλογαλλικό. Τόσο αγγλικά όσο και γαλλικά καράβια είχαν καταπλεύσει στον Πειραιά, υλοποιώντας μια επιχείρηση που αποσκοπούσε στη μείωση της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Το πιάσατε; «Διπλός αποκλεισμός». Τώρα στρατιωτικούς αποκλεισμούς δεν έχουμε, αλλά αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη -όσο διαθέτετε την ευτυχία να ζείτε- και σκεφτείτε τι γίνεται στο ποδόσφαιρο: η Λάρισα αποκλείστηκε ήδη κι αν την πάθει αύριο κι ο Παναθηναϊκός ετοιμάστε τη διαθήκη σας. Αν όχι, μη βιαστείτε να πείτε πως σωθήκαμε. Μπορεί αργότερα να αποκλειστεί η ΑΕΚ. Αλλά ακόμη κι αν δεν συμβεί αυτό, μη χαίρεστε. Το σκορ στους οιωνούς είναι 2-1 υπέρ των κακών.

Χαθήκαμε. Τα πράγματα διαγράφονται πολύ χειρότερα από τότε. Διότι το 1854 το κακό ήταν περιορισμένο στην πρωτεύουσα. Σωζόσουν, εάν προλάβαινες να λακίσεις εγκαίρως. «Τριάντα χιλιάδες ψυχές είχαν τότε αι Αθήναι, δεν έμειναν μέσα στην πόλη περισσότερες από 8.000», έγραψε ο Εμμ. Λυκούδης στο διήγημά του «Η Ξένη του 1854». Τώρα, όμως, η γρίπη σε καταδιώκει παντού. Γρήγορα κινείσαι εσύ, γρηγορότερα αυτή. Οσοι, πάντως, επιζήσουν, θα διαπιστώσουν μήπως στην ελληνική κοινωνία γεννηθεί κάποια νέα «φυλή», πέρα από τις γνωστές -«ίμο», «τρέντι», κ.λπ. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι η χολέρα του 1854 γέννησε τους «μόρτες».

Ιδού πώς: οι νεκροί έφθασαν τις 3.000, αλλά ποιος θα αναλάμβανε τα «δέοντα»; Οι περισσότεροι νεκροθάφτες είχαν εγκαταλείψει την Αθήνα μαζί με πλήθος δημόσιων λειτουργών. Οι ενταφιασμοί δεν γίνονταν προτού ριφθούν τα πτώματα σε λάκκους με ασβέστη. Τη δουλειά αυτή τη διεκπεραίωσαν κάποιοι «παρακατιανοί». Τους ονόμασαν «μόρτες», από το γαλλικό «mort» (νεκρός). Η λέξη είχε διττή σημασία. Αφορούσε τον τολμηρό αλλά και τον παρία που δεχόταν -αντί γλίσχρου αντιτίμου- να κάνει φρικτές δουλειές.

Ω, ναι, φθάνει η καταστροφή. Δεν θα είμαστε, φυσικά, οι μόνοι. Δείτε και τις χώρες που βρίσκονται ήδη στη ζώνη υψηλού κινδύνου. Εκεί κι αν είναι απελπιστικοί οι οιωνοί! Στην Αγγλία συμπληρώνεται στρογγυλή επέτειος από τότε που η μεσαιωνική βουβωνική πανώλη έπληξε τη χώρα. Ηταν το 1349, εποχή κατά την οποία ο βασιλιάς Εδουάρδος Γ' διήνυε περίοδο πολεμικού παροξυσμού. Η επιδημία αφάνισε το 1/3 του πληθυσμού, αλλά τουλάχιστον ανέστειλε τις πολεμικές δραστηριότητες για τρία χρόνια. Ηταν κι αυτή μια μικρή παρηγοριά: «Αν δεν πήγαινα από την αρρώστια μπορεί να πήγαινα από κανένα βέλος». Σήμερα, όμως, τι να αναστείλει η γουρουνίσια γρίπη στην Αγγλία; Το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα; Πού; Στην Αγγλία; Αυτό κι αν θα ήταν ολέθριο. Για κάθε έναν που θα «έφευγε» εξαιτίας της γρίπης, εκατό στερημένοι ποδοσφαιρόφιλοι θα αυτοκτονούσαν.

Για τις ΗΠΑ, πάλι, τι να πει κανείς... Φοβούνται, λέει, ότι θα επιδεινωθεί η κατάσταση στο Μεξικό και θα εισαχθεί από εκεί το γιγαντωμένο κακό. Απλώς φοβούνται; Μα το τι έρχεται από το Μεξικό το λένε ξεκάθαρα τα σημάδια. Τα ποδοσφαιρικά, βεβαίως. Οχι μόνο έχασαν με 5-0 οι Αμερικανοί από τους Μεξικανούς, αλλά όλα τα γκολ τα έφαγαν στην επανάληψη, μαζεμένα. Οι οιωνοί είναι σαφείς: η πανδημία θα είναι καταστροφική και θα επεκταθεί τόσο απότομα ώστε δεν θα προλάβουν να βγάλουν «κιχ». Θεέ μου...

Πόσο μικρό τελικά ήταν το κακό που προφήτευε το 2005 ο Σάμιουελ Χάντινγκτον, γράφοντας ότι η μετανάστευση θα επιτρέψει στο Μεξικό να πετύχει την ανακατάληψη (Reconquista) των εδαφών, τα οποία κατέκτησαν οι Αμερικανοί τον 19ο αιώνα! Το σχέδιο των Μεξικανών είναι πολύ πιο ύπουλο. Να αφανίσουν τις ΗΠΑ -έστω και αφανιζόμενοι οι ίδιοι. Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των Γιάνγκηδων. Πάει, γέμισε ο κόσμος καμιζάκι. Υπάρχει αχτίδα ελπίδας; Υπάρχει. Μπορεί αύριο να ακούσουμε, όχι τον Δ. Αβραμόπουλο, αλλά τον υπουργό Δικαιοσύνης, Ν. Δένδια, να μας λέει ότι πρέπει να «ξηλωθούμε». Οχι για τα διεθνώς μελλοντικά εμβόλια τα οποία έχουν προπωληθεί, που έχουν κόστος παραγωγής μία λίρα και τιμή πώλησης έξι. Οχι.

Ο Δένδιας μπορεί να μας μιλήσει για την ανάγκη ενός νέου, εξελιγμένου συστήματος ηλεκτρονικής παρακολούθησης, το οποίο θα «πιάνει» τις κινήσεις του ιού της «γρίπης Α». Αρκεί να δεχθούμε κάμερες και στο σπίτι μας -διότι σε ανοικτό χώρο δυσκολεύεται το υπερσύγχρονο «όπου ο ιός κι αν πάει, θα τον πιάσει το νέο Σι Φορ Αϊ». Κι ας μη ζητήσει κανείς λογαριασμό αποτελεσματικότητας, διότι θα λάβει αποστομωτική απάντηση: «Τι λέτε, μωρέ; Εδώ στο Λονδίνο που είναι πηγμένο στις απλές κάμερες το 80% των εγκληματικών ενεργειών παραμένει ανεξιχνίαστο και μόνο στο 3% του υπόλοιπου ποσοστού βοήθησαν κάπως αυτές οι ρημάδες. Κι εσείς θέλετε υψηλά ποσοστά στην ανίχνευση του ιού»; Σωστό (θα 'ναι) κι αυτό.

ΥΓ.: Συγγνώμη που δεν κατορθώσαμε να σοβαρευτούμε καθόλου σήμερα, αλλά δεν αντέχεται άλλο αυτή η τηλεοπτική δραματοποίηση. Αύριο λέμε να σοβαρευτούμε, κάπως -παραμένοντας στο θέμα.