Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...

Λένε πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός και κάτι τέτοιο πέρασε από το μυαλό μας βλέποντας τον εκπληκτικό Γάλλο Εντγουιν Τζάκσον να κάνει απίστευτα πράγματα στην τρίτη περίοδο και να φέρνει τα πάνω-κάτω, ωθώντας για τα καλά σε θέση νίκης την ομάδα του απέναντι στη δική μας Νέων Ανδρών. Νιώσαμε εκείνη τη στιγμή πως τα παιδιά, ο Κώστας Μίσσας και οι συνεργάτες του είχαν κάνει και με το παραπάνω το καθήκον τους και τους λόγους θα τους εξηγήσουμε παρακάτω.

Ο έμπειρος προπονητής, όμως, και οι παίκτες του αποδείχτηκε ότι δεν θα ήταν ευχαριστημένοι παρά μόνο με το χρυσό. Και τα κατάφεραν, παρ' ότι, όπως αναφέραμε, η ροή του αγώνα έδειχνε Γαλλία. Χρειάστηκε να επιστρατευτούν η ελληνική ψυχή, το ταλέντο, βεβαίως, βεβαίως, αλλά και 1-2 κινήσεις από τον πάγκο για να μπορέσει τελικά το μπάσκετ μας να πανηγυρίσει ένα ακόμα χρυσό. Το όγδοο σε επίπεδο Εθνικών ομάδων.

Η Εθνική αυτή είχε βαρύ φορτίο αυτό το καλοκαίρι. Βλέπετε, επτά από τα 12 παιδιά, τα οποία χθες στη Ρόδο τίμησαν και με το παραπάνω την Ελλάδα, πήγαν στο «σμαραγδένιο νησί» φορτωμένα με κούραση από το Παγκόσμιο Εφήβων του Οκλαντ (όπου κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο, τεράστια επιτυχία). Κοντά στις 60 μέρες συμπλήρωσαν χθες ο Σλούκας, ο Κασελάκης, ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ο Παππάς, ο Σαρικόπουλος και ο Γιάνκοβιτς, παίζοντας για τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα. Δεν λύγισαν και με τη συνεισφορά των υπόλοιπων πέντε παιδιών (Σακελλαρίου, Μούρτος, Τσακαλέρης, Μπόγρης και Γιαννόπουλος) κατέκτησαν δικαίως το χρυσό μετάλλιο.

Ο Γιάνκοβιτς με τον Γιαννόπουλο, οι δύο «καυτοί» σουτέρ μας, ήταν εκείνοι που άλλαξαν το παιχνίδι. Οι «βασικοί» έμοιαζαν κουρασμένοι και ο Τζάκσον έκανε ό,τι ήθελε. Το 59-50 του 27' δεν έμοιαζε ακριβώς καταδικαστικό, αλλά δεν μας έδινε και πολλές ελπίδες. Ο Μίσσας, όμως, βλέποντας ότι δεν τραβάει το βασικό σχήμα, έριξε στο παρκέ τους δύο σουτέρ και αυτοί τον δικαίωσαν. Ο Γιάνκοβιτς συνετέλεσε σημαντικά ώστε το ματς να έρθει στα ίσα (59-59) και ο Γιαννόπουλος έδωσε το τελικό χτύπημα στους Γάλλους, οι οποίοι από κει και πέρα δεν ήξεραν πού βρίσκονταν και πού πατούσαν: «Πού παίζει αυτός ο Γιαννόπουλος;», ήταν η ερώτηση που βγήκε από το στόμα πολλών.

«Στον Ολυμπιακό», ήταν η απάντηση. Το σχόλιο των περισσοτέρων στο «Ολυμπιακός» νομίζουμε ότι γίνεται κατανοητό ποιο ήταν, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο τα παιδιά αυτής της ηλικίας να σταθούν για αρκετό διάστημα σε τόσο μεγάλες ομάδες. Σιγά σιγά γίνεται αυτή η διαδικασία. Στα 20 του π.χ. ο Παπαλουκάς ήταν κάπου χαμένος στους Αμπελόκηπους, ο Διαμαντίδης έπαιξε στον Ηρακλή σε μία ολόκληρη χρονιά 9 ματς με συνολικό αριθμό 16 πόντων.

Να προσεχθούν τα παιδιά αυτής της Εθνικής απ' όλους, δεν το συζητάμε καν αυτό. Ομως, θα πρέπει να προσέξουν και οι ίδιοι, να μη μείνουν στις δόξες των μεταλλίων, να δουλέψουν, να μη δουν πρώτα τα συμβόλαιά τους και τα πόσα μηδενικά θα έχουν. Οι σύλλογοι έχουν τις ευθύνες τους πολλές φορές για την «απώλεια» παικτών, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί είναι που ζουν τους παίκτες.

Προς το παρόν η ουσία είναι ότι τα παιδιά αυτά χρειάζονται ξεκούραση, διότι τους περιμένει δύσκολος χειμώνας. Πλέον, βλέπετε, τα μάτια όλων θα είναι πάνω τους. Η πίεση γίνεται μεγαλύτερη. Και από Νέοι Ανδρες γίνονται... Αντρες. Συγχαρητήρια και τα μυαλά -όλων- μέσα στα κεφάλια.