Αυτό που συμφέρει ξεκάθαρα και τους δύο τώρα

Στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για το τι μπορεί να δώσει ο Γιούρκας στην ΑΕΚ αυτή τη στιγμή. Πρώτον, ποιότητα στα άκρα, κάτι που πάντα επιθυμούσε ο Μπάγεβιτς σε όλη του την καριέρα σε όποιες ομάδες και αν δούλεψε. Δεύτερον, παραπάνω προσωπικότητα, αφού κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως με την παρουσία του και μόνο ανεβαίνει ψυχολογικά όλη η ομάδα. Τρίτον και κυριότερο, όμως, η ΑΕΚ με τυχόν συμφωνία με τον Ελληνα παίκτη, ο οποίος έχει κάνει τις ακριβότερες μετακινήσεις στο εξωτερικό και έχει το υψηλότερο κασέ, δείχνει στους οπαδούς της πως είναι διατεθειμένη να ξεπεράσει το όποιο μπάτζετ διαθέτει για να κάνει την υπέρβαση αγωνιστικά.

Η τοποθέτηση του προέδρου της «Ενωσης» (και καινούργιου προέδρου της Λίγκας), κύριου Θανόπουλου, χθες, στην εκπομπή μου στον NovaΣΠΟΡ FM, ήταν ένα μήνυμα αισιοδοξίας προς τους οπαδούς της ΑΕΚ, αφού ξεκαθάρισε πως θέλει να κάνει αυτή την κίνηση για να ενισχυθεί η ομάδα, αλλά άφησε το ενδεχόμενο της επιθυμίας του παίκτη να συνεχίσει στο εξωτερικό να παραμένει ως το κυριότερο ανασταλτικό στοιχείο για τη συμφωνία.

Ο Σεϊταρίδης, από τη δική του πλευρά, ξέρει πως τα λεφτά που θα βρει στην Ευρώπη θα είναι καλύτερα, αλλά έπειτα από μερικές μέτριες χρονιές πιο καλό για τον ίδιο θα είναι να βρεθεί σε γνώριμα νερά, ειδικά σε μια προμουντιαλική σεζόν. Του χρόνου, στα 29 του χρόνια, αν η Ελλάδα προκριθεί στη Νότιο Αφρική, με ένα ή δύο καλά ματς θα καταφέρει εύκολα να κάνει μια μεταγραφή κάπου καλά. Αυτό θα είναι και το κίνητρο για την ΑΕΚ να πάρει μια πολύ καλή χρονιά από τον κορυφαίο Ελληνα μπακ και μετά να βάλει και κάποια καλά χρήματα στα ταμεία της, αν συμβεί αυτό το σενάριο το καλοκαίρι του 2010.

Στην περίπτωση λοιπόν Σεϊταρίδη - ΑΕΚ, αν το δει κάποιος ψυχρά, θα διαπιστώσει πως συμφέρει και τις δύο πλευρές να γίνει αυτή η συμφωνία τώρα. Τα υπόλοιπα θα τα καταλάβουν αυτοί που αγνοούν επιδεικτικά μια τόσο εξαιρετική περίπτωση στο γήπεδο.

Ο απόλυτος πανηγυρισμός…

Οσα χρόνια και αν έχουν περάσει, ο πανηγυρισμός του Μάρκο Ταρντέλι το βράδυ της 11ης Ιουλίου του 1982, στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» της Μαδρίτης, αμέσως μετά το δεύτερο γκολ των Ιταλών επί της Δυτικής Γερμανίας, παραμένει χαραγμένος στη μνήμη μου γιατί ήταν αυτός που εκφράζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο τα συναισθήματα στο ποδόσφαιρο. Ηταν μια εσωτερική έκρηξη, ένα ηφαίστειο συναισθημάτων που ο Μάρκο Ταρντέλι έβγαλε στην επιφάνεια την πιο σημαντική βραδιά της καριέρας του, μιας καριέρας γεμάτης τίτλους και διακρίσεις.

Πριν από δύο χρόνια, στον αέρα του ΣΠΟΡ FM, μιλώντας για εκείνη τη βραδιά μού είχε εκμυστηρευτεί πως για κάποια δευτερόλεπτα πίστευε πως είχε σταματήσει να γυρίζει η Γη. «Ηταν σαν να ήμουν μόνος μου τρέχοντας στην έρημο, ένιωθα έναν καταιγισμό συναισθημάτων και η χαρά μου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχε ποτέ της κάτι ανάλογο στη ζωή μου». Οι Ιταλοί έχουν μια φράση όταν αναφέρονται σε εκείνον τον πανηγυρισμό και τον λένε «l’urlo di Tardelli», δηλαδή η ιαχή ή η κραυγή του Ταρντέλι, και ο αείμνηστος διευθυντής της «Gazzetta dello sport», ο Καντίντο Καναβό, τον είχε σκιαγραφήσει, με τον μοναδικό τρόπο χρήσης του λόγου που είχε, «σαν έναν πίνακα ζωγραφικής στον οποίο η έμπνευση του καλλιτέχνη ήταν ταυτόχρονα και ένα αποτύπωμα της ψυχής του στον καμβά».

Τα τελευταία χρόνια, που ολοένα και πιο πολύ βλέπουμε σκηνοθετημένους πανηγυρισμούς, με δουλεμένες χορογραφίες ακόμη και ολόκληρης της ομάδας (ποιος ξεχνά τη γελοιότητα με το… τρενάκι ή κάποιες τούμπες που οδηγούν και σε τραυματισμό, όπως η πασίγνωστη περίπτωση με τον Λούα Λούα στην Πόρτσμουθ), μου λείπει η αυθεντικότητα του πανηγυρισμού του Ταρντέλι. Κλασική και διαχρονική, αντρική και αξιοπρεπής, μια εικόνα από ένα ποδόσφαιρο που έβγαζε πάνω από όλα την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών του στην επιφάνεια. Επιτρέψτε μου να τον χαρακτηρίσω τον απόλυτο πανηγυρισμό στα σαράντα χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο….

Ο κορυφαίος στον πλανήτη

Λέω όλες αυτές τις ημέρες πως δεν θα με ξαφνιάσει αν η Πόρτο πουλήσει σε δύο χρόνια τον Μπελούτσι τρεις φορές πιο πάνω από τα χρήματα που έδωσε στον Ολυμπιακό. Και αυτό γιατί ο πρόεδρός της, ο Πίντο ντα Κόστα, είναι με διαφορά ο κορυφαίος πρόεδρος-μάνατζερ ποδοσφαιρικής εταιρείας στην Ευρώπη, ίσως και στον πλανήτη. Εδώ κατάφερε να πάρει μόνο από αμυντικούς τα τελευταία χρόνια σχεδόν 200 εκατομμύρια (Πέπε, Μποσίνγκουα, Καρβάλιο, Φερέιρα, Σειταρίδη, Βαλέντε) και λίγο έλειψε να φορτώσει και με 14 εκατομμύρια ευρώ τον Σισοκό στη Μίλαν.

Επίσης, αν πουλήσει και τον Μπρούνο Αλβες (τον θέλουν η Τσέλσι και η Μπαρτσελόνα), θα έχει φτάσει μόνο από αμυντικούς σε ποσά που άλλες ομάδες δεν βλέπουν μια ολόκληρη ζωή. Από τον Λόπεζ και τον Λούσιο Γκονζάλεζ εισέπραξε φέτος 43 εκατομμύρια και έχει δώσει μόλις 12 για μεταγραφές. Και παραμένει πάντα ανταγωνιστική η ομάδα, σε υψηλό επίπεδο! Και κρατήστε και ένα όνομα στην άκρη: λέγεται Γερό, είναι Σενεγαλέζος, 17χρόνων με ύψος 1,95, και κόστισε μόλις ένα εκατομμύριο. Τι στοίχημα πάτε πως θα τον δώσει κάποια στιγμή για δεκαπλάσιο ποσό;