Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις (Sportday / Μπ.Χριστόγλου)

Οπως διάβαζα τα ανέκδοτα περιστατικά που αφηγήθηκαν με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο στις σελίδες της «SportDay» ορισμένοι από τους πρωταθλητές Ευρώπης, περνούσαν την ίδια ώρα σαν φιλμ από μπροστά μου όλες εκείνες οι στιγμές που ζήσαμε στην Πορτογαλία. Ηταν πραγματικά κάτι το απίστευτο, όπως εξαιρετικές για να τις θυμάται κανείς ήταν κι αυτές που μοιράστηκαν μαζί μας τα παιδιά που μας έκαναν υπερήφανους. Και πιστεύω -όχι επειδή η «SportDay» είναι δικό μας «παιδί»- ότι τέτοια σπάνια αφήγηση, με ιστορίες που πάντα είχαν κοινή κατάληξη, δηλαδή τα σημάδια ότι θα το παίρναμε το... τιμημένο, δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί στον ελληνικό Τύπο. Να μιλήσουμε για το πώς διηγήθηκε την κοπάνα αυτοκτονίας ο Ντέμης Νικολαΐδης μαζί με τον Κατσουράνη, όταν πήγε στη Γερμανία και έκανε 21 ενέσεις. Για το τι ονειρευόταν ο καθένας να ζητήσει για πριμ αν παίρναμε το Ευρωπαϊκό, λίγο πριν διεξαχθεί το εφιαλτικό φιλικό της τεσσάρας από την Ολλανδία, μια σκηνή που διηγήθηκε πολύ γλαφυρά ο Τραϊανός Δέλλας. Το συναίσθημα του μεγάλου αρχηγού Θοδωρή Ζαγοράκη όσο πλησίαζε η ώρα της στέψης. Οι συμπτώσεις στο Playstation, με πρωταγωνιστές και πάλι τον Κατσουράνη και τον Νικολαΐδη. Αλήθεια, τέτοιο πράγμα, και σας το λέω με τρόπο κατηγορηματικό, δεν συμβαίνει ούτε στον ξένο Τύπο. Και ήταν πράγματι πολύ συγκινητικό να μοιράζονται αυτές τις σπάνιες στιγμές μαζί μας οι διεθνείς.

Πέρασε ένας χρόνος κιόλας από τότε κι όμως όλοι μας ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το τι πετύχαμε. Κι ίσως, εδώ που τα λέμε, να μην το πάρουμε χαμπάρι και ποτέ, αλλά αυτό είναι μια ιστορία που έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεσή μας. Μου κάνει εντύπωση ότι ο καθένας από αυτούς είχε τη διαίσθηση πως το απίστευτο ή το απροσδόκητο μπορεί να συμβεί. Οσο περνούσαν οι μέρες, τόσο περισσότερο το πιστεύαμε και τόσο πιο πολύ ζούσαμε το ματς με τον αντίπαλο που είχε σειρά. Δεν υπάρχει καμία υπερβολή σε αυτό που λέμε και άλλωστε το ακούτε συχνά από τα σποτάκια της κορυφαίας αθλητικής συχνότητας με τις περιγραφές του Γιώργου Χελάκη. Αυτή η βεβαιότητα μας έκανε όλους να παραμιλάμε, όπως και τον Γιώργο, ο οποίος έφτασε να λέει πως οι Τσέχοι και οι Δανοί μπορούν να περιμένουν, γιατί υπάρχουν γκολ και γι' αυτούς.
Η αφήγηση των παιδιών ήταν μοναδική. Κι είναι κρίμα για όσους το έχασαν, γιατί, έστω και ένα χρόνο μετά, δεν έζησαν το καλύτερο κομμάτι, που είναι αυτό των αναμνήσεων μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό το αφιέρωμα για την αγαπημένη όλων των Ελλήνων και αυτή είναι η μεγαλύτερη δικαίωση και για τους παίκτες και για εμάς που τολμήσαμε, για μια ακόμα φορά, μια διαφορετική προσέγγιση ενός θέματος.
ΥΓ.: Μπαγλαμά, τώρα χάνεις και με καπέλο...