Η μέρα που μονομάχησαν δύο διαφορετικοί κόσμοι

Κάθε μεγάλος πόλεμος κρίνεται από τις λεπτομέρειες μίας και μόνο μικρής μάχης. Ή ενός αντιπερισπασμού, όπως είχε πει κάποτε ο αφανής ήρωας του Βατερλώ, ο Πρώσος στρατηγός Μπλίχερ, ο άνθρωπος που προκάλεσε τη μεγαλύτερη ζημιά στον στρατό του Ναπολέοντα εκείνη την ημέρα, για να καρπωθεί όλη την επιτυχία ο δούκας Ουέλινγκτον.

Σαν σήμερα, πριν από 35 χρόνια, η μοίρα έφερε αντιμέτωπες στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου τις δύο εθνικές ομάδες που πρέσβευαν με διαφορετικό τρόπο το καινούργιο για την εποχή τρεντ, το επονομαζόμενο «Τόταλ Φούτμπολ». Ηταν η κόντρα δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων, που όμως σε τελική ανάλυση έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό!

Η Ολλανδία, που ποτέ στο παρελθόν δεν είχε ξεχωρίσει σε επίπεδο εθνικής ομάδας και μόλις μία δεκαετία πριν αποκλειόταν από το… Λουξεμβούργο σε αγώνα μπαράζ για το Κύπελλο Εθνών, πίστευε πως η 7η Ιουλίου του 1974 θα ήταν για τα χρόνια που ακολουθούσαν η δική της ημερομηνία-σταθμός, μία ποδοσφαιρική ημέρα επιβολής της επανάστασης που ήδη από το 1969 με πρώτη τη Φέγενορντ, και στη συνέχεια κυρίως με τον Αγιαξ, είχε επιβάλει σε συλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη.

Έφταναν οι «οράνιε» στον τελικό ως φαβορί, αλλά οι Γερμανοί κατάφεραν, είκοσι χρόνια μετά το «θαύμα της Βέρνης», να ξαναγίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές. Ηταν μία γερμανική ομάδα με μεγάλα αστέρια, που ωστόσο δεν είχε τη φλόγα και την ποιότητα εκείνης του 1972. Τότε, αποδίδοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο, η Δυτική Γερμανία είχε πάρει το Πρωτάθλημα Ευρώπης σκορπίζοντας τη Σοβιετική Ενωση με 3-0. Αυτό συνέβη γιατί έλειπε ο πιο χαρισματικός παίκτης που ανέδειξε το γερμανικό φούτμπολ, ο ξανθομάλλης Γκίντερ Νέτσερ, με τις μακρινές μπαλιές που άλλαζαν το παιχνίδι. Μαζί του και οι άλλοι σταρ της Γκλάντμπαχ, η οποία αποτελούσε το αντίπαλο δέος της Μπάγερν, της καινούργιας πρωταθλήτριας Ευρώπης, ο μέσος Βίμερ και ο επιθετικός Χάινκες.

Πάντως, εκείνο το απόγευμα η ιστορία έγραψε πως η Γερμανία του Μπεκενμπάουερ ήταν καλύτερη απέναντι στη φοβερή Ολλανδία του Κρόιφ, που πλήρωσε στον τελικό την αλαζονεία της. Το ότι προηγήθηκε πριν καν πιάσουν την μπάλα οι Γερμανοί, στα εξήντα δευτερόλεπτα, με το πρώτο πέναλτι που σφυρίχτηκε ποτέ σε τελικό, της έκανε κακό, αφού, όπως παραδέχτηκε ο Τζόνι Ρεπ, η Ολλανδία άρχισε στη συνέχεια τις πασίτσες, θέλοντας να γελοιοποιήσει τους αντιπάλους.

Ωστόσο, η τύχη της Γερμανίας σε εκείνο το Μουντιάλ κρίθηκε στις 24 Ιουνίου, δύο μέρες μετά την ντροπιαστική ήττα στο Αμβούργο από την Ανατολική Γερμανία με 1-0. Αυτή ήταν και η μοναδική αναμέτρηση των δύο χωρών. Ο μάνατζερ των Δυτικών, ο Χέλμουτ Σεν, μεγαλωμένος στη Δρέσδη που μετά την ολοκλήρωση του πολέμου είχε περάσει στο ανατολικό τμήμα, ήθελε όσο τίποτε άλλο να νικήσει. Κάπου στο τελευταίο ημίωρο, ο Σεν θυμήθηκε πως στον πάγκο είχε τον Νέτσερ, ο οποίος είχε μείνει εκτός ομάδας τον τελευταίο χρόνο.

Η κόντρα των δυο τους ξεκίνησε όταν ο μέσος αγνόησε, επιδεικτικά, την εντολή του Σεν να μείνουν όλοι οι παίκτες εντός Γερμανίας εν όψει Μουντιάλ. Ο Νέτσερ υπέγραψε ένα πανάκριβο συμβόλαιο στη Ρεάλ το 1973 και αυτό ώθησε τον άσπονδο εχθρό του, τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, να υποχρεώσει τον προπονητή να χρησιμοποιεί βασικό τον Βόλφγκανγκ Οφερατ της Κολωνίας! Ο Νέτσερ μπήκε για είκοσι λεπτά σε εκείνο το μοιραίο ματς, αλλά η παρουσία του δεν άλλαξε κάτι. Ο Γιούργκεν Σπαρβάσερ πέτυχε το μοναδικό γκολ και η σφαλιάρα από τους Ανατολικούς, που ήθελαν όσο τίποτε άλλο αυτό το ματς, πόνεσε!

Στις 24 Ιουνίου, στην προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο του Βισμπάντεν, όπου έμενε η ομάδα, τα πράγματα ακροβατούσαν σε τεντωμένο σχοινί. Οι Δυτικογερμανοί θα έπαιζαν στον δεύτερο γύρο με τη Γιουγκοσλαβία, τη Σουηδία και την Πολωνία, και ο Χέλμουτ Σεν έμοιαζε ανίκανος να παραστεί. Για δύο μέρες ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του και βρισκόταν στα όρια της κατάθλιψης! Ο υπεύθυνος Τύπου ετοιμαζόταν να ενημερώσει τους δημοσιογράφους πως η συνέντευξη αναβάλλεται, όταν έκανε την αρχηγική του εμφάνιση ο Μπεκενμπάουερ. Αυτός ανακοίνωσε, απόντος του προπονητή, τα σχέδια της ομάδας για τη συνέχεια. Οποιος παρακολούθησε τη συνέντευξη κατάλαβε ότι ο Νέτσερ είχε «τελειώσει», όπως και ο Βίμερ, ο Χάινκες και ο Κούλμαν της Κολωνίας!

Στη συνέχεια του Μουντιάλ, με τη συμμετοχή του Οφερατ, του Γκραμπόφσκι και του Μπόνχοφ (παίκτης της Γκλάντμπαχ μεν, αλλά και φίλος του Μπεκενμπάουερ δε), η Δυτική Γερμανία λύγισε τη Γιουγκοσλαβία 2-0, τη Σουηδία 4-2 και την Πολωνία 1-0, πριν από την ενθρόνισή της απέναντι στην Ολλανδία. Και αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη του Μπεκενμπάουερ στην ιστορία του γερμανικού ποδοσφαίρου. Οχι μόνο ως ποδοσφαιριστή, αλλά και ως παράγοντα.

Μην ξεχνάμε πως ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε τις ισορροπίες στο εσωτερικό του γερμανικού ποδοσφαίρου όταν ήταν παιδί. Σε μια προπόνηση της Μόναχο 1860, της κορυφαίας βαυαρικής ομάδας στις αρχές της δεκαετίας του '60, ο νεαρός Φραντς συγκρούστηκε με έναν άλλο παίκτη στο δοκιμαστικό διπλό. Εκείνος, εκνευρισμένος, γύρισε και του έδωσε μια μπουνιά. Ο Μπεκενμπάουερ θύμωσε και αισθάνθηκε προσβεβλημένος, επειδή ο προπονητής δεν έκανε ούτε καν παρατήρηση στον αντίπαλό του. Με αίματα στα χείλη, έφυγε, μάζεψε τα πράγματά του και ορκίστηκε εκδίκηση. Την επόμενη μέρα υπέγραψε στην Μπάγερν, που ήταν μια μέτρια ομάδα της δεύτερης κατηγορίας. Η συνέχεια είναι κάτι παραπάνω από γνωστή και αποδεικνύει πώς μια λεπτομέρεια προκαλεί την αλλαγή των δεδομένων.

Το 1990 ο Φραντς Μπεκενμπάουερ ως προπονητής θα οδηγούσε την ενωμένη Γερμανία στην κορυφή του ιταλικού Μουντιάλ, σε μια εποχή που, λόγω της επανένωσης, η ευφορία στη χώρα ήταν στα ύψη. Το 2000 θα κατάφερνε το σχεδόν απίθανο, να αρπάξει τη διοργάνωση του Μουντιάλ μέσα από τα χέρια της Νοτίου Αφρικής και να την πάει στη χώρα του για το 2006. Ποτέ κανείς άλλος στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν είχε τόσο καταλυτική συμμετοχή από τόσα διαφορετικά πόστα στην ποδοσφαιρική κυριαρχία μιας χώρας.