ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ακόμα ανάμεσά μας! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε φτωχότερο από εκείνη τη μέρα, πριν από εννέα χρόνια, όταν ο Λάκης Πετρόπουλος έφυγε από τη ζωή τόσο πρόωρα!

Παραμενει ο πιο πετυχημένος Ελληνας προπονητής όλων των εποχών. Ο Λάκης Πετρόπουλος δεν πήρε ποτέ τα εύσημα που του αντιστοιχούσαν για μια καριέρα γεμάτη τίτλους. Εννέα χρόνια μετά τον ξαφνικό θάνατό του σε αγώνα παλαιμάχων του Παναθηναϊκού στην Αμερική, η ανάμνηση της παρουσίας του είναι έντονη, σαν να είναι ακόμα ανάμεσά μας. Τελευταία φορά τον είχα συναντήσει στον Ομιλο Αντισφαίρισης Αθηνών, σε μια εκδήλωση το βράδυ της 8ης Ιουνίου 1996. Ηταν η μέρα που εξέπεμπε για πρώτη φορά ο ΣΠΟΡ FM. «Μου άρεσε το ύφος και το στυλ του σταθμού. Μόνο που χρειάζεται και λίγη ξένη μουσική», μου έλεγε ο Λάκης με το μειλίχιο ύφος του, που αποτελούσε σήμα κατατεθέν! Είχε δίκιο. Οπως και για το ποιος θα έπαιρνε το Euro που άρχιζε εκείνη τη μέρα. «Η Αγγλία ήρθε η ώρα να κάνει την υπέρβαση», του είπα. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι: «Η Γερμανία θα είναι η νικήτρια. Εχει περισσότερη ποιότητα». Τα γεγονότα τον δικαίωσαν πανηγυρικά.
Ηταν πανεξυπνοσ. Χρειαζόταν να του μιλήσεις για λίγα λεπτά για να το καταλάβεις. Τα μάτια του σε περιεργάζονταν όση ώρα μιλούσες. Ενιωθες πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξεγελάσεις. Επαιξε καλή μπάλα στην καριέρα του, αλλά έμελλε ως προπονητής να κάνει το άλμα. Στον Παναθηναϊκό το 1968 δημιούργησε τις βάσεις για την ομάδα που έφτασε στο «Γουέμπλεϊ» το 1971. Εκανε το πρώτο νταμπλ στην ιστορία του συλλόγου το '69 και το '70 πήρε και πάλι τον τίτλο με χαρακτηριστική άνεση. Κάποια στιγμή δούλεψε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στον ΠΑΟ, στον Βύζαντα Μεγάρων και στην Εθνική ομάδα! Μάλιστα, παραλίγο να οδηγήσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1970. Αν είχε αναλάβει τη θέση του Νταν Γεωργιάδη νωρίτερα, πιθανότατα και να τα είχε καταφέρει. Με τις δικές του οδηγίες η ομάδα διέλυσε 4-1 την Ελβετία και στη συνέχεια έμεινε στο 1-1 στο Βουκουρέστι με τη Ρουμανία, αποκλειόμενη μόλις για ένα βαθμό!
Το 1972 ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Ηταν μια απόφαση που δεν άρεσε στους φίλους των «ερυθρολεύκων» λόγω του «πράσινου» παρελθόντος του. Ο αείμνηστος Νίκος Γουλανδρής όμως, που έβλεπε την ομάδα του χωρίς τίτλο από το 1967, παρά τα λεφτά που είχε ξοδέψει, επέμεινε και δικαιώθηκε! Ο Ολυμπιακός του Λάκη Πετρόπουλου έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ και δημιούργησε μερικά που παραμένουν ακατάρριπτα! Εμεινε για 58 ματς αήττητος από τον Οκτώβριο του '72 (ήττα 1-0 στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ) μέχρι τον Απρίλιο του '74 (ξανά 1-0 στην Τούμπα). Δέχτηκε τη σεζόν '72-'73 μόλις 13 γκολ, βελτιώνοντας το ρεκόρ του Παναθηναϊκού με 15 γκολ από το 1970. Που είχε προπονητή τον... Πετρόπουλο! Και για όποιον του έλεγε πως αγωνίζεται αμυντικά, η καλύτερη απάντηση ήρθε τη σεζόν '73-'74, όταν ο Ολυμπιακός πέτυχε 102 γκολ, απόλυτο ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, συντρίβοντας σ' ένα ματς τον Φωστήρα με 11-0, που και αυτό είναι ακατάρριπτο έως και σήμερα.

Το σημαντικοτερο για τον Πετρόπουλο ήταν πως έκανε πάλι νταμπλ, κάτι που ο Ολυμπιακός δεν είχε πετύχει από τη δεκαετία του 1950. Και επί των ημερών του οι «ερυθρόλευκοι» πέτυχαν τις πρώτες αληθινά μεγάλες προκρίσεις τους στην Ευρώπη, πρώτα με την ιταλική Κάλιαρι του διάσημου Ρίβα το 1972 με δύο νίκες (2-1 και 1-0) και το '74 με την πανίσχυρη Σέλτικ (1-1, 2-0). Η ήττα από την Αντερλεχτ στις Βρυξέλλες με 5-1 θα είχε ανατραπεί, αν δεν μεσολαβούσε στη ρεβάνς της Πάτρας ο Ούγγρος Παλοτάι. Το 3-0 με τα γκολ του Γαλάκου θα έπρεπε –και μπορούσε- να είναι εύκολα διπλάσιο, όμως δεν συνέβη και αυτή ήταν η πιο πικρή στιγμή του στον Ολυμπιακό. Με τους οπαδούς της «ερυθρόλευκης» ομάδας δεν τα πήγε ποτέ καλά και πριν ολοκληρωθεί –με ακόμα ένα νταμπλ- η σεζόν '74-'75 αποφάσισε να αποχωρήσει με ψηλά το κεφάλι.

Δουλεψε ξανα στην Εθνική ομάδα, στον ΠΑΟΚ και στον Παναθηναϊκό, αλλά ενδιάμεσα έγινε και ο πρώτος Ελληνας τεχνικός που εργάστηκε στο εξωτερικό. Η βελγική Σερκλ Μπριζ του πρότεινε ένα μυθικό συμβόλαιο το '77, αλλά η νοσταλγία του για την Ελλάδα τον ανάγκασε να επιστρέψει, αν και τον ήθελαν αρκετές ομάδες.

Το '81 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης απογοητευμένος –όπως κάποτε ο Γουλανδρής- για τα λεφτά που πετούσε δεξιά και αριστερά, χωρίς να παίρνει κάποιον τίτλο, τον φώναξε πάλι στην Παιανία. Φαινόταν ότι θα πετύχαινε ακόμα ένα σίγουρο νταμπλ, με το «τριφύλλι» να οδηγεί την κούρσα με έξι πόντους διαφορά, αλλά ο Ολυμπιακός μπόρεσε να καλύψει το χάντικαπ και να πάρει τον τίτλο στο μπαράζ του Βόλου. Το Κύπελλο επί της Λάρισας με 1-0 ήταν πάντως ο πρώτος τίτλος της εποχής Βαρδινογιάννη και ο τελευταίος του ίδιου.

Τισ μερεσ του Μουντιαλ του 1994, όταν όλοι βγήκαν να κατασπαράξουν τον Παναγούλια και τους παίκτες, ο Πετρόπουλος προς τιμήν του αρνήθηκε κάθε δήλωση! Καλεσμένος στην εκπομπή του Mega «Λεπτό προς Λεπτό», στο ξεκίνημα της περιόδου '92-'93, είχε προβλέψει την πρόκριση στα τελικά, εξηγώντας τη συμβολή του Αλκέτα στις επιτυχίες. Οταν ήρθαν τα στραβά, λοιπόν, θεωρούσε υποκριτικό να καταφερθεί εναντίον του!

Σε εκεινη την εκπομπη είχε πει, ακόμη, πως ο Μπάγεβιτς θα καταρρίψει εύκολα το ρεκόρ των δικών του πέντε τίτλων, κάτι που έγινε στη συνέχεια, όταν πια ο Βόσνιος ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Και μιλώντας για τους νέους τεχνικούς, είχε σημειώσει τον Γιάννη Κυράστα, χαρακτηρίζοντάς τον αληθινό ηγέτη. «Θα κάνει καριέρα ως προπονητής, γιατί έχει την ικανότητα να σχεδιάζει τις κινήσεις του».

Ο Λακησ, για όποιον δεν τον ήξερε, έμοιαζε ελιτιστής. Απόμακρος. Δεν ήταν όμως. Κάθε άλλο. Απλώς είχε ένα δίχτυ προστασίας γύρω του, που το άνοιγε μόνο αν εμπιστευόταν κάποιον. Θεωρώ τιμή μου που με θεωρούσε φίλο του. Και το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε φτωχότερο από εκείνη τη μέρα, πριν από εννέα χρόνια, όταν έφυγε από τη ζωή τόσο πρόωρα!